Dende hai uns anos calou a idea de que fomos aprendendo cousas de
economía que nunca tivésemos chegado a imaxinar. Lémonos artigos,
informes, prescricións e balances como xamais o tivésemos feito e cremos
mesmo que podiamos ter algunha idea do que significa en torno ao 2% do
PIB de Europa, ou algo polo estilo. Non é verdade, é unha falacia de
ilusionistas, e os máis prudentes limitámonos a ler neste xornal a
Xavier Vidal-Folch, gozando con columnas tan contundentes como
incriblemente intelixibles, e a miúdo a algúns máis, consagradísimos
economistas como Anton Costas ou, máis á estupenda, Paul Krugman e
Joseph Stiglitz. Eles ratifícannos a ilusión de ter entendido algo da
crise, os problemas da débeda, a pública e a privada, e un etcétera
xeralmente curto.
O formidable é que ante o drama grego (xente pobre aceleradamente empobrecida) tamén nos axudaron, e agora me acordo sobre todo de Stiglitz. Xa non é necesario apelar ao propio sentido común (desinformado e banal) nin sequera escoitar os economistas que invita o Gran Wyoming, nin fai falta unicamente conxecturar a soas que todo é un inmenso disparate. Cando Stiglitz suxire un interese político na dureza negociadora dos poderes europeos non está a facer unha análise económica, certo, senón político.
Non obstante, a base da súa análise política é precisamente a análise económica e a irresponsabilidade flagrante dos hoxe acredores á hora de prestar diñeiro e facer negocios. Que ninguén me crea: non teño nin idea. Pero parécese ao que di Stiglitz que pasou despois de que o mesmo Stiglitz e outros digan unha e outra vez que os últimos seis anos de aplicación das políticas europeas contra a dilapidación, a indolencia e a necidade grega levaron ao país a indicadores propios das zonas de guerra ou catástrofes maiúsculas.
Non hai comparación posible entre Grecia e as crises políticas que
foi desatando con denuedo José Ignacio Wert, coa abstención mediática do
seu segundo no ministerio, José María Lassalle, un home doutras
maneiras, outra afectividade e mesmo outra sensibilidade dentro da
dereita ou a dereita de centro. O relevo do ministro por razóns
sentimentais deu paso no cargo non ao seu segundo Lassalle, como algún
inxenuo puido pensar, senón a alguén que todos os retratos de urxencia
deixan moi favorecido, Íñigo Méndez de Vigo, veterano e fiable pero en
tránsito cara ao fin de ano.
E non obstante, a Lomce segue en marcha cunha descohibida hostilidade contra os estudos humanísticos, disposta á humillación da tradición literaria e filosófica, reventona de orgullo por deixar en dúas horas semanais o estudo das literaturas en comunidades bilingües, que rematan dedicadas á lingua, e sobre todo delatora cando elimina esas materias tontorronas, quixotescas, valleinclanescas, planianas, goytisolianas ou ferlosianas das probas de acceso á universidade, coma se animasen así os rapaces a crer que é de veras unha gran perda de tempo abrir no iPad ou na tablet un ensaio de Ferlosio, unha novela de Goytisolo ou un poemario de Gil de Biedma: vaia parvada, se nin sequera puntúa.
Esa aprehensión privada está entre profesores solventes que hoxe viven con estupor a chegada da nova lexislación. Cando o din en público -por exemplo no documento titulado Adeus á literatura?, asinado por Carlos Alcalá, Teresa Barjau e Joaquim Parellada- fano cunha argumentación impecable e sen alarmismo de tronío e pandeireta porque denuncian un fondo testán: a vexación que a dereita catalá e española no poder aplicou á tradición humanística clásica e moderna e o desprezo polo pracer e a risa de ler sabios sen gravata, despeiteados ou rapados como skins, con manchurrones por todos os sitios, bebedores e procaces, ou prudentes e metódicos, e ata perdularios e delincuentes.
Diso nada, monada, din Wert e a súa lei aos cales vivimos aínda na anacronía de crer que na literatura e o pensamento hai pracer e saber, ou mellor, pracer e pracer, que é a forma exaltante de saber. Confiemos en que alguén pare o disparate, e se son Íñigo Méndez de Vigo e José María Lassalle, aínda mellor, por facelo canto antes.
O formidable é que ante o drama grego (xente pobre aceleradamente empobrecida) tamén nos axudaron, e agora me acordo sobre todo de Stiglitz. Xa non é necesario apelar ao propio sentido común (desinformado e banal) nin sequera escoitar os economistas que invita o Gran Wyoming, nin fai falta unicamente conxecturar a soas que todo é un inmenso disparate. Cando Stiglitz suxire un interese político na dureza negociadora dos poderes europeos non está a facer unha análise económica, certo, senón político.
Non obstante, a base da súa análise política é precisamente a análise económica e a irresponsabilidade flagrante dos hoxe acredores á hora de prestar diñeiro e facer negocios. Que ninguén me crea: non teño nin idea. Pero parécese ao que di Stiglitz que pasou despois de que o mesmo Stiglitz e outros digan unha e outra vez que os últimos seis anos de aplicación das políticas europeas contra a dilapidación, a indolencia e a necidade grega levaron ao país a indicadores propios das zonas de guerra ou catástrofes maiúsculas.
Non hai comparación posible entre Grecia e as crises políticas que foi desatando con denuedo José Ignacio Wert
E non obstante, a Lomce segue en marcha cunha descohibida hostilidade contra os estudos humanísticos, disposta á humillación da tradición literaria e filosófica, reventona de orgullo por deixar en dúas horas semanais o estudo das literaturas en comunidades bilingües, que rematan dedicadas á lingua, e sobre todo delatora cando elimina esas materias tontorronas, quixotescas, valleinclanescas, planianas, goytisolianas ou ferlosianas das probas de acceso á universidade, coma se animasen así os rapaces a crer que é de veras unha gran perda de tempo abrir no iPad ou na tablet un ensaio de Ferlosio, unha novela de Goytisolo ou un poemario de Gil de Biedma: vaia parvada, se nin sequera puntúa.
Esa aprehensión privada está entre profesores solventes que hoxe viven con estupor a chegada da nova lexislación. Cando o din en público -por exemplo no documento titulado Adeus á literatura?, asinado por Carlos Alcalá, Teresa Barjau e Joaquim Parellada- fano cunha argumentación impecable e sen alarmismo de tronío e pandeireta porque denuncian un fondo testán: a vexación que a dereita catalá e española no poder aplicou á tradición humanística clásica e moderna e o desprezo polo pracer e a risa de ler sabios sen gravata, despeiteados ou rapados como skins, con manchurrones por todos os sitios, bebedores e procaces, ou prudentes e metódicos, e ata perdularios e delincuentes.
Diso nada, monada, din Wert e a súa lei aos cales vivimos aínda na anacronía de crer que na literatura e o pensamento hai pracer e saber, ou mellor, pracer e pracer, que é a forma exaltante de saber. Confiemos en que alguén pare o disparate, e se son Íñigo Méndez de Vigo e José María Lassalle, aínda mellor, por facelo canto antes.
Jordi Gràcia é profesor e ensaísta
Ningún comentario:
Publicar un comentario