A informática será un dos piares dos obradoiros
formativos para persoas maiores que prepara a Deputación de
Pontevedra para este mes de setembro. Estamos
a falar das actividades do programa Depo en Marcha, impulsado polo
Servizo de Cohesión Social e Xuventude da institución pontevedresa
co obxectivo de favorecer o envellecemento activo e mellorar a
calidade de vida das persoas maiores da provincia. Nos primeiros días
de setembro comezan 20 obradoiros en 13 concellos, tres deles ligados
directamente ás novas tecnoloxías, as súas utilidades e vantaxes.
En total, até o remate de ano desenvolveranse 160 talleres, dos que
se benefician asociacións de maiores, pensionistas e xubilados da
provincia que participaron nesta convocatoria.
En Vigo, a Asociación Nosa Terra de Alcabre dá
comezo ao obradoiro Manexo da ansiedade e do estres a
Asociación Nevox inicia un taller de ioga; a Asociación de Veciños
de Coruxo comeza un obradoiro de Manualidades variadas; e a
Asociación de Veciños de San Roque o taller de Ximnasia de
Mantemento. No municipio de Pontevedra, a Asociación Chan do
Monte abre un curso de pilates; a Agrupación de Pensionistas e
Xubilados de CCOO comeza Plantas Medicinais; e no Centro
Sociocomunitario de Pontevedra impartirase Zumba.
En Silleda darán comezo dous obradoiros, a
asociación de Cortegada-Avecuco inicia Ximnasia de mantemento,
mentres que a asociación de Laro comeza con Xogos Tradicionais.
A Agrupación Xunco de Salceda de Caselas imparte un taller de
Conservas Artesanais, a Asociación Peñaflor de Barro realiza
Pandeireta e Canto Popular, a Asociación Adapta de Ponteareas
fará un curso de Informática avanzada e a Asociación de
Veciños O Cabalo de Pazos de Borbén inicia Arte Floral.
A Asociación de Veciños de Soutoxuste Eixo en
Redondela abre o taller de Informática iniciación, a
Asociación San Martiño de Borreiros de Gondomar comeza tamén
Informática iniciación, na Estrada a Asociación de Veciños
da parroquia de Orazo fará un curso de zumba, a Asociación de
Prexubilados e Xubilados de Viascón en Cotobade inicia Ximnasia
de Mantemento e en Nigrán a Asociación Parada do Miñor de
Nigrán abre o curso de pilates. En Mos comezan dous obradoiros, a
Asociación de Veciños de Dornelas con Ioga e a Asociación
de Guizán con Ximnasia de Mantemento.
Os obradoiros que se desenvolven agrúpanse en oito
bloques temáticos, que tentan aproximar ás persoas maiores a
diversos campos como a natureza, a cociña, o deporte ou as novas
tecnoloxías. En concreto, os bloques son: Traballando coas Mans,
Entre Fogóns, Aprendendo da Natureza, Móvete, Activando Corpo e
Mente, Dálle Marcha, Enredando e En Rede.
INFORMACIÓN E SUXERENCIAS SOBRE ACTIVIDADES FORMATIVAS E OUTRAS CUESTIÓNS RELACIONADAS COA EDUCACIÓN DOS ALUMNOS DO C.E.I.P.
mércores, 31 de agosto de 2016
Un punto de inflexión histórico
España atópase nunha encrucillada histórica. Os españois debemos
elixir entre seguir instalados no bloqueo, o inmobilismo e a división,
ou poñer en marcha un conxunto de reformas ambiciosas que acaben coas
anomalías que nos separan dos países máis avanzados de Europa.
Tras dúas duras negociacións nas que participamos en nome de Cidadáns —unha en febreiro, co PSOE, a outra este mes, co PP— alcanzamos dous acordos, necesariamente distintos: un era un acordo de Goberno e o outro un pacto de investidura. Pero, máis aló destas diferenzas, o significativo é o que ambos os pactos comparten: 100 das 150 medidas que asinamos co PP estaban tamén no noso acordo co PSOE. Son medidas e reformas que comparten 16 millóns de votantes. Ese espazo común de consenso debe ser o xerme dun amplo acordo político, ancorado no centro reformista, que marque un punto de inflexión na traxectoria de España.
España é unha anomalía en Europa principalmente por catro razoes: un elevado nivel de corrupción política; un inaceptable e recorrente nivel de desemprego e precariedade laboral; un nivel elevado de pobreza e exclusión social; e un pobrísimo sistema educativo, coa maior taxa de fracaso escolar de Europa. Os dous pactos propoñen solucións concretas a estes problemas. Estas solucións son novas en España, pero habituais en Europa, e permitirannos acabar, dunha vez, con estas anomalías.
Un big bang institucional contra a corrupción: A corrupción en España é endémica. Os españois estamos fartos de observar a impunidade de condutas repugnantes. Os procesos eternízanse. Os bos, os que denunciaron, sofren, mentres os malos gozan da amnistía das súas contas en Panamá ou en Suíza.
Á parte de rectificar os erros da amnistía fiscal e a lista dos paraísos fiscais, os dous acordos conteñen propostas clave para acabar coa impunidade destas condutas. O punto de partida é a independencia e eficacia da xustiza, coa elección polos xuíces de 12 vogais do CGPJ e o control parlamentario (incluíndo o cesamento) do fiscal, cunha importante inxección orzamentaria para eliminar papeis e interconectar as autonomías e un aumento substancial (10%) de persoais. Ademais, no canto de linchar aos denunciantes (como aos do caso Gürtel) acordamos protexelos. Unha reforma crucial para atallar a corrupción política de orixe eminentemente local, é que os alcaldes non poderán nomear secretarios nin interventores (o que impide a súa independencia), senón que estes accederán por concurso de méritos. Introducimos, tamén, o delito de enriquecemento ilícito para os xestores públicos que gocen un incremento patrimonial inxustificado. Eliminamos os aforamientos, indultos e demais privilexios políticos. En definitiva, a corrupción atoparase, denunciará e xulgará. Ambos os pactos conteñen as ferramentas para acabar coa impunidade.
Prepararnos para o emprego do futuro: España é o único país da UE que superou tres veces o 20% de paro nos últimos 40 anos. Temos o maior paro de longa duración (un millón de persoas leva catro anos sen traballar). Estamos na cabeza en temporalidade. O noso mercado laboral hai moitos anos que está roto e os Gobernos do PP e PSOE mostráronse incapaces de resolver estes problemas.
Para reducir o abuso da rotación laboral ambos os acordos introducen un contrato estable de protección crecente (case idéntico en ambos os acordos), que non é o contrato único que desexásemos, pero substitúe aos temporais e é unha ponte á contratación indefinida. Ademais, incorporan un sistema de incentivos (bonus/malus) para premiar ás empresas que despidan menos e un seguro contra o despedimento que, de non haber despedimento, cóbrase na xubilación (mochila austriaca).
Doutra banda, a formación para os parados (as políticas activas de emprego) non foron máis que un fondo de réptiles para organizacións sindicais e empresariais. Ambos os acordos conteñen unha reforma radical das políticas de emprego e asignan máis recursos para iso (no acordo co PP, 500 millóns).
Finalmente, hoxe en España os creadores de emprego, autónomos e emprendedores, enfróntanse a unha infinidade de trabas administrativas e cargas fiscais excesivas (case 400 euros mínimos fixos ao mes para un emprendedor que non ten case ingresos). En ambos os acordos recóllense un bo número de medidas para facilitar pagos de IVE, altas e baixas, e o compromiso para eliminar as cotizacións a aqueles que gañan por baixo do SMI. Ambos conteñen unha verdadeira lei de segunda oportunidade que evite que os emprendedores vivan coa laxa dun fracaso empresarial o resto da súa vida. Finalmente, ambos os acordos recollen medidas para eliminar trabas a que estas pequenas empresas crezan e cren máis emprego.
A pobreza e as desigualdades: Hoxe en España preto de sete millóns de persoas viven en permanente precariedade, enlazando contratos lixo e ingresando, a final do ano, un soldo inferior ao SMI anual. Un de cada tres nenos está en risco de pobreza.
Os acordos incorporan a política máis efectiva que existe para loitar contra a pobreza laboral: o complemento salarial. Consiste nunha transferencia directa ás familias que gañan por baixo dun determinado limiar de renda; un “imposto negativo”. É unha medida que se implementa con éxito en Suecia, Reino Unido ou Estados Unidos e que ademais se mostrou eficaz para loitar contra a economía mergullada e para aumentar o emprego. En ambos os acordos incorporabamos programas contra a pobreza infantil (de 1.000 millóns no último acordo desde o primeiro Orzamento) con transferencias por fillo a cargo. En ambos os acordos tamén nos comprometiamos a reverter os recortes en sanidade e en dependencia. E en ambos os acordos tamén acordamos a dación en pago, para eliminar cargas excesivamente pesadas ás familias.
Outra batalla fundamental en España é a da desigualdade entre homes e mulleres. Ambos os acordos conteñen as medidas que desde Cidadáns impulsamos para facilitar a conciliación: a igualación de permisos de paternidade e maternidade (coa súa dotación orzamentaria correspondente), a ampliación significativa de oferta de escolas infantís públicas (de 0 a 3 anos), un plan nacional para a racionalización de horarios e un paquete de medidas para potenciar o teletraballo e a flexibilidade así como a participación das mulleres nos órganos directivos das empresas.
Todos estes programas de gasto están orzados para non aumentar o déficit e cumprir rigorosamente os compromisos con Bruxelas. Para iso reformamos o imposto de sociedades para que as grandes empresas empecen a pagar o mesmo que as demais; facemos un esforzo concreto contra a fraude (recuperando o diñeiro da amnistía e reforzando o orzamento da Axencia Tributaria); e reducimos duplicidades administrativas.
O fracaso escolar, o problema educativo: España ten o maior abandono escolar da UE. Ningunha universidade española está na primeira liña mundial. Por desgraza, a educación en España non cesou de dar bandazos, con seis reformas educativas nos últimos 40 anos que deron moi poucos resultados. É necesario un pacto nacional pola educación, que se reflicte en ambos os pactos. Debemos centrar os nosos esforzos nos profesores, a variable clave na educación, e facilitar maior apoio nas aulas. No último programa acordado co PP orzamos un plan contra o fracaso escolar centrado en escolas con máis alumnos desfavorecidos. No que se refire ás universidades en ambos os programas hai compromiso explícito para dotalas de máis autonomía de xestión, reducir a endogamia e aumentar os recursos para aquelas que melloren en empleabilidad dos seus alumnos e en investigación.
En definitiva, nestes meses de negociacións alcanzamos consensos ao redor das políticas que España necesita para deixar de ser unha anomalía en Europa. Atopámonos nunha encrucillada histórica. O camiño para seguir está trazado e acordado nestes dous pactos. Pongámonos xa en marcha.
Luís Garicano é responsable de economía, industria e coñecemento de Cidadáns, e catedrático de Economía e Estratexia da London School of Economics. Toni Roldán é portavoz de economía de Cidadáns no Congreso.
Tras dúas duras negociacións nas que participamos en nome de Cidadáns —unha en febreiro, co PSOE, a outra este mes, co PP— alcanzamos dous acordos, necesariamente distintos: un era un acordo de Goberno e o outro un pacto de investidura. Pero, máis aló destas diferenzas, o significativo é o que ambos os pactos comparten: 100 das 150 medidas que asinamos co PP estaban tamén no noso acordo co PSOE. Son medidas e reformas que comparten 16 millóns de votantes. Ese espazo común de consenso debe ser o xerme dun amplo acordo político, ancorado no centro reformista, que marque un punto de inflexión na traxectoria de España.
España é unha anomalía en Europa principalmente por catro razoes: un elevado nivel de corrupción política; un inaceptable e recorrente nivel de desemprego e precariedade laboral; un nivel elevado de pobreza e exclusión social; e un pobrísimo sistema educativo, coa maior taxa de fracaso escolar de Europa. Os dous pactos propoñen solucións concretas a estes problemas. Estas solucións son novas en España, pero habituais en Europa, e permitirannos acabar, dunha vez, con estas anomalías.
Un big bang institucional contra a corrupción: A corrupción en España é endémica. Os españois estamos fartos de observar a impunidade de condutas repugnantes. Os procesos eternízanse. Os bos, os que denunciaron, sofren, mentres os malos gozan da amnistía das súas contas en Panamá ou en Suíza.
Á parte de rectificar os erros da amnistía fiscal e a lista dos paraísos fiscais, os dous acordos conteñen propostas clave para acabar coa impunidade destas condutas. O punto de partida é a independencia e eficacia da xustiza, coa elección polos xuíces de 12 vogais do CGPJ e o control parlamentario (incluíndo o cesamento) do fiscal, cunha importante inxección orzamentaria para eliminar papeis e interconectar as autonomías e un aumento substancial (10%) de persoais. Ademais, no canto de linchar aos denunciantes (como aos do caso Gürtel) acordamos protexelos. Unha reforma crucial para atallar a corrupción política de orixe eminentemente local, é que os alcaldes non poderán nomear secretarios nin interventores (o que impide a súa independencia), senón que estes accederán por concurso de méritos. Introducimos, tamén, o delito de enriquecemento ilícito para os xestores públicos que gocen un incremento patrimonial inxustificado. Eliminamos os aforamientos, indultos e demais privilexios políticos. En definitiva, a corrupción atoparase, denunciará e xulgará. Ambos os pactos conteñen as ferramentas para acabar coa impunidade.
Prepararnos para o emprego do futuro: España é o único país da UE que superou tres veces o 20% de paro nos últimos 40 anos. Temos o maior paro de longa duración (un millón de persoas leva catro anos sen traballar). Estamos na cabeza en temporalidade. O noso mercado laboral hai moitos anos que está roto e os Gobernos do PP e PSOE mostráronse incapaces de resolver estes problemas.
Para reducir o abuso da rotación laboral ambos os acordos introducen un contrato estable de protección crecente (case idéntico en ambos os acordos), que non é o contrato único que desexásemos, pero substitúe aos temporais e é unha ponte á contratación indefinida. Ademais, incorporan un sistema de incentivos (bonus/malus) para premiar ás empresas que despidan menos e un seguro contra o despedimento que, de non haber despedimento, cóbrase na xubilación (mochila austriaca).
Doutra banda, a formación para os parados (as políticas activas de emprego) non foron máis que un fondo de réptiles para organizacións sindicais e empresariais. Ambos os acordos conteñen unha reforma radical das políticas de emprego e asignan máis recursos para iso (no acordo co PP, 500 millóns).
Finalmente, hoxe en España os creadores de emprego, autónomos e emprendedores, enfróntanse a unha infinidade de trabas administrativas e cargas fiscais excesivas (case 400 euros mínimos fixos ao mes para un emprendedor que non ten case ingresos). En ambos os acordos recóllense un bo número de medidas para facilitar pagos de IVE, altas e baixas, e o compromiso para eliminar as cotizacións a aqueles que gañan por baixo do SMI. Ambos conteñen unha verdadeira lei de segunda oportunidade que evite que os emprendedores vivan coa laxa dun fracaso empresarial o resto da súa vida. Finalmente, ambos os acordos recollen medidas para eliminar trabas a que estas pequenas empresas crezan e cren máis emprego.
A pobreza e as desigualdades: Hoxe en España preto de sete millóns de persoas viven en permanente precariedade, enlazando contratos lixo e ingresando, a final do ano, un soldo inferior ao SMI anual. Un de cada tres nenos está en risco de pobreza.
Os acordos incorporan a política máis efectiva que existe para loitar contra a pobreza laboral: o complemento salarial. Consiste nunha transferencia directa ás familias que gañan por baixo dun determinado limiar de renda; un “imposto negativo”. É unha medida que se implementa con éxito en Suecia, Reino Unido ou Estados Unidos e que ademais se mostrou eficaz para loitar contra a economía mergullada e para aumentar o emprego. En ambos os acordos incorporabamos programas contra a pobreza infantil (de 1.000 millóns no último acordo desde o primeiro Orzamento) con transferencias por fillo a cargo. En ambos os acordos tamén nos comprometiamos a reverter os recortes en sanidade e en dependencia. E en ambos os acordos tamén acordamos a dación en pago, para eliminar cargas excesivamente pesadas ás familias.
Outra batalla fundamental en España é a da desigualdade entre homes e mulleres. Ambos os acordos conteñen as medidas que desde Cidadáns impulsamos para facilitar a conciliación: a igualación de permisos de paternidade e maternidade (coa súa dotación orzamentaria correspondente), a ampliación significativa de oferta de escolas infantís públicas (de 0 a 3 anos), un plan nacional para a racionalización de horarios e un paquete de medidas para potenciar o teletraballo e a flexibilidade así como a participación das mulleres nos órganos directivos das empresas.
Todos estes programas de gasto están orzados para non aumentar o déficit e cumprir rigorosamente os compromisos con Bruxelas. Para iso reformamos o imposto de sociedades para que as grandes empresas empecen a pagar o mesmo que as demais; facemos un esforzo concreto contra a fraude (recuperando o diñeiro da amnistía e reforzando o orzamento da Axencia Tributaria); e reducimos duplicidades administrativas.
O fracaso escolar, o problema educativo: España ten o maior abandono escolar da UE. Ningunha universidade española está na primeira liña mundial. Por desgraza, a educación en España non cesou de dar bandazos, con seis reformas educativas nos últimos 40 anos que deron moi poucos resultados. É necesario un pacto nacional pola educación, que se reflicte en ambos os pactos. Debemos centrar os nosos esforzos nos profesores, a variable clave na educación, e facilitar maior apoio nas aulas. No último programa acordado co PP orzamos un plan contra o fracaso escolar centrado en escolas con máis alumnos desfavorecidos. No que se refire ás universidades en ambos os programas hai compromiso explícito para dotalas de máis autonomía de xestión, reducir a endogamia e aumentar os recursos para aquelas que melloren en empleabilidad dos seus alumnos e en investigación.
En definitiva, nestes meses de negociacións alcanzamos consensos ao redor das políticas que España necesita para deixar de ser unha anomalía en Europa. Atopámonos nunha encrucillada histórica. O camiño para seguir está trazado e acordado nestes dous pactos. Pongámonos xa en marcha.
Luís Garicano é responsable de economía, industria e coñecemento de Cidadáns, e catedrático de Economía e Estratexia da London School of Economics. Toni Roldán é portavoz de economía de Cidadáns no Congreso.
Poña outra de ración de Chanfaina!
Do 1 ao 4 de setembro celébrase en San Sadurniño a 3ª edición da Chanfaina’Lab,
unha experiencia de creación audiovisual colectiva que pon en valor o
territorio deste Concello a través dos traballos de creadores e
creadoras audiovisuais galegas. O funcionamento é semellante ao das dúas
últimas edicións: os e as participantes teñen que gravar nesta
fin de semana un filme dunha duración de entre tres e cinco minutos, con
absoluta liberdade sobre o tema e tratamento visual. O
resultado presentarase na vila dentro duns meses, nun evento que volverá
reunir estes autores e autoras. Porque, ademais do proceso creativo
individual, este encontro e posta en común, este proceso colectivo de
creación é a base do Chanfaina.
O evento, impulsado por Manolo González, estará organizado polo Concello de San Sadurniño e nel colaboran as asociacións veciñais de Santa Mariña do Monte, Adiante Igrexafeita, Xuntanza de Lamas, San Pipote de Bardaos, Pico de Ferreira, ademais da Aula Cemit. Nesta ocasión, a base do cartaz é un óleo pintado en San Sadurniño polo pintor palentino Asterio Mañanós a comezos do século XX. Aquí podes coñecer a historia do cadro.
As actividades comezarán este xoves ás 20 horas na Casa da Cultura coa proxección dos filmes documentais A Seara, de Pepe Coira, e Verengo, de Víctor Hugo Seoane, que participou na 1º Chanfaina con A beira do aceiteiro. Dúas pezas unidas polo eixo temático común da realidade de dúas aldeas da montaña interior galega. O venres, a Aula Cemit acollerá un obradoiro (a cargo de Ana Seijo e Sabela Pernas, de Videodinamizarte), co obxectivo de que as persoas participantes (con entrada libre a calquera veciño ou veciña) desenvolvan conxuntamente a súa propia peza para proxectala o domingo durante a clausura do encontro.
O miolo do Chanfaina comezará a saborearse o venres pás oito da tarde, coa recepción dos e das participantes na Casa do Concello e a apertura na galería do Pazo da exposición fotográfica A propósito da Chanfaina, con instantáneas das anteriores edicións captadas polo fotoxornalista Gabriel Tizón. Ás 21.15 presentarase o proxecto Visións, nacido no marco do programa Cinema e Muller da Deputación de Pontevedra. Unha iniciativa que busca reivindicar o papel feminino na creación audiovisual e da que saíu un filme colaborativo executado a base de curtas por dez realizadoras. Tres delas, Lara Bacelo, Claudia Brenlla e Carla Andrade, participan no Chanfaina e ofrecerán na noite do venres o seu punto de vista sobre a realidade da muller no audiovisual.
Os e as participantes teñen que gravar nesta fin de semana un filme dunha duración de entre tres e cinco minutos, con absoluta liberdade sobre o tema e tratamento visualOs dous primeiros Chanfainas foron un éxito rotundo. Cuns medios e un orzamento moi modestos, conseguiu levar o nome, as paisaxes, o patrimonio e as historias de moitos veciños e veciñas por toda Galicia. O pasado ano Sabela Íñiguez, concelleira de Cultura e coordinadora da iniciativa, destacaba o obxectivo de que San Sadurniño se converta no referente do cinema rural galego. "Gústanos moito que saian as paisaxes de San Sadurniño pero máis me gusta que saia a nosa xente. Unha das cousas que conseguiu o Chanfaina Lab foi empoderar a xente do rural. A xente do noso concello é xente moi humilde, os máis maiores nin sequera tiveron acceso aos estudos, e sempre que lles preguntabas polas súas historias, respondíanche que o seu non tiña valor, dicindo 'eu non teño escola, eu non son importante. Pero cando ven que se achega xente de toda Galicia a gravalos, cando ven que son protagonistas desas pezas, isto resulta un traballo de empoderamento moi importante, e por iso cada ano se van implicando máis", salientaba.
Os dous primeiros Chanfainas foron un éxito rotundo. Cuns medios e un orzamento moi modestos, conseguiu levar o nome, as paisaxes, o patrimonio e as historias de moitos veciños e veciñas por toda GaliciaNesta terceira edición participan na iniciativa Lois Patiño, Lara Bacelo, Eloi Domínguez Serén, Carla Andrade, Claudia Brenlla, Jorge Coira, Ángeles Huerta, Pablo Millán, Sabela Pernas, Marta Piñeiro, Beatriz del Monte, Natalia Porca, Lara Castro, Noa Castro e Marcos Lourido. E, entre eles e elas, un importante número de creadores e creadoras do propio San Sadurniño: Patricia Lamas e Miguel Sanjurjo, Abel Vega,Fran Bermúdez, Bieito Beceiro, Pablo Martínez, Roberto Bouza, Sebastián Rodríguez ou Dani Ferreira.
O evento, impulsado por Manolo González, estará organizado polo Concello de San Sadurniño e nel colaboran as asociacións veciñais de Santa Mariña do Monte, Adiante Igrexafeita, Xuntanza de Lamas, San Pipote de Bardaos, Pico de Ferreira, ademais da Aula Cemit. Nesta ocasión, a base do cartaz é un óleo pintado en San Sadurniño polo pintor palentino Asterio Mañanós a comezos do século XX. Aquí podes coñecer a historia do cadro.
As actividades comezarán este xoves ás 20 horas na Casa da Cultura coa proxección dos filmes documentais A Seara, de Pepe Coira, e Verengo, de Víctor Hugo Seoane, que participou na 1º Chanfaina con A beira do aceiteiro. Dúas pezas unidas polo eixo temático común da realidade de dúas aldeas da montaña interior galega. O venres, a Aula Cemit acollerá un obradoiro (a cargo de Ana Seijo e Sabela Pernas, de Videodinamizarte), co obxectivo de que as persoas participantes (con entrada libre a calquera veciño ou veciña) desenvolvan conxuntamente a súa propia peza para proxectala o domingo durante a clausura do encontro.
O miolo do Chanfaina comezará a saborearse o venres pás oito da tarde, coa recepción dos e das participantes na Casa do Concello e a apertura na galería do Pazo da exposición fotográfica A propósito da Chanfaina, con instantáneas das anteriores edicións captadas polo fotoxornalista Gabriel Tizón. Ás 21.15 presentarase o proxecto Visións, nacido no marco do programa Cinema e Muller da Deputación de Pontevedra. Unha iniciativa que busca reivindicar o papel feminino na creación audiovisual e da que saíu un filme colaborativo executado a base de curtas por dez realizadoras. Tres delas, Lara Bacelo, Claudia Brenlla e Carla Andrade, participan no Chanfaina e ofrecerán na noite do venres o seu punto de vista sobre a realidade da muller no audiovisual.
Presentarase o proxecto Visións, nacido do programa Cinema e Muller da Deputación de Pontevedra. Unha iniciativa que busca reivindicar o papel feminino na creación audiovisualO sábado e o domingo levarase a cabo a gravación dos traballos desta terceira edición, pero tamén haberá actividades conxuntas, coma a Eira de Cineastas (sábado 21 horas), coa proxección dunha escolma de pezas producidas polos creadores e creadoras convidadas nesta edición. Finalmente, o domingo ás 19 horas a Casa da Cultura acollerá a proxección da curta producida dentro do obradoiro de Videodinamizarte e realizarase a despedida dos e das participantes no III Chanfaina Lab.
Once grupos porán música á décima edición do festival alternativo 'Arteficial' en Ribadavia (Ourense)
A localidade de Ribadavia (Ourense) acollerá este sábado a décima edición do festival alternativo 'Arteficial', unha cita que contará coa participación de once grupos musicais chegados de toda Galicia e Portugal, un espazo dedicado á gastronomía e un mercado de sementes e no que se recollerán alimentos destinados ás persoas necesitadas do municipio.
A presentación do evento correu a cargo do vicepresidente da Deputación, Rosendo Fernández, que cualificou a cita como "un festival de referencia" que é unha "simbiose perfecta entre cultura e patrimonio", xa que as actuacións se desenvolverán en catro escenarios diseminados pola vila medieval.
O evento porase en marcha a partir das 12,00 horas e ao longo de todo o día sucederanse actuacións gratuítas por escenarios situados en catro ámbitos da vila.
O escenario principal estará situado na praza Buján; outro estará situado no interior do templo, que se converteu nunha sala de exposicións. Tamén haberá actuacións na rúa Progreso e free a Igrexa da Madalena.
GRUPOS PARTICIPANTES
O director artístico da asociación 'Arteficial', Manuel Araújo, confirmou que as once bandas invitadas ao evento ofrecerán "música alternativa", especialmente pop, rock e electrónica. O cartel está composto por Bala, Guerreira, Igmig, Emilo José, Fogbound, Sequin, Rick***-***vera, Thee Blind Crows, Pálida, Mounqup e Surma.
Araújo insistiu en que haberá dous ambientes, un familiar, ao longo do día, e outro nocturno. Durante o día están previstas actividades infantís, dende as 16,00 horas para nenos de entre dous e cinco anos e a partir das 17,30 horas para nenos maiores de seis anos.
Entre as novidades deste ano destaca a actividade 'DespoisParty', iniciativa na que colaboran diferentes locais da vila, onde a festa continuará de mans de diversos dj ' s de música alternativa.
O vicepresidente de 'Arteficial', Noelia Riveiro, informou de que, ademais da música, haberá un espazo dedicado á gastronomía. Nesta ocasión poderanse degustar "galeguesas" (hamburguesas con carne de cachena), polbo e doces de San Paio. Tamén haberá un mercado de sementes no que se poderán atopar outros produtos como roupa vintage, bixutería e produtos artesanais.
Nesta edición, 'Arteficial' colaborará con Cruz Vermella para recoller alimentos non perecedoiros (arroz, pastas, conservas) que se destinarán ás persoas máis necesitadas do municipio.
Haberá un servizo de autobuses para ir ao festival dende Ourense, Vigo e Santiago de Compostela. Os prezos serán de seis, dez e doce euros, respectivamente.
Ideas novas para a cultura da man de Paideia
Os modos de facer do mundo do emprendemento tamén está a chegar á cultura. Esta sexta feira celébrase en Noia o ‘Demo-day’, un evento no que se presentarán 7 dos 21 proxectos culturais que se crearon durante o programa de formación posto en marcha pola Fundación Paideia e a EOI. E un festival na comarca.
Será o 2 de setembro en Noia, cando os proxectos fraguados ao abeiro do programa
‘2Work, Formación en Industrias Culturais e Creativas’, se presenten en
público logo dunha formación de 5 meses organizada pola Fundación
Paideia Galiza e a Escola de Organización Industrial, que contou coa
presenza de profesionais recoñecidos como Jürgen Müller (Director
Artístico de La Fura dels Baus), Javier Limón ou Lourdes Fernández,
Directora da Alhóndiga de Bilbao.
Festival Interritmos
Alén dos seus propios proxectos, os alumnos do programa crearon o Festival Interritmos - Ritmos na Ría que se celebra do 2 ao 4 de setembro nos concellos de Porto do Son, Noia e Outes e que contará con actividades de diferentes disciplinas como a música, ou as artes escénicas e audiovisuais. Desde o pop dos vigueses Eladio y los Seres Queridos, ao cabaré de Nelson Quinteiro, pasando por obradoiros de carpintaría de ribeira en colaboración co Museo do Mar, entre outras cousas.
Festival Interritmos
Alén dos seus propios proxectos, os alumnos do programa crearon o Festival Interritmos - Ritmos na Ría que se celebra do 2 ao 4 de setembro nos concellos de Porto do Son, Noia e Outes e que contará con actividades de diferentes disciplinas como a música, ou as artes escénicas e audiovisuais. Desde o pop dos vigueses Eladio y los Seres Queridos, ao cabaré de Nelson Quinteiro, pasando por obradoiros de carpintaría de ribeira en colaboración co Museo do Mar, entre outras cousas.
martes, 30 de agosto de 2016
Galicia lidera un proxecto europeo para impulsar a agricultura sustentable adaptada ao clima
O Campus Terra, da Universidade de Santiago, encabeza o programa Afinet, que conta con tres millóns de euros de financiamento e implica a universidades e centros de investigación de nove países.
O obxectivo que pretenden os promotores deste ambicioso programa continental non é outro que o de contribuír á realización e ao conseguinte cumprimento dos obxectivos de desenvolvemento sostible indicados pola FAO en 2015, a través da integración da dimensión económica, ambiental e social que depara o desenvolvemento sostible, ademais de abordar así e de xeito conxunto os retos da seguridade alimentaria, así como outros requirimentos ambientais e climáticos.
O potencial de agricultura climaticamente intelixente para contribuír ao desenvolvemento sostible está xa recoñecido na política internacional, como o proba a súa inclusión nas conclusións e recomendacións finais da Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Clima Change (UNFCCC) e na Convención sobre a Diversidade Biolóxica (CBD). Este respaldo da comunidade internacional xustifica o aumento do investimento europeo no desenvolvemento de acción orientadas a impulsar e promover prácticas de agrícolas e forestais acaídas ao clima de cada rexión.
Este programa apoia o cambio de investigación de carácter científico para a investigación orientada á innovación en base ás interaccións e ás necesidades dos usuarios finais. Daquela, os participantes no proxecto compilarán, distribuirán e difundirán de forma axeitada os resultados da investigación, ademais das boas prácticas e ideas innovadoras neste eido que non están suficientemente desenvolvidas nin estendidas.
Esta visión pode incluír experiencias de recollida e coñecemento dos diferentes axentes, o que favorece un coñecemento interactivo, creación conxunta e súa posterior difusión, adaptando os contidos aos diferentes receptores ou protagonistas implicados (agricultores e produtores, servizos de extensión, responsables políticos, pemes...) e a cada unha das distintas rexións e países da UE.
Convivir cun adicto non debe ser un segredo porque destrúe as familias
Aceptar que a parella, un fillo ou un pai ten adicción ás drogas é o primeiro paso para tomar as rendas da situación.
Aceptar que a parella, un fillo ou un pai é adicto non é sinxelo, polo que moitas persoas prefiren mantelo como un segredo de familia, aínda que os expertos consultados por Efe coinciden na necesidade de que reclamen axuda para volver tomar as rendas. Unha adicción pode facer que unha familia cambie por completo, xa que o comportamento do enfermo inflúe na convivencia e modifica a dinámica do fogar, explica a Efe o psicólogo especialista en adiccións, Miguel del Nogal.Todo pode empezar cun cambio de hábitos, de horario, de humor e con frecuencia tamén vai acompañado de desatención de tarefas, saídas nocturnas e incluso se percibe que falta diñeiro na casa. Así, afirma este psicólogo, convivir cun drogodependente vai modificando a cotidianeidade do fogar e a maioría das familias prefiren negar o problema. E cando o aceptan, gran parte opta por mantelo en segredo.
Del Nogal asevera que o universo das adiccións "está cheo de prexuízos; vese como unha secuela e por iso a familia intenta ocultalo". Tamén a psicóloga e coordinadora da área asociativa da Plataforma Madrileña de Entidades para a Asistencia á Persoa Adicta e a súa Familia (Fermad), Encarnación Pámpanas, insiste en que as drogas aínda son un tabú "porque non está ben visto que unha familia teña unha persoa drogodependente e temen ser excluídas", afirma.
Por iso, os especialistas coinciden en que a familia tamén necesita axuda para afrontalo e consideran que mantelo en segredo non é a solución, xa que a adicción continuará. "Os familiares necesitan a súa propia terapia", asegura Pámpanas a Efe, quen detalla que aqueles que optan por recibir axuda chegan á consulta sentíndose culpables e preguntándose en que fallaron para que o seu familiar se convertera nun drogodependente.
Todo iso, provoca que os familiares releguen a súa identidade individual ao centrarse só na persoa adicta, alerta a Efe a psicóloga experta en adiccións, ansiedade e tensión, Margarita López. "Chegan á consulta sen identidade, xa que deixaron de lado a súa vida, o seu lecer ou as súas tarefas para centrarse no drogodependente", engade.
Para estes expertos, esta reacción é un erro. López suxire "apoiar ao enfermo, sen deixar de lado a identidade individual de cada un". Coa terapia, explican os psicólogos, as familias aprenden a desprenderse do sentimento de culpa, a non sentirse soas, a dicir o que senten sen medo a ser xulgadas e, especialmente, a non pensar que son as peores do mundo, unha idea moi común entre elas. Se o drogodependente opta por recuperarse, espéralles un proceso longo.
Pero se o enfermo non quere ou non pode desengancharse, como afrontalo?
Isabel Hidalgo, presidenta de Fermad, relata a Efe a historia da súa vida: unha loita constante para lograr que o seu fillo, que ten 45 anos, se desenganche das drogas. Con apenas 20 anos o mozo comezou a ser drogodependente, conta a nai. "Foi adicto a todas as sustancias posibles, pero sobre todo á heroína e ao alcol e máis tarde á cocaína".
Isabel, que axuda ás familias desde esa asociación, asegura que "aínda que os tempos cambiaran, as consecuencias que teñen as adiccións nun fogar seguen sendo as mesmas, desastrosas". Durante os primeiros meses, Isabel recorda que intentou manter a adicción en silencio, pero deuse conta de que a familia necesitaba apoio externo.
Acudiron a terapia e non volveron ocultalo porque, segundo Isabel, "se tes un enfermo doutro tipo na familia non o escondes, buscas información e axuda". A terapia fíxolles comprender que para atender ao paciente, "primeiro tiñan que estar ben na casa". "Esta experiencia serviume para ser nai de máis fillos, esposa e avoa".
Na actualidade, o seu fillo leva dous anos afastado das adiccións, aínda que é consciente de que pode recaer. Así, procuran que el teña a mellor calidade de vida. Isabel non o esconde e pon voz a este problema que, segundo estes especialistas, "pode afectar a calquera familia" aínda que ningunha "pense que lle vai tocar a ela".
Unha ducia de consellos para unha volta ao colexios sen malgastar
A Unión de Consumidores de Galicia publica unha interesante compilación de pasos a seguir para evitar o despilfarro habitual na volta as aulas dos máis pequenos.
2. Reutilizar e reciclar. Buscar pola casa para ver o que temos doutros anos. Hai cousas que se poden aproveitar como bolígrafos, gomas, regras ou dicionarios; material escolar ao que lle podemos dar un segundo uso. Tamén pode ser interesante facer uso das plataformas de troco, espazos onde atoparemos roupa, libros e material escolar a bo prezo.
3. Debemos tentar que os máis pequenos sexan conscientes dos gastos e favorecer hábitos de consumo responsable, por iso é moi boa idea que participen connosco na elaboración dun orzamento e da revisión do material que temos na casa e que aínda podemos empregar.
4. Consultar todas as administracións para poder beneficiármonos de todas as axudas existentes.
5. Debemos comparar os prezos en diferentes establecementos para así ver cal é a mellor opción e a máis económica para as nosas necesidades.
6. Recorrer ás marcas brancas. O material escolar sen marca é máis económico e a súa calidade é a mesma.
7. Facermos un uso responsable da tarxeta de crédito axudaranos a non ter sustos. En moitas ocasións fraccionamos pagos ou non somos realmente conscientes do que levamos gastado ata que no chega o estrato.
8. Preguntar sempre a posibilidade de cambiar o produto se non se axeita ás nosas necesidades xa que non están obrigados a facelo, cando o produto estea en perfecto estado, salvo que así o anuncien.
9. Debemos pedir e conservar sempre o recibo de compra para así poder facer valer calquera dos nosos dereitos diante dunha desconformidade co produto adquirido.
10. No caso da roupa ou uniformidade comprar estritamente o necesario. Sempre podemos adquirir máis prendas ou calzado durante o curso. Deste xeito axudaremos a minorar a compra inicial.
11. Ter en conta que mercar fóra do concello supón un gasto adicional, polo que o aforro final igual non é tanto como pensamos nun primeiro momento.
12. Hai que lembrar que todas as empresas deben ter follas de reclamación e que se o establecemento está adherido a arbitraxe de consumo vai ser máis doado de resolver calquera falta de conformidade co produto ou servizo que adquirimos.
Língua e familia galega
Levo mais de meio século morando na
Inglaterra e vivindo entre línguas distintas, pola miña profisión de
tradutora e porque na miña familia fálanse varias. E nunca deixa de
surprenderme que, ao cabo de tantos anos, haxa pautas relacionadas có
galeguismo e o nacionalismo galego que se repiten desde que cheguei a
Londres por primeira vez até agora. Unha desas pautas é a de que os
amigos nacionalistas galegos den por feito que eu debería falarlles
galego aos meus fillos, e que non teñan a mínima dúbida de estaren no
certo . Escandalízalles que a língua principal dos meus fillos sexa o
inglés e escandalízalles tamén que eu non lles ensine galego aos meus
netos. Parécelles que non cumplo o meu deber de muller e nai galega e
que os estou privando, a fillos e netos, da sua herdanza lingüística e
espiritual.
A cuestión da língua galega enfocouse seguindo as pautas da familia galega e engadíndolle as da utopía patriarcal da familia feliz, e iso fixo imposível que se analizase o pasado e o futuro desa língua. A língua galega viuse como se fose unha posesión da familia e virou un símbolo e marca desa familia. Iso levou a acumular erros por tapar unha historia que non era a que unha familia ¨boa¨ debía ter, e a centrar o benestar e futuro do país na língua. Levouse a língua aos altares da familia e fíxose dela un símbolo sagrado que nen sequer se podía discutir. Como nas familias en que se tapa a verdade porque da vergoña e non é a historia que se querería ter, sustituise a verdadeira historia da língua galega, que non tiña por que dar vergoña e se entendía moi ben, por unha trama que situou o inicio da perda da língua en tempos do franquismo e botou a culpa aos pais rurais que non falaban galego aos fillos, en vez de admitir que a perda da língua viña de moitos séculos atrás e que tiña lóxica lingüística, cultural e social.
Seguiremos falando da língua coa intención de tirala desa fixación psicolóxica ou obsesión na que está agora, que leva a que cada vez desapareza mais ou vire unha mezcla tosca de castelán, inglés e galego que nada ten que ver có galego de verdade, e que leva tamén a que se apresente como galego calquer cousa que esté nesa língua ainda que sexa imitación ou calco do que non ten nada de galego e a crer que abondaria con que se falase galego para que Galiza puidese destacar e transformarse no país que podería ser.
Escandalízalles que a língua principal dos meus fillos sexa o inglés e escandalízalles tamén que eu non lles ensine galego aos meus netosEu penso que o principal problema da Galiza está na familia galega, e que iso é o que non a deixa adiantar, o que a paraliza e o que a fai recuar. O típico da familia galega é que tudos queran mandar e controlar ao demais, que tudos debezan por ser o centro dunha atención desmesurada, e que tudos fiquen enguedellados en emocións negativas e paralizadoras que levan a repetir sempre as mesmas pautas. Os fillos nascen para os pais na familia galega, como sucede sempre no patriarcado, mas o sentimento de culpabilidade que se insire neles por seren unha carga e non satisfaceren o que os pais esperan deles é tan forte que logo eses fillos pasan a vida inteira querendo mais que nada responder ás exixencias, tácitas ou explícitas, dos pais, e con pánico de non cumpliren e seren maus fillos . Iso leva a unha conformidade total coa sociedade estabelecida e a lutar únicamente por chegar a ser aceitado nesa sociedade e obter categoría nela. Estes trazos existen en tudos os países, mas a forza que teñen na Galiza non está compensada por nengunha outra tendencia, costume ou sentir como están en outras sociedades. O resultado é un autoritarismo abafante e un desánimo interior e exterior que impide lutar por nada que non sexa o mandado. A falta de rebelión e a renuncia á independencia individual dá unha sociedade que non se move, metida en sí e que considera a mais grande virtude non deixar que nada mude e adorar a autoridade e ás autoridades. Esa adoración do autoritarismo, e o conseguinte debezo de ser autoridade e mandar, é o que insire a familia galega, e con iso ven a falta de aprezo por tudo o que non sexa dominar, figurar e situarse entre os poderosos.
A falta de rebelión e a renuncia á independencia individual dá unha sociedade que non se moveA división constante que se ve nos galegos, a imposibilidade de que se entendan uns con outros e podan chegar a algun acordo, o feito de que os que militan na política estén sempre fragmentándose e ninguén aceite a mínima diverxencia ou diferencia, có resultado de que cada grupo político semella estar formado por unha familia mínima, e o ¨cainismo¨eterno, a luta entre ¨irmáns¨ pola supremacía na ¨familia¨ e porque ninguén destaque e leve o premio, son características que impiden que nada vaia adiante e afunden no atraso psicolóxico. O ¨pasivo-agresivo¨ que impera na familia galega esmaga o espírito da Galiza e dos galegos.
A cuestión da língua galega enfocouse seguindo as pautas da familia galega e engadíndolle as da utopía patriarcal da familia feliz, e iso fixo imposível que se analizase o pasado e o futuro desa língua. A língua galega viuse como se fose unha posesión da familia e virou un símbolo e marca desa familia. Iso levou a acumular erros por tapar unha historia que non era a que unha familia ¨boa¨ debía ter, e a centrar o benestar e futuro do país na língua. Levouse a língua aos altares da familia e fíxose dela un símbolo sagrado que nen sequer se podía discutir. Como nas familias en que se tapa a verdade porque da vergoña e non é a historia que se querería ter, sustituise a verdadeira historia da língua galega, que non tiña por que dar vergoña e se entendía moi ben, por unha trama que situou o inicio da perda da língua en tempos do franquismo e botou a culpa aos pais rurais que non falaban galego aos fillos, en vez de admitir que a perda da língua viña de moitos séculos atrás e que tiña lóxica lingüística, cultural e social.
A língua galega viuse como se fose unha posesión da familia e virou un símbolo e marca desa familiaBaseándose nesa historia inventada e incoerente, partiuse de que, como o galego era a língua da¨ familia¨ e se non se falaba era porque o proibiran, axiña que se lle dese categoría oficial tudos os galegos debecerían por aprendela e usala para tudo. Que iso non sucedese semella ter surprendido a tudos os que quixeron impor a língua cós padróns autoritarios típicos da familia galega, en que os ¨vellos¨, as autoridades familiares, os patriarcas e as matriarcas patriarcais, queren decidir, sen escoitar a ninguén, o futuro dos fillos, dos netos e de tudos os que veñan depois.
Seguiremos falando da língua coa intención de tirala desa fixación psicolóxica ou obsesión na que está agora, que leva a que cada vez desapareza mais ou vire unha mezcla tosca de castelán, inglés e galego que nada ten que ver có galego de verdade, e que leva tamén a que se apresente como galego calquer cousa que esté nesa língua ainda que sexa imitación ou calco do que non ten nada de galego e a crer que abondaria con que se falase galego para que Galiza puidese destacar e transformarse no país que podería ser.
Teresa Barro
A Mesa empraza os grupos municipais de Vigo a manteren o galego nos plenos
En virtude da modificación do regulamento do pleno de Vigo, o galego deixará de ser a lingua vehicular coa que se desenvolvan as sesións plenarias. A Mesa xa anunciou que se dirixirá aos grupos municipais para que manteñan o uso do idioma propio do país.
Após aprobarse no mes de maio o novo
regulamento do pleno de Vigo, o uso do galego deixará de ser a lingua
vehicular dos debates das sesións plenarias malia continuar a ser a
lingua do pleno e do concello. A Mesa pola Normalización Lingüística vén
de anunciar que se dirixirá a todos os grupos da Corporación municipal
para que se anule a modificación do regulamento pola que o galego deixa
de ser lingua de expresión nas discusións do máximo órgano de
representación do Concello.
Aliás, a responsábel da Mesa en Vigo, Elsa Quintas, salienta de que na cidade “o galego retrocede a un ritmo de vertixe”. De feito, denuncia que a lingua está excluída no 75,9% dos centros de educación infantil da urbe. Tamén advirte que “coa modificación aprobada polo PSOE de Vigo, a situación será peor, ao negárselle un recoñecemento oficial e de uso mínimo”.
Diante da modificación do regulamento do pleno, a Mesa lémbralle ao alcalde vigués, Abel Caballero, que o partido do que forma parte se comprometeu o pasado mes de xullo, xunto a outros partidos, a promover a normalización da lingua galega e a aplicar todos os acordos tomados ao respeito, desde a Lei de Normalización Lingüística pasando polo Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega e a Carta Europea das Linguas.
Maceira: "O mínimo que se pode esixir a alguén que pretende representar a cidadanía é que coñeza e se saiba expresar na lingua propia"Para o presidente da Mesa, Marcos Maceira, que o galego non vaia ser o idioma de debate nos plenos representa “un desprezo”. Pregúntase como se pode representar un pobo “descoñecendo e desprezando a súa lingua”. Na mesma liña, indica que “o mínimo que se pode esixir a alguén que pretende representar a cidadanía é que coñeza e se saiba expresar na lingua propia” e que “non hai ningún motivo para que o galego deixe de ser a lingua de debate e de utilización normal” nas sesións.
Aliás, a responsábel da Mesa en Vigo, Elsa Quintas, salienta de que na cidade “o galego retrocede a un ritmo de vertixe”. De feito, denuncia que a lingua está excluída no 75,9% dos centros de educación infantil da urbe. Tamén advirte que “coa modificación aprobada polo PSOE de Vigo, a situación será peor, ao negárselle un recoñecemento oficial e de uso mínimo”.
Quintas: "Se existe unha demanda cidadá en relación á lingua galega é a da súa reposición e rehabilitación en todos os espazos"“Se existe unha demanda cidadá en relación á lingua galega é a da súa reposición e rehabilitación en todos os espazos, incluídos os plenos dos concellos”, engade a responsábel da Mesa en Vigo, “mesmo persoas que non o falan demandan espazos de uso que lles permitan incorporarse e recuperar o galego”.
Diante da modificación do regulamento do pleno, a Mesa lémbralle ao alcalde vigués, Abel Caballero, que o partido do que forma parte se comprometeu o pasado mes de xullo, xunto a outros partidos, a promover a normalización da lingua galega e a aplicar todos os acordos tomados ao respeito, desde a Lei de Normalización Lingüística pasando polo Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega e a Carta Europea das Linguas.
luns, 29 de agosto de 2016
Un total de 30 obras concorren ao Premio Literario Nortear para novos escritores de Galicia e Portugal
Un total de 30 obras concorrerán á segunda edición do Premio Literario Nortear para novos escritores de Galicia e Portugal de entre 16 e 36 anos, o gañador dos cales recibirá un galardón de 2.000 euros.
Os obxectivos desta iniciativa son distinguir obras literarias orixinais de ambas as dúas rexións e incentivar a produción literaria na xuventude, segundo detallou nun comunicado a Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria, impulsora desta iniciativa xunto á Dirección Rexional de Cultura do Norte e a Agrupación Europea de Cooperación Territorial Galicia-Norte de Portugal (Aect).
Así mesmo, esta acción aspira a favorecer a circulación e a distribución de obras literarias entre Galicia e Portugal para reforzar o "diálogo cultural" entre ambos os dous.
En concreto, o prazo de presentación de traballos finalizou o pasado 15 de xullo e os gañadores daranse a coñecer a finais deste ano durante unha sesión que se realizará no país luso tras a reunión do xurado.
Nesta ocasión, os encargados de valorar as obras serán os escritores galegos Antón Riveiro Coello e Carlos Arias, o editor Carlos Lopes, a escritora Olinda Beja e a representante da agrupación europea Maria Geraldes.
A gañadora da anterior edición foi 'Clementina' de Lara Dopazo Ruibal, unha obra que se publicará a finais deste ano. Ademais, o relato 'Coraçao cheio de nada' de João Maria Cardoso recibiu unha mención de honra.
Consellos personalizados para aforrar enerxía no fogar
A ferramenta galega NUbINGS garante un aforro de 300 euros cada ano na factura eléctrica.
José Rodríguez, Pablo Otero e Enrique Comesaña coñecéronse cando estudaban Física na Universidade de Santiago de Compostela. Mentres realizaban o doutorado, comezaron a idear un proxecto empresarial vinculado ao coidado do medio ambiente e o aforro enerxético. Preocupados polo aumento da factura da luz e polo potencial de redución do consumo que podería haber en moitas casas, decidiron madurar a idea e convertela nun proxecto real.“Reducir un 20 por cento da factura eléctrica é sinxelo”, din desde NUbINGS“Naquel momento non había ningunha idea semellante para o eido doméstico”, lembra José Rodríguez, agora CEO de NUbINGS, unha plataforma desenvolvida por estes tres mozos galegos que ofrece consellos de aforro enerxético personalizado para as vivendas. “Reducir un 20 por cento da factura é sinxelo”, afirma José. É dicir, que unha casa podería aforrar, en promedio, uns 300 euros anuais.
NUbINGS componse de dúas ferramentas: un gadget e unha app. O gadget (dispositivo cunhas pinzas amperimétricas) colocase no cadro eléctrico da casa e mide por separado o consumo de cada circuito de electricidade (consumo xeral, iluminación, lavadora, lavalouza, neveira, etc.). Despois envíanse os datos a través da conexión de Internet á plataforma na nube, á que se pode acceder dende calquera dispositivo móbil.
Conta José Rodríguez que a plataforma ten un funcionamento “moi intuitivo e sinxelo. Divídese en varias seccións, nas que se pode, por exemplo activar alarmas por se hai apagamentos ou sobrecargas, se algún aparello queda aceso, ou establecer límites de gasto en cada circuíto”.
Está previsto que en setembro saia á venda a ferramentaNon en tanto, a sinal de identidade de NUbINGS é a das suxestións de aforro personalizado para cada vivenda segundo as súas características: aconsellan cómo optimizar a tarifa eléctrica (cambiando a pauta de cobro ou reducindo a potencia) ou cómo reducir o consumo en iluminación e en electrodomésticos, cambiando os dispositivos existentes por outros máis eficientes. Para iso, o usuario deberá aportar datos sobre os tipos de iluminación e aparellos que hai na casa. NUbINGS fai o resto: en base a estes datos, ofrece consellos a medida para cada caso.
Todas estas medidas pódense observar nunha vivenda piloto que a empresa ten ás aforas de Santiago, na que se amosa o antes e o despois da labor de asesoramento que realizan. “Tiñamos, por exemplo, un frigorífico que gastaba 240 euros de enerxía cada ano. Substituímolo por un novo, con clasificación de A+++ que só consume 35 euros anuais. A compra amortízase en tan só 3 anos”, relata o CEO da empresa.
O produto de NUbINGS está a piques de saír á venda. Xa se poden facer reservas na súa web e estanse fabricando as primeiras unidades. Durante este verán realizarán as últimas probas antes de saír ao mercado. Agárdase que en setembro sexa unha realidade. Polo de agora, as sensacións son boas. “A xente que o probou está satisfeita. A nosa previsión é vender unhas mil unidades antes de que remate o ano”, conta José Rodríguez.
Ademais de José (CEO), Pablo (COO) e Enrique (CTO), o equipo de NUbINGS conta con dous empregados máis na parte de desenvolvemento e dúas persoas encargadas da comunicación e do marketing. O proxecto recibiu o pulo de ViaGalicia, no que foron finalistas en 2015, e obtivo o segundo posto na categoría Innovación e TIC nos premios do IEBS. Aínda que nun primeiro momento estableceron a súa base en Compostela, desprazáronse á aceleradora de Porto do Molle, en Nigrán, ao resultar finalistas do certame VíaGalicia.
‘Están equivocados os que pensan que só vale a I+D con aplicación inmediata’
José Luis Mascareñas, director do Ciqus, alerta do perigo de que os políticos só pensan a curto prazo.
Ao investigador e actual director do Ciqus José Luis Mascareñas gústalle falar claro e non ten problema en sinalar cales son os defectos que ve ao seu redor, ao mesmo tempo que se mostra orgulloso das investigacións que se levan a cabo neste centro. Considera que hai que rachar mitos no mundo de I+D e apostar especialmente polas investigacións que xeran novo coñecemento, aínda que a súa aplicación práctica tarde tempo en concretarse. Rexeita as políticas de curto prazo que se practican no terreo da investigación e subliña o reto persoal que lle supuxo apostar por dirixir o Ciqus e seguir adiante dende Galicia cun grupo de investigación co que acadou unha axuda Advanced Grant, do European Research Council, cunha dotación de preto dos 2,5 millóns de euros.-O Ciqus ten seis anos de vida e vostede leva dous á fronte do mesmo. Que obxectivos se acadaron neste tempo?
-Neste tempo o avance principal foi que se estableceu de xeito definitivo o modelo de funcionamento do centro. Os investigadores que traballan aquí son avaliados cada ano por un comité externo formado por profesionais de gran prestixio. As avaliacións que se fan teñen consecuencias, de feito na última que fixemos houbo tres grupos de investigación que tiveron que abandonar o centro, o que é algo raro na universidade española. Ademais, a nosa produtividade científica é moi boa e conseguimos mellorar a captación de recursos ao obter seis millóns de euros para financiar un total de 31 investigadores, o que é unha cantidade moi superior á media que existe en España. No que se refire á formación de estudantes, temos tamén moi bo rendemento xa que estamos a atraer a estudantes e investigadores ao centro. No apartado de transferencia xa temos algunha spin-off que saíu do Ciqus, aínda que quizais é un dos aspectos nos que hai que mellorar. A labor da universidade vai moito máis alá de dar clases, tamén hai que xerar e transmitir coñecemento.
‘O que tanto custou facer pode destruírse en pouco tempo, e os políticos son responsables’-Un dos obxectivos fundacionais do Ciqus é converterse nun centro de referencia internacional. Avanzaron nesta tarefa?
-O que te leva a te converter nun centro de referencia e contar cun maior prestixio científico. Isto se consegue cos nosos investigadores principais que cada vez son máis solicitados. Hai máis xente interesada en visitarnos e algúns deles tamén en incorporarse ao centro. Actualmente temos dúas Starting Grants e una Advanced Grant, o que supón contar cun terzo das que existen en Galicia. Son recoñecementos moi difíciles de acadar e supón moito diñeiro para destinar á investigación.
-Pode citarnos algunha investigación especialmente importante que se desenvolva no Ciqus actualmente?
-A investigación máis práctica é aquela que supón novo coñecemento. Os políticos e a sociedade en xeral pensan que só ten a valor o que ten unha aplicación inmediata pero están moi equivocados. As investigacións que xeran coñecemento adoitan ser máis lentas pero son as que poden xerar máis valor social e rendemento económico. Nós somos un centro multidisciplinar e temos moitas investigacións en marcha que se atopan entre a Química e a Bioloxía. Por exemplo, estamos a investigar para desenvolver sustancias moleculares que poidan alterar, de xeito programable, o comportamento celular e biolóxico. Entre as recentes incorporacións ao centro atópase un físico que traballa en Nanobioloxía e que investigaba en Alemaña. Tiña ofertas doutros lugares e escolleu o Ciqus. Isto é un exemplo do que intentamos conseguir. Actualmente temos 31 investigadores principais no centro, catro ou cinco do programa Ramón y Cajal e, no que se refire a formación, temos un programa de Masters para facer teses, ademais de bolseiros de verán e post-doutourales. Somos unhas 200 persoas no centro e estamos a crear emprego e riqueza na cidade.
-A vinculación entre a universidade e as empresas é unha das cousas que nunca terminan de axustarse. Como funciona o Ciqus neste campo?
-Temos unha oficina de transferencia de tecnoloxía que é a encargada de ver as posibilidades de obter patentes cos nosos avances. A verdade é que necesitaríamos a máis persoas traballando nisto, teríamos que reforzalo. Hai grupos de investigación que teñen conexión con empresas, por exemplo temos un grupo relacionado con Inditex. Temos contratos con empresas farmacéuticas para realizar investigacións aínda que eu son moi precavido no que se refire á relación coas empresas porque non podemos converternos en man de obra barata para elas. A xente que temos aquí ten que dedicarse a xerar coñecemento e non a traballar para as empresas. Ademais, temos unha spin-off que saíu de aquí, MD USE, e hai outras empresas que están dirixidas por xente que saíu do Ciqus.
‘Os países que invisten en I+D superan mellor as crises; aquí non se fai’-A nivel persoal, vostede recibiu unha Advanced Grant e seguramente tivo moitas oportunidades para sair de Galicia. Por que decidiu quedarse?
-Xa antes da Advanced Grant tiven algunhas ofertas pero non as aceptei por razóns familiares. Despois tamén houbo ofertas pero decidín aceptar o reto de facer investigación dende un lugar coma Galicia porque a dificultade é tamén un reto interesante. Facer as cousas dende aquí partindo de cero e moi difícil pero demostramos que se pode facer. O meu obxectivo inicial era dirixir eu mesmo o grupo de investigación pero tiven certa presión para aceptar a dirección do Ciqus e finalmente aquí estou, aínda que me leva moito tempo e non me deixa dedicarme todo o que quero á investigación.
-Os orzamentos destinados á investigación sempre parecen pequenos. Considera que no Ciqus hai recursos suficientes ou se necesitan máis?
-É unha cousa coñecida que os países que máis invisten en I+D son os que mellor superan as etapas de crise e son os que teñen unha sociedade do benestar estable. Aquí non se fai isto porque a nivel político só interesa o curto prazo. O problema é que o que tanto custou facer… pode destruírse en pouco tempo mentres os políticos son responsábeis e marchan ‘de rositas’. É fundamental a inversión en I+D e facela ben porque o certo e que segue sen ser unha prioridade e está totalmente dominada pola política. Non vexo que a cuestión estea no debate político por parte de ningún partido. Estamos perdendo moito talento que se vai fóra e as solucións pasan pola reforma da universidade para permitir captar talento e por facer un investimento eficiente dos recurso en I+D. Hai que xerar condicións para crear emprego e niso a inversión en I+D e a educación de calidade son dúas pezas fundamentais.
Os escolares que se inician no cannabis superan aos que empezan co tabaco
No último ano uns 146.000 adolescentes estreáronse cos porros en España, fronte aos 137.000 que comezaron a fumar cigarros.
Durante o último ano uns 146.000 escolares españois iniciáronse no cannabis mentres que 137.000 fixérono no tabaco. Ademais, cada vez detéctase maior asociación no consumo de ambas as sustancias, segundo denuncian máis de 80 expertos agrupados no proxecto EVICT, impulsado desde o Comité Nacional para a Prevención do Tabaquismo e financiado polo Plan Nacional sobre Drogas. Todo apunta que a marihuana e os cigarros son unha parella de feito "tan ben avenida como o pan e a manteiga", advirten.A diferenza da xeración anterior, "hoxe día gran parte dos adolescentes españois consome simultaneamente ambas as sustancias e isto xera novas tendencias e consecuencias cruzadas que é necesario ter en conta á hora de desenvolver políticas de prevención", explica o doutor Joseba Zabala, un dos expertos impulsores do proxecto. Polo menos nove de cada dez fumadores de porros europeos fano.
Os expertos advirten de que mesturar tabaco con cannabis "multiplica por 5 a probabilidade de desenvolver adicción a esta segunda sustancia"
Os motivos son variados: rendibilizar a marihuana, para que arda mellor, para que non raspe tanto, etc. Con todo, o certo é que mesturar tabaco con cannabis multiplica por 5 a probabilidade de desenvolver adicción a esta segunda sustancia. "Ambas interactúan profundamente no neurobiolóxico, á hora de iniciar e abandonar o consumo e tamén na economía de mercado", engade Zabala.
Os expertos sinalan que "na maridaxe cannabis-tabaco produciríase, pois, o que os economistas denominan elasticidade cruzada, que ocorre cando dous produtos se complementan un a outro". Isto maniféstase en que o aumento do prezo dun repercute tamén sobre o consumo do outro, de maneira que cando se incrementa o custo do tabaco e dificúltase a súa adquisición e consumo en lugares públicos, non só diminúe o seu uso, senón tamén o do cannabis.
Por outra banda, con respecto ao abandono do cannabis e tabaco os expertos observaron que en numerosas ocasións persoas consumidoras de ambas as sustancias queren deixar de fumar unha das dúas pero non a outra. Neste sentido, a coordinadora do proxecto, a doutora Ana Esteban, afirma que "é recomendable deixar de consumir conxuntamente ambas as sustancias, ben de forma simultánea ou secuencialmente, posto que existe evidencia de que a abstinencia dual (deixar de fumar tabaco e cannabis) predí mellores resultados".
"Estamos ante un reto científico e social que é necesario afrontar, xa que cada día preséntanse novas evidencias que avalan a existencia deste 'nó' entre o cannabis e o tabaco e son cada vez máis os investigadores a nivel mundial que apostan por profundar no estudo deste problema con vistas a fundamentar as políticas preventivas sobre drogadicción", engade.
Número de empregos na Galiza nem atinge níveis de 1998
As contas económicas trimestrais feitas públicas esta quinta-feira voltam
a pôr sobre a mesa a farsa da recuperaçom num sistema capitalista que, a
cada vez, dificulta mais a vida das e dos trabalhadores.
Apesar de que nos dous últimos anos o número de postos de trabalho equivalentes a tempo completo cresceu na Comunidade Autónoma da Galiza - ámbito geográfico dos dados, de forma que ficam fora as comarcas da Seabra, o Berzo, Vale de Íbias e Eu-Návia - a cifra de hoje nem atingiu a que havia em 1998, fai 18 anos, quando existiam 990.569 empregos - frente aos 980.068 atuais e os 947.763 do mínimo histórico registado em 2014. Ao total, vam já 239 mil postos de trabalho destruídos na comunidade autónoma desde a aceleraçom da queda livre iniciada em 2008.
Analisados os dados por setores, observa-se a crescente desvinculaçom do emprego galego a respeito da atividade produtiva: desde 1995 o número e empregos no setor primario passou de 203.402 para os atuais 71.393. Houvo também um descenso na indústria (de 157.818 para 145.458) e na construçom (de 96.532 para 66.192), enquanto aumentárom os serviços.
Perspetivas nom som otimistas
Para além do anterior, as perspetivas só indicam que o número de empregos virá a diminuir nos vindouros anos. Para além de aumentar a cada vez mais a sua tecnificaçom, o capital encontra-se numha fase da sua crise estrutural em que poderá abalar em breve o centro do capitalismo mundial.
Na Galiza, que cai junto do resto do capitalismo mundial, as dificuldades crescentes para a retoma do processo de acumulaçom capitalista ficam patentes na constante regressom dos direitos laborais, com procura incessante por parte do capital de áreas com força de trabalho barata que permita manter a taxa de lucro à burguesia dos estados do centro do sistema mundial.
Apesar de que nos dous últimos anos o número de postos de trabalho equivalentes a tempo completo cresceu na Comunidade Autónoma da Galiza - ámbito geográfico dos dados, de forma que ficam fora as comarcas da Seabra, o Berzo, Vale de Íbias e Eu-Návia - a cifra de hoje nem atingiu a que havia em 1998, fai 18 anos, quando existiam 990.569 empregos - frente aos 980.068 atuais e os 947.763 do mínimo histórico registado em 2014. Ao total, vam já 239 mil postos de trabalho destruídos na comunidade autónoma desde a aceleraçom da queda livre iniciada em 2008.
Analisados os dados por setores, observa-se a crescente desvinculaçom do emprego galego a respeito da atividade produtiva: desde 1995 o número e empregos no setor primario passou de 203.402 para os atuais 71.393. Houvo também um descenso na indústria (de 157.818 para 145.458) e na construçom (de 96.532 para 66.192), enquanto aumentárom os serviços.
Perspetivas nom som otimistas
Para além do anterior, as perspetivas só indicam que o número de empregos virá a diminuir nos vindouros anos. Para além de aumentar a cada vez mais a sua tecnificaçom, o capital encontra-se numha fase da sua crise estrutural em que poderá abalar em breve o centro do capitalismo mundial.
Na Galiza, que cai junto do resto do capitalismo mundial, as dificuldades crescentes para a retoma do processo de acumulaçom capitalista ficam patentes na constante regressom dos direitos laborais, com procura incessante por parte do capital de áreas com força de trabalho barata que permita manter a taxa de lucro à burguesia dos estados do centro do sistema mundial.
Unha viguesa con medalla da NASA polo desenvolvemento do telescopio espacial James Webb
Non é habitual que a NASA outorgue unha medalla a un científico español, pero a enxeñeira e investigadora galega Begoña Vila Costas (Vigo, 1963) conseguiu unha polos seus "logros excepcionais" no desenvolvemento do telescopio espacial James Webb, o sucesor do Hubble. A distinción recibiraa en setembro no seu lugar de traballo, o centro de voo espacial Goddard, preto de Washington (Estados Unidos).
É un sensor con dúas partes. Unha é o guider, crítico para este observatorio espacial, xa que o guiará con gran precisión e manterao moi estable. É como suxeitar ben a cámara para que non che saian as fotos movidas. Permite dar a posición dunha estrela 16 veces por segundo na vinteava parte dun pixel. A outra parte é un instrumento de ciencia: o Near Infrared Imager and Slitless Spectrogragh (NIRISS), co que se poden tomar imaxes espectrográficas do ceo con moita sensibilidade. Con el analizaranse exoplanetas e a súa composición, así como as primeiras galaxias e estrelas que se formaron despois do Big Bang.
Como te incorporaches á NASA?
Primeiro traballei no deseño e a construción do FGS nunha empresa de Canadá baixo a dirección da Axencia Espacial Canadense. Cando o entregamos en 2012 á NASA e fixemos a primeira proba fría para eles, decidiron contratarme —a través dunha compañía externa— como enxeñeira de sistemas deste instrumento. Desde 2013 son FGS lead systems engineer, a persoa de referencia á hora de decidir as probas do sensor, as súas operacións en órbita, limitacións, compoñentes do software, etc. Ademais asumín a función de coordinadora de todos os instrumentos científicos xuntos (integrados no módulo ISIM, Integrated Science Instrument Module) para realizar as probas frías.
A medalla tamén destaca o teu traballo nestas probas frías. En que consisten?
A última executámola entre outubro de 2015 e febreiro deste ano. Foron catro meses nos que, de forma ininterrompida, puxemos todos os instrumentos do JWST na cámara fría do centro Goddard onde traballo, preto de Washington (EE.UU.). Aquí duplícanse as condicións ás que se verá sometida a nave no espazo, onde reina o baleiro e temperaturas de 40 kelvin (-230ºC), e tomamos medicións para comprobar que os instrumentos se comportan de forma correcta e rexistran ben os datos. Utilizamos un simulador óptico para enviar a luz a cada instrumento de forma parecida ao que ocorrerá logo no espazo.
En que fase de desenvolvemento se atopa agora o telescopio James Webb?
O módulo ISIM de instrumentos científicos xa está unido aos espellos, é dicir, ao elemento óptico do telescopio (OTE, Optical Telescope Element). Tamén se están integrando outros compoñentes, como radiadores, caixas de electrónica e mantas térmicas. Estamos a preparar novas probas a temperatura ambiente, que inclúen as de electrónica, acústica e vibración, para verificar que o conxunto sobrevive ao lanzamento. Esta fase acabarémola en febreiro de 2017, cando o JWST viaxará á cámara grande de Houston para facer a proba fría final durante tres meses.
Hai que repetir as probas frías?
Temos que comprobar que os instrumentos seguen funcionando ben desde a última proba fría e tras incorporar os outros elementos. Como o JWST opera no infravermello e os seus detectores son moi sensibles, satúranse a temperatura ambiente e só funcionan ben aos -230ºC para os que están deseñados. Tamén confirmaremos que os espellos se aliñan como o farán en órbita. O espello do telescopio ten 6,5 metros de diámetro e unha peza así non cabe no foguete, así que se dividiu en 18 segmentos que haberá que despregar e aliñar no espazo para que se comporten como un espello completo.
Se falla algo no espazo poderase ir reparalo como o Hubble?
Neste caso, non. O telescopio JWST irá ao chamado punto de Lagrange 2 (L2) onde a gravidade entre o Sol, a Terra e o JWST é estable e pódese usar pouco combustible para facer pequenas correccións na órbita. Pero ese punto está a 1,5 millóns de quilómetros da Terra, ou sexa, que non podemos enviar misións de servizo da mesma forma que fixemos para o telescopio espacial Hubble. Por iso facemos tantas probas, para asegurarnos de que funcionará á primeira.
Que queda por facer antes do lanzamento?
Cando finalicen as probas en Houston no verán de 2017, o JWST irá ás instalacións de Northrop Grumman en Los Ángeles para a integración da pantalla protectora solar, que, despregada, é tan grande como unha pista de tenis. Alí volveremos facer tests a temperatura ambiente (non hai unha cámara o bastante grande para facelas en frío cando estea todo xunto). Finalmente o telescopio irá en barco pola Canle de Panamá ata a Guayana Francesa, desde onde se lanzará nun foguete Ariane da Axencia Espacial Europea en outubro de 2018.
Aí acaba o teu papel neste proxecto?
Seguirei seis meses máis durante a fase de comisión, onde se comproba que todos os compoñentes do telescopio se despregan e funcionan correctamente. Logo xa empezarán as observacións científicas que irán solicitando investigadores de todo o mundo. A misión ten que durar polo menos 5 anos, pero espérase que o seu período de operación sexa o dobre. O combustible esgotarase nuns 10 anos e xa non se poderá manter a súa órbita tan estable.
Cales son os principais obxectivos do JWST?
O telescopio James Webb verá as primeiras luces do Universo: a das primeiras estrelas e galaxias que se formaron tras o Big Bang hai 13.500 millóns de anos. Coa axuda do seu 'poder' infravermello, tamén analizará como evolucionaron esas galaxias ata converterse nas espirais e elípticas actuais, como se forman as estrelas e os planetas, a composición atmosférica de afastados exoplanetas —quizá algún con metano e auga como a Terra—, e mesmo novos descubrimentos sobre os do noso sistema solar. Ademais, poden xurdir achados inesperados que nos sorprendan a todos.
Parece que por fin se fai realidade este proxecto, que estivo a piques de cancelarse...
Si. Este observatorio espacial empezou como concepto en 1996 e a denominación de NGST (New Generation Space Telescope), pero logo en 2002 cambiouse o nome a JWST en honra a James Webb, administrador da NASA cando se chegou á Lúa. Os orzamentos iniciais non foron moi realistas, nin tampouco a estimación da complexidade para o seu deseño, probas, etc.; de modo que a data do seu lanzamento se foi atrasando e o custo disparando, ata tal punto que, efectivamente, o Congreso de EE.UU. estivo a piques de cancelalo en 2011. Afortunadamente ao final permitiuse que continuase, xa que o 75% estaba acabado, pero impuxéronse controis máis estritos e certos límites marcados polo Congreso. Desde entón o JWST continuou ben, axustándose ao orzamento, uns 9.000 millóns de dólares ata agora.
Que farás cando termine este proxecto? Gustaríache volver a España?
En 2019 estudarei as opcións. Unha delas é continuar con JWST pero xa como científica, non como enxeñeira de sistemas. A miña carreira inicial é astrofísica (formada na Universidade de Santiago de Compostela, o Instituto de Astrofísica de Canarias e universidades británicas). Outro proxecto interesante é o Wide-Field Infrared Survey Telescope (WFIRST), que está a empezar agora na NASA. Respecto de volver a España, véxoo complicado coas condicións e o nivel de traballo que teño nestes momentos, aínda que me gustaría moito colaborar con compañeiros e institucións do noso país. Cada ano viaxo a Galicia ?como este mes de agosto? para ver á miña familia, en Vigo. É o que máis boto de menos en EE UU, ademais deses faladoiros en español, tanto científicos como sociais, que non teñen o seu equivalente en inglés.
Novas estratexias para as comunidades locais na rede
Con comunidades locais refírome ás redes sociais, foros e
servizos similares de internet dirixidos a un público delimitado
xeograficamente, como podería ser o caso galego, aínda que unha
grande parte do que vou expor tamén se poda aplicar a outras
comunidades de usuarios con intereses comúns. Como exemplo na rede
galega teríamos Os Arquivos da Meiga, Cabozo, Chuza e algunha máis.
Do mesmo xeito que non se poden ignorar esas redes sociais masivas, sería tamén un tremendo erro vivir completamente nelas. Os creadores de aplicacións para esas redes saben ben que cando crean aplicacións, o beneficio dese traballo irá nunha boa parte para a plataforma, non para eles. Ao mesmo tempo, os usuarios deben saber que os contidos que comparten nesas grandes redes sociais pasarán a seren administrados polas corporacións que as controlan. Se cadra non é un perigo aparente para a maioría dos utilizadores, mais ese control corporativo pódese comprobar cando se ocultan contidos de xeito unilateral sen dar ningunha explicación ou cando se dá prioridade a certos contidos sobre outros que teñen interese menor para a rede social corporativa.
As contribucións aos proxectos comunitarios en internet non só poden ser de tipo técnico, existen outras maneiras de contribuír, como pode ser aportando contidos ou economicamente. E informar de erros no software tamén conta como contribución. O mellor cando se quere contribuír a unha rede comunitaria é dirixirse directamente aos seus xestores. Aínda queda por moito por facer para axudar a organizar esas contribucións.
Cada vez hai máis proxectos que interactúan directamente co mundo real. As novas tecnoloxías coma o Internet das Cousas e o BlockChain3 xa están aquí. Terán cada vez máis impacto nas nosas vidas e serán oportunidades que se poderán aproveitar para mellorar as condicións nas que vivimos. Tamén terán incidencia a nivel comunitario, ou polo menos están creando moitas expectativas.
No caso da rede galega, entendo que se enfocou até o momento principalmente na lingua e na política local, ofrecendo principalmente opinión e información didáctica sen interacción. Ter eses servizos é bo, mais cómpre dar os pasos para cubrirmos un espectro máis amplo e facer que as nosas webs sexan servizos máis útiles para os usuarios. Servizos coma a inminente Quiniela Galega ou https://oque.gal son pasos nesa dirección, e creo que sería óptimo que xurdisen máis como iniciativas semellantes.
Que contemos con comunidades locais fortes dependerá máis do esforzo, tanto individual coma colectivo, a través de asociacións e grupos de usuarios que das administracións. E é bo que así sexa, xa que así se garante a independencia e sustentabilidade no tempo desas comunidades. Todos lembramos o que sucedeu con moitas webs que ofrecían servizos interesantes cando caeu o bipartito. Na medida en que apoiemos eses esforzos, teremos a rede galega forte que tanto precisamos. Só depende de nós.
1- Esta foi principalmente a época na que se a xente se conectaba ao chat do IRC para ligar coa veciña do lado, pero iso daría para toda unha serie de artigos á marxe deste.
2- O código aberto (aquí e aquí) é o modelo colaborativo de desenvolvemento de software máis empregado habitualmente na rede
3- A tecnoloxía que sustenta Bitcoin, que tamén pode ser empregada para usos nobres. Por exemplo: https://www.ethereum.org/
Estado actual
A orixe desas comunidades está habitualmente en voluntarios que as manteñen desinteresadamente. A principal motivación dos creadores e mantedores desas comunidades é simplemente disfrutaren delas e dos seus contidos. A súa viabilidade económica é complicada, este é un negocio de baixa rendibilidade. E isto non é só para este tipo de comunidades: pódese ver en casos coma o feche dunha rede social orientada a un público amplo coma Tuenti, que hai uns anos competía con Facebook case de igual a igual. Hoxe en día non se pode competir con Facebook ou Twitter, aínda que hai xente que o está intentando moi en serio. As comunidades locais deberían tentar complementar as grandes redes sociais, e ofreceren posibilidades que as grandes non queren ou incluso non poden ofertar.Do mesmo xeito que non se poden ignorar esas redes sociais masivas, sería tamén un tremendo erro vivir completamente nelas. Os creadores de aplicacións para esas redes saben ben que cando crean aplicacións, o beneficio dese traballo irá nunha boa parte para a plataforma, non para eles. Ao mesmo tempo, os usuarios deben saber que os contidos que comparten nesas grandes redes sociais pasarán a seren administrados polas corporacións que as controlan. Se cadra non é un perigo aparente para a maioría dos utilizadores, mais ese control corporativo pódese comprobar cando se ocultan contidos de xeito unilateral sen dar ningunha explicación ou cando se dá prioridade a certos contidos sobre outros que teñen interese menor para a rede social corporativa.
Futuro
Para ben ou para mal a época romántica de internet acabou hai tempo1. Iso non quita que non existan posibilidades por explorar. Hoxe en día existen centos de proxectos de código aberto2 interesantes que se poden adaptar e personalizar para cubriren as necesidades existentes ou crearen novas posibilidades a nivel local. Iso implica en moitos casos contribuír a eses proxectos. Dar o paso de usuario a contribuínte é algo que nunca foi doado e no que se debería insistir nos próximos anos.As contribucións aos proxectos comunitarios en internet non só poden ser de tipo técnico, existen outras maneiras de contribuír, como pode ser aportando contidos ou economicamente. E informar de erros no software tamén conta como contribución. O mellor cando se quere contribuír a unha rede comunitaria é dirixirse directamente aos seus xestores. Aínda queda por moito por facer para axudar a organizar esas contribucións.
Cada vez hai máis proxectos que interactúan directamente co mundo real. As novas tecnoloxías coma o Internet das Cousas e o BlockChain3 xa están aquí. Terán cada vez máis impacto nas nosas vidas e serán oportunidades que se poderán aproveitar para mellorar as condicións nas que vivimos. Tamén terán incidencia a nivel comunitario, ou polo menos están creando moitas expectativas.
No caso da rede galega, entendo que se enfocou até o momento principalmente na lingua e na política local, ofrecendo principalmente opinión e información didáctica sen interacción. Ter eses servizos é bo, mais cómpre dar os pasos para cubrirmos un espectro máis amplo e facer que as nosas webs sexan servizos máis útiles para os usuarios. Servizos coma a inminente Quiniela Galega ou https://oque.gal son pasos nesa dirección, e creo que sería óptimo que xurdisen máis como iniciativas semellantes.
Que contemos con comunidades locais fortes dependerá máis do esforzo, tanto individual coma colectivo, a través de asociacións e grupos de usuarios que das administracións. E é bo que así sexa, xa que así se garante a independencia e sustentabilidade no tempo desas comunidades. Todos lembramos o que sucedeu con moitas webs que ofrecían servizos interesantes cando caeu o bipartito. Na medida en que apoiemos eses esforzos, teremos a rede galega forte que tanto precisamos. Só depende de nós.
1- Esta foi principalmente a época na que se a xente se conectaba ao chat do IRC para ligar coa veciña do lado, pero iso daría para toda unha serie de artigos á marxe deste.
2- O código aberto (aquí e aquí) é o modelo colaborativo de desenvolvemento de software máis empregado habitualmente na rede
3- A tecnoloxía que sustenta Bitcoin, que tamén pode ser empregada para usos nobres. Por exemplo: https://www.ethereum.org/
Manel Vilar
venres, 26 de agosto de 2016
Jules Verne na baía de Vigo
O escritor francés, que visitou Vigo dúas veces, inspirouse no rescate dos galeóns de Rande para a súa novela.
‘20.000 leguas de viaje submarino’ é unha das novelas máis populares de Jules Verne. Desde a súa publicación, o Nautilus e o capitán Nemo habitan na imaxinación de lectores do mundo enteiro. Pero poucos saben que hai un capítulo e un porto claves nesta aventura. Porque a baía de Vigo é o lugar onde se ensaiaron os adiantos técnicos que logo o escritor recollería na súa novela.VERNE E VIGO: https://youtu.be/ui-BgynxNr0
Só dúas comunidades conxelaron as taxas universitarias durante a crise
Galicia e Asturias manteñen os prezos desde 2012. Co que custa unha carreira en Cataluña pódense pagar máis de dúas en Andalucía ou Galicia.
Os universitarios de Galicia e Asturias pagan hoxe exactamente o
mesmo por estudar que en 2012. Son as dúas únicas rexións que mantiveron
as mesmas tarifas en plena crise fronte a un panorama de enormes
diferenzas de prezos entre rexións que se perpetúa. Universidades e
colectivos de estudantes denuncian a inxustiza que supón esta brecha,
que chega a alcanzar os 1.500 euros de diferenza por alumno e ano. Co
que custa un grao en Cataluña séguense custeando máis de dúas carreiras en Andalucía ou Galicia.
A maioría das comunidades autónomas han anunciado que o curso que vén conxelarán as taxas universitarias. A Comunidad de Madrid as baixa
por segundo ano consecutivo, cun 15% menos nos dous últimos cursos tras
un incremento previo do 62%. Pero, a pesar dese esforzo, mantense entre
as rexións onde estudar é máis caro, un grupo que encabeza Cataluña e
na que figuran ademais Castela e León, Comunidade Valenciana e Aragón.
As diferenzas de prezos entre os campus públicos agudizáronse en
plena crise. O Ministerio de Educación aprobou no ano 2012 un cambio
normativo que permitiu aos Gobernos autónomos aplicar as subidas que
quixesen, mentres antes facíase o cálculo en función dunhas pinzas que
fixaba o Executivo central. Entón, Educación estimou que a subida media
do custo da matrícula para o recentemente chegado sería de 540 euros.
Á matrícula hai que sumar ademais o custo da vida en cada capital. E o
prezo increméntase significativamente por encima do 300% nalgúns casos
para aqueles que repiten e apuran ata a cuarta matrícula dunha materia.
Na rama técnica, outras catro rexións subiron os prezos por encima dos 300 euros. Son Madrid (748 euros máis ata 1.591 por ano de matrícula); Castela e León (439 de subida ata 1.663 euros); Comunidade Valenciana (con 368 máis ata 1.431 euros) e Canarias (331 ata 1.137). En Medicamento tamén están por encima dos 300 euros de subida Comunidade Valenciana, Madrid e Canarias; en Dereito, só Castela e León ademais de Cataluña.
Andalucía e Castela-A Mancha, ademais, aplicaron rebaixas en estudos de máster que os alumnos necesitan para poder traballar, como o de Formación do Profesorado. Nas universidades andaluzas costa menos da metade que en 2012, con ata 821 euros anuais e nas manchegas, unha cuarta parte menos ata 728 euros.
“Creo que estas diferenzas son unha estafa ao cidadán. Non se pode dicir que todos os españois teñen os mesmos dereitos e servizos e logo poñer uns prezos tan diferentes”, considera Vicente Mazimpaka, Defensor do Universitario da Universidade Autónoma de Madrid. “Non é normal que haxa comunidades máis sensibles a estes temas con prezos máis baixos e que en Madrid, onde a vida xa é suficientemente cara, dispárense”, engade.
En Cataluña, o Govern desatendeu unha moción do Parlament para reducir un 30% as taxas o próximo curso, que apoiaron colectivos como o Consello de Estudantes das Universidades de Cataluña. O seu presidente, Luís Forcadell, critica que a situación “é aínda peor” se se compara con Europa, onde España é un dos países máis caros fronte a un grupo -entre os que están Alemaña, Austria, Finlandia e 12 máis—, onde os alumnos pagan menos de 100 euros ao ano na universidade.
As que máis soben
Catro anos despois, pódese comprobar como as comunidades actuaron de forma moi distinta. Cataluña é a que máis incrementou os prezos. A subida no seu caso supera os 1.000 euros na matrícula de graos técnicos como Enxeñería Eléctrica. O prezo dun ano de matrícula ascende a 2.372 euros por 60 créditos (a extensión habitual dun curso universitario). Na rama sanitaria, por exemplo Medicamento, o incremento é de 949 euros ata 2.372 anuais. E en graos de humanidades ou xurídicos, como Dereito, soben 607 ata 1.516 euros. Cataluña, con todo, inclúe ata seis gradues distintos de prezos para que paguen menos aqueles con rendas máis baixas.Na rama técnica, outras catro rexións subiron os prezos por encima dos 300 euros. Son Madrid (748 euros máis ata 1.591 por ano de matrícula); Castela e León (439 de subida ata 1.663 euros); Comunidade Valenciana (con 368 máis ata 1.431 euros) e Canarias (331 ata 1.137). En Medicamento tamén están por encima dos 300 euros de subida Comunidade Valenciana, Madrid e Canarias; en Dereito, só Castela e León ademais de Cataluña.
Prazos máis flexibles para pagar a matrícula
Máis de 30.000 universitarios quedaron ao bordo da expulsión por falta de pagamento en 2013, segundo os cálculos que fixo entón este xornal.
O motivo era a subida de taxas académicas e a restrición de bolsas por
un endurecemento dos criterios de repartición aprobada en 2012.
Nestes anos, nunca se ofreceu unha cifra oficial de cantos alumnos puideron quedar fóra por motivos económicos, a pesar de que as universidades e os colectivos estudantís confirman a existencia de casos. O Ministerio de Educación informou a principios de agosto dos 1.416 millóns de euros destinados en 2016 para bolsas, a “cifra máis alta da serie histórica”.
A pesar dese récord, ás universidades seguen chegando persoas con problemas para pagar, como corrobora o presidente dos reitores, Segundo Píriz, que explica que os campus desenvolveron os seus propios sistemas de axudas. “A gran maioría das universidades puxémolas en marcha. Na miña [a Universidade de Estremadura], destinamos 100.000 euros para socorrer a 100 alumnos dos 22.000 que temos”, engade. A maioría dos campus flexibilizaron ademais os prazos para pagar a matrícula ao longo do curso académico.
Desde colectivos de alumnos como FAEST ou o Consello de Estudantes das Universidades de Cataluña alertan ademais do aumento de universitarios que se matriculan de menos créditos para poder traballar a tempo parcial mentres estudan.
Nestes anos, nunca se ofreceu unha cifra oficial de cantos alumnos puideron quedar fóra por motivos económicos, a pesar de que as universidades e os colectivos estudantís confirman a existencia de casos. O Ministerio de Educación informou a principios de agosto dos 1.416 millóns de euros destinados en 2016 para bolsas, a “cifra máis alta da serie histórica”.
A pesar dese récord, ás universidades seguen chegando persoas con problemas para pagar, como corrobora o presidente dos reitores, Segundo Píriz, que explica que os campus desenvolveron os seus propios sistemas de axudas. “A gran maioría das universidades puxémolas en marcha. Na miña [a Universidade de Estremadura], destinamos 100.000 euros para socorrer a 100 alumnos dos 22.000 que temos”, engade. A maioría dos campus flexibilizaron ademais os prazos para pagar a matrícula ao longo do curso académico.
Desde colectivos de alumnos como FAEST ou o Consello de Estudantes das Universidades de Cataluña alertan ademais do aumento de universitarios que se matriculan de menos créditos para poder traballar a tempo parcial mentres estudan.
As que menos incrementan
Ademais de Galicia e Asturias, que non subiron nin un euro os prezos a pesar de que a normativa o permitía, hai máis comunidades onde os incrementos foron case testemuñais ou mesmo aplicaron rebaixas para algúns estudos concretos. Cinco rexións subiron menos de 100 euros en Enxeñería Eléctrica: Andalucía, Estremadura, A Rioxa, País Vasco e Cantabria; ás que se suma a Universidade Nacional de Estudos a Distancia (UNED). No caso de Dereito, non chegan aos 100 euros de subida Andalucía, A Rioxa, Estremadura, País Vasco, Navarra, Aragón e a UNED. En Medicamento, ocorre outro tanto en Andalucía, Estremadura, País Vasco, Cantabria e Castela e León.Andalucía e Castela-A Mancha, ademais, aplicaron rebaixas en estudos de máster que os alumnos necesitan para poder traballar, como o de Formación do Profesorado. Nas universidades andaluzas costa menos da metade que en 2012, con ata 821 euros anuais e nas manchegas, unha cuarta parte menos ata 728 euros.
"Unha estafa ao cidadán"
Como se pode comprobar no gráfico que acompaña a esta información, o abanico de prezos é amplo. Se tomamos como exemplo os estudos de Medicamento, a matrícula dos seis anos de carreira é tres veces máis cara en Cataluña (14.232 euros) que en Andalucía (4.542). Un universitario de Cataluña pagará 6.064 euros polos catro anos de grao de Dereito, é dicir, un 150% máis que un alumno de Galicia (2.364).“Creo que estas diferenzas son unha estafa ao cidadán. Non se pode dicir que todos os españois teñen os mesmos dereitos e servizos e logo poñer uns prezos tan diferentes”, considera Vicente Mazimpaka, Defensor do Universitario da Universidade Autónoma de Madrid. “Non é normal que haxa comunidades máis sensibles a estes temas con prezos máis baixos e que en Madrid, onde a vida xa é suficientemente cara, dispárense”, engade.
O exemplo de Galicia
“Como Universidade pública, preferimos que o aumento recaia sobre o sistema, non sobre os rapaces que veñen estudar”, explica Luís Pereira, vicerreitor de Comunicación da Universidade de Santiago de Compostela, unha das tres públicas galegas. Asegura que manter as taxas non lles supuxo un aumento significativo de novos alumnos pero si que lles permitiu manter aos propios. “Entre os tres campus públicos, recibimos case ao 90% dos estudantes galegos, os que se van é porque buscan estudos que non ofrecemos aquí”, engade Pereira. As universidades de Galicia, unha comunidade gobernada polo PP, pecharon un acordo co Goberno autonómico para incrementar ata o 4,5% o seu orzamento no próximos catro anos, en función do número de alumnos matriculados e da súa produción científica. Iso é xusto o que reclaman as demais universidades noutros casos.Á cola de Europa
Segundo Píriz, presidente da conferencia de reitores CRUE, comparte que “non é xusta” a brecha por comunidades autónomas. Pero pide que o esforzo recaia sobre as rexións, non sobre os campus: “O espírito maioritario é que as taxas se reduzan, pero é unha petición xeneralizada difícil de cumprir se non se acompaña de diñeiro das comunidades autónomas para as Universidades”, engade.En Cataluña, o Govern desatendeu unha moción do Parlament para reducir un 30% as taxas o próximo curso, que apoiaron colectivos como o Consello de Estudantes das Universidades de Cataluña. O seu presidente, Luís Forcadell, critica que a situación “é aínda peor” se se compara con Europa, onde España é un dos países máis caros fronte a un grupo -entre os que están Alemaña, Austria, Finlandia e 12 máis—, onde os alumnos pagan menos de 100 euros ao ano na universidade.
A Deputación de Ponvevedra prepara obradoiros TIC para maiores ao abeiro do programa Depo en Marcha
A informática será un dos piares dos obradoiros
formativos para persoas maiores que prepara a Deputación de
Pontevedra para este mes de setembro. Estamos
a falar das actividades do programa Depo en Marcha, impulsado polo
Servizo de Cohesión Social e Xuventude da institución pontevedresa
co obxectivo de favorecer o envellecemento activo e mellorar a
calidade de vida das persoas maiores da provincia. Nos primeiros días
de setembro comezan 20 obradoiros en 13 concellos, tres deles ligados
directamente ás novas tecnoloxías, as súas utilidades e vantaxes.
En total, até o remate de ano desenvolveranse 160 talleres, dos que
se benefician asociacións de maiores, pensionistas e xubilados da
provincia que participaron nesta convocatoria.
En Vigo, a Asociación Nosa Terra de Alcabre dá comezo ao obradoiro Manexo da ansiedade e do estres a Asociación Nevox inicia un taller de ioga; a Asociación de Veciños de Coruxo comeza un obradoiro de Manualidades variadas; e a Asociación de Veciños de San Roque o taller de Ximnasia de Mantemento. No municipio de Pontevedra, a Asociación Chan do Monte abre un curso de pilates; a Agrupación de Pensionistas e Xubilados de CCOO comeza Plantas Medicinais; e no Centro Sociocomunitario de Pontevedra impartirase Zumba.
En Silleda darán comezo dous obradoiros, a asociación de Cortegada-Avecuco inicia Ximnasia de mantemento, mentres que a asociación de Laro comeza con Xogos Tradicionais. A Agrupación Xunco de Salceda de Caselas imparte un taller de Conservas Artesanais, a Asociación Peñaflor de Barro realiza Pandeireta e Canto Popular, a Asociación Adapta de Ponteareas fará un curso de Informática avanzada e a Asociación de Veciños O Cabalo de Pazos de Borbén inicia Arte Floral.
A Asociación de Veciños de Soutoxuste Eixo en Redondela abre o taller de Informática iniciación, a Asociación San Martiño de Borreiros de Gondomar comeza tamén Informática iniciación, na Estrada a Asociación de Veciños da parroquia de Orazo fará un curso de zumba, a Asociación de Prexubilados e Xubilados de Viascón en Cotobade inicia Ximnasia de Mantemento e en Nigrán a Asociación Parada do Miñor de Nigrán abre o curso de pilates. En Mos comezan dous obradoiros, a Asociación de Veciños de Dornelas con Ioga e a Asociación de Guizán con Ximnasia de Mantemento.
Os obradoiros que se desenvolven agrúpanse en oito bloques temáticos, que tentan aproximar ás persoas maiores a diversos campos como a natureza, a cociña, o deporte ou as novas tecnoloxías. En concreto, os bloques son: Traballando coas Mans, Entre Fogóns, Aprendendo da Natureza, Móvete, Activando Corpo e Mente, Dálle Marcha, Enredando e En Rede.
En Vigo, a Asociación Nosa Terra de Alcabre dá comezo ao obradoiro Manexo da ansiedade e do estres a Asociación Nevox inicia un taller de ioga; a Asociación de Veciños de Coruxo comeza un obradoiro de Manualidades variadas; e a Asociación de Veciños de San Roque o taller de Ximnasia de Mantemento. No municipio de Pontevedra, a Asociación Chan do Monte abre un curso de pilates; a Agrupación de Pensionistas e Xubilados de CCOO comeza Plantas Medicinais; e no Centro Sociocomunitario de Pontevedra impartirase Zumba.
En Silleda darán comezo dous obradoiros, a asociación de Cortegada-Avecuco inicia Ximnasia de mantemento, mentres que a asociación de Laro comeza con Xogos Tradicionais. A Agrupación Xunco de Salceda de Caselas imparte un taller de Conservas Artesanais, a Asociación Peñaflor de Barro realiza Pandeireta e Canto Popular, a Asociación Adapta de Ponteareas fará un curso de Informática avanzada e a Asociación de Veciños O Cabalo de Pazos de Borbén inicia Arte Floral.
A Asociación de Veciños de Soutoxuste Eixo en Redondela abre o taller de Informática iniciación, a Asociación San Martiño de Borreiros de Gondomar comeza tamén Informática iniciación, na Estrada a Asociación de Veciños da parroquia de Orazo fará un curso de zumba, a Asociación de Prexubilados e Xubilados de Viascón en Cotobade inicia Ximnasia de Mantemento e en Nigrán a Asociación Parada do Miñor de Nigrán abre o curso de pilates. En Mos comezan dous obradoiros, a Asociación de Veciños de Dornelas con Ioga e a Asociación de Guizán con Ximnasia de Mantemento.
Os obradoiros que se desenvolven agrúpanse en oito bloques temáticos, que tentan aproximar ás persoas maiores a diversos campos como a natureza, a cociña, o deporte ou as novas tecnoloxías. En concreto, os bloques son: Traballando coas Mans, Entre Fogóns, Aprendendo da Natureza, Móvete, Activando Corpo e Mente, Dálle Marcha, Enredando e En Rede.
No último ano a economía galega medrou menos que a española
No último trimestre as economías galega e española incrementaron o PIB na mesma percentaxe: o 0,8%, mas se observamos os dados inter-anuais vemos que nos últimos doce meses Galiza aumentou o seu produto bruto nun 3%, entanto que España o fixo nun 3,2%.
A Xunta destacou nun comunicado que a economía galega encadea con este 11 trimestres consecutivos de crecimento. Porén, Galiza non dá rachado coa histórica tendencia de crecer menos que España cando a economía estatal anda no arredor do 3%.Boa parte do crecimento baséase no aumento da demanda e aí o protagonismo cai do lado das administracións públicas que, en ano duplamente eleitoral, incrementaron na Galiza o seu gasto no 1,4%. Fogares particulares rexistaron un incremento menor, por volta do 0,8%.
Canto á formación bruta de capital, o indicador do investimento das empresas, o aumento a respeito do trimestre anterior foi tamén do 0,8%. No que atinxe á balanza comercial, as importacións medraron por cima das exportacións (un 2,9% face o 2,7%).
Trece entidades presentan un manifesto por un rural vivo
ENTREGARANLLO AOS PARTIDOS QUE CONCORREN AO 25S
Adega, Amigos da Terra, APDR, Apropiga, CIG, Comité en Defensa do Monte Galego, FEG, Fruga , ORGACCMM, Ovica, SLG, Sos Coello de Monte e Unitega fan fronte común en defensa dun rural con futuro. Para iso, veñen de presentar un manifesto baixo o lema “Compromiso por un mundo rural galego vivo”.
Un total de trece entidades vén de presentar publicamente en Pontevedra o manifesto "Compromiso por un mundo rural galego vivo".
Trátase dun documento que os colectivos asinantes - Adega, Amigos da
Terra, APDR, Apropiga, CIG, Comité en Defensa do Monte Galego, FEG,
Fruga , ORGACCMM, Ovica, SLG, Sos Coello de Monte e Unitega- achegarán
ás forzas políticas para tratar de lles arrincar un compromiso de cara
ás eleccións galegas do 25 de setembro.
As entidades que asinan o manifesto advirten do “elevado grao de envellecemento, abandono e desertización de practicamente todas as zonas rurais da Galiza”. Isto, engaden, ten o seu reflexo na “desestruturación do territorio” e “leva aparellado elevados riscos de incendios de grandes dimensións, perda de diversidade biolóxica e o mais importante a perda de dinamismo social e económico”.
O porqué do estado do rural galego
O manifesto denuncia que a realidade que presenta o rural responde á aplicación de políticas neoliberais; á consideración do medio ambiente como moeda de cambio en beneficio do grande capital ou como un aspecto residual nas lexislacións que afectan ao rural; á privatización da xestión dos montes veciñais; á promoción e implantación de monocultivos forestais de crecemento rápido, de cultivos enerxéticos e megamineria ; a consideración do rural como lugar de goce das elites sociais e á aplicación dunha Política Agraria Común (PAC) que destrúe as economías familiares en beneficio das multinacionais.
A respeito da política medio ambiental, o manifesto avoga por suprimir calquera axuda á silvicultura e á forestación con especies pirófitas e por promover as especies autóctonas; por reducir a superficie ocupada polo Eucaliptus globulus e por prohibir a forestación con Eucaliptus nitens e outras especies invasoras; por impedir os cultivos enerxéticos e o aproveitamento da biomasa forestal residual exclusivamente con fins enerxéticas; por adaptar a actividade forestal ao cambio climático, tendo en conta as situacións de risco; por alternativas que eviten a degradación e a perda de solo fértil nos montes e por cancelar a prórroga concedida á fabrica ENCE en Lourizán.
Aliás, as organizacións impulsoras reclaman a retirada do Plano Forestal de Galiza para a súa revisión; a eliminación da obriga de presentar o Imposto de Sociedades ás comunidades de montes veciñais; a elaboración desde Galiza dunha fiscalidade propia e axeitada á figura do monte veciñal e ás súas funcións; a creación dun selo de certificación forestal galego e público; o apoio en común dos montes particulares, derrogando as Sociedades de Fomentos Forestal (SOFOR) e pondo en vigor as Unidades de Xestión Forestal (UXFOR), e outras formas asociativas e/ou cooperativas; a reformulación dos órganos consultivos e de participación relacionados coa política de montes; a aposta nun monte funcional no que se contemple a posta en valor do patrimonio etnográfico e cultural e a adecuación das axudas concedidas para labores nos montes tendo en conta a finalidade e estacionalidade dos traballos.
As entidades que asinan o manifesto advirten do “elevado grao de envellecemento, abandono e desertización de practicamente todas as zonas rurais da Galiza”. Isto, engaden, ten o seu reflexo na “desestruturación do territorio” e “leva aparellado elevados riscos de incendios de grandes dimensións, perda de diversidade biolóxica e o mais importante a perda de dinamismo social e económico”.
O porqué do estado do rural galego
O manifesto denuncia que a realidade que presenta o rural responde á aplicación de políticas neoliberais; á consideración do medio ambiente como moeda de cambio en beneficio do grande capital ou como un aspecto residual nas lexislacións que afectan ao rural; á privatización da xestión dos montes veciñais; á promoción e implantación de monocultivos forestais de crecemento rápido, de cultivos enerxéticos e megamineria ; a consideración do rural como lugar de goce das elites sociais e á aplicación dunha Política Agraria Común (PAC) que destrúe as economías familiares en beneficio das multinacionais.
"Os colectivos promoven políticas agro-gandeiras que favorezan prezos que poidan cubrir os custos de produción e que potencien o feche dos ciclos produtivos no país"Neste contexto, os colectivos que presentaron o documento promoven políticas agro-gandeiras que favorezan prezos que poidan cubrir os custos de produción; que potencien o feche dos ciclos produtivos; que promovan os circuítos curtos de comercialización, distribución e consumo; que fomenten a economía social; que ordenen e orienten os cultivos en aras da mobilización das terreas e do aproveitamento da superficie forraxeira e que eviten a construción de grandes infraestruturas de obra pública que desnaturalicen e devasten o entorno e riqueza paisaxística, patrimonial e cultural. Tamén demandan que o Goberno galego se poña ao TTIP por supor un atentado contra a seguridade e a soberanía alimentar do pobo galego.
A respeito da política medio ambiental, o manifesto avoga por suprimir calquera axuda á silvicultura e á forestación con especies pirófitas e por promover as especies autóctonas; por reducir a superficie ocupada polo Eucaliptus globulus e por prohibir a forestación con Eucaliptus nitens e outras especies invasoras; por impedir os cultivos enerxéticos e o aproveitamento da biomasa forestal residual exclusivamente con fins enerxéticas; por adaptar a actividade forestal ao cambio climático, tendo en conta as situacións de risco; por alternativas que eviten a degradación e a perda de solo fértil nos montes e por cancelar a prórroga concedida á fabrica ENCE en Lourizán.
O manifesto apela a recoñecer a titularidade comunitaria do monte e a crear un órgano que atenda ás necesidades da propiedade comunalEn relación á política de montes, o manifesto apela á modificación da Lei de Montes co fin de que se recoñeza a titularidade comunitaria; para dotar a administración pública galega dun órgano específico para atender as necesidades da propiedade comunal; para condonar falsas e inxustas débedas dos montes veciñais conveniados ou consorciados; para que o reinvestimento obrigado na mellora dos montes veciñais sexa segundo os planos de ordenación e atendendo ás características do monte e da veciñanza comuneira e para que a Administración competente en materia de montes asuma o compromiso de realizar os deslindes dos montes veciñais.
Aliás, as organizacións impulsoras reclaman a retirada do Plano Forestal de Galiza para a súa revisión; a eliminación da obriga de presentar o Imposto de Sociedades ás comunidades de montes veciñais; a elaboración desde Galiza dunha fiscalidade propia e axeitada á figura do monte veciñal e ás súas funcións; a creación dun selo de certificación forestal galego e público; o apoio en común dos montes particulares, derrogando as Sociedades de Fomentos Forestal (SOFOR) e pondo en vigor as Unidades de Xestión Forestal (UXFOR), e outras formas asociativas e/ou cooperativas; a reformulación dos órganos consultivos e de participación relacionados coa política de montes; a aposta nun monte funcional no que se contemple a posta en valor do patrimonio etnográfico e cultural e a adecuación das axudas concedidas para labores nos montes tendo en conta a finalidade e estacionalidade dos traballos.
O manifesto reclama criterios profesionais á hoar de desenvolver o servizo de extinción dos lumes, que debe ser públicoPara combater os lumes, o manifesto recolle que cómpre considerar os incendios un problema de país. Aliás, advirte da necesidade de previr os lumes durante todo o ano, de apostar na implicación das persoas titulares das terras para a posta en valor dos montes veciñais e de considerar a extinción como un servizo público que debe desenvolverse con criterios profesionais.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)