"Sorprende que a discriminación do galego se debata na ONU e non no Estado"

"Foi algo histórico; a primeira vez no que se trata o tema do galego na ONU". Así se expresa Marcos Maceira, presidente d'A Mesa pola Normalización Lingüística, poucos minutos antes de coller o avión que o trae de volta a Galicia desde Xenebra. Alí, xunto con representantes doutras entidades da Rede Europea para a Igualdade das Linguas (ELEN) no Estado español, volveu denunciar o xoves ante o Consello de Dereitos Humanos das Nacións Unidas a discriminación "sistémica e institucionalizada" e os ataques sufridos polo idioma propio e os seus falantes.

"Sorprende que a discriminación do galego se debata na ONU pero non no Estado nin polo Goberno que debería ser quen reaccionase"

Logo da presentación en xaneiro dun relatorio onde se concretaban as vulneracións dos dereitos humanos "polo simple feito de utilizar" unha lingua propia no seu territorio, as Nacións Unidas avaliaron a reacción de España ás queixas no marco da segunda Revisión Periódica Universal sobre o respecto dos dereitos humanos. "Contrasta e sorprende que a discriminación do galego se debata na ONU pero non no Estado e por parte do Goberno central, que debería ser quen reaccionase para que estas cousas non ocorresen". Refírese á cantidade de exemplos discriminatorios cos galegofalantes en Galicia e que se incluíron no informe presentado ante as Nacións Unidas.
"Persoal da propia ONU e representantes dos diversos Estados alí presentes achegáronse a nós interesándose polo tema, intentando coñecer detalles e sorprendidos, nalgúns casos, por que se tivesen que facer esas denuncias", relata Maceiras, que destaca o sorprendente do caso. Mentres outros membros da diplomacia se preocupan pola situación, a embaixadora española, Ana María Menéndez Pérez, non fixo unha soa referencia aos dereitos lingüísticos na súa resposta ás intervencións das entidades sociais e dos Estados membros.
Á marxe do que o Executivo inclúa no seu informe, a representante limitouse a defender a acción gobernamental ante a crise económica ou polémicas normativas como a Lei Mordaza e a asegurar que "a Constitución española recoñece a liberdade ante a lei a todas as persoas sen discriminación por relixión, sexo, raza, opinión ou calquera outra condición". Nin unha palabra da morea de casos discriminatorios relacionados con falantes de galego, catalán, éuscaro, asturiano ou aragonés.

A embaixadora do Estado non fixo referencia ningunha á situación lingüística malia o informe presentado por ELEN

"Xa da outra vez que se presentou o informe de ELEN o Estado non fixera mención ningunha, malia que tiña o texto diante e toda a información ao sue dispor", lamenta Maceiras, que cre que o que agora falta é que, ademais de denunciar en organismos internacionais, tamén desde Galicia a xente se decate da discriminación do idioma e "se dea pulo" á reivindicación para "lograr que o galego se normalice cada vez máis". "Todo dependerá do impulso social", asegura.
Agora queda a resolución sobre as recomendacións da ONU para que España actúe en diferentes ámbitos. Maceiras non é tan optimista con accións contundentes, máis aló das advertencias de palabra ou das reivindicacións de entidades sociais ou países. "Non parece posible que un Estado vaia moito máis aló contra o Goberno central", di. Non obstante, o presidente d'A Mesa cre que "visualizar o problema e a situación do galego en institucións e salas tan solemnes" como a do pasado xoves non é máis que positivo. "Agora no país tamén temos que tomar nota", remata.

A ELEN solicita á UE que "abra un procedemento de infracción contra España por violar normas comunitarias contra a discriminación"

ELEN si que irá máis aló. Considera esta "discriminación" contra as linguas oficiais diferentes do castelán, así como contra o aragonés e o asturiano, "completamente inaceptable e debe cesar de maneira inmediata", polo que instou o Consello dos Dereitos Humanos da ONU, co apoio dos Estados membros, a "tomar medidas útiles para garantir o cesamento da discriminación lingüística contra os falantes de idiomas autóctonos en territorios baixo soberanía española".
Ademais, solicita á UE que "abra un procedemento de infracción contra España por violar as normas comunitarias contra a discriminación incluída na Carta de Dereitos Fundamentais, a Directiva sobre Igualdade Racial, así como outras medidas".

Ensino público, para quem?

O feito de formularmos esta pregunta da boa conta da resposta.
O público é universal por definición. É o común, e se lle poñemos restriccións non será. O dereito ó acceso ao ensino público ten que estar garantido polo Estado, a través dun sistema gratuíto e bolsas que impidan a exclusión de ninguén por causas económicas ou sociais. Porén, vemos como día a día un sistema que afonda nas desigualdades sociais e nos rouba os dereitos adquiridos se leva por diante tamén o de poder acceder á nosa formación.

As persoas ou os núcleos familiares que teñen uns ingresos mínimos non poden permitirse pagar unhas taxas tan abusivas por un exame que debería estar ao acceso de todos aqueles que superasen o bacharelato. 100 euros para quen ten uns ingresos de 600 ao mes, supón pagar facturas, alimentos e bens básicos irrenunciables para a vida de calquera persoa. A emerxencia social na que milleiros de persoas se atopan no estado fai que en moitos casos haxa quen non poda nen sequera pagar un exame tan básico como é o de selectividade.
É así que o pai desta familia púxose en folga de fame por mor desta situación. A situación é tan dramática para esta familia, que para proptestar e socializar a súa situación e logo de que a súa filla teña que emigrar á Canadá onde con axuda doutros familiares poderá estudar.
A pesar disto seguirá con esta dura proptesta, porque a precariedade e a miseria laboral que o conduciron a esta situación seguen existindo.
No contexto de crise actual son cada día máis as persoas que non se poden permitir o pagamento dunha matrícula universitaria, cuns criterios para o acceso a bolsas cada vez máis restricitivos.
Denunciamos unha situación insostible que nos afoga e que nos deixa sen o mínimo, o acceso ó ensino público universal e gratuíto, independentemente da situación económica ou social de cadaquén.

A metade da mocidade galega que vive cos pais carece de ingresos

Unha realidade traducida en números. A cada vez máis escasa mocidade galega ten serios problemas para emanciparse e abordar o seu desenvolvemento familiar fóra do fogar familiar. Este fenómeno agudizouse co estourido da crise económica que, ademais, empeorou notablemente a capacidade económica destas mozas e mozos que aínda viven cos pais, o que implica, a priori, maiores dificultades para daren o paso de viviren independentemente nun futuro. Así, os datos máis recentes indican que case a metade da mocidade do país que aínda habita cos seus pais non ten ningún ingreso propio, o que supón un incremento de case vinte puntos con relación ao ano 2008.
O Instituto Galego de Estatística vén de facer públicos os datos máis recentes da súa enquisa estrutural aos fogares, correspondentes ao ano 2013. Este estudo indica que o 47% das 312.000 persoas de entre 18 e 34 anos que viven cos seus pais non ten ingreso ningún. En 2008, ano sinalado como o do inicio da actual crise, era o 28% da mocidade que vivía cos pais a que declaraba non ter ningún ingreso. Esta carencia de ingresos é aínda máis acusada nas persoas máis novas: entre a poboación de 18 a 24 anos que non marchou da casa familiar quen non teñen ningún ingreso son o 63% do total.

Só 1 de cada 5 persoas de entre 18 e 24 anos que vive cos pais ten algún ingreso procedente do traballo

Estes datos van acompañados dunha moi notable caída das persoas mozas que non puideron emanciparse pero si perciben algún tipo de ingresos procedentes do traballo. No ano 2007 era case o 60% da mocidade galega que vivía cos pais a que se atopaba nesta situación e, no caso das persoas de entre 25 e 34 anos, case tres de cada catro tiñan algún tipo de percepción económica que chegaba do mundo laboral. O panorama mudou radicalmente coa crise e agora só o 38% destas mozas e mozos teñen algún ingreso do traballo. Se a poboación observada é a de entre 18 e 24 anos, só o 18% ten algunha remuneración salarial, unha caída de vinte e catro puntos a respecto do inicio da crise.

Neste contexto, e mentres o peso dos ingresos por subsidios ou prestacións se duplica entre a xente moza, unha foto en perspectiva permite concluír que a mocidade galega emancipada era en 2013, despois de media década de crise, unha minoría cada vez máis minoritaria. Así, se en 2007 ou 2008 a xente nova que vivía cos pais era o 59% do total, en 2013 chegaba ao 62%. Nesta liña, o 47% das persoas de entre 25 e 34 anos aínda non se emanciparan -en 2007 era o 45%- e nove de cada dez mozas e mozos de entre 18 e 24 anos seguían habitando cos seus pais, o que supón un incremento de catro puntos a respecto de 2007.

Nos últimos anos o Goberno central recortou axudas e beneficios fiscais á mocidade para o alugueiro de vivenda

Isto sucede nun contexto no que algunhas medidas gobernamentais supuxeron novos atrancos para a emancipación xuvenil. Así, por exemplo, unha das primeiras decisións de recorte do Goberno de Mariano Rajoy, a finais de 2011, implicou a supresión da Renda Básica de Emancipación, a axuda de 210 euros que, xestionada polas comunidades autónomas, estaba encamiñada a subsidiar parte dos gastos de alugueiro de vivenda para a mocidade de entre 22 e 30 anos. Do mesmo xeito, na súa reforma fiscal o Ministerio de Facenda eliminou a dedución por alugueiro de vivenda no IRPF para todos os contratos asinados dende o 1 de xaneiro de 2015.

Mocidade galega que vive cos pais

CC BY-SA Praza Pública

Ir ao permalink

Feijóo e Castelao: De eloxiar o rei a xustificar o recorte ao galego no ensino

Castelao como base para case todo. O presidente da Xunta  presidiu este domingo, como cada 28 de xuño, o acto de imposición das Medallas Castelao. E, como case cada ano, Alberto Núñez Feijóo aproveitou o evento para flexibilizar a figura do histórico político, artista e intelectual ata adaptala á axenda política do Goberno e do partido que o sustenta. Nesta ocasión o xefe do Executivo apoiouse en Castelao para atacar os alcaldes das mareas. Con independencia de que dous deles, os da Coruña e Ferrol, estivesen presentes no acto, Feijóo cargou contra a súa aposta por non participar oficialmente en actos relixiosos invocando á "humildade" de Castelao a respecto das "tradicións". Os novos rexedores ocuparon no discurso presidencial un lugar que noutros anos estivo reservado, por exemplo, para inzar de eloxios a figura do rei ou a xustificar a viraxe da Xunta en materia lingüística ou identitaria.
No ano 2009, na primeira cerimonia das Medallas que lle correspondeu presidir a Feijóo, o evento cadrou en plena controversia polos plans do PP para recortar a presenza do galego no ensino, como finalmente sucedeu. Naquel acto o presidente identificou a Castelao, e os galeguistas históricos en xeral, con quen "desbotan a tentación de convertérense en dirixentes de cativos cenáculos gobernados por dogmas inflexibles". Entre mencións a personaxes como Nelson Mandela ou Barack Obama apelou a "superar a tentación de facer do galeguismo un reduto selectivo", ou "unha distinción que algúns reparten con avaricia". "Os problemas identitarios -proclamaba- existen e se agudizan nos pobos privados de liberdade", pero "non naqueles que disfrutan dunha democracia". Isto, subliñaba, convertía en obriga "revisar presupostos nados en tempos en que o país non tiña voz".

Nas súas primeiras Medallas Castelao Feijóo asegurou que os "problemas identitarios" só existen nos "pobos privados de liberdade"

Tras a edición de 2010, nas que o discurso presidencial tivo mencións ao Xacobeo que se celebraba aquel ano, no electoral 2011 Feijóo chegou a ligar a Castelao con Gerardo Fernández Albor, ex presidente da Xunta por Alianza Popular. Fíxoo explicando que, mentres Castelao asinara a finais dos 40 un artigo -Feijóo falou de "manifesto"- titulado Perante a Unión Europea, Albor presidiu como eurodeputado "a comisión encargada de impulsar o achegamento das dúas alemañas. Un ano despois, en 2012, Feijóo chamou dende San Domingos de Bonaval a non buscar "inimigos fóra" e deu por seguro que os primeiros pasos da autonomía galega, nos anos 80, supuxeron que "o soño de Castelao empezaba a cumprirse".

Feijóo adoita aproveitar este acto para apelar a conceptos como "galeguismo harmónico", "galeguismo de pensamento" ou "galeguismo integrador"

Neste contexto, un dos discursos de Feijóo sobre Castelao que resultou máis controvertido foi o do pasado 2014, cando a entrega das Medallas se produciu poucos días despois da coroación de Filipe de Borbón como novo rei de España. Dende o Panteón de Galegos Ilustres o titular da Xunta colmou de eloxios a Monarquía: a Coroa, explicou, abeirou "o establecemento do autogoberno, o incremento do benestar, o asentamento da nosa identidade e o florecemento da nosa cultura". Tamén a "superación dos traumas do pasado" tras un tempo no que os "caprichos da historia", en referencia ao golpe franquista e a Guerra Civil, impediron que os "ideais" de Castelao" se puidesen "cumprir na desafortunada República".
Ademais de adaptar a figura de Castelao ao argumentario político do momento, este acto solemne adoita ser o marco no que Feijóo adxectiva dun ou doutro xeito o concepto do "galeguismo". Así, por exemplo, en 2009 o presidente apelou ao "galeguismo cordial" e "harmónico", condicións que naqueles días adoitaba atribuírlle ao bilingüismo. En 2011 distinguiu entre "galeguismo de pensamento", "galeguismo de acción" e galeguismo "que divide", e en 2012 falou do "galeguismo integrador". Na edición de 2013 sinalou que o galeguismo ten que ser "universal" e non "coñecer fronteiras", mentres que en 2014 glosou un "galeguismo aberto" nunha "España unida".

O xiro da Academia: Manuel María, Xela Arias e Carvalho Calero, candidaturas ás Letras 2016

A Real Academia Galega dá un xiro cos tres nomes das candidaturas das que, o vindeiro 4 de xullo, sairá a que se lle dedicará o Día das Letras Galegas. Se o pasado ano, a elección de Filgueira Valverde verqueu duras críticas sobre a institución, desta volta, teñen, pase o que pase, as palmas aseguradas. 

Sexa quen for das tres candidaturas a que finalmente o vindeiro día 4 acade o maior número de votos de académicos e académicas, o que están asegurados son os parabéns para unha institución que aguantou como puido un ano ensombrecido polo pasado vencellado ao franquismo de Xosé Filgueira Valverde. Calquera dos tres nomes que a propia Academia Galega, nun acontecemento tamén inusual, anuncia como candidaturas presentadas cos avais necesarios ten detrás un amplo apoio social que respaldará a elección que se produza na rúa Tabernas.
O profesor, investigador e escritor Ricardo Carvalho Calero é, sen dúbida, o capítulo pendente da Academia. Durante moitos anos, os requirimentos para que se saldase a débeda co profesor sucedéronse e mesmo na pasada edición, Carvalho conseguiu, cando menos, ser valorado no debate final. A defensa de Carvalho Calero do reintegracionismo é o atranco que impide a moitos dos académicos e académicas apoiar unha candidatura que, dalgunha maneira, iría contra a filosofía das normas da propia institución. No último ano, sentíronse xa voces que reclamaban, pola contra, deixar de petar na férrea porta de Tabernas e conmemorar ao profesor máis alá da Academia, convencidas de que aínda non é o momento de que Carvalho Calero a atravese.
Coa memoria tan próxima

"Desta volta, sexa cal sexa a candidatura gañadora, a RAG ten as palmas aseguradas"

Canto a Manuel María, o poeta foi xa un dos nomes que se barallaron con forza na anterior edición, cando xa se cumprira unha década da súa morte. O que fora tamén académico tería ao seu favor, alén da súa propia obra, ser un referente da nosa cultura no pasado século, un dos escritores que máis foi cantado e que pode dar máis xogo nos centros de ensino en todos os seus niveis. Por outra parte, non hai que esquecer a condición de Manuel María de activista da lingua e a cultura, condición que se fai especialmente acaída no noso tempo, en especial, nas novas xeracións nas que se está a perder o uso do galego. Finalmente, a figura de Manuel María conta desde hai dous anos coa Casa  Museo en Outeiro de Rei, sede da Fundación que leva o seu nome, un centro na Terra Chá que se convertería, de se dar na circunstancia, en lugar de referencia para as conmemoracións durante todo o ano. A propia personalidade do escritor, comprometido, afábel e especialmente sociábel, engade unha virtude máis a súa candidatura, a de ter en activo moitos amigos e amigas, en especial do mundo das letras, que se comprometerían intensamente no seu ano.
Finalmente, da poeta Xela Arias, proposta tamén o pasado ano, tense dito que, cando saíra elexida, podería provocar un ano dinámico como o que resultou cando a Academia apostou por dedicarllo a Lois Pereiro. Xela Arias tería agora tan só 53 anos e converteríase na autora máis nova, en todo caso a de menos tempo entre o seu nacemento e o seu Día das Letras, de se dar o caso. Finada en 2003, a autora converteuse en poeta de culto nas novas xeracións o que, canda a súa condición de tradutora, podería darlle enerxía a unha celebración que amosou no último ano a súa face máis lánguida. Non hai que esquecer que desde o feminismo e, concretamente, desde o feminismo literario, repetíronse ás críticas das poucas veces que a Academia mira para as mulleres para a súa grande data e, sen ir máis lonxe, neste último A Fondo de Sermos Galiza dedicado a Mª Vitoria Moreno, a escritora Susana Sánchez Aríns reivindicaba a figura de Xela Arias para o Día das Letras galegas.
Pase o que pase cando o vindeiro 4 de xullo se reúna o plenario da RAG, a ninguén se lle escapa xa que a institución deu un xiro sobre os seus pés. Cada unha das candidaturas foi xa barallada na pasada edición, mais, desta volta, de todos os nomes que entón se sentiron resisten os tres que máis apoio social poden recibir. Caeron aqueles que, por máis eruditos ou descoñecidos, serían recibidos sen grandes entusiamos e garanten coa súa tripla aposta que o vindeiro sábado haberá palmas no mundo da cultura pola decisión de Tabernas. Sexa cal for.

O Consello de Europa alerta do descenso do galego polo "decretazo"

Un novo informe do Consello de Europa alerta da redución do galego polo decreto de plurilingüísmo e a súa desprotección nos territorios de fala galega de Asturias e Castela León. Recomenda ao Estado a promoción das diferentes realidades lingüísticas.

“Na súa teima contra o galego o PP provoca vergoña allea en Europa”, sinalou o presidente da Mesa pola Normalización, Marcos Maceira,unha vez coñecido o informe do Comité consultivo do Convenio Marco para a protección das minorías nacionais que cuestiona o trato do Estado español sobre a pluralidade lingüística.
O Comité consultivo do Consello de Europa insiste na necesidade de que o Estado se axuste ao convenio e se implique na promoción e protección das linguas propias como o galego, máis alá do que se recolle na lexislación autonómica.
En concreto, o Comité alerta do retroceso para o galego que supuxo a aplicación do chamado decreto de plurilingüísmo que supuxo a redución desde a metade a un terzo como máximo nas etapas obrigatorias. Ademais, chama a atención face a desprotección da lingua en zonas de fala galega pertencentes a Asturias e Castela-León, situación agravada pola aprobación da LOMCE. Reclama, polo tanto, ao Estado, que amplíe a aplicación do Convenio consonte á realidade plurilingüe, activando medidas de promoción e canles de diálogo coas entidades que, como a Mesa pola Normalización Lingüística, pulan pola normalización das linguas. O Consello de Europa indica tamén a conveniencia de crear algún organismo público para garantir a comunicación con estas entidades a prol das linguas do Estado.
"Vergoña allea"
“Que varios organismos internacionais mostrasen preocupación sobre a situación da lingua galega e as consecuencias a actitude do goberno galega e español, debería facer ruborizar o presidente da Xunta, porén, lamentabelmente é ao revés, e é fóra da Xunta e do Goberno español onde ruborizan de vergoña allea ao ver o desprezo que mostran pola nosa lingua e a pluralidade lingüística do Estado”, sinala o presidente da Mesa que en xullo de 2014 se entrevistou con representantes do comité para lles expor as consecuencias do decreto e a desaparición do galego na educación infantil das cidades, ademais das consecuencias a aprobación da LOMCE. Ademais de ao Consello de Europa, a Mesa dirixiuse a outros organismo internacionais como a UNESCO e o Consello de Dereitos Humanos da ONU coa vontade de dar a coñecer tanto a situación pola que atravesa a lingua como as mobilizacións sociais que reclaman o uso normal do galego.

Wert, non te vas. Botámoste!!

Tras varios anos de loita sen cuartel contra as políticas do impresentable Ministro Wert, hoxe chéganos a noticia de que os seus días á fronte do Ministerio de Educación chegan á súa fin. Non se trata, como queren facernos crer, dun cesamento nin dun cambio inocuo. Nestes anos de intensa mobilización desenmascaramos a verdadeira preocupación do ministro: intentar destruír a educación pública fose como fose, para abrir as portas de par en par aos que pretenden facer da educación un suculento negocio para uns poucos en lugar dun dereito para todos.

Nunca antes un Ministro de Educación lograra conquistar a este nivel o odio de tantos millóns de estudantes, pais e profesores. Centos de miles que saímos de xeito constante á mobilización en defensa da nosa educación, a educación pública. Iso é o que explica que agora o PP cando se ve ante as peores perspectivas electorais da súa historia teña que desfacerse a toda présa de quen mes tras mes, durante case catro anos, foi valorado como o peor ministro dende a caída da ditadura.

A contrarreforma franquista da educación - LOMCE-, o despedimento de 32.000 profesores da educación pública, o recorte nas bolsas, a salvaxe suba das taxas universitarias ou a imposición do 3 +2 foron algunhas das medidas estrela do Ministro Wert. Todas estas medidas perseguían un único obxectivo: reducir o investimento na educación pública para poder utilizar unha parte significativa dos presupostos educativos en salvar bancos ou facilitar as amnistías fiscais aos grandes defraudadores.

Todas as contrarreformas educativas impulsadas polo Partido Popular teñen un nexo común, poñen os medios necesarios para expulsar os que provimos de familias humildes e traballadoras do sistema educativo o antes posible. Deste xeito tratan de xustificar e continuar cos recortes, á vez que se limita a cualificación académica que podemos obter.

Así nos quere o PP: sen formación e desarmados para que o día de mañá teñamos que aceptar calquera condición no mercado laboral. Para que aceptemos sen oposición o abaratamento do despedimento e a precarización das condicións de traballo. Queren que á universidade só poidan acceder as elites, os fillos dos ricos, igual que acontecía nos anos da ditadura. Queren para os seus fillos os bos postos de traballo e os bos salarios. Para nós, a inmensa maioría, preparan a precariedade, para que así uns cantos poidan seguir facéndose ricos a custa da nosa explotación.

Todos os ataques do Ministro Wert danaron seriamente a educación pública: recortes nos nosos centros de estudo, falta de recursos, profesores despedidos, centos de miles de nenos sen bolsas de libros e comedor ou estudantes universitarios expulsados da universidade por non ter diñeiro: ese é o saldo que nos deixa este Ministro. E ese é o motivo tamén de que se convertese no ministro peor valorado da Historia. Atacar con tanta virulencia a educación pública, unha das conquistas máis sentidas entre os traballadores, non podía lograr outro resultado que o de granxearlle o odio xeneralizado de todos os que sufrimos as consecuencias das súas políticas.

A resposta da xuventude nas mobilizacións en defensa da educación pública e contra as políticas de Wert foi tremenda: 20 xornadas de folga convocadas polo Sindicato de Estudantes dende que Wert se puxo á fronte do Ministerio lograron convertelo nun auténtico cadáver político. Por iso agora que o PP se ve en apertos, cuns resultados electorais nas municipais e autonómicas que anticipan a súa saída inminente do goberno nas próximas eleccións, tratan de dar un novo rostro ao executivo, e para facelo non lles queda máis remedio que soltar lastre botando un dos ministros que peor fama fixo gañar a este goberno. Por iso dicimos que a Wert botámolo nós! Os estudantes, os profesores e pais que saímos á rúa a pelexar de forma incansable! Unha vez máis demóstrase como loitar si que serve, que si se pode e que a loita é o único camiño para conseguir as nosas demandas. O Partido Popular é moi consciente do impacto que a loita educativa tivo durante todo este tempo na conciencia de millóns de persoas, por iso non lle queda máis remedio que dunha patada quitarse de diante o antes posible a José Ignacio Wert.

Dende o Sindicato de Estudantes felicitamos todos os pais, profesores e estudantes que participaron das mobilizacións da Marea Verde porque ese é o único motivo real que explica que por fin nos librásemos deste ministro franquista. Pero a loita non remata aquí. Igual que botamos a Wert, imos lograr botar atrás a LOMCE, unha lei que naceu morta e que tampouco poderá rematar de implantarse grazas ás mesmas mobilizacións. Non queremos a outra cara á fronte do Ministerio para que aplique as mesmas políticas e defenda os mesmos intereses. Imos continuar a loita ata que nos libremos non só deste ministro infame senón deste goberno de pesadelo.

Vaise o Ministro peor valorado da historia

O STEG pide ao novo ministro que cambie a política educativa para mellorar o ensino.

Ao novo ministro de Educación, Iñigo Méndez de Vigo, pedímoslle que inicie o seu mandato coa apertura de canles de comunicación coa comunidade educativa, dando un cambio radical ás nefastas políticas que se veñen aplicado, se non quere ser un mero continuador das levadas a cabo polo seu antecesor no cargo.

Pese ao pouco tempo que terá de mandato, pode facer cambios significativos na política educativa do MEC. Podería empezar por reunir á Conferencia Sectorial de Educación, escoitar o que di a maioría de Comunidades do Estado e paralizar a aplicación da LOMCE; hai razóns técnicas e, as máis importantes, de mellora da calidade do ensino que fan necesaria esta medida.

E tamén reunir á Mesa de Negociación de Educación e falar coa representación do profesorado e acordar a derrogación do Real Decreto 14/2012 de Medidas Urxentes de Racionalización do Gasto Público no Ámbito Educativo (o dos recortes, o que subiu as ratios e as horas lectivas...), o Real Decreto que empeorou as condicións nas que o alumnado recibe as súas clases e nas que o profesorado as imparte, e que propiciou durante a época Wert o despedimento de preto de 40.000 profesoras e profesores en todo o Estado.

E cambiar a política universitaria, empezando polas becas, a acreditación do profesorado, acabando coa facilidade para crear universidades privadas... Aplicando medidas para recuperar aos máis de 80.000 mozos e mozas que abandonaron os estudos universitarios.

O STEG, que non confía nas políticas do PP, pero si confía en que as loitas destes anos e os resultados electorais que vai cosechando o PP lles fagan reformularse as súas políticas e as súas actuacións e comecen polo Ministerio de Educación, Ministerio que ten a dubidosa honra de manter á súa fronte durante tres anos e medio ao Ministro peor valorado da historia.

Permanente do Secretariado Nacional do STEG

Os galegos, entre os que máis gastamos na factura do móbil: 24 euros mensuais

A compañía española Weplan, da que falamos recentemente para dar conta dun estudo de seu no que se amosaba a cantidade de cartos que se perden en facturas de teléfono mal axustadas (unha media de 263 euros ao ano por usuario), vén de presentar máis datos sobre o devandito relativos desta volta ao mercado galego. Segundo fai saber o Primeiro Estudo de Aforro en Tarifas Móbiles feito por Weplan, os usuarios de dispositivos da nosa terra estamos á cabeza do Estado en gasto na factura do móbil: até 24 euros mensuais. Esta cifra, sinala Weplan, reduciríase en 15 euros con só mudarmos de tarifa.
Por cidades, Ourense é a que atesoura os usuarios con “peor ollo para elixir tarifa”, sinálase no estudo, sendo o aforro posíbel de 18 euros mensuais. Ademais, os ourensáns son os que menos minutos falan ao mes, estando no outro extremo da comparativa os cidadáns de Pontevedra, que é a capital galega na que “mellor se elixe a modalidade móbil de consumo” e, en consecuencia, a que amosa menor marxe de aforro potencial (só 12 euros).
Na investigación sinálase que Ourense e A Coruña están á cabeza en gasto móbil cunha media de 26 euros mensuais. No lado oposto, Pontevedra e Lugo son as capitais galegas que máis aforran na súa factura móbil cun gasto de 23 e 25 euros de media, respectivamente. O estudo revela que os coruñeses falan polo móbil unha media de 92 minutos ao mes, e os pontevedreses 102 minutos (están á cabeza de Galicia). As cidades que menos tempo pasan ao teléfono son Ourense (63 minutos) e Lugo (88 minutos).
En canto ao consumo de datos móbiles, Pontevedra é a capital galega na que máis se navega desde o dispositivo intelixente, cunha media de 916 MB ao mes, seguida de Lugo (790) e A Coruña (572). A media de Ourense é de 319 MB, sendo a capital galega onde menos se navega.

As Letras 2016: Xela Arias, Carvalho Calero ou Manuel María

Cousa de tres. O autor ou autora homenaxeada na celebración das Letras Galegas 2016 sairá da terna formada por Xela Arias, Ricardo Carvalho Calero e Manuel María. O plenario da Real Academia Galega reunirase o vindeiro 4 de xullo para escoller o homenaxeado ou homenaxeada. Os tres candidatos xa o foron o pasado ano, nunha votación na que finalmente resultou escollido Xosé Filgueira Valverde.
Xela Arias (Lugo 1962-Vigo 2003) é, ao igual que o pasado ano, a única muller da relación de propostas. Tradutora e poeta, Arias estivo vinculada á editorial Xerais dende os seus comezos. A súa andaina literaria principiou en 1986, ano no que lanzou Denuncia do equilibrio, un poemario innovador co que foi finalista do Losada Diéguez. En 1990 publicou Tigres coma cabalos, obra en colaboración co fotógrafo Xulio Gil. En 1996, publicou Darío a diario. O seu derradeiro libro, Intempériome, viu a luz en 2003. Como tradutora, trouxo ao galego obras de Fenimore Cooper, Fernández Flórez ou James Joyce.
Manuel María (Outeiro de Rei, 1929-A Coruña 2004) estreouse na escrita en 1950 con Muiñeiro de brétemas, título co que se abriu a corrente poética Escola da tebra, caracterizado pola angustia da época logo da guerra e por unha vertente social. Pouco despois virían outros títulos seus como Morrendo a cada intre, Advento ou Mar maior. Ademais da poesía, Manuel María cultivou o teatro, o ensaio e a narrativa e, ademais, trátase, a día de hoxe, dun dos autores máis musicados en Galicia
E que máis se pode dicir de Ricardo Carvalho Calero? O ferrolán foi membro numerario da propia RAG, contribuíu á redacción do Estatuto de Autonomía do 1936, interveu na creación do Partido Galeguista, foi represaliado polas súas ideas republicanas, sufriu o cárcere e estivo longos anos apartado da función pública e foi o primeiro catedrático de Linguística e Literatura Galega da USC. Alén diso, conta cunha completa e moi recoñecida en todo o mundo obra literaria, tanto en poesía, coma en narrativa (por exemplo o seu brillante Scórpio), coma en teatro e por suposto en ensaio, sobre todo no campo da lingüística. Para completar a forza desta candidatura, Carvalho foi o gran pensador do reintegracionismo lingüistico, o que para algúns é a principal razón para non ter sido recoñecido ata agora nas Letras.

“A nosa política cultural é miope; non se decata da gran embaixada cultural que significa a nosa música”

Obreiros da música e almas viaxeiras. Quizais este podería ser unha definición precisa para retrataren a dous dos intérpretes máis activos e inquietos do panorama musical do país. Uxía e Fran Pérez Narf atesouran preto de tres décadas de traxectoria. Cada un coas súas teimas, cos seus estilos coas súas inquedanzas. Entre eles, diferenzas bastantes hai. Afinidades? Poucas non son. E compartir, comparten moito. E por riba de todo, quizais, no que máis se parecen é no afán explorador, na experimentación, no non parar quietos.
Talvez por iso tiveron que saír da casa, cruzar o charco e coincidir ao outro lado do mundo para que os seus camiños, que dalgún xeito sempre circularon en paralelo, converxeran nun punto, a medio camiño entre o aquí e o acolá, dunha Galiza imaxinada e imaxinaria, que non idealizada e moito menos saudosa. Era primavera de 2014 e cantaron xuntos por vez primeira nunha xira por Chile, Arxentina e Uruguai. “Polo camiño, fomos descubrindo que os nosos xeitos, tan diferentes, harmonizaban na sinxeleza, no gusto pola experimentación e no espírito inquedo e viaxeiro. Foi así como recreamos, man á man, algunhas das cancións fundamentais dos nosos respectivos repertorios e outras novas que agora ven a luz”, confesan en Baladas da Galiza Imaxinaria (Edicións da Madriña, 2015), o seu primeiro disco conxunto, que naceu antes sobre os escenarios ca no estudio e co que xa actuaron en Compostela e en Londres, preparándose para espallar proximamente a súa Galiza imaxinaria por unha xeografía tan física como emocional.

"Vivimos unha experiencia que tiña moito que ver co espírito co que naceu o disco, xa que é un traballo que naceu previamente en sitios con moita presenza galega, igual que Londres"

Veñen de actuar en Londres tras a publicación do disco. Que sensacións tiveron tras esta viaxe?
Narf: Realmente, vivimos unha experiencia que tiña moito que ver co espírito co que naceu o disco, xa que é un traballo que naceu previamente en sitios con moita presenza galega, igual que Londres. Pero nós enfocamos este proxecto dende o principio contando por suposto con toda esa xente, pero tamén realizando esforzos no exterior para chegar a outro tipo de públicos, uns público que non tivesen necesariamente un coñecemento previo do que é a cultura galega. Primeiro tocamos cos rapaces dun centro, no Instituto Español Cañada Blanch e gran parte do alumnado non ten ascendencia galega. Despois, ao día seguinte, actuamos nunha igrexa no centro de Londres para un público que ten que ver, sobre todo, coa nova fornada que está indo para alá. E finalmente, estivemos en Brighton. No público non había ningún galego, só Xelís de Toro que foi o noso anfitrión. O resto do público? Inglés. Fixemos o mesmo repertorio. E a lectura que sacamos foi moi positiva, porque lle gustou a un público que ten uns vínculos claros con Galicia, pero tamén aos propios ingleses. Resultoulles unha proposta artística interesante.

"A Galiza imaxinaria é un territorio emocional formado non só e non necesariamente por xente de ascendencia galega. Está espallado nos corazóns da xente que é amante do noso"

Un público alleo.
Uxía: Público totalmente alleo, si. Achegarnos a ese tipo de público é un reto e demostramos unha vez máis que o idioma non é barreira. Cando hai argumentos musicais e literarios consegues comunicar a túa música, consegues comunicar esas Baladas da Galiza Imaxinaria. O concepto, a esencia do proxecto é exactamente ese, porque a Galiza imaxinaria é un territorio emocional formado non só e non necesariamente por xente de ascendencia galega. Está espallado nos corazóns da xente que é amante do noso. Nós atopamos estas sensacións en moitos lugares do mundo e sempre é enriquecedor. E en Londres puidemos, unha vez máis, reafirmarnos nesta idea, neste desafío. E coa Galiza imaxinaria, insistimos que é un territorio emocional activo, en constante construción e ao que nos achegamos partindo ademais das nosas personalidades, diferenzas, afinidades.
No disco mestúranse dous repertorios: o de Narf e o de Uxía. Dende as afinidades, dende as dúas personalidades, mais tamén dende as diferenzas. Cada un de vostedes cultiva un estilo distinto. Como se conxugan? Atoparon un terreo musical común?
Uxía: É interesante iso. Ao longo destes anos que levo na música, sempre me formulei un reto en cada disco. Este, en concreto, pareceume moi interesante. Temos aquí un instrumento que é unha guitarra eléctrica, pero que tampouco é unha guitarra eléctrica ao uso. Fran tócaa dun xeito único, con moitas influencias doutras músicas, de sensibilidades africanas coas que eu tamén teño contacto e creo que o que coincide é a busca pola experimentación. E a verdade, aos poucos fomos descubrindo que temos máis afinidades das que pensamos. E, sobre todo, temos en común que partimos dunha falta total de prexuízos para afrontar o proxecto. Nunca se poden ter prexuízos musicais. A todo isto, únese un coñecemento mutuo, un respecto e unha admiración entre os dous.

"Non é tan marciano que Uxía e Narf se poidan xuntar. O que quero dicir é que, para abordar este tipo de proxectos, fai falla estar habituado a traballar por diferentes vías"

Narf: Tamén hai que dicir que, por moito que insistamos en que foi un proxecto espontáneo, iso non quere dicir que non haxa unha xénese moi longa. Porque se ti ves a traxectoria de Uxía nos últimos anos, vela traballando con cantantes de Cabo Verde, Brasil, Arxentina... E se ves a miña -se cadra non é tan numerosa, pero si moi variada- eu traballei cos Timbila Muzimba de Mozambique, con Manecas Costas... No fondo, é que estamos adestrados en traballar con diferentes sons, con cousas diferentes. E a verdade, non é tan marciano que Uxía e Narf se poidan xuntar. O que quero dicir é que, para abordar este tipo de proxectos, fai falla estar habituado a traballar por diferentes vías.
Uxía: Esa é a fusión, a mestizaxe: partir de mundos diferentes.
Narf: Outra cousa bonita deste disco é que comezou con nós tocando xuntos. Fomos a un festival xunto a Rosa Cedrón e Budiño. Uxía convidoume a participar e eran dous espectáculos: un en Mar de Prata e outro en Bos Aires. Despois, os dous temos colegas ao outro lado do charco. Ela, en Arxentina; eu, en Chile. Pensamos que xa que estabamos a outro lado do Atlántico, era unha pena non contactar coa xente, actuar máis, aproveitar a viaxe. E puxémonos así a tocar e non pensabamos gravar un disco, a verdade. Mais a idea xurdiu sobre a marcha. Outro aspecto moi importante, a nivel musical, é que a cor das nosas voces, os nosos timbres, de súpeto encaixaron moi ben.
Encaixaron tan ben que a Santiago Auserón téñeno vostedes namorado. Dígoo polo artigo que escribiu sobre o disco. Como coñeceu tan de preto a creación de Baladas da Galiza Imaxinaria?
Uxía: Tamén por casualidade. Estivemos xuntos nos concertos das Bodegas de Martin Códax o ano pasado, cando el fixo o seu concerto con Sés. Uns días antes tivemos un encontro, unha cea, coas guitarras, unha jam. Tocámoslle unhas pezas e quedou abraiado. Logo, mantivémonos en contacto, pasámoslle algún tema para que fose escoitando. El dicía que había algo novo, coma se o cancioneiro precisase desta visión máis aberta, aberta ao mundo e partindo de claves da música ibérica. Entón foi así, logo xa lle mandamos o disco enteiro, escribiu ese artigo que viches...
Narf: É que ten un espírito construtivo, fíxoo tamén  abrindo portas para outros espazos que están por conquistar. Defendeu moito o galego nese artigo, unha lingua de prestixio na poesía e na música. E fixo tamén alusións a cousas que son do mundo ibérico, pero para integrar e dicir:  “escoiten isto, que estea en galego non quere dicir que non se vaian sentir orgullosos de que se escriban estas cousas en galego”. Penso que é intelixente o asunto.
De que xeito escolleron o repertorio?
Uxía: Escollemos os temas máis emblemáticos de cada un de nós e pensando nun público novo, como falamos antes, para seducilo e conquistalo. E tamén tivemos a necesidade de facer temas novos.

"Ás veces, dende o púlpito dos escenarios esqueces que a nosa ferramenta para comunicarnos é a música"

Narf: Despois, tamén hai un discurso enfiado por detrás dos temas que foi xurdindo durante o proceso. Quizais no disco Tótem, tiña algo da idea de Galiza imaxinaria, mais daquela non se profundou nesta idea. Mais agora si e con ese concepto escollemos as cancións. Todas teñen un certo vínculo. Comeza cun fragmento de Castelao, no momento en que está exiliado en Estremadura vivindo unha calor insoportable. El refréscase co pensamento dos lugares que lembra, así está na súa Galiza imaxinaria. Despois, no tema que adaptamos de Lorca, Cantiga do Neno da tenda, fala de Ramón de Sismundi, que está cos galegos soñando cun val imposible... Quero dicir, sempre hai unha cuestión que, lonxe de vela como unha cousa saudista ou morriñenta, véxoa como unha construción activa, como que algo que é posible e que as nosas realidades soñadas poden transformarse, porque todo o necesario para iso está aí.  Por iso tamén está a Nana de Zemanbiquo, porque aínda que asemelle que ten pouco que ver, fala do mesmo. Zemambiquo é Mozambique coas letras cambiadas de sitio e di: “Non estou a soñar / Zemambiquo é un bo lugar”. Ou sexa, simplemente, que hai que mudar algunhas cousas, pero que todo está aí. Todos os dons da natureza, do mundo, da cultura, de todo o que as persoas que queren no mundo. Entón, aí temos un fío condutor claro.
Uxía: Tamén está presentes o concepto das almas viaxeiras, nese tema Encontrarte. Porque nese tema está a pretensión destes concertos nosos, que pasa por compartir co público, non por vir dar leccións nin de galeguidade nin de nada. Simplemente compartir co público as nosas vivencias musicais e ter ese espírito de compartir. Eu coido que unha actitude moi necesaria para acadar esa conexión. Ás veces, dende o púlpito dos escenarios esqueces que a nosa ferramenta para comunicarnos é a música.
Narf: Realmente somos contadores de cousas máis que cantadores. Nós buscamos establecer uns vínculos, comunicar, sen pontificar nin ningún tipo de arrogancia.

"Hai moita xente nova que está saíndo agora, hai moita xente con pena, non tanto persoal, senón colectiva. Hai un desacougo e eles, en certa maneira, buscan modos de facer algo para non defraudar as expectativas colectivas"

Uxía: A idea é rexeitar precisamente a esa idea. Hai amor a terra, si, pero os habitantes desta Galiza Imaxinaria poden manter ese amor na terra dende o descontento, dende a crítica. Non sempre dende o saudismo, que é un concepto sempre presente.
Narf: Nin dende unha idealización que tamén semore moi presente.
Fala Uxía do descontento na Galiza imaxinaria. Como se recolle ese descontento no disco?
Uxía: Pois podes mirar en algo tan simbólico e recoñecible como o Alalá das mariñas. Fálase da despedida dun paraíso no que vives. E podes facelo porque queres, porque no... Quero dicir, que ás veces partimos desas sensacións de desacougo por aquelas persoas que teñen que marchar...
Narf: Ou o no primeiro tema, cando se di: “Non fago máis que ouvir outras voces / que son a mesma voz”. O mundo está sempre nese movemento, hai ese desacougo. E os golpes de guitarra simbolizan esa certa rabia que hai. Nós non nos metemos nun terreo estritamente político para a crítica disto ou daquilo, pero si poñemos o foco sobre as distintas maneiras de analizar as cousas e tamén desde a rabia. E non por iso se deixa de construír, non? Quero dicir, hai moita xente nova que está saíndo agora, hai moita xente con pena, non tanto persoal, senón colectiva. Hai un desacougo e eles, en certa maneira, buscan modos de facer algo para non defraudar as expectativas colectivas.
Uxía: Sempre hai unha construción dende fóra. O que somos en gran parte foi construído na emigración, pensemos que gran parte dos nosos símbolos naceron no exterior cando aquí non se podía facer. Hai unha construción da entidade dende o exterior.
Narf: Neste mundo de hoxe, no que hai tanta xente desprazada, hai unha virtualidade do que son as identidades. Hai unha maneira de ser partícipe, de estar e de ser, de ter unha identidade que podes compartir coa xente. Seguramente é difícil de explicar, mais non entender. Mira, simplemente a portada do disco ten a súa simboloxía, ten unha metáfora moi simple. Temos estas árbores, cuxas raíces están na terra: aí está o cerne. Despois, as follas verdes que están moi altas son os mozos e as mozas que están agora fóra, en Australia, moi lonxe das raíces, onde sexa. Pero é que nin as raíces van vivir se esas follas non caen ao chan e enriquecen a terra nin as follas van florecer sen as raíces. É a conexión teórica que existe entre uns e outros, entre raíces e follas. Un terreo físico e outro aéreo, espallado polo mundo. É unha metáfora moi simple neste traballo de deseño de Víctor Coyote....
Uxía: Tamén nos gusta falar da nosa equipo de xente. Estaremos nós no escenario, pero hai unha lista de persoas que colaboraron e moito. Comezando pola comunicación de Rocío Castro, que fixo un traballo excelente e cunha estratexia moi clara. As fotos son de Karlos Abal, que desenvolveu un traballo alucinante e fixo tamén un videcolip. E Víctor Coyote, co traballo espléndido de deseño gráfico. E despois o equipo técnico...

"Que quero dicir? Que a crise sempre a houbo, sobre todo neste sector. Convivimos bastante con ela. Se cadra non hai tanta diferenza do momento actual"

Narf: Isto é un traballo autoproducido e autoeditado. Aí contamos coa colaboración duns colaboradores de sempre. Na produción está Antonio Vázquez, co que xa fixen todo: o disco de Rosalía, o Aló, irmáo! Ou Carlos Diéguez na masterización... É dicir, todos puxeron o mellor de si. Merecen todos o seu crédito polo seu traballo.
Un traballo co que nace un novo selo musical: Edicións da Madriña. Coa situación actual, parece un risco lanzar un selo. Ou, se cadra, precisamente é o momento.
Uxía: É que precisamente este é o momento de facelo.
Narf: Eu se falo da miña traxectoria, aínda que coido que a de Uxía é moi parecida, pasou en moitas ocasións pola autoedición, polo autoprodución... Imos ver, eu comecei cunha discográfica que foi un fracaso, que era Spectra. Sacamos un disco de Nicho Varullo e unha banda sonora de Chévere. Despois, ao tempo en Santiago, vimos que non había unha sala para actuar en condicións e  Pepe Sendón, Miguel [De Lira], Xesús [Ron], eu fundamos a Sala Nasa. Despois, todos os discos están producidos por Narf... Que quero dicir? Que a crise sempre a houbo, sobre todo neste sector. Convivimos bastante con ela. Se cadra non hai tanta diferenza do momento actual.

"Ese é o futuro: transitar camiños alternativos. Os camiños xa trillados son difíciles de transitar. Hai que estar doutra maneira, manifestarse tamén doutra maneira diferente"

Uxía: Logo ao cantar en galego, estás sempre co tema de idioma a voltas, sabendo que abre portas, pero que tamén hai un ambiente hostil. Non hai espazo nos medios, hai prexuízos, Non vivimos nun país normalizado. Sempre hai que ter un ollo posto fóra, abrindo novos espazos, novos mercados... Iso é importante, esa é unha clave de que os nosos respectivos traballos chegasen aquí despois de tantos anos sendo profesionais. Non é fácil. Vivir da música con todo o que iso implica. É un oficio marabilloso e moi complicado. Tes a incerteza, a inestabilidade, pero ao mesmo tempo esas circunstancias danche azos para medrar e para non acomodarse. Despois, tamén é certo que vivimos nunha contorna na que a política cultural é miope. Non se decatan que unha embaixada cultural como a música é unha carta de presentación marabillosa, é o que somos. Ás veces custa un pouco abrir camiños. Pero aquí estamos despois de moitos anos.
Narf: Hai cousas que parecían imposible hai trinta anos, como vivir da música. Era un camiño que non existía e agora si.
Nos sectores culturais, escóitase moito esa frase de: “sempre estivemos coa crise”. A última vez que a escoite foi nunha conversa con Talabarte. En calquera caso, imaxino que para a xente que leva moitos anos disto como poden ser vostedes, resulta menos complicado o de vivir da música, o de resistir...
Uxía: Aínda así hai que reinventarse, por moita bagaxe que teñas. Se Talabarte non fixera esa xira tan imaxinativa, tocar en lugares diferentes, en lugares simbólicos, cos riscos que iso implica... Ese é o futuro: transitar camiños alternativos. Os camiños xa trillados son difíciles de transitar. Hai que estar doutra maneira, manifestarse tamén doutra maneira diferente. O outro día folleamos unha revista de música e o 90% dos grupos estaban en todos os festival. Sempre os mesmos. Pensas: como furar aí e meterte nese festival? Se cadra non o intentamos, non o sei. Non falo de nós, pero un disco como o de Guadi Galego podería estar en PortAmérica. Por que non? Pois non, pois o prexuízo idioma está aí: “como está galego e as súas referencias son as tradicionais...” Pero se é un discazo!

"Se cadra o camiño non está nos camiños convencionais, temos que construír as nosas propias canles de difusión, de distribución"

Narf: Pero tamén hai unha parte esperanzadora. Ves o que fai a xente: Ves a Guadi, a Xabier Díaz, a Talabarte, a Sumrrá no jazz... Hai tantas cousas incribles, pero iso é o lle que pasa con Auserón: ven acó e flipa coa vitalidade, co vizoso da nosa música...
Saberao Auserón, pero por aquí moita xente ignórao por completo...
Uxía: Temos que preguntarnos por que, facer autocrítica os protagonistas e os axentes da música. Se cadra o camiño non está nos camiños convencionais, temos que construír as nosas propias canles de difusión, de distribución. Logo estamos en proceso de transformación. Creo que é importante que corra o aire, que se movan as cousas, que poidamos sacar a cabeza e nunha contorna favorable. E non o digo no sentido político, senón que ten que haber un traballo de dinamización cultural, realmente parece que atmosfera está un pouco parada. Da administración xa non digamos, que non crea a contorna adecuada para iso, máis alá das palabras e das boas intencións. Na práctica, non é así.
Volvendo ao disco, en Baladas da Galiza Imaxinaria conflúen dúas traxectorias que teñen moitas viaxes ás costas...
Uxía: E as que virán!
Narf: E resulta curioso que malia isto, poderías dicir que o disco ten unha samba, unha morna de Cabo Verde... Pero non, estamos facendo música de aquí.
Uxía: Nótase na propia maneira de tocar, no ritmo, na cadencia melódica, todo está aí. Logo están referentes da nosa literatura, vestidos doutra maneira. Curros, Lorca. Castelao... E despois, as propias letras de Fran, o ámbito da cultura popular...
O Alalá das Mariñas tiña que estar...
Uxía: Si, porque sempre a cantamos.

"Algúns temas non estaban pensados para cantar a varias voces, houbo que reinventar unha harmonización vocal nova e ás veces, resultou complicado"

Narf: É coma un rezo. Os ingleses, o outro día, quedaron abraiados. Non se escoitaba un chío. Porque, claro, entenden a profundidade. Non entenderán a letra, pero cáptana... Chámalles parvos!
Uxía: Si, porque se nota a intensidade, o telúrico, esa historia pegada á terra. E a harmonía que fixo Fran para acompañala coa guitarra eléctrica é dunha sutileza impresionante, porque tampouco che fai falla compoñer unha sinfonía sonora, só fai falla algo que suxira, que eleva a melodía. Iso tamén tivemos que estudalo. Non foi o primeiro que saíu. Houbo que darlle moitas voltas, a todos os temas, para poder acadar o que logramos. Algúns temas non estaban pensados para cantar a varias voces, houbo que reinventar unha harmonización vocal nova e ás veces, resultou complicado. É que somos traballadores da música, co oficio de moitos anos e sempre dispostos a ensaiar, traballar, investigar.
Resulta curioso que un proxecto conxunto de Narf e Uxía tivese que nacer nunha viaxe, lonxe da casa. Non era máis doado acordar este disco na Casa das Crechas?
Narf: Son cousas que non as pensas, saen porque si. Era o momento idóneo.
Uxía: Mira, se fai uns anos pensaramos en facelo, se cadra non saía.
Narf: Se cadra non eramos capaces. Nós sempre tivemos moi boa relación... Mira, eu cando aínda tocaba coa Psicofónica de Conxo e facía temas que non entraban naquel ámbito, pasáballas a Uxía para ver se as quería cantar. Ao final cantou unha, Quimera, que estaba na banda sonora de Big bang de Chévere, do ano 92. Ela sempre dicía: “Pero ti cantas moi ben, por que non cantas?” Eu nin sequera cantaba, eu era home de banda, era guitarrista, non o vía. Pero ela sempre me impulsaba, pero de aí sacar un proxecto común... Iso leva tempo.
Uxía: Logo é un acto de xenerosidade de dúas partes, tes que entender o ámbito do outro e non tomar decisións unilaterais, é un traballo tremendo que a madurez pode permitirche.
Narf:  A min nun repertorio meu nunca se me ocorrería tocar un alalá. Para min era un terreo estraño, estou noutra linguaxe e noutra bagaxe musical... E vinme na situación por estar no caso, e era moi enriquecedor...
Uxía: Aínda que a introdución de Castelao é un alalá.
Narf: Ao final si, pero eu non o sabía. [Risos]
Uxía: El dicía que non facía alalás, pero aí o ten: xa o fixera. Tamén hai dúas letras que teñen espírito e nos que asoma a primavera e ondas ao arte... que son do teu pai. Podo dicilo?
Narf: Si, si. Meu pai escribía e eu facía as músicas para que lle gustasen a el. Ese é un camiño moi bo para entrar.
Uxía: E danlle un sabor especial, teñen outro sabor.

"Un espazo para amantes da nosa identidade e das novas identidades que se xeren neste propio espazo. É algo vivo, fértil, que se pode construír. Ese é o territorio da Galiza imaxinaria"

E rematamos cunha cuestión moi obvia e que xa fomos contestando ao longo da entrevista: resuman como peche que é para vostedes a Galiza Imaxinaria.
Narf: Para min o concepto é un espazo emocional, compartido por moitísima xente, por todo aquel que queira pensar, do xeito que sexa, no que é a cultura, a identidade.
Uxía: Un espazo para amantes da nosa identidade e das novas identidades que se xeren neste propio espazo. É algo  vivo, fértil, que se pode construír. Ese é o territorio da Galiza imaxinaria. No que a música, ademais, é unha ferramenta fundamental.

“A realidade da discriminación dos galego-falantes estase a coñecer no mundo”

A MNL participa na delegación de ELEN que denuncia esta quinta feira en Xenebra a vulneración de dereitos lingüísticos polo Estado español perante o Consello de Dereitos Humanos da ONU.

A Mesa pola Normalización Lingüística, xunto coas entidades que forman parte da Rede Europea para a Igualdade das Linguas (ELEN) no Estado español, participará esta quinta feira, na cidade suíza de Xenebra, na sesión do Consello de Dereitos Humanos da ONU que avaliará o Estado español para denunciar as discriminacións e ataques que sofren as e os falantes das linguas propias de cada territorio, onde se inclúen as producidas en Galiza, e que a Mesa recolle a través do servizo A Liña do Galego. Falamos co presidente da MNL, Marcos Maceira, sobre esta iniciativa.
- Cal van ser os puntos principais da intervención da Mesa perante o Consello?
- Xa en xaneiro presentamos un informe perante este organismo no que se incluían denuncias de incumprimento dos dereitos humanos en materia de lingua: desde problemas no eido da sanidade á educación, pasando pola xustiza, etc... Os problemas habituais que calquera persoa galego-falante que exerza de tal se pode atopar no día a día e que son discriminacións.

"Nós o que pedimos é que unha persoa aquí teña os mesmos dereitos que unha en Murcia, en Londres ou en París na utilización da súa lingua propia"

Nesta ocasión preséntase un documento conxunto dos pobos con lingua propia no estado español, e nós imos intervir para relatar o que acontece na Galiza. O Consello, aliás, xa ten un amplo dossier que lle entregamos no seu momento sobre este tema. Unha vez finalizada a comparecencia terá lugar unha rolda informativa con medios internacionais, ONGs...
- Presentan entre outros exemplos un caso concreto de discriminación e vulneración de dereitos individuais por motivo de idioma, que é o dun paciente no Sergas...
Unha persoa que tivo que agardar dous anos máis para se operar polo simple feito de pedir o impreso en galego. Unha cuestión grave. Castigado por pedir usar o teu idioma e castigado ademais pola administración encargada de protexer esa lingua. A Xunta resolveu negativamente a denuncia presentada por un doente en Vigo a quen se lle atrasou case dous anos unha operación, tras requirir asinar a correspondente autorización en galego. O impreso non se lle quixo dispoñibilizar en galego até meses máis tarde, co conseguinte agravamento do seu estado de saúde. Malia a desestimación polo Sergas, cunha resolución en que porén recoñece a vulneración do dereito a utilizar galego, a denuncia continúa nos tribunais e o xuízo terá lugar o 21 de xullo en Vigo.
- A Mesa asume unha responsabilidade que, ten afirmando, debería ser exercida pola propia administración galega...
O lóxico sería que a Xunta actuase para defender o idioma propio e oficial en Galiza, esa é a súa obriga, defender o galego. Mais non o fai. E non só non o fai, e que ela é responsábel de moitas das agresións que sofren os galego-falantes.
- Están a apostar en levar o que acontece co galego a instancias internacionais...
Todas as denuncias que nos chegan tramitámolas polas vías que corresponden. Perante a empresa ou sector privado (se se dan aí), perante a administración pública, o Valedor do Pobo... A maiores, hai unha canle que tamén se pode empregar para dar solución aos problemas que padecen os galego-falantes, como é a vía internacional, e por iso recorremos tamén a ela.
- Davyth Hicks, secretario xeral de Elen, anunciou que tras a denuncia na ONU “ELEN vai chamar á UE a abrir un proceso contra España por violación da Carta de Dereitos fundamentais”.
Os dereitos lingüísticos son dereitos da comunidade que fala ese idioma, e xa que logo tamén das persoas que compoñen esa comunidade. Por iso, a vulneración dos dereitos lingüísticos é tamén unha vulneración de dereitos individuais, dos dereitos das persoas. Nós o que pedimos é que unha persoa aquí teña os mesmos dereitos que unha en Murcia, en Londres ou en París na utilización da súa lingua propia. Este tipo de iniciativas é importante, a realidade da discriminación dos galego-falantes estase a coñecer en todo o mundo.

Convocan concentracións para esixir a gratuidade dos libros de texto

A Plataforma Galega en Defensa do Ensino Público convoca concentracións para o vindeiro 15 de xuño para esixir a gratuidade universal dos libros de texto. 

A gratuidade universal dos libros de texto e do material escolar é o obxectivo da Plataforma Galega en Defensa do Ensino Público que convoca concentracións o vindeiro día 15. Esixen así a derrogación das ordes polas que se regulan o fondo solidario e a as axudas para a adquisición de libros de texto porque, segundo sinalan, “contribúen a empeorar a actual situación e impiden a gratuidade universal dos libros de texto e do material escolar”. Piden por iso dotación de persoal administrativo nos centros e, mentres non exista, que sexa a Consellaría quen xestione todo o ámbito relacionado cos libros de texto.
A norma, segundo a Plataforma, non só suporá prexuízos para o alumnado e as familias senón unha sobrecarga de traballo administrativos para os centros de ensino. Indican que, coa LOMCE na corda frouxa, o razoábel sería “non cambiar os libros de texto para evitar someter as familias a un gasto innecesario e inxustificado”. Esixen, desta maneira, a gratuidade universal dos libros de texto e do material escolar para o conxunto do alumnado de infantil e ensino obrigatorio, por medio do sistema de préstamo.

Universitarios temen ter que copiar os exames do encerado

A UDC para os novos gastos de material mentres trata de lograr 3,8 millóns da Xunta mediante preitos e reunións, como a desta semana na que o Goberno non asumiu ningún compromiso real.

A Universidade da Coruña está a pasar por un mal momento económico. O reitorado culpa a unha" diferencia de criterio na interpretación do plano de financiamento de 3,8 millóns de euros". A Administración educativa levou á Consellería de Educación á Xustiza para reclamar este diñeiro. O reitorado xa comunicou que  ten que reaxustar o seu orzamento deste ano polo que mentras elabora as novas contas paralizará a compra de material novo con fondos propios.
O recurte chega en plena campaña de exame, polo que os estudantes temen as consecuencias. Os Comités temen que "os exames do alumnado na convocatoria de xullo se escriban nos encerados e o alumnado teña que copiar letra a letra o seu exame".
A organización estudantil nacionalista tamén se posiciona en contra da fusión de facultades, concretamente das dúas politécnicas. Na súa opinión a fusión pode ter enormes repercusións para o estudantado. Os Comités din que debido a que "os plans de estudo de todas as titulacións teñen que ser aprobadas en Xuntas de Escola ou Facultade, a unión de dous corpos docentes ata agora independentes, si que pode afectar a como se imparten as titulacións".
Segundo as contas desta organización en litixio están 3,8 millóns:1 millón de euros, que reclamaba para o pagamento da extra debida ao seu persoal, que foi desestimado polo TSXG, sentencia que aínda non é firme, e outra por unha discrepancia na repartición de 2,8 millóns dos fondos estruturais, que está sen resolver.

A gravidade da situación provocou que os conselleiros de Facenda e Cultura, Educación e Ordenación Universitaria mantiveran un encontro de traballo co reitor da Universidade da Coruña esta semana.

 

O Goberno non desmentiu publicamente por escrito as cifras da débeda denunciada UDC. En palabras da Consellería "o único compromiso que saíu do encontro foi tratar de achegar posturas e atopar solucións que eviten calquera tipo de prexuízo á comunidade universitaria".

 

O etéreo do compremitido polo de agora polos mandatarios Valeriano Martínez, Román Rodríguez, un simple "compromiso en traballar na procura de saídas aos problemas prantexados",  apunta a que a distancia entre as posturas segue a ser importante.

 

Ante a falta de recursos da universidade, os Comités defenden que a prioridade da Xunta debería ser garantir o ensino, cousa que "está a perigar na UDC en plena época de exames de xullo". "As universidades galegas son as menos financiadas de todo o Estado español", lembran.

Ao ser cuestionado por GC sobre as queixas dos estudantes, o reitorado lanza unha mensaxe máis tranquila. Os recortes di que non afectan ao gasto xa comprometido, nin á investigación con fondos alleos.

CEAPA recorda que a LOMCE non invalida os libros de texto e deben reutilizarse

CEAPA celebra as declaracións realizadas por parte de posibles futuros gobernantes dalgunhas comunidades autónomas nas que está previsto un cambio nos seus respectivos gobernos autonómicos, anunciando actuacións dirixidas a paralizar a implantación da LOMCE nalgúns territorios ou a minimizar os efectos da súa aplicación noutros.
CEAPA recorda que en xullo de 2013, todos os partidos da oposición, agás UPyD e Foro de Asturias, asinaron un compromiso de derrogación da LOMCE cando o partido do Goberno central perdese a maioría absoluta, xa que esta lei unicamente foi votada polo partido do Goberno e na súa elaboración non houbo participación doutros partidos políticos nin da comunidade educativa.
Os cambios nas configuracións dos gobernos autonómicos e municipais xurdidos tras as eleccións municipais e autonómicas celebradas o pasado 24 de maio xeraron unha expectativa social sobre as medidas que poden adoptarse para frear a implantación da LOMCE sobre a base das competencias que en materia educativa teñen as Comunidades Autónomas.
Para CEAPA é inaceptable que algúns editores dean instrucións ás comunidades autónomas sobre as súas competencias en educación chegando a recordarlles que "o único que compete" ás comunidades é desenvolver e completar a normativa básica estatal de obrigado cumprimento e aplicación "dentro da regulación e límites establecidos polo Goberno". Resulta inadmisible unha inxerencia deste calibre por parte dun sector que unicamente persegue intereses económicos o que demostra que son os únicos que saen beneficiados pola imposición da LOMCE.
A ameaza feita pública por estes editores que pretenden denunciar a aquelas administracións que limiten as súas expectativas de negocio evidencia o despropósito derivado do cambio de libros que se vive curso tras curso no noso sistema educativo descatalogando materiais perfectamente válidos mediante o cambio de temas a páxinas distintas, o que carrexa o cambio do ISBN e a súa teórica imposibilidade legal de reutilización en cursos posteriores.
Chama a atención que os editores pretendan utilizar á Alta Inspección Educativa para deféndaa os seus intereses, cando este órgano debe velar pola gratuidade do ensino.
As editoriais teñen previstos uns beneficios derivados da implantación da LOMCE baseados nunhas expectativas de negocio propias da óptica empresarial, pero hai que recordar non existe normativa ningunha que obrigue ao uso de libros de texto nin ao seu cambio por parte da Administración nin dos docentes nin por suposto das familias que son as que realizan o desembolso para a adquisición duns materiais totalmente innecesarios xa que os que se utilizan en cursos anteriores son perfectamente válidos.
Esta situación está a ocasionar graves prexuízos aos bancos de libros xestionados polas AMPAS que foron creados sen expectativas de negocio e dentro da loita polo dereito é recibido unha educación gratuíta recoñecida na nosa Constitución pero continuamente ignorada por parte das diferentes administracións públicas.
Os responsables políticos teñen a obriga de velar polos intereses da cidadanía tanto en materia económica coma na cobertura de dereitos e non poden permitir que os editores dean instrucións ás comunidades autónomas sobre as súas competencias en educación acusándoos de xerar incerteza e inseguridade xurídica, á vez que se autoproclaman parte do sistema educativo equiparándose ás familias alumnado e mesmo a Inspección.
CEAPA esixe aos novos gobernos que anuncian a paralización da LOMCE nos seus territorios que diten instrucións aos centros para que reutilicen os libros e materiais que se están a utilizar no curso que acaba de finalizar para evitar que as familias realicen un gasto innecesario, inxustificado e inmoral e non cedan ás presións de negocio de determinados grupos que pretenden que as súas perdas sexan resarcidas con diñeiro público.
CEAPA recorda que os poderes públicos son os responsables de garantir unha educación gratuíta tal como recolle a Constitución, e esixe ás administracións que respecten os bancos de libros, froito do esforzo e solidariedade das familias dos centros públicos e non descarta realizar as actuacións oportunas para pedir o resarcimento económico a quen corresponda en caso de que se obrigue á compra de libros de texto en etapa obrigatoria e polo tanto gratuíta.

Os participantes en XuvenCiencia mergúllanse nos segredos do emprendemento da man da Fundación CEL

Os escolares que están a participar estes días en XuvenCiencia, o campus de verán que se desenvolve en Lugo da man da Universidade de Santiago, achegáronse a semana pasada á realidade da actividade emprendedora e innovadora que se desenvolve na Fundación CEL Iniciativas por Lugo, Centro de Iniciativas Empresariais local no que tiveron oportunidade de coñecer, de primeira man, como se converte unha idea ou proxecto nunha realidade empresarial. Amais, os escolares puideron ver como desenvolven o seu día a día os emprendedores adheridos á Fundación, máis polo miúdo ao seu viveiro de empresas. Igualmente, deron conta dos servizos que achega esta entidade para apoiar aos novos empresarios galegos e a súa actividade de mercado.
Amais de realizar un percorrido polas instalacións, os alumnos do campus de verán mantiveron un encontro co coordinador da Fundación CEL, Rodolfo Ojea, e os responsábeis directivos de diferentes iniciativas que se están a desenvolver no acubillo empresarial, como por exemplo Miramar Cruises (axencia de viaxes en liña especializada en cruceiros, da que falamos recentemente en Código Cero para informar das súas importantes cifras de facturación en 2014), Nudoss (rede social especializada en cruceiros), Don´t Be a Foreigner (axencia de servizos a estranxeiros en España) e Galaicus Gourmet (tenda en liña de produtos delicatesen con orixe en Galicia).

Mulleres e empregados do sector servizos: Os traballadores que máis sufriron a crise

A crise levou por diante decenas de miles de postos de traballo en Galicia, obrigou a milleiros de mozos e mozas a marchar do país na procura de mellores opcións e incrementou os niveis de pobreza e desigualdade na sociedade. Pero mesmo entre aqueles e aquelas que si conservaron os seus empregos o impacto dos axustes levados a cabo pola administración pública e as empresas privadas foi grande, con importantes recortes salariais que, como resultado, deixan un panorama de estancamento nas retribucións. Se a media do salario bruto en Galicia era de 19.807 euros anuais en 2009, catro anos máis tarde situábase nos 19.825 euros, segundo os datos achegados polo INE.

A crecente precarización fixo emerxer unha figura que ata hai uns anos era máis residual: a do traballador ou traballadora pobre, cun emprego, cun salario, pero con ingresos insuficientes para subsistir

Porén, coma noutros aspectos, a crise non afectou a todos os traballadores e traballadoras por igual. As mulleres viron máis recortados os seus soldos, e tamén sufriron máis os empregados e empregadas do sector servizos. Ademais, a crecente precarización fixo emerxer unha figura que ata hai uns anos era máis residual: a do traballador ou traballadora pobre, cun emprego, cun salario, pero con ingresos insuficientes para subsistir. En 2013 70 mil traballadores e traballadoras en Galicia percibían ingresos por baixo do limiar da pobreza, isto é, 410 euros mensuais en doce pagas. É máis, o 20% dos asalariados e asalariadas galegas (153 mil persoas) cobraba menos de 700 euros mensuais (en 14 pagas).
Dende o 2009 os salarios descenderon especialmente no sector servizos, onde pasaron dos 19.678 euros anuais ata os 18.922 de 2013. Pola contra, na industria si houbo un incremento sostido, dende os 20.649 euros de 2009 ata os 23.254 de 2013; e o mesmo sucedeu -en menor medida- na construción, pasando dos 19.119 aos 19.936 euros.
Ademais, mentres os salarios dos homes experimentaron un -mínimo- crecemento, dende os 21.829 euros (2009) ata os 22.522 (2013), os das mulleres reducíronse, pasando dos 17.342 aos 17.258 euros.

Dende o 2009 os salarios descenderon especialmente no sector servizos, onde pasaron dos 19.678 euros anuais de media en 2009, ata os 18.922 de 2013

Contrariamente ao que sería esperable, non foron os traballadores e traballadoras con contratos temporais os que viron máis afectados os seus salarios. De feito, mentres os ingresos medios dos empregados indefinidos descenderon en Galicia dos 21.329 aos 21.010 euros, os daqueles e aquelas con contratos de duración definida creceron un pouco, de 14.485 a 15.114. Son as mulleres con contratos máis estables as que provocan esta tendencia, pois os seus salarios víronse reducidos ao longo da crise, pasando dos 18.508 euros de 2009 ata os 18.086 de 2013. Esta tendencia non se reproduce no conxunto de España, onde os soldos das mulleres con contrato indefinido si creceron nestes catro anos (aínda que moi pouco). En Galicia, os salarios dos homes, indefinidos ou temporais, si aumentaron de forma cativa.

As mulleres con contratos indefinidos viron reducidos os seus salarios ao longo da crise, pasando dos 18.508 euros de 2009 ata os 18.086 de 2013

Os salarios medios descenderon dende o 2009 en todas as franxas de idade, especialmente entre os menores de 25 anos. O dato de 2013, con todo, é lixeiramente superior ao de catro anos antes polo crecente envellecemento da poboación. Os traballadores e traballadoras galegas entre 25 e 34 anos son esencialmente mileuristas, con ingresos medios anuais de que superan por pouco os 16 mil euros que, divididos en 14 pagas, se sitúan pouco por riba deses mil euros mensuais. Os salarios da mocidade en Galicia resisten a crise algo mellor que os do resto do Estado, onde entre 2009 e 2013 os ingresos medios das persoas entre 25 e 34 descenderon dende os 19.476 euros ata os 17.973.
Son as mulleres as que máis sofren o estancamento ou recorte salarial, sobre todo a partir dos 45 anos de idade. As traballadoras entre 45 e 54 anos ven reducidos os seus ingresos dende os 19.897 euros de 2009 ata os 19.013 de 2013; e entre os 55 e 65 anos o descenso é aínda máis acusado: dos 21.550 euros ata os 19.717.

	2008	2009	2010	2011	2012	2013
Menos de 25	11.706	11.563	12.865	11.296	10.048	9.146
25-34	16.169	16.585	17.549	17.036	16.303	16.277
35-44	19.555	20.102	20.942	20.443	19.757	19.826
45-54	22.490	22.517	22.446	22.231	21.638	21.843
Máis de 55	22.734	23.261	23.536	23.937	22.095	22.896
Media	19.156	19.807	20.242	19.970	19.389	19.825

Ingreso medio anual pola idade do traballador en Galicia. Fonte: INE

Ingresos anuais medios por grupo de idade en Galicia

Ir ao permalink

A Mesa reclama en Xenebra que se abra un procedemento de infracción contra España por discriminación lingüística

A Mesa leva a Xenebra casos “moi concretos e moi graves” para demostrar a discriminación lingüística que padecen as persoas falantes en galego. Perante as Nacións Unidas esixe que se respecten os seus  dereitos e solicita que se lle abra un expediente de infraccións a España.  A embaixadora de España obviou a denuncia da Mesa e negou, en xeral, a existencia de discriminación. 

A Mesa , canda outras entidades que forman parte de ELEN, denunciou perante o Consello de Dereitos Humanos da ONU a discriminación contra as linguas oficiais distintas do español no marco do 29ª Exame Periódico Universal do Consello de Dereitos Humanos das Nacións Unidas que se desenvolveu esta quinta feira en Xenebra. En turno de réplica, a embaixadora de España perante a ONU negou a existencia de discriminacións mais non se referiu en ningún momento de xeito explícito á cuestión lingüística. "Está claro que se refería a nosa acusación mais optou por eludir o tema da lingua e afirmar só que non hai ningún tipo de discriminacións. Os casos concretos que recollemos no informe que se presentaba deixan á vista que a realidadade non é esa", explica o presidente da Mesa, Marcos Maceiras.
Maceiras defendeu no marco da xuntanza que a discriminación contra linguas oficiais distintas do español “é completamente inaceptábel e debe cesar de xeito inmediato”. “Viñemos denunciar casos moi graves, que vulneran calquera principio democrático e de respecto pola dignidade dos pobos e das persoas que os compoñen, que teñen lingua propia e a quen non se lles permite exercer dereitos cidadáns e humanos elementais se o fan na súa lingua”, sinalou Maceira que se referiu, en concreto, ao caso dun doente ao que se lle atrasou case dous anos unha operación cirúrxica ao esixir asinar a autorización en galego. O caso será xulgado o 21 de xullo tras ser admitida a trámite a denuncia do doente que, ao non se lle querer dispoñibilizar en galego o impreso até meses despois padeceu un agravamento do seu estado de saúde.
As normas que España infrinxe
“Casos coma este ou persoas ás que se lle rexeita en entrevistas de traballo o dereito fundamental de se expresaren na súa lingua, desatención, insultos e ameazas por parte dos corpos de seguranza do Estado, deben ser coñecidos pola comunidade internacional porque quen despreza a lingua dun pobo está a desprezar un pobo e iso é racismo”, sinalou o presidente de Mesa mentres esixiu os mesmos dereitos para as persoas galego falantes que para unha cidadá de “Albacete, Lisboa ou Bonn”.

A Mesa e ELEN reclamaron así do Consello de Dereitos Humanos da ONU que tome medidas de inmediato e chame á orde ás autoridades españolas para garantir o cesamento da discriminación lingüística coas persoas que falan idiomas propios en territorio estatal. Reclamaron a apertura por parte da UE dun procedemento de infracción contra España por infrinxir as normas da UE contra a discriminación, entre elas, a Carta dos Dereitos Fundamentais ou a Directiva sobre igualdade e outras medidas como a Carta Europea das Linguas.

Galiza perdeu durante 2014 máis de mil habitantes cada mes

Saldo vexetativo e migratorio deixan un país con poboación minguante e que xa representa menos do 5,6% do conxunto do Estado español.

Perder 12.311 habitantes nun ano nun país que non chega aos 2.735.000 residentes non é tarefa doada. Fai falla a conxugación de saldos negativos, quer o vexetativo quer o migratorio, e un escenario de ausencia de oportunidades laborais e carencia total de expectativas de futuro. Galiza semellla reunir todas esas circunstancias, de aí que en 2014 perdese unha media de 1.025 persoas cada mes. O que vén sendo 34 cada día ou tres daca dúas horas.
Se a comezos desta semana se coñecía o saldo vexetativo galego, deixando que durante 2014 morreron 10.429 persoas máis das que naceron; a finais de semana saíu á luz o saldo migratorio. Tampouco este indicador deixou boas novas para o noso país: durante os 12 meses o ano pasado marcharon da Galiza para outros territorios do Estado 2.003 persoas máis das que viñeron. Así pois, e pinga a pinga, seguimos a perder poboación.
Unha perda que se dá en 2 direccións: do país cara ao estranxeiro e, xa dentro de Galiza, do rural cara ao urbano, despoboando as zonas, comarcas e provincias rurais en beneficio das vilas grandes e as cidades.
A poboación galega, segundo os dados do INE, representa xa só o 5,58% do conxunto do estado, unha porcentaxe que cae ano a ano, e que hai que enmarcar en procesos, ademais, de avellentamento da poboación. Mais malia representar só o 5,58% da poboación do Estado, representamos o 17% dos habitantes que perdeu o Estado español durante o ano pasado.

Rajoy entrega a cabeza de Wert e reduce a crise de goberno a un cambio en Educación

A crise de goberno anunciada por Rajoy resultou finalmente na caída do ministro peor valorado do Executivo, José Ignacio Wert. Será substituído polo secretario de Estado de Asuntos Europeus, Íñigo Méndez de Vigo. 

Wert pasará á historia como o ministro de Educación máis contestado desde a restauración borbónica de 1978. Súa é a Lei Wert, un texto legal raibosamente centralista e inspirado por unha intención inequivocamente privatizadora do ensino público. A súa implementación gañou ao Executivo Rajoy a inimiga de toda a comunidade escolar. A caída de Wert ha ser festexada sen dúbida por todas persoas e colectivos comprometidos coa promoción e defensa da escola pública.
Non é a primeira vez que Rajoy deixa caer un ministro que simboliza a liña máis dereitosa e ideolóxica do partido. Xa sucedeu con Alberto Ruiz Gallardón, ministro de Xustiza, que deixou o Goberno sen ter sido capaz de aplicar a reaccionaria Lei do Aborto. A Lei Wert está en marcha, mais todo apunta a que a súa posta en práctica vai ser torpedeada polas comunidades autónomas non controladas polo PP, após as mudanzas introducidas no mapa político estatal o 24M.

 A Lei Wert está en marcha, mais todo apunta a que a súa posta en práctica vai ser torpedeada polas comunidades autónomas non controladas polo PP

A crise de goberno vaise limitar finalmente a unha mudanza en Educación, o cal mostra, mais unha vez, o talante conservador e refractario aos cambios de Rajoy. A substitución de Wert a escasos 5 meses das eleccións xerais non está animada por nengunha razón operativa, senón por un cálculo puramente político: Rajoy entrega a cabeza de Wert porque pensa que iso neste momento lle dá votos.
Fontes próximas á Moncloa barallaron durante as últimas semanas a hipótese de que o próximo destino de Wert será a embaixada española perante a Organización para a Cooperación e o Desenvolvimento Económico (OCDE). Porén, esta quinta feira ningún portavoz gobernamental confirmou que iso fose ser finalmente así.

A CTNL envíalles unha proposta ás deputacións para que se impliquen no fomento do galego

Para a implicación das deputacións no fomento do galego.

Debido a que nas vindeiras semanas se constituirán os plenos e gobernos das deputacións, desde a CTNL remitímoslles nos últimos días a todas as organizacións políticas unha proposta para a implicación dos entes provinciais no fomento do galego. Coñece aquí en que consiste...

Entre finais de xuño e a primeira quincena de xullo está previsto que se constitúan os plenos e os gobernos das catro deputacións galegas, polo que, desde a Coordinadora de Traballadores/as de Normalización Lingüística (CTNL) puxémonos en contacto con todas as organizacións políticas con representacións nelas para facerlles unha proposta para implicar esas institucións no fomento activo do galego, para que se teña en conta á hora de formar os gobernos, de planificaren as liñas de acción para a lexislatura ou de chegaren a acordos con outras organizacións para acordar esas liñas de acción, de xeito que os entes provinciais desenvolvan un necesario papel activo no proceso de normalización da lingua galega.

O punto de partida desta proposta é que as deputacións, que deben ter como finalidade principal a de colaborar e cooperar na xestión da actividade municipal, deben asumir tamén as súas responsabilidades e obrigas no ámbito da normalización lingüística, impulsando, colaborando e cooperando cos concellos para que estes poidan contar con servizos e desenvolver accións e medidas de cara ao fomento do uso e prestixio da lingua galega en todos os ámbitos sociais. Deste xeito, a proposta da CTNL concrétase en tres puntos básicos:

1. Que desde cada deputación se cree un programa de cooperación para o fomento do galego desde os concellos, para que estes poidan contar con servizos de normalización lingüística co obxectivo de incrementar o uso e prestixio da lingua galega en todos os ámbitos sociais dos municipios e comarcas..

2. Que cada deputación conte cun Servizo de Normalización Lingüística propio que, ademais da acción normalizadora no seo da propia entidade, sexa o organismo técnico encargado de planificar accións de fomento do uso e prestixio do galego para seren implementadas en colaboración cos SNL dos concellos e outras entidades, para que así cheguen ao maior número de ámbitos, sectores e cidadáns e cidadás posible, e de xeito planificado e coordinado.

3. Que cada deputación elabore, aprobe e aplique un plan de actuación e/ou regulamento transversal para o fomento da lingua a través do que se establezan criterios lingüísticos e medidas transversais en todas as súas accións e áreas de actuación, de xeito que con todas elas se procure o incremento social do uso e prestixio do galego. Esas medidas e criterios lingüísticos básicos débense ter en conta tanto en accións propias que cada deputación desenvolva en todas as súas áreas como naquelas bases ou criterios que se apliquen á hora de conceder subvencións, de asinar convenios, de concesionar servizos, etc.

A proposta completa pódese descargar en .pdf aquí >

 

A ONU avaliará as denuncias por “discriminación” contra o galego

O secretario xeral da Rede Europea para a Igualdade das Linguas (ELEN), Davyth Hicks, xa destacou hai uns días que, "considerando a gran cantidade de probas detalladas no relatorio, é evidente que a discriminación contra as linguas diferentes do español é sistemática no Estado español e que esta discriminación se tornou institucionalizada".
Por iso, anunciou que, tras a denuncia na ONU, "ELEN vai chamar á UE a abrir un proceso sobre España por violación da Carta de dereitos fundamentais".
A Mesa pola Normalización Lingüística estará presente nesta sesión  tras a presentación en xaneiro, ante o Consello, para o seu exame periódico universal, dunha relación onde se concretaban as vulneracións máis graves dos dereitos humanos polo simple feito de utilizar a lingua propia.
Máis información en Galicia Confidencial ou Faro de Vigo.

A Comisión Interuniversitaria de Política Lingüística acorda novas propostas para dinamizar a lingua galega no ensino superior

A orde do día centrouse na proposta de creación de itinerarios lingüísticos nas titulacións de grao no sistema universitario galego. Trátase de que no marco dun programa de multilingüismo docente a implantar nas titulacións que así o decidan, e ao que poderá optar o alumnado que quixer, as universidades ofrezan diferentes itinerarios lingüísticos planificados nas súas titulacións e a posibilidade de acreditar a competencia lingüística nos idiomas vehiculares da docencia e linguaxes de especialidade.
En todos os casos, os novos itinerarios lingüísticos contemplarán como opción a impartición da titulación en lingua galega, ao pé do castelán e doutras linguas estranxeiras (con especial atención ao portugués, no marco de aplicación da Lei 1/2014 para o aproveitamento da lingua portuguesa e vínculos coa lusofonía). Deste xeito, o alumnado terá opción de cursar a súa titulación en galego, o que suporá un grande avance na dinamización do idioma propio no ensino superior de Galicia.
Avanzar conxuntamente en prol do idioma
A Comisión Interuniversitaria de Política Lingüística intégrana a Xunta de Galicia e mais as universidades de Santiago de Compostela, Vigo e A Coruña. Foi creada en 2009 para darlle cumprimento á medida dirixida á área do ensino que no marco do Plan xeral de normalización da lingua galega (2004) propoñía a creación dunha "comisión estable" que asumise a planificación e a coordinación da política lingüística universitaria en Galicia, prevendo a participación nela das tres universidades galegas e mais da Administración autonómica.
Así, a devandita comisión ten como principal cometido definir as liñas políticas de actuación na comunidade universitaria galega en materia de política lingüística, para o que se acordan pautas de actuación conxuntas en prol da dinamización lingüística e do fomento uso do galego no ámbito universitario.
Información tirada do web da SXPL.

Netex: una factoría digital para la formación y la educación

La empresa gallega lleva dos décadas en la vanguardia internacional del 'e-learning'.

España, Reino Unido, India, México y, próximamente, Estados Unidos. La empresa gallega Netex continúa su expansión internacional en la aplicación de las nuevas tecnologías digitales al mundo de la formación. Y lo hace, además, avalada por el Ministerio de Economía y Competitividad, que acaba de concederle la acreditación como PYME innovadora. La clave: su deseo permanente de innovar –incorporando nuevo software y tecnologías para que la formación digital forme parte del proceso natural de aprendizaje– y una apuesta clara y decidida por la creatividad y el talento.

Netex es una factoría digital de conocimiento que ha consolidado un ecosistema de productos y servicios para la formación basados en la nube. Su nicho de mercado son empresas, editoriales e instituciones de países de todo el mundo, a las que ofrece toda una variedad de soluciones que incluyen apps para la formación en movilidad, plataformas para gestionar todo tipo de formación (presencial, online y semipresencial), soluciones en contenidos de catálogo o a medida y herramientas autoras para la autoedición. Su lista de clientes acredita la labor de sus consultores, diseñadores instruccionales y gráficos e ingenieros, cuya alta capacidad de trabajo se tradujo en el año 2014 en más de 25.000 actividades y más de mil horas de contenidos personalizados. Y su lista de premios y reconocimientos ilumina el trabajo que se desarrolla en las oficinas de la empresa gallega en A Coruña, Madrid, Newbury, Pune y México D.F., y en las de su sólida red de socios estratégicos en países como Suecia, Alemania, Irlanda, Italia, Holanda, Nueva Zelanda, Australia o Uruguay. Baste como ejemplo el lustre internacional conseguido en los prestigiosos Learning Awards –organizados por el Learning and Performance Institute (Reino Unido)–, como finalista en la categoría ‘Proveedor de e-learning del año’ en la edición de este año y el bronce obtenido en la categoría ‘Desarrolladores de e-learning del año’ en la edición de 2014.

Dos décadas en la vanguardia

Netex está acreditada por el Learning Performance Institute como proveedor tecnológico

La historia de Netex se remonta al año 1997, cuando apenas el 3% de la población española tenía acceso a Internet. En aquel entonces, la empresa gallega puso en marcha uno de los primeros másteres que se podían hacer a través de la red en España, en colaboración con la Cámara de Comercio de Brooklyn (Nueva York). Ya metidos en el siglo XXI, la cada vez mayor penetración de Internet y el auge del uso de las nuevas tecnologías digitales entre la población ofreció a Netex grandes posiblidades que se concretaron en acuerdos con grandes compañías, como el firmado en 2005 con la todopoderosa IBM, en el ámbito de la computación, o el suscrito en el sector editoral con la española Santillana en 2009, año en el que el Ministerio de Educación del Gobierno de España otorgaba además a Netex el sello de Escuela 2.0 por su compromiso con la mejora de la calidad educativa. Ampliaciones de capital, expansión internacional de sus oficinas, mejoras y nuevos desarrollos de productos y de herramientas en la nube, inmersión en formatos multidispositivo, diseño responsable o el m-learning (aprendizaje electrónico móvil) han permitido a Netex convertirse en un referente internacional, acreditada en el año 2011 por el Learning Performance Institute como proveedor tecnológico de e-learning e incluida en el Foro de Marcas Renombradas Españolas.
José Ramón Mosteiro, director de tecnología de Netex, matiza que se debe diferenciar el desarrollo que ha experimentado la aplicación de la tecnología para formación en el mercado educativo y en el empresarial: “Si bien en el año 1995 el mercado de tecnologías para e-learning era casi un 100% empresarial, formado por plataformas e-learning corporativas y contenidos para uso profesional, en el mercado educativo era un gran desconocido, pero desde aproximadamente el año 2005 la situación ha cambiado ostensiblemente, hasta el punto que el principal tractor de innovación tecnológica y de mercado está siendo el mundo educativo, con un sector claramente diferenciado: edTech“. En este sentido, pone como ejemplo la feria de BETT que se celebra en enero en Londres y que “cuenta con más de 80.000 visitantes, y expositores de la talla de Google, Apple o Microsoft, que hacen enormes inversiones en promoción y presentación de nuevos paradigmas”, mientras que “su equivalente en el ámbito empresarial también es en Londres y en enero (Learning Technologies), pero su foro es mucho más reducido y especializado”, clarifica.
Es en el campo de la educación donde “se están exportando conceptos como aprendizaje adaptativo, learning analytics, MOOC, herramientas colaborativas, flipped classroom y otros que tienen su origen en EdTech, y que están destinados a transformar definitvamente el mundo de la educación y formación en el ámbito de la empresa y profesional”, concluye Mosteiro.

El Sistema UNO, en colaboración con Santillana, reúne a más de un millón de usuarios

En el caso de Netex, el éxito de su modelo educativo alcanza cuotas seguramente inimaginadas cuando a mediados de la década de 1990 Internet y la comunicación digital apenas eran un campo de exploración para aventureros. Buen ejemplo de ello es la sólida implantación que el Sistema UNO –un proyecto que arrancó en el año 2011 en colaboración con la editorial Santillana– ha ido logrando en Hispanoamérica, con más de un millón de usuarios, entre alumnos y profesores. “Ahora estamos inmersos en un proyecto de redefinición del producto base de Netex para poder dar cabida a un ecosistema amplio y de tercera generación de e-learning. Es muy posible que podamos hacer una proyección mucho mayor para los próximos dos años. En estos momentos es la plataforma educativa comercial más implantada en Hispanoamérica, incluyendo España”, explica José Ramón Mosteiro.

LearningCloud y LearningCoffee

El equipo de Netex también está concentrando esfuerzos en dar los últimos retoques a la solución LearningCloud, una plataforma de gestión LMS (Learning Management System) que ofrece un conjunto de aplicaciones en la nube para organizaciones con necesidades en L&D (Learning & Development), gestionando el conocimiento generado en un único entorno virtual, fomentando la colaboración a través de redes sociales corporativas y usando herramientas para la creación y gestión de contenidos multidispositivo accesibles online y offline.
El proyecto incluye el LMS multicanal LearningCentral para impartir todo tipo de cursos online, presenciales y semipresenciales, y que genera además informes de seguimiento detallados desde un único lugar; LearningMaker, una herramienta autora para crear cursos sin conocimientos de programación en HTML5, el lenguaje que marca tendencia; LearningSocial, que permite crear y gestionar una red social de gestión del conocimiento para comunidades de aprendizaje, y LearningHub, un gestor en la nube que permite distribuir contenidos a diversas plataformas y organizaciones manteniendo el control en al acceso a los mismos.
El otro gran pilar de los servicios que Netex ofrece a empresas es LearningCoffee, una solución de contenidos de catálogo o a medida en habilidades sociales con más de 200 títulos. Su filosofía se basa en la formación libre y de consulta rápida. Frente al curso tradicional, LearningCoffee apuesta por la agilidad, permitiendo consultas de información inmediatas en cualquier momento, en cualquier lugar y mediante cualquier dispositivo.

Nuevas vías de innovación

El desarrollo del Big Data, de la Inteligencia Artificial o de la realidad aumentada y virtual abren nuevas perspectivas para la aplicación de innovadores modelos de formación. “Cambios revolucionarios” que se están siguiendo y de los que está “participando activamente Netex”, explica su CTO.

Las nuevas tendencias son Big Data y Learning Analytics, Inteligencia Artificial y realidad aumentada y virtual

En el campo del Big Data y del Learning Analytics, “el cambio ha sido mencionado por 5to5 de IBM, una de las grandes predicciones para 2014: ‘El aula que observa al alumno’, una gran cantidad de datos que se recogen de los alumnos y se ponen a disposición de los propios alumnos, profesores y autores para recomendar contenidos, acciones, ayudarles a mejorar en la atención a la diversidad y otros escenarios de aprendizaje que van más allá del performance“, apunta José Ramón Mosteiro. En esta línea, Netex está desarrollando el proyecto ‘T-Didacta: dispositivos inteligentes de ayuda a la enseñanza basados en técnicas de Learning Analytics’, que pretende solventar todos los problemas derivados de la utilización de tabletas y entornos digitales de aprendizaje en las aulas de forma integral. El proyecto está cofinanciado por el Ministerio de Industria, Energía y Turismo, dentro del Plan Nacional de Investigación Científica, Desarrollo e Innovación Tecnológica 2013-2016.
En cuanto a la aplicación de la Inteligencia Artificial, “en este campo el avance va de la mano del anterior”, es decir, “inteligencia aplicada a predecir el fracaso escolar y recomendar contenidos de forma personalizada al alumno, con o sin la intervención de terceros, así como la adaptación basada en la participación. Es lo que se ha dado en llamar aprendizaje adaptativo”, aclara Mosteiro.
Por último, la realidad aumentada y virtual es uno de los campos que “está generando más expectativas”, aunque “es dificil predecir el impacto en el sector educativo”, considera el responsable de tecnología de Netex. Para ello, pone un ejemplo: “Una aplicación de PNL con Google Glass, que es capaz de reducir a cero el miedo a hablar en público. Parece que no tiene un impacto en la formación, pero si lo aplicamos a alumnos que tienen que exponer un trabajo de fin de curso… Esto ya se ha probado… y funciona”.

Casos de éxito

Cetelem
Perteneciente al grupo BNP Paribas, Cetelem es un banco experto en crédito al consumo presente en 24 países con aproximadamente 20.000 colaboradores en todo el mundo, número uno en créditos a particulares de Europa con 2,5 millones de clientes en España, lo que significa que está presente en el 7% de los hogares. Netex ha desarrollado para este una solución formativa disponible en los dispositivos móviles de sus empleados. Desde la experiencia piloto, en mayo de 2013, con algunos cursos de catálogo, ya se han creado 70 cursos con LearningMaker. Los contenidos han sido desarrollados por diferentes autores, interviniendo activamente tanto RRHH como las diferentes áreas de negocio de la empresa: Jurídico, Producto o Atención al Cliente. La formación a través de Cetelearning se ofrece al conjunto de 1.300 colaboradores de Cetelem España, siendo actualmente utilizada por alrededor de 500 de ellos.
Cambridge University Press
Cambridge University Press, en asociación con Discovery Education, necesitaba un nuevo producto digital para el aprendizaje de inglés en primaria y secundaria, los Cambridge Discovery Readers. La factoría de contenidos de Netex afrontó la labor de crear 96 títulos tomando como punto de partida materiales impresos ya existentes. La idea era desarrollar un producto nuevo, que enriqueciese la experiencia del alumno y despertase su curiosidad mediante el uso de excitantes recursos multimedia como vídeos, audios, imágenes, etc.
Proyecto P2P: formación de profesional a profesional para el SERGAS
A finales de 2012, el FEGAS creó un proyecto de formación P2P para profesionales del Servicio Galego de Saúde (SERGAS): del profesional para el profesional. El objetivo era generar un sistema innovador que permitiese difundir las amplias bases de conocimiento interno que suponían la experiencia de más de 20 años de algunos reconocidos profesionales de la atención sanitaria. Netex optó por crear un conjunto de 100 píldoras formativas learningCoffee en las que la herramienta formativa principal es el vídeo.
Además, Netex acaba de anunciar la puesta en marcha de un nuevo proyecto en colaboración con la Escola Galega de Saúde para Cidadáns, un plan de formación ciudadana para el que se crearán píldoras de formación online fácilmente accesibles y de rápido consumo, dos de las cuales, “El Dolor” y “Uso adecuado de inhaladores”, ya están disponibles en su plataforma. El proceso de creación implica la elaboración de vídeos e imágenes para enriquecer y mejorar la experiencia del usuario y la reutilización de distintos materiales preexistentes como presentaciones, textos o bibliografías. En los próximos meses se prevé la salida de otras ocho píldoras tratando temas tales como “Hipoglucemia”, “Uso adecuado de medicamentos” o “Cáncer de mama”, entre otros.
E-dixgal
Se trata de un proyecto escolar para la Xunta de Galicia pionero en la aplicación de los libros electrónicos en centros educativos gallegos del proyecto Abalar, destinado a 22.500 alumnos a lo largo de un período de 3 años. La experiencia, en colaboración con la editorial EDEBÉ, comenzó en el curso 2014/15. Los docentes pueden elaborar su propia mochila digital seleccionando a través de una plataforma digital los contenidos formativos y pudiendo incorporar los materiales complementarios que se deseen, así como contenidos de elaboración propia. Por su parte, los alumnos pueden acceder al material seleccionado por el profesor tanto a través de una conexión a Internet (modo online) como desde su netbook (modo offline).
Santander México
Desde la dirección de Estrategia Educativa del Santander se detectaron una serie de puntos a mejorar en su formación online. Debido a la enorme actividad de la organización, era muy complicado generar nuevos contenidos a la velocidad necesaria para satisfacer sus necesidades en formación. Además, las sesiones formativas consumían gran cantidad de tiempo a los empleados, lo que en ocasiones las convertía en tareas muy tediosas. En general, sentían la necesidad de modernizar su e-learning. Para satisfacerla, Netex decidió aplicar su filosofía LearningCoffee, combinando pequeños títulos entre sí para crear cursos modulables en formato multidispositivo, con sesiones formativas de 30 a 40 minutos. Con esta filosofía, los títulos se convierten en herramientas de formación y consulta rápida, ya que los alumnos pueden acceder a las partes que necesiten sin tener que recorrer todo el curso.
Editora Moderna (Grupo Santillana)
Editora Moderna quería ofrecer una propuesta innovadora al mercado educativo en Brasil. Para ello, decidieron digitalizar todas sus colecciones de libros para todas las materias del segmento preuniversitario: Educação Infantil, Ensino Fundamental I, Ensino Fundamental II y Ensino Médio. Pero no querían realizar un traslado plano del contenido en papel a la pantalla, sino enriquecerlo y ofrecer un complemento a la formación en papel. Netex ya había colaborado con Santillana en un proyecto de digitalización para contenidos en España y ahora se enfrentaba a la digitalización de 204 libros y 105.000 páginas, con la inclusión de más de 4.000 recursos tales como audios, vídeos y actividades interactivas que se completó en un plazo inferior a seis meses.