venres, 7 de agosto de 2015

París ben vale unha misa

Javier de Lucas, coa excelencia que afai nas súas análises, deixou ao presidente de goberno e aos seus adláteres coas vergoñas ao aire por mor de consumarse o nomeamento do exministro José Ignacio Wert como embaixador ante a Organización para a Cooperación e Desenvolvemento Económico (OCDE) con sede en París. Cando de premiar aos seus fieis trátase, aparecen sen timidez o xesto alegre e firme, o ademán dos populares que mandan e medran. Este novo caso de privanza e amiguismo é certamente revelador de como a dereita entende a política, ao bo dicir do catedrático De Lucas, pero tamén da desvergoña connivente e sen límite do goberno en xeral, con Rajoy á cabeza, e de Wert en particular.

Sabido é que o hugonote Enrique de Borbón renunciou ao seu credo protestante co fin de, convertido ao catolicismo, subir ao trono de Francia. Ser coroado ben valía unha misa en Notre Dáme. Cuestión de prioridades. Cinco séculos despois, Wert fai seu ese pragmatismo borbónico desembarazándose de algo tan valioso e nobre como a xestión do Ministerio de Educación e Cultura a cambio de prebendas máis substanciosas: a bicoca dunha embaixada co seu boato e corte de conselleiros (probablemente una das canonjías máis prezadas pola súa placidez e a descansada vida de quen foxe do mundanal ruído), un soldo acorde (bastante máis de dez mil euros mensuais) e outras banalidades de diplomático, unhas copas en Pierre Charron, ceas tête à tête coa súa nova esposa en Lle Meurice (ou, para non estar sós, coa embaixadora española ante a Unesco, Teresa Lizaranzu, recentemente nomeada polo mesmo conduto e deméritos en espera presuntamente do destino do seu marido, actual xefe da oficina económica da Moncloa). Importáballe pouco deixar a Rajoy cos fuciños dunha cuarta a poucos meses das eleccións xerais. Ou quizais, precisamente pola proximidade dos comicios, conviña afrontar o carajal do próximo inicio de curso cun amansado opusdeísta tras desprenderse de Wert, se non o peor ministro de todos os tempos, sen dúbida o mellor antólogo da petulancia, soberbia e necedad. E das aleivosías. A cambio o saínte tería o seu momio.

Conta a maledicencia que o citado, tan enamoradizo mesmo de si mesmo, ao pouco de ser nomeado ministro quixo moi preto á súa amiga Montserrat Gomendio Kindelan, bióloga millonaria, perita en estratexias reprodutivas, sen un só libro coñecido baixo o seu nome. Ninguén mellor que ela, pois, para asumir a Secretaría de Estado de Educación, Formación Profesional e Universidades, sen dúbida pola súa saber en efectos deletéreos da consanguinidad e outras especificidades científicas do reino animal. Logo houbo quen acusou de nepotismo retroactivo ao chulesco ministro, axiña que como, transcorrido un tempo prudencial, confirmouse o seu noivado con Gomendio. Máis aló de curiosidades que escapan obviamente ao interese destas liñas, lembrarei que foron aumentando as críticas á parella pola súa incapacidade de discernir entre o público e o privado. Alguén pensará que na complicidade da alcoba prematrimonial (pecado xa venial mesmo para os correúdos do Opus) forxaron decretos, recortaron as bolsas, creceron os seus despropósitos e as reválidas, buscaron tenazmente o enfrontamento coa comunidade escolar e, sobre todo, reinventaron o desdén e a patraña… Daqueles amores viñeron estes lodos: unha reforma educativa (LOMCE) con rexeitamento unánime da oposición e data de caducidade, as galopantes taxas universitarias, o decreto 3+2 co seu ignominiosa selección estudantil e abandono universitario por falta de recursos (que denunciei en leste mesmo diario), o sometemento ás esixencias eclesiásticas, a paranoia de españolizar Cataluña a golpe de BOE e veleno patriótico, o desprezo pola cultura, o ninguneo a todo e ao seu contrario. Etcétera.

Tras deixar feita uns raposos a educación do país, aínda atoparon o tempo suficiente para urdir un futuro en común, unha saída indecente. Custa crer tanta estratexia e premeditación. Vexamos. Gomendio deixa a secretaría de Estado para ocupar en París o posto de directora xeral adxunta de Educación na OCDE, cuxa secretaría xeral ostenta o mexicano Anxo Gurría, premio Nova Economía 2014 e a quen non por azar en febreiro deste ano nomeouse doutor Honoris Causa pola Universidade Europea de Madrid. O acto de investidura foi presidido sen toga nin birrete por Montserrat Gomendio, que non só destacou adulonamente a vocación de servizo público do investido, de quen poucas semanas despois sería a súa subordinada, senón que ademais, a modo mitinero, de autobombo e de exame coma se de presentar a súa candidatura ao posto tratásese, non escatimou dilatados eloxios á OCDE, adobados con varias impertinencias, lamentables en tan solemne acto. Saque o lector as súas propias conclusións. Na capital francesa aloxouse co aínda ministro no Colexio de España, residencia pública dependente da que foi a súa Secretaría de Estado. E ambos seguiron maquinando o rendible proveito persoal mentres o ministerio dormitaba sen unha das súas cabezas e a outra buscando acomodo en desbandada.

Só faltaba a guinda. A pesar da súa probada carencia de idoneidade e inexperiencia para o cargo (contrariamente ao que presupoña a súa compañeira Ana Pastor), Wert meteu as mans ata os cóbados no empeño, como Alonso Quijano na aventura. Puxo a súa ansiada cancillería na lista de voda, celebrou as súas nupcias nunha facenda sen papeis de Colmenar Viejo e, segundo as habladurías, alí escoitou un "se forte" na espera, tan de Rajoy. Derrotados os dimes e diretes, incluso os dos seus propios compañeiros, descansou por fin os seus posaderas e altanería no despacho multilateral da Avenue Marceau e, á conta do erario e por caprichosa reagrupación familiar, refixo a súa nidal madrileño nun pisito oficial de medio quilómetro cadrado, Avenue Foch, no reputado distrito XVI parisiense. O nomeamento produciuse con estivalidad alevosa o último venres do curso político, ás ocultas e a deshora, como o presidente de goberno e os seus afán silenciar sinecuras e apupos. Paris vaut ben une messe; entre a trasfega dos seus amores, Wert logrou cantala navegando o Sena ao contraxeito..

O 24% dos galegos con dereito a axuda da Dependencia está desantendido

Os directores e xerentes en Servizos Sociais alertan que moitos dependentes con prestación recoñecida morren antes de cobrala. Máis de 12.000 están desatendidos e con 81 millóns non se produciría esta eiva.

"A lista de espera en Galicia chega ao 24% e constitúe un gravísimo problema para afrontar a atención ás 15.000 persoas con dereito (Grado I) a partir do 1 de xullo". Este é o duro ditame da Asociación Estatal de Directores e Xerentes en Servizos Sociais sobre a aplicación da Lei da Dependencia nesta autonomía.
A taxa de desantención dos máis dependentes, os de Grado I, chega ao 41%, case o doble da media estatal. Segundo o XV Dictamen desta Asociación nun recente estudo da evolución da aplicación da Lei entre 2011 e 2015, hai dúas causas de fondo que "explican este malos datos".
Os expertos critican a "penalización financeira que realiza a Administración Xeral do Estado a quen apostan por estes servizos" e a "escasa integración dos servizos locais e autonómicos".
Nos últimos exercicios as administracións galegas están a favorecer a axuda a domicilio, no lugar de pagarlle a algún familiar para que atenda na casa aos dependentes. No último exercicio, o número de dependentes cuidados por familiares descendeu case un 12%, situándose por debaixo das 11.000 persoas. Polo contrario, aumentaron en 1.800 as persoas que reciben axuda a domiciliol.
Na opinón dos directores e xerentes de servizos sociais primar a atención a domicilio sobre a as axudas aos familiares é unha estratexia errada porque "xera baixas de persoas con dereito, das que seguramente un bo número fallece sen atención".
O estudo cifra en 51.342 os galegos con dereito a prestación a finais de xuño. Nesa data, unicamente había 38.916 persoas atendidas. Isto quere decir que había 12.426 galegos agardando ser atendidos malia ter recoñecido este dereito. Hai unha reducción de case 5.000 desatendidos dende o ano pasado pero, con todo, a porcentaxe de desantendidos en Galicia (24,2%) é moi superior á media estatal, que anda polo 15%.
Para poder cubrir as necesidades do sistema, as Administracións deberían ter investido na Lei da Dependencia en Galicia 84,3 millóns de euros máis nos últimos tres anos. En Galicia invístese neste campo 88,6 euros por habitante, mentres que en España supérase os 104 euros.
Cómpre lembrar, ademais, que o Goberno do Estado impuxo un recorte das prestacións económicas que reciben as persoas con coidados familiares do 15%.

SERGAS, magóasme nos ollos

Neste estraño bilingüísmo en que vivimos dáse unha cousa ben curiosa. No castelán, calquera erro lingüístico, por pequeno que sexa, é motivo de vergoña. Se nun hospital español houbese un rótulo que dixese, por exemplo, *neumolojía en vez do correcto neumología todo o mundo se alporizaría e sería corrixido decontado. No galego isto non acontece así. Se nun hospital galego existe un rótulo que di *neumoloxía en vez do correcto pneumoloxía, ninguén lle dá importancia. E o que é peor, se alguén se decata do erro e ten a ousadía de queixarse, o resto da xente contéstalle con reproches. Porque o castelán hai que o escribir ben, mais no galego todo vale.
  1. Camilla en galego é padiola, andas ou angarellas.
  2. Armacén, aínda que é unha forma que existe no galego, non é a palabra normativa, que sería almacén. E suero é soro.
  3. Extravismo non existe en lingua ningunha, refírense ao estrabismo.
  4. Ieso é aquilo que repetía a Pantoja de Puerto Rico. O material que se usa para inmobilizar as fracturas dos ósos chámase xeso.
  5. Excluxivo é a maneira en que Rajoy pronuncia exclusivo.

Tes algunha foto do galego maltratado nun hospital ou centro de saúde? Envíaa por correo-e a contacto@asmireunhanoites.com ou nun tweet mencionando @MIReunhanoites para facer a segunda parte deste artigo!

David Fontán, jornalista: «Há vimes para uma mudança e o papel do português vai ser chave»

«Quando aceitemos que o simples facto de sermos galego nos dá muitas vantagens, , poderemos valorar-nos mais e seremos um pouco mais livres».

David Fontán é um corunhês natural da Agra do Orçám, ainda que com ligações familiares em Cerzeda. Cresceu num ambiente diglóssico e começou a enveredar o rumo sendo ainda criança graças a uma simpática situação. Contudo, não completou o processo até à adolescência. Com 18 anos deslocou-se para estudar jornalismo em Compostela, já sem dúvidas quanto à língua que falar.
No que diz respeito da defesa do reintegracionismo, teve muita influência o seu irmão, que também é sócio da AGAL. Materiais como Do Ñ para o NH ou um Erasmus em Lisboa também contribuiram, reconhece nesta entrevista.
Conta-nos, David: qual foi e é a tua relação com o galego?
Bom, eu criei-me no bairro corunhês da Agra do Orçám num ambiente diglóssico, com pais e avô galegofalantes, embora sendo eu criança não sempre se dirigissem a mim em galego. Na escola infantil e primária, o galego praticamente não existia. Dei um primeiro passo para normalizar a questão linguística no âmbito familiar por aí com cinco ou seis anos, numa situação bastante simpática acontecida na aldeia materna, um lugar do concelho de Cerzeda com o que sempre tive muita relação. Estava eu a cuidar das vacas e comecei a falar-lhes; coincidiu que foi em castelhano, e minha tia, por brincar comigo, disse-me que, se não lhes falava em galego, elas não iriam compreender. Então pensei: «Se o galego é válido para se comunicar com as pessoas e também com as vacas, por que não o vou falar? Muito melhor que o castelhano!». Graças às vacas, a coisa já ficou esclarecida com a família; porém, de aí a falar galego com normalidade e em qualquer contexto passou muito tempo, até que tomei consciência real do conflito em que vivia e tive personalidade suficiente para afrontá-lo. Com 15 ou 16 anos comecei a substituir o castelhano em todos os âmbitos da minha vida diária, e a situação não foi tão traumática como eu temia. No meu bairro fala-se muito galego, mas muito pouco entre os jovens; no entanto, a compreensão da minha escolha foi geral e eu passei a estar mais cómodo no meu dia a dia, a ser mais eu. Aos 18 fui para Compostela, à Universidade, já sem dúvidas neste aspecto. Curiosamente, aqui sim me perguntaram muitas vezes (e segue a acontecer) por isso de ser da Corunha e falar galego. Mas esse é outro tema.
Como e por que chegaste ao reintegracionismo?
Pois conheci o reintegracionismo há um monte de anos, pode que nove ou dez, através de meu irmão, que é sócio da AGAL. Embora não lhe desse grande importância naquela altura, o certo é que pouco a pouco comecei a ler português na rede, mesmo também em papel —graças à nossa língua, por exemplo, li o sexto livro de Harry Potter antes do que os meus amigos, já que a edição portuguesa saiu antes que a espanhola—, e a ouvir cada vez mais música em língua portuguesa. Acabei, de forma natural, por deixar de ver o português como um idioma estranho (o Do Ñ para o NH também ajudou) e por começar a dar-me conta de que nele reside o espaço natural do nosso idioma. O curso passado morei e estudei em Lisboa com motivo do programa Erasmus e ao tempo que explorava e descobria o mundo da lusofonia reencontrava-me com a minha língua. Ali comprovei o bonito que é podermos estar no mundo com a língua própria na boca e as oportunidades que se nos abrem por termos nascido onde nascemos.
Como jornalista, quando achas que haverá um Praza Pública ou um Sermos em português da Galiza?
Suponho que a questão irá da mão da consideração que a sociedade implicada com o galego tenha com o reintegracionismo, algo que está a melhorar progressivamente. Porém, também é certo que os próprios jornais podem influir nisto com um uso mais frequente do português no seu espaço. Espero que esse seja o caminho que tomem. E também quero apontar que já há boas publicações em português da Galiza, como o Novas!
Achas que a tua área profissional é um dos ambientes em que mais dificuldades há para viver em galego?
Poderia-se dizer que é uma das áreas profissionais em que, nos últimos anos, mais dificuldades há para viver, é dizer, para encontrar trabalho. Se ainda por cima quiseres trabalhar em galego, as possibilidades ficam muito mais reduzidas. Os jornais convencionais na Galiza não foram, nas últimas décadas, favoráveis a apoiarem o uso da língua própria e menorizada, nem sequer a favorecerem a liberdade linguística para os seus jornalistas. Porém, e independentemente disso, há histórias que é preciso contar, e hoje abrem-se muitas oportunidades no campo da comunicação que nos permitem fazer trabalhos como freelancers, também no nosso país e na nossa língua.
Pensas que graças ao galego poderás encontrar mais oportunidades de trabalho?
O simples facto de sermos galegos e de falarmos, de jeito nativo, as duas línguas românicas com maior projeção a nível global já nos dá muitas vantagens comparativas. Logicamente, a nossa língua, do ponto de vista internacional, abre portas. Quando a nível coletivo aceitemos isso e saibamos que em Madrid —e em tantos outros lugares— não têm essa sorte, poderemos valorar-nos mais e seremos um pouco mais livres.
Por onde achas que devem caminhar o reintegracionismo e o movimento normalizador?
Acho que o caminho que está a levar o reintegracionismo é, em linhas gerais, muito adequado. Só poderemos mudar as dinâmicas negativas se utilizarmos um discurso positivo, algo de que estamos muito desprovidos neste país. Esse é o jeito de sairmos disputar o jogo se o que temos é vontade de o ganhar.
Há umas semanas publicou-se um inquérito de La Voz de Galicia sobre o ensino em galego, e um tanto por cento bem importante mostrava-se favorável ao aumento das horas letivas na nossa língua, especialmente entre os jovens (a metade reclamava mais horas e só 3% pedia menos). Sem esquecermos qual é a situação em que nos encontramos, há vimes para uma mudança, e o papel do português (como espaço natural da nossa língua, que para além nos abre a porta ao mundo) vai ser chave. Novos tempos pedem novas estratégias. Levamos toda a vida a carregar o mantra da inutilidade do galego quando passamos o Padornelo. Mas, se para além de ser nosso, nos põe em contacto com tantos outros povos, com tudo o que isso implica cultural, social, económica e politicamente? E se por cima as aulas se tornam mais divertidas, como há pouco vi que dizia uma rapariga (acho que no PGL, mas não tenho a referência)? Necessitamos de um New Deal para o galego!
Que visão tinhas da AGAL, que te motivou a te associares e que esperas da associação?
Pois conheci a AGAL, como já expliquei, pelo meu irmão, e desde aquela sempre estive pendente do que fazia. Decidi associar-me porque sou consciente de que olharmos para a lusofonia é vital para o futuro da língua, mas especialmente pela pluralidade deste espaço, o discurso positivo que se realiza, o bom trabalho que considero que se está a efetuar… Parece-me, em definitiva, que a causa é boa e o lugar onde trabalhar por ela também, assim que por que não associar-me? Espero que a AGAL tenha um papel importante que jogar quando se desenvolver esse novo consenso que tanto necessitamos.
Como gostarias que fosse a “fotografia linguística” da Galiza em 2030?
Gostaria de que qualquer pessoa que acabasse os estudos secundários na Galiza tivesse um bom domínio não só do castelhano, senão também do galego, algo que hoje não acontece. Gostaria de que a visão internacional da nossa língua se fosse introduzindo na sociedade galega através da escola e dos meios de comunicação. Também gostaria, claro, de não ficar surpreendido ao escutar uma criança falar galego, mas isso será consequência duma série de questões, entre elas as anteriores. E estamos a tempo de invertermos as dinâmicas.

Conhecendo David:

  • Um sítio web: Wikipédia.
  • Um invento: A bicicleta.
  • Uma música: Esta pergunta não se me pode fazer… Poderia dizer «as de raiz», mas não só. Por escolher uma, porque a música (e a língua) pode chegar a tecer conexões, Quero ser tambor, de Narf e Manecas Costa. E ultimamente tenho muito na cabeça a Sílvia Pérez Cruz e o seu Gallo Rojo.
  • Um livro: Quiçá Cem Anos de Solidão, de García Márquez, seja o romance que mais me marcou. Nos últimos tempos, Meridiano de Sangue, de Cormac McCarthy.
  • Um facto histórico: As revoltas agrárias, assim em geral, e o agrarismo como movimento (não só o de pré-guerra).
  • Um prato na mesa: Uma boa tortilha de patacas, a lasanha de filhoas da minha avô… E poderia continuar.
  • Um desporto: A bilharda.
  • Um filme: O Sétimo Selo, de Ingmar Bergman.
  • Uma maravilha: O pôr-do-sol da cozinha do meu andar compostelano deste ano.
  • Além de galego: Bom comedor.

Robots que falan galego

desexo de ti
sucando fazulas
a neve nos curutos
fica atoado o seu congostro inxel
a fala que aloumiña

O autor deste poema nunca será homenaxeado no Día das Letras Galegas (ou si, vai ti saber). O autor deste poema é un robot, o Gerador automático de poesia galega contemporánea que Berto Yáñez e María Yáñez botaron a andar en Aduaneiros sem Fronteiras hai, exactamente, unha década, neses tolos anos do blogomillo. Patróns de palabras e versos que se organizaban automáticamente no momento en que o usuario ou usuaria clicaba en gerar poesia.
O Gerador era un bot, un programa informático que leva a cabo distintas funcións imitando as accións humanas, en base a unha serie de patróns e accións predefinidas. O venerable ancián que esta semana fixo dez anos foi dos primeiros que empregou estas ferramentas nunha aplicación relacionada coa cultura, a lingua e as letras galegas, pero houbo máis.
Algúns ben recentes. Dende febreiro está na rede Galegos Ilustres, un bot (creado tamén por Berto) que catro veces ao dia mistura de xeito aleatorio imaxes de galegos e galegas ilustres con letras de cancións de reggaeton. "Llego el Residente, mayday-mayday. El que tiene más trucos que un skater. El que tiene más trampas que el invader", di por exemplo Álvaro Cunqueiro. Ou mesmo "Suban el telón, abran las cortinas. Enciendan las turbinas con nitroglicerina. El desorden es tu penicilina", asegura Alexandre Bóveda.
Tamén anda polo twitter Unha Vella, outro bot de Berto que cada media hora crea versos creados con palabras aleatorias do VOLGA, e todos en rima consonante. Todos, iso si, con espírito chocalleiro, feminista e soberano, pois deixa ben claro que na súa cona non manda ninguén. "Unha vella nos tempos do serranchín, fixo da cona un matachín", "Unha vella nos tempos da alimentación, fixo da cona unha degustación" ou "Unha vella nos tempos do calzador, fixo da cona un conmutador" son algunhas das creacións deste bot.
Así pois, queda demostrado que os robot falan galego. É máis, queda demostrado que os robots fan literatura. Para cando un día das #eLetrasGalegas? Nesta semana na que celebramos os dez anos do Gerador automático de poesia galega contemporánea, paga a pena dar unha volta de novo por alí e -se nos gustan os poemas creados polo robot- compialos, imprimilos e presentalos ao desaparecido Premio Esquío, como recomendaban dende Aduaneiros. Por exemplo, este.
os restos do naufraxio
a diaria soedade dos aeródromos

os meus calzóns bébedos
un fulgor sedento de ebriedade
das fenestras as efixies do silencio
a estrela silandeira

lembranza de ti, oh indómito corsario
escombros da comunicación
en trazos esguios

xoves, 6 de agosto de 2015

O descaro sen límites do Partido Popular: Wert é premiado polo seu labor de desmantelamento da educación pública cun posto na OCDE

O pasado venres saltaba a noticia, José Ignacio Wert era nomeado novo embaixador xefe da delegación permanente do Estado español na Organización para a Cooperación e o Desenvolvemento Económico (OCDE). O desmantelador da educación pública, o nostálxico do franquismo, o españolizador de nenos cataláns, o ministro peor valorado na historia da democracia é premiado polo goberno da corrupción de Mariano Rajoy cun posto en París polo que vai cobrar máis de 10.000 euros mensuais. Este é o pagamento polos servizos prestados durante estes catro anos nos que Wert levou adiante os maiores recortes e ataques á educación pública, a LOMCE e o decreto 3 +2 así como a suba de taxas dun 65%.
Poucos meses antes coñeciamos tamén que a ata entón Secretaria de Estado para a Educación, a multimillonaria Montserrat Gomendio, número dous á fronte do Ministerio de Educación e actual esposa de Wert, era nomeada directora xeral adxunta da OCDE en París. Agora é a Wert a quen o goberno do PP recompensou cunha "xubilación" prácida en París xunto á súa muller, lonxe do ruído das manifestacións e os apupos públicos pola súa política de destrución da educación pública.

O destino da parelliña na cidade do amor está situado na Avenue Foch, unha das rúas máis caras da capital francesa, rodeada doutras embaixadas. Consiste nun "modesto" piso de 500 metros cadrados cuxo aluguer, a cargo das arcas do Estado, é de 10.000 euros mensuais máis gastos de representación. Ademais, teñen dúas persoas como persoal de servizo permanente e un coche oficial con chofer. Neste piso de luxo é onde van pasar a súa verdadeira "lúa de mel" Wert e Gomendio, estes dous inimigos da educación pública afeitos a unha vida de abundancia e confort. Non nos podemos esquecer que Montserrat Gomendio ten un patrimonio valorado en máis de 14 millóns de euros herdanza dos grandes negocios da súa familia durante o franquismo.

Tras levar á práctica o ideario do PP en canto a educación refírese, de ter defendido a capa e espada os intereses dos empresarios e banqueiros que sacan tallada da privatización da educación pública, cando o PP ve o final dos seus días á fronte do goberno a Wert chegoulle o premio por soportar as 20 folgas xerais de estudantes convocadas polo Sindicato de Estudantes contra a LOMCE e o 3 +2, as mobilizacións da Marea Verde que lle acompañaron dende a súa chegada ao Ministerio, as apupadas en galas e todo tipo de cerimonias, os desplantes dos estudantes nas entregas de premios, os asubíos e o rexeitamento nas rúas, fóra onde fóra, ata nas praias de Eivissa durante a súa viaxe nupcial.

É un escándalo que os que padecemos día a día os recortes en educación, a falta de bolsas, a falta de prazas na FP, a suba bestial das taxas universitarias, os institutos e colexios que caen por falta de investimento, a falta de oportunidades para acceder a un traballo digno, teñamos que asistir a este vergonzoso premio, pagado por certo con diñeiro público, co que Mariano Rajoy e os seus mandamases, os grandes empresarios deste país, queren pagar os servizos do seu ex ministro e a súa ex conselleira de Estado de Educación: un retiro dourado en París, levándose máis de 10.000 euros mensuais e vivindo a todo luxo.

Os mozos e estudantes do Estado español que nos mobilizamos en infinidade de ocasións, que organizamos folgas, manifestacións e todo tipo de protestas, que fixemos de Wert e Gomendio, dous cadáveres políticos dos que o PP se desfai a dous días das eleccións xerais, somos moi conscientes do que o retiro destes dous personaxes completamente deostados significa, que é a fuxida daqueles dentro do goberno que desgastou a mobilización. Unha mobilización da que dende o Sindicato de Estudantes estamos moi orgullosos de ter contribuído e cuxo compromiso con esta cada día é máis forte. Wert, non te vas, botámoste!

O anunciado incremento das bolsas queda nun 0,2%, tres millóns máis

O gasto en Educación sobe un 9,23% e recupéranse as axudas para libros con 24 millóns.

Na súa primeira comparecencia oficial como ministro de Educación, o pasado 21 de xullo, Íñigo Méndez de Vigo prometeu máis diñeiro para as bolsas educativas nos presupostos de 2016. "A crise esixiu un esforzo á sociedade pero agora é hora de revisar as partidas", sinalou o substituto de José Ignacio Wert ante a Comisión de Educación do Congreso. O diñeiro destinado a axudas ao estudo sobe, pero apenas un 0,2%. Pasa de 1.469 a 1.472 millóns, 2,7 millóns de euros máis, segundo o proxecto de presupostos presentado este martes, que recupera ademais as axudas para libros eliminadas en 2014.
A partida de bolsas supón máis da metade do presuposto total do ministerio (59,3%). O groso (1.416 millóns) corresponde ás bolsas xerais e axudas ao estudo. En 2016 contará "co maior presuposto da historia", segundo explicou o ministro na presentación da súa partida.

O Goberno dedicará 24 millóns este curso e outros 24 millóns en 2016 para bolsas de libros
Na nota oficial de Educación, detállanse as partidas anuais destinadas dende 2002. Todos os anos subiron -agás en 2012, que sufriu un descenso de 30 millóns- pero ata a pasada lexislatura o diñeiro presupostado inicialmente podía experimentar incrementos en función das persoas que acreditaban cumprir os requisitos económicos para obtela. Para o curso 2013-2014, Educación decidiu que só se gastaría o presupostado e endureceu os criterios académicos para ter unha axuda. "O ministerio gástase o que ten, ao contrario que na lexislatura anterior, que se presupostaba un diñeiro e se gastaba outro," explicou Méndez de Vigo.
Tras o cambio de fai dous cursos, Educación reparte unha parte fixa para os subvencionados e outra variable, en función do diñeiro total. O anterior Goberno do PSOE defendía que o seu modelo permitía garantir a bolsa "como un dereito" para todo o que cumprira os requisitos. O actual Executivo sostén que con ese modelo se xerou unha débeda de máis de 1.000 millóns de euros (que os socialistas non recoñecen) e que "estivo a punto de facer colapsar o sistema", segundo Méndez de Vigo.
O gasto global destinado a Educación aumenta un 9,3% respecto ao de 2015, de 2273 millóns en 2015 a 2.483,9 en 2016. A partida que máis sobe é a de Secundaria, que case se dobra de 237,3 a 454,4 millóns. Inclúe 363,03 millóns de euros que o ministerio previu para financiar a implantación da Lei Orgánica para a Mellora da Calidade Educativa (LOMCE) nas comunidades autónomas (máis catro millóns para Ceuta e Melilla), que este curso se xeneraliza en primaria e debe chegar aos cursos impares de secundaria, primeiro curso de bacharelato e o segundo curso dos novos ciclos de Formación Profesional básica.
A implantación total da reforma educativa custaría 2.164 millóns de euros ata 2020, segundo as estimacións que ofreceu Educación o ano pasado. A repartición por comunidades dos 363 millóns previstos para o próximo exercicio debaterase na próxima conferencia sectorial do sector, prevista o 13 de agosto.
Como novidade, transfírense ás comunidades autónomas 24 millóns de euros co obxectivo de axudar ás familias a sufragar os gastos de adaptación do material didáctico aos novos currículos establecidos pola LOMCE. Esta partida pasou dos 100 millóns en 2012 aos 20 en 2013 e a 1,4 en 2014 (só para Ceuta e Melilla, que son competencia directa do Ministerio de Educación), informa Europa Press.
Segundo informou esta tarde o Ministerio, ademais, as axudas de libros que se aplicarán en 2016 tamén repartiranse xa en 2015. Destinouse unha segunda partida de 24 millóns nos Presupostos de 2015 para poder aplicar esas bolsas o curso que empeza en setembro e se destinarán os outros 24 ao curso seguinte. O ministro de Educación asegurou este martes que foi un asunto "amplamente demandado" polas comunidades autónomas nas reunións que mantivo no último mes cos conselleiros das distintas rexións.
Outro dos asuntos recorrentes nos encontros cos conselleiros, segundo Méndez de Vigo, era o aumento da taxa de resposición dos docentes, é dicir, a substitución de xubilados. O Goberno aprobou en 2011 unha redución desa taxa, que chegou a estar ao 10% (só un de cada 10 vacantes cóbrense). A partir do ano próximo, recupérase o 100% en servizos esenciais como sanidade, educación ou forzas e corpos de seguridade do Estado.
A educación compensatoria, destinada a garantir a equidade, cae un 2,6% ata 5,11 millóns de euros. Esta partida perdeu case o 90% dos seus fondos nos presupostos actuais, cando se recortaron 48 millóns ao diñeiro destinado á "compensación das desigualdades" e a activar accións que contribúan a previr as derivadas "de factores sociais, económicos, culturais, xeográficos, étnicos ou de calquera outro tipo".

As festas de tod@s menos d@s galeg@s

Nas Festas de María Pita a cultura galega queda relegada, como facía tempo que non pasaba.

Na Coruña, a estas alturas de ano, os problemas reais desaparecen das conversas e dos titulares de prensa. Todo o mundo torna a falar das Festas de María Pita. A expectación que todo cambio de goberno con leva, e as declaracións iniciais que desde o Concello se apuntaban, facía pensar que teriamos unhas festas renovadas, polas que pasara o mellor do País e coa participación do movemento cultural de base da cidade e da comarca.

A sorpresa xa chegou cando até o cartaz se editou en galego e español. Tamén os programas, que persoalmente busquei en galego máis só atopei edición en español. Con “Fiestas María Pita / Festas María Pita, las fiestas de todo@s / as festas de todo@s”. Con esta decisión volviamos ao momento das maiorías absolutas do PSOE. Logo veu a inauguración da Feira do Libro, que vai xa pola súa XLIV edición. Mercedes Queixas fixo un brillante percorrido polo rueiro da cidade, no que tan presente están persoeiros das nosas letras. Aquí o goberno municipal volve a sorprender. Rematan a inauguración cun mutilado himno galego, ao estilo anos 50, e por suposto, pecha o himno español. Algo que non creo que a “cidadanía” tan cacarexada reclamase.

Xa co programa na man veu a total decepción. A cultura galega queda relegada, como facía tempo que non pasaba. O Festival de Habaneras e o Festival Internacional de Folclore, concentran o 80% da presencia galega nas festas. Por estes festivais, como todos os anos, pasarán todas as corais da cidade e comarca e os grupos de música tradicional.

Nin tan sequera no Festival Noroeste Pop Rock, que este ano amplía a súa oferta, con concertos fora da praia de Riazor, a música en galego tivo sitio. Só Guadi Galego (no Castelo de Santo Antón)e Familia Caamagno (na praza de Santo Nicolás), que ademais actuaban o mesmo día. O escenario principal, queda reservado para estrelas foráneas, of course. Aínda por riba, Guadi Galego, tiña aforo limitado a 600 persoas. A hora de comezar a actuación, unhas 200 persoas faciamos cola a porta do Castelo. Moitas outras, xa non chegaron a facer cola, pois responsábeis da organización avisaron que xa non era posíbel a entrada de máis xente.

Esta situación repetiuse na época do PP, cos concertos gratuítos que desde o Servizo de Normalización Lingüística se ofrecían para crianzas. Aos 10 minutos de abrirse o reparto de convites, rematábanse as 550 prazas do Auditorio do Ágora. Entón, ten ou non ten demanda a música en galego?. É unha falsidade absoluta os que consideran que a música en galego só lle interesa aos/ás do BNG ou que a música folk é para vell@s.

A oferta en galego para crianzas nas festas é insólita. Salva a programación o Festival de Títeres das Barbaras, no que só 4 compañías galegas participan, e que polo seu compromiso coa cultura deste País, serán actuacións en galego. A música infantil en galego desaparece do programa de festas. Non tiveron a ben contratar ningunha actuación dos moitisimos grupos que son éxito entre @s máis pequen@s, e que enchen todos os recintos, cada vez que actúan. Iso si, reservan o palco principal, o da Praza de María Pita, para traer a “Juan “D” y Beatriz con Los Lunnis en El Cohete Musical”. Unha ranciada de actuación en español e que non chegan nin de lonxe ao nivel de Pirilampo, Pablo Díaz, Mama Cabra, Paco Nogueiras ou Magín Blanco, e moitos outros grupos.

Alguén dubida de que Magín Blanco non abarrotaría a Praza de María Pita e que Paco Nogueiras faría bailar até a estatua de María Pita?. Non é unha cuestión de demanda nin de calidade na oferta en galego, é unha cuestión política. O galego marxínase porque hai quen pensa que así marca perfil “y nadie lo podra acusar de tener una programación cultural demasiado gallega”.

Durante o mes de festas, o palco de María Pita, só chegará a cultura galega da man da Asociación Cultural Xacarandaina. O resto dos días, o escenario principal das festas estará reservado a grupos de fora tipo Rosario Flores ou Victor Manuel y Ana Belén.

O 1,9% do PIB galego e 23.000 empregos directos dependen das distintas industrias culturais e creativas. Un sector que afortala a nosa identidade e axuda a prestixar a lingua galega. Eu como coruñesa estou encantada de ter un alcalde que fala en galego, algo que noutras cidades xa conseguiran coa chegada da democracia até hoxe, igual que a lingua normal de uso do Parlamento Galego é o galego e ninguén o discute, algo que na Coruña si. Pero con falar galego non chega. E si como di o programa das festas “piensa en la ciudad como un todo, donde se atraen nuevos púbicos pero cuidan las tradiciones del bien común” Coidar do ben común é coidar da lingua e da cultura galega.

“A Coruña de este agosto de 2015 es una ciudad alegre, que festeja en la calle y que opera sin perder de vista esa llave fundamental que nos legamos de generación en generación: o sentidiño”

Este fragmento non é un discurso electoral da Marea Atlántica, aínda que se o busco, seguro que o atoparía en algunha nota de prensa. É o comezo da introdución do programa das festas.

Este ano a moit@s non nos gustan as festas. Agardemos que o ano que ven, se aplique ese “sentidiño” ao que tanto se apela, se fale co movemento cultural da cidade, non só cos amig@s, e non volva a quedar relegado o idioma galego, porque o galego está vivo na Coruña e moita xente demanda actuacións musicais, teatrais,...... no noso idioma. En definitiva, temos dereito a vivir en galego, tamén durante as Festas de María Pita.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Nota da Fundación Bautista Álvarez, editora do dixital Terra e Tempo
As valoracións e opinións contidas nos artigos das nosas colaboradoras e dos nosos colaboradores -cuxo traballo desinteresado sempre agradeceremos- son da súa persoal e intransferíbel responsabilidade. A Fundación e mais a Unión do Povo Galego maniféstanse libremente en por elas mesmas cando o consideran oportuno. Libremente, tamén, os colaboradores e colaboradoras de Terra e Tempo son, por tanto, portavoces de si proprios e de máis ninguén. 

David Fontán e André Vicente gañan o II Premio Universitario ‘La Caixa’

'Algas no agro galego' é a reportaxe gañadora, mentres que un dos accésits vai para Andrea Oca e o outro, para Sara Varela e Miguel Grandío.

Dous alumnos da Universidade de Santiago, David Fontán e André Vicente, son os gañadores da segunda edición do Premio Universitario “La Caixa” de Comunicación Científica Contar a Ciencia, que convoca GCiencia coa colaboración da Secretaría Xeral de Universidades, polo seu traballo titulado ‘Algas no agro galego: saber popular e ciencia por un futuro sostible’.
Fontán, estudante de Xornalismo, e Vicente, de Bioloxía, fixeron un magnífico traballo que inclúe texto, fotografías e audiovisuais. O xurado valora a calidade xornalística dos textos, a achega dos vídeos, a diversidade de fontes e perspectivas, o interese da temática e o conxunto dunha reportaxe merecedora do primeiro premio nesta segunda edición do certame.
Un accesit premio recaeu en Andrea Oca, de Ciencias da Comunicación da USC, pola súa reportaxe: “Cara a cara co monstro: a calor loita coa anorexia’. A súa redacción áxil e eficaz, a oportunidade do tema e o tratamento científico da reportaxe foron elementos moi tidos en conta polo xurado.
O segundo accesit vai para a Universidade de Vigo, coa reportaxe de Sara Varela e Miguel Grandío “Obxectivo: deter o Alzhéimer”. Trátase dunha reportaxe audiovisual na que, dende unha nova perspectiva, se analizan os avances no diagnóstico desta doenza. O xurado valora a achega xornalística, a vontade de estilo e a orixinalidade de enfoque desta peza.
Desta volta, non é un tópico que as deliberacións do xurado non foron doadas, pola calidade das 16 reportaxes finalistas do premio ‘Contar a Ciencia’. Boa parte delas merecerían unha mención especial, pola singular valía destes traballos.
O xurado do premio, que convoca GCiencia xunto coa fundación ‘la Caixa‘, estivo integrado por representantes das universidades de Santiago, A Coruña e Vigo, do Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia, da delegación territorial en Galicia do CSIC, da Secretaría Xeral de Universidades de a Xunta, da Real Academia Galega de Ciencias e dun representante de Gciencia e de ‘La Caixa’.
As reportaxes finalistas da segunda edición do premio foron: Alberto Paz Calo (UVigo),; Carlos Rey (USC); Paula Santos Barbeito (UDC); Raquel Pérez (USC); Alejandro Gándara (USC); Sabela González (USC); Pablo Vázquez Varela (UVigo); Alba María Rego (UVigo); Umá de Oliveira (UVigo); Yasgo Rodríguez (UVigo); Xiana Meda (USC); Ángeles Precedo (USC); e Yago Grela Ojea (USC).
Divulgar a investigación que se fai nas universidades galegas, promover o xornalismo científico e animar ós estudantes universitarios a coñecer a ciencia nos seus campus é o obxectivo do Premio Universitario “La Caixa” de Comunicación Científica, convocado por La Caixa e GCiencia, o portal da Ciencia en Galicia.
O certame conta coa participación das tres universidades galegas -A Coruña, Santiago de Compostela e Vigo- e está dirixido a estudantes das facultades de Xornalismo e Comunicación para que, a través de reportaxes escritas ou audiovisuais, ou mediante a combinación de ambas as dúas modalidades, investiguen e conten a ciencia que se fai nos seus campus. GCiencia publicou as mellores reportaxes escritas ou audiovisuais enviadas polos participantes entre o 8 maio e o 6 de xuño .
O gañador do certame levará un premio de 400 euros e unha tablet de fabricación galega, da firma ‘Primux Tech‘, toda unha declaración sobre o pulo das empresas de base tecnolóxica en Galicia. O dous accésits recibirán 100 euros e unha tablet cada un. Os 13 finalistas recibirán un diploma acreditativo.
GCiencia éo portal da ciencia galega. Cun extraordinario crecemento en público e contidos desde a súa creación en 2013, é actualmente o 8º medio de comunicación de Galicia en audiencia en Internet e o primeiro entre os dixitais nativos, segundo o ránking Alexa, o estándar máis fiable sobre tráfico en Internet.

A nova edición de XGN xa comeza a facer ruído nas redes

A nova edición do encontro galego para a mocidade seareira das novas tecnoloxías, Xuventude Galicia Net, desenvolverase no mes de setembro, entre os días 18 e 20, no recinto Feira Internacional de Galicia Abanca, en Silleda. Segundo fai saber a entidade financeira, o obxectivo é “converter a xuntanza na meirande party informática” da nosa terra. Como era de agardar, pois xa estamos en agosto, o encontro xa está a facerse notar na Rede. De feito, veñen de activarse as súas contas en Facebook e Twitter, e a vindeira semana farao a web oficial, xuventudegalicia.net.
O evento, que como lembraremos vai pola súa 15 edición, artéllase unha vez máis en dúas contornas-escenarios: a intranet e a extranet. A primeira delas disporá de 1.200 prazas para comnputadores con dereito a acampada no interior do pavillón. Estará reservada aos inscritos, os cales poderán participar en exclusivos torneos con reparto de premios.
A outra das zonas, a extranet, acollerá “un completo programa con múltiples actividades”, sinalan os organizadores. A ela, engaden, “poderán acceder tanto os inscritos coma os visitantes que acudan ao recinto”. Contará con zona de videoxogos con consolas de última xeración, competicións, obradoiros, xogos de mesa e área de karting.
Na edición de 2015 esta LAN party contará tamén cun pequeno espazo expositivo complementario con presenza de empresas e entidades do sector da informática e o lecer electrónico, no mesmo pavillón.

Os participantes nas Escolas na Nube do CESGA amosarán en outubro as súas experiencias

Hai cinco anos botaba a andar un proxecto nado coa vontade de explorar as vantaxes da computación na nube (cloud computing) desenvolvidas na contorna das pequenas escolas rurais, na nosa terra os Centros Rurais Agrupados (CRA). O dito traballo era posíbel grazas ao apoio financeiro que HP Labs emprestaba ao CESGA (Centro de Supercomputación de Galicia). Xa no 2014, este centro, coa participación da USC, a Xunta e Balidea, obtiña financiamento para un proxecto europeo de cara a validar e mellorar a solución noutras zonas rurais e illadas de Europa. O vindeiro 10 de outubro celebrarase a conferencia final en Santiago, onde se amosarán os resultados e experiencias dos participantes do proxecto, a iniciativa RuralSchoolCloud, liderada polo CESGA e abranguendo 7 institucións de 6 países: Gran Bretaña, Italia, Grecia, Dinamarca, España e Macedonia (gobernos locais, universidades, institucións formativas).
Segundo fai saber o CESGA, o aprendido neste proxecto, baseado no software libre e na aplicación das ferramentas na nube en escolas rurais ou illadas de Europa, suporá “a mellora e medre da solución introducida nos centros galegos, e posibilitará a exploración de novas áreas de traballo e aplicación innovadora das tecnoloxías no ensino-aprendizaxe”.
Cómpre sinalar que este primeiro proxecto levouse a cabo co CRA Boqueixón-Vedra, cuxo claustro envorcouse coa iniciativa achegando a visión educativa e o contexto axeitado para acadar a solución desexada. Os resultados deste pequeno piloto foron moi valorados non só pola comunidade educativa participante, senón pola propia HP Labs, quen xa convidou ao CESGA a presentalos na súa xuntanza anual HP Catalyst Summit en Nova Delhi en 2011, ou máis tarde, co recoñecemento dun premio internacional da Fundación Telefónica.
É preciso subliñar que esta achega medrou en 2012, grazas ao apoio da empresa galega Balidea Consulting & Programming e a Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria da Xunta de Galicia así como da AMTEGA, quen apostaron por estender e ampliar a experiencia a 4 CRA: o CRA Amencer de Ribadavia, Nosa Señora do Faro de Ponteceso, o CRA de Vilaboa e o CRA Boqueixón-Vedra, denominándose este proxecto Rede de Escolas na Nube.
Para máis información sobre este proxecto cómpre visitar a súa web, Facebook ou Twitter.

Orzamentos: Moito cemento e poucas políticas sociais, segundo o COTSG

A presidenta do Colexio Oficial de Traballo Social de Galicia (COTSG), Marta Capeáns, valorarou este mércores “negativamente” os Orzamentos Xerais do Estado para o ano 2016 presentados polo Goberno. Capeáns destaca a "rebaixa de case 100 millóns de euros, o que porcentualmente significa unha redución do 1,6%” e, sobre todo, que “o investimento en cemento é manifestamente maior que nas políticas sociais, cando a prioridade neste momento son as persoas, non as grandes infraestruturas”.  Neste sentido, o Colexio salienta que máis da metade do gasto “programado, porque logo está o executado realmente”, está destinado ao AVE e partidas vencelladas coa alta velocidade.
O Colexio salienta que máis da metade do gasto “programado, porque logo está o executado realmente”, está destinado ao AVE e partidas vencelladas coa alta velocidade
Para Capeáns, “o discurso do Goberno indicando o carácter social destes orzamentos non reflicte a realidade”, pois non se volve sequera a niveis anteriores "que aínda que sendo mellores, tamén eran claramente insuficientes”. Os e as profesionais “vemos día tras día a saturación dos servizos sociais, cun incremento da demanda do 70% dende 2011, e vemos que as axudas son escasas e insuficientes”, di. O Colexio Oficial de Traballo Social indica que o Plan Concertado, a partida coa que o Estado cofinancia con autonomías e concellos os centros municipais de servizos sociais, foi conxelada por terceiro ano consecutivo, logo de sucesivas rebaixas, un 70% nos últimos cinco anos. E demanda, en consecuencia, “aumentar esta partida pola súa importancia estratéxica para o mantemento da rede pública de servizos sociais”. Marta Capeáns destaca neste senso que os centros municipais, “son a porta de entrada ao sistema, e a través de elas solicítanse axudas como o da dependencia ou as rendas mínimas”.
No ámbito da dependencia, o COTSG subliña que o incremento de 75 millóns proposto non será suficiente. No ano 2015 esta partida conxelouse, a pesar da entrada de máis de 310.000 dependentes máis que ata o de agora non tiñan dereito a axudas, ao que hai que engadir outras 130.000 persoas, con graos máis elevados de dependencia, que están en lista de espera.
"Estamos deixando ao Estado de Benestar para volver á beneficencia”, conclúe a presidenta do COTSG
Os e as profesionais de referencia no sector do social levan anos denunciando un cambio de modelo. “A responsabilidade publica do Estado e das administracións estase derivando ao terceiro sector" -din- "que debe ser complementario". "Estamos deixando ao Estado de Benestar para volver á beneficencia”, conclúe a presidenta do COTSG.

mércores, 5 de agosto de 2015

A Federación Galega de Ciclismo discrimina o galego

A Federación Galega de Ciclismo incumpre a lexislación sobre o uso do galego como lingua propia de Galiza vulnerando os dereitos lingüísticos da cidadanía. A páxina web (http://www.fgalegaciclismo.es/) exclúe completamente o uso do galego. Ademias a atención en galego aos e ás federados/as non está garantida pois aínda que se dirixan á Federación Galega de Ciclismo en galego a maioría das veces contéstanlle en castelán.
A federación, na súa función de colaboradora da administración pública galega, é un importante axente dinamizador para levar a cabo a organización e desenvolvemento de programas e actividades que impulsen o ciclismo en Galiza e ten que incluír o galego na súa actividade.
A Secretaría Xeral para o Deporte da Xunta de Galiza ten como unha das súas principais funcións e cometidos estabelecer as bases de colaboración e o soporte financeiro ás federacións deportivas para o desenvolvemento dos seus respectivos programas de actividades. A Secretaría Xeral para o Deporte e a Secretaría Xeral de Política Lingüística teñen a responsabilidade de introducir o galego en ámbitos do deporte para contribuír á normalización da lingua galega.
A Federación Galega de Ciclismo, con funcións públicas delegadas, vulnera claramente a lexislación vixente sobre a oficialidade do galego e o uso do galego como lingua propia: O Estatuto de autonomía de Galiza dispón no seu artigo 5 que “a lingua propia de Galiza é o galego”, e que os poderes públicos de Galiza garantirán o uso normal e oficial dos dous idiomas e potenciaran o emprego do galego en todos os planos da vida pública, cultural e informativa. Así mesmo, a Lei 3/1983, do 15 de xuño, de normalización lingüística, indica no seu artigo 4.1 que o galego é lingua oficial das institucións da Comunidade Autónoma e da súa Administración; e o artigo 6.3 do devandito texto legal insta os poderes públicos de Galiza a promoveren o uso normal da lingua galega, oralmente e por escrito, nas súas relacións cos cidadáns e cidadás.

Así che afectan os Presupostos Xerais de 2016

Máis alá das grandes cifras, algúns puntos concretos dos Presupostos Xerais do Estado presentados este martes impactan directamente no peto e nas condicións de vida dos cidadáns. Estes son algúns deles:
IRPF. O ministro de Facenda e Administracións Públicas, Cristóbal Montoro, prometeu este martes unha nova baixada do imposto da renda "en canto haxa marxe presupostario" da que, non obstante, non hai nin rastro nas contas públicas. A última rebaixa deste imposto que se aplicou este ano devolveu, basicamente, a carga do imposto a onde estaba antes de que o Goberno de Rajoy tomase o poder, a finais de 2011, e aprobase unha recarga extraordinaria de ata sete puntos porcentuais nos tramos de maior renda.
Suba mínima das pensións. As pensións contributivas e non contributivas subirán o 0,25% en 2016, o mínimo legal. Esta suba é idéntica á do ano pasado.
Os funcionarios gañarán un 1% máis. Tal e como Facenda anunciou a semana pasada, o soldo dos funcionarios subirá un 1% en 2016. Este incremento é o primeiro dende 2010, cando o entón Goberno socialista recortou un 5% os salarios na función pública. Dende entón, as súas nóminas permaneceron conxeladas.
Moi pouco máis diñeiro para bolsas. Os fondos destinados a bolsas soben, pero moi pouco: apenas un 0,2% en 2016. Aínda que os Presupostos non inclúen unha mención específica á contía de cada unha das axudas ao estudo, o gasto global destinado a Educación sobe sobre todo en Secundaria. haberá máis axudas para libros.
Base de cotización máis alta. O Goberno subirá un 1% a base máxima de cotización, que pasará de 3.606 a 3.642 euros ao mes. Este aumento afecta directamente aos soldos máis altos.
O Iprem, conxelado. O Indicador Público de Rendas con Efectos Múltiples (Iprem), de referencia para a concesión de bolsas, axudas públicas, subvencións, subsidios por desemprego ou asistencia xurídica gratuíta, manterase en 532,51 euros mensuais (6.390,13 euros anuais en 12 pagas ou 7.455,14 en 14). É o sexto ano consecutivo no que se mantén conxelado. O Goberno, non obstante, deixa a porta aberta a unha potencial suba ao longo do ano.
Taxas aeroportuarias máis baixas. O Goberno baixa nun 1,9% as taxas aeroportuarias a partir do próximo 1 de marzo. Aínda que esta medida non impacta directamente no peto dos consumidores, as aeroliñas adoitan repercutir este descenso, parcial ou totalmente, nas tarifas finais.

Unha catedrática de Pontevedra, premiada en Lisboa por defender a educación inclusiva e igualitaria

Ángeles Parrila é profesora na Facultade de Ciencias da Educación e do Deporte da UVigo no campus da Xunqueira.

A catedrática Ángeles Parrila, profesora na Facultade de Ciencias da Educación e do Deporte da Universidade de Vigo, foi recoñecida pola asociación portuguesa Pro-Inclusao polo seu compromiso coa educación inclusiva e igualitaria, nun acto en Lisboa, con motivo da celebración do VIII congreso de ISEC (Inclusive and Supportive Education Congress).
Parrila recibiu unha das medallas ao mérito profesional outorgadas por Pro-Inclusao na apertura do congreso, no que se reuniron case 600 expertos académicos de máis dunha trintena de países.
A catedrática agradeceu o recoñecemento desde o punto de vista persoal, pero tamén como "plataforma para amplificar e facer visible2 a necesidade de crear "unha escola e unha sociedade mellor, máis solidaria, inclusiva e reflexiva". Ademais, recordou que este galardón debe ser tamén un premio aos "esforzos" de profesionais, familias e educadores que traballan en favor dunha educación "sen exclusións de ningún tipo".
Pro-Inclusao entrega as súas medallas cada dous anos e, na edición deste 2015, premiou a tres representantes do mundo do ensino en Portugal, á catedrática Ángeles Parrila, ao británico Seamus Hegarty e á brasileira María Teresa Mantoan.
Grella compaxina o seu labor docente coa dirección da rede de investigación CIES, e a coordinación do programa de doutoramento interuniversitario en Equidade e Innovación en Educación.

Quem era Filgueira?

Vogal da Junta de Cultura, articulista de pseudónimo em 'El Pueblo Gallego', membro da 'Comisión depuradora de Bibliotecas escolares', transformará-se num “estraperlista” da cultura.

Xosé Fernando Filgueira Valverde (Ponte- Vedra 26-10-1906, 13-11-1996)
Filho do médico José María Filgueira e da granadina Araceli Valverde, afilhado de Enrique Ballina, medrou em ambiente religioso e cultivado. Aluno brilhante, teve Castelão, Ramon Sobrino Buhigas e Antón Losada Diéguez por professores. Assistiu à tertúlia do último, onde se relacionou com Sanchez Cantón, os Iglesias Vilarelle e os Pintos.
No curso 1922-23 começa estudos de Filosofia e Letras, preparatórios de Direito, numa universidade de Santiago em que os novos professores incorporavam métodos e disciplinas europeizantes e na qual alguns moços concebem por primeira vez a cultura e a língua galega como carreira profissional.
Licenciado em Direito em 1927 e por livre em História por Saragoça, deixa a Universidade antes dos maiores conflitos contra a Ditadura. Professor ajudante no Liceu desde 1928, secretário da Junta Provincial de Monumentos e Museu de Ponte Vedra (1929), fundador e ativo membro na seção de Arte e na catalogação do património, diretor da Seção de Literatura do SEG, em 1933 ministrará o I Curso de Literatura galega na Universidade.
Intelectual de ação, discípulo de Armando Cotarelo, protegido de Sanchez Cantón, será fundamental em Labor Galeguista; Secretário adjunto ao Secretario Geral (Alexandre Bóveda) do nascente Partido Galeguista e na Assembleia de Municípios (1931-34). Com o fracasso das eleições de novembro de 1933, substituído por Vitor Casas, a deriva para a Fronte Popular, afasta-o do PG.
Catedrático em 1935, destinado a Barcelona, passará a Melilha e rapidamente a Lugo, onde conhecerá María Teresa Iglesias, a sua esposa. Em novembro doutora-se na Universidade Central com tese dirigida por Cotarelo e começa a Antologia de Poesia, promovida pelo SEG para o centenário de Rosalia de Castro. Em 1936 sob heterónimo J. Acuña publica, Agromar farsa pra rapaces, dentro da produção de materiais escolares que ia abrir o Estatuto.
No início da Guerra Civil, afastado da Fronte Popular, representante de uma Direita anti-marxista e católica, situacionista e bem relacionado, põe-se a serviço dos golpistas. Vogal da Junta de Cultura, articulista de pseudónimo em El Pueblo Gallego, membro da Comisión depuradora de Bibliotecas escolares, com dupla linguagem e erudição transformará-se num “homem de perfil”, num “estraperlista” da cultura.
En 1940 volta ao Liceu de Ponte Vedra e é nomeado Diretor do Museu que tinha fundado. Em janeiro de 1941, em sessão irregular, é investido académico da RAG e publicará 6 canciones de mar “in modo antico”. Em 1942 é presidente da Comissão depuradora do magistério e edita o Cancioneiro Musical de Galiza, a partir das notas de Castro Sampedro.
Liquidados os líderes da resistência; ganha a guerra, purgada a ideia republicana, o franquismo necessitava integrar técnicos, intelectuais e políticos. Após Estalinegrado, acelera a lavagem de imagem. Diversas persoalidades do mundo da cultura e as artes retornam para Espanha, e outros; entre eles Castelão enfermo – mediação Filgueira – são tentados sem êxito para retornar.
Em 1943 será promotor do Instituto Padre Sarmiento (CSIC). Presidente do Tribunal Provincial tutelar de menores, Diretor desde 1946 até 1976, do “modélico” Liceu de Ponte Vedra, em 1945 recebe a Cruz do mérito docente e a Cruz do Mérito naval pela reconstrução no Museu da câmara de Méndez Nuñez na Numância.
Em 1947 trabalha na Lei de Educação, em 1948 é Presidente da editora Bibliófilos gallegos. Em 1951, com apoio dos USA Espanha entra na ONU e Manuel Fraga (ex-aluno dele) ocupa nas décadas a seguir diversos postos políticos. Galiza, a sua mitologia, história, paisagem, folclore e erudição jogariam um importante papel dentro desta construção do franquismo.
Relações, contatos, nepotismo, confusão entre o público e privado; professor ausente e bom padrinho, entre classes magistrais e substitutos soube rodear-se de auxiliares e discípulos. Colaborador no processo de “normalização” da cultura galega que se afasta do exílio e da trajetória prévia, negociador competente, será nomeado alcaide de Ponte Vedra (1959-1968) no período fundamental do “desarrollismo” e da conversão da Galiza em setor extrativo primário.
Procurador, defenderá os interesses da elite galega, e destacará como representante do regime, mesmo na Argentina (1964) e a Bretanha (1966). Em 1969, intervirá nas Cortes, com Antonio Rosón, pela introdução do galego na escola. Membro do Comité para el estudio del Gallego en la Enseñanza, colaborará com Ramon Piñeiro (1970-73) e na criação do Instituto da Língua Galega.
Em 1971, morre Sanchez Canton; em 1972, sendo presidente do tribunal, logrará que Ricardo Carvalho Calero, homem de Galáxia, seja o primeiro Catedrático de Língua e Literatura Galega na USC.
Aposentado em 1976, em 1979 começará a publicação dos Adrais. Figura fundamental na Transição e no início do processo autonómico, é nomeado em 1982 Conselheiro de Cultura com apoio do “piñeirismo” sendo decisivo na configuração da cultura e da ortografia ILG dentro de uma estratégia “não conflituosa”.29
Fundado o Conselho da Cultura Galega (1983), receberá em 1984 a Medalha Castelao. Em 1986 deixa à direção do Museu, continua a dar palestras, algumas internacionais, publicando e recebendo honras até o seu passamento em 1996.

Ernesto V. Souza (Corunha, 1970). Formado como filólogo, especializou-se e publicou algum trabalho sobre história, contexto político e cultural do livro galego das primeiras décadas do século XX. Em 2005 começou a colaborar com o PGL e a vincular-se ao reintegracionismo. Colabora também no Novas da Galiza, é sócio da Associaçom Galega da Língua e membro da Academia Galega da Língua Portuguesa. Trabalha, como bibliotecário na Universidade de Valhadolide (Espanha).

Un emprendedor galego achega nunha aplicación a diversidade cultural e social que lles faltaba ás emoticonas

O emprendedor galego Adrián Rodríguez vén de pór en marcha unha innovadora e pioneira iniciativa na Rede que, entre outras cousas, subministra aos internautas emoticonas xeométricas. O servizo chámase Emoji & Face e segundo nos conta Adrián, é a única aplicación do mundo centrada neste tipo de caracteres empregados para a nova comunicación en liña. A súa ferramenta, sinala, marca pois un antes e un despois no ámbito das emitoconas, non só por centrarse especificamente en achegalas, senón tamén por apostar polos xeométricos, símbolos que en significado e implicacións van alén do coñecido até o de agora e que adoptan múltiples, variadas e innovadoras feituras: triángulos, cadrados, pentágonos, hexágonos, rombos ou estrelas, “dando vida a personaxes de distintas culturas e razas”.
Segundo conta Adrián sobre a orixe do seu proxecto, “as emoticonas convertéronse nunha parte fundamental da comunicación, de feito, hai estudos que as sitúan como algo beneficioso no servizo de atención ao cliente para as empresas e outros que as relacionan coa vida sexual de quen os usa”. Ademais, afirma, “estes caracteres son en si mesmo unha forma de comunicación”. Porén, era preciso renovalos, adaptalos aos novos tempos e ampliar as súas implicacións reflectindo a variedade do mundo que os sustenta.
“Con Emoji & Face”, informa Adrián, “queremos ir máis aló das formas doadas e sinxelas que coñecemos e tentar recoller a diversidade do mundo”. Así, di, “hai faces máis alargadas ou máis cadradas, con estilo hípster ou máis clásico, de distintas razas e culturas... Todo isto reflíctese nas emoticonas que deseñamos”. Como dixemos, outro dos obxectivos foi recoller e reflectir a realidade social na que vivimos, e é por iso polo que se incluíron parellas de gais, lesbianas e heterosexuais así como parellas de distinta raza, cultura ou estilos de vestir. “O noso obxectivo non é cambiar algo que funciona senón achegar algo novo ao que xa está constatado como un éxito”, explica o impulsor da iniciativa.
Toda esta variedade nas formas e nos significados ten ás súas costas “un longo traballo de programación”. Porén, o resultado foi máis que positivo, explican Adrián e o seu equipo, que din “sentirse orgullos dos resultados acadados porque desta maneira temos máis detalle e non precisamos reducir as facianas cando queremos facer unha emoticona dunha parella ou un bico”.
A app xa está dispoñíbel en Apple Store e permite compartir os caracteres con calquera usuario a través de todas as ferramentas de mensaxería, redes sociais e correo electrónico. Ademais, conta cun teclado de balde para iPhone que permite ter todas as emoticonas dispoñíbeis desde calquera aplicación.

"Moitos nenos en Galicia acaban vendo o galego como unha lingua estranxeira"

A iniciativa de Rinoceronte Editora, Uxía Piñeiro encargouse de dirixir A lingua dos nenos, documental no que se analiza o difícil que é que un neno fale galego en Galicia. Que fale a lingua propia do país no propio país. "Intentamos debullar unha situación xa habitual e en certo modo curiosa; por que os nenos cambian de idioma sen unha razón contundente?", asegura a directora. E fixérono desde o punto de vista dos pais, de familias que falan galego aos seus nenos pero que ven como estes mudan as verbas co paso do tempo.
'A lingua dos nenos' analiza con varias familias o paso ao castelán de pequenos criados nun ambiente galegofalante
Uxía Piñeiro ve ata "normal" que a maioría dos nenos cambien de idioma. "Ven que o castelán é a lingua predominante en case todos os ámbitos e acaban por utilizar o que máis escoitan; aínda que na casa se utilice o galego, é complicado que o acaben usando maioritariamente ou mesmo que o empreguen algo", reflexiona a directora, que cre que non se pode citar un motivo que explique este desleixo cara á lingua propia. "O motivo é toda a situación na que se atopa o galego".
De feito, Piñeiro recoñece que as conversas cos pais protagonistas do documental comezaban polos seus fillos, pero derivaban sempre na situación global do galego: a falta de normalización, a súa escasa presenza na escola, os prexuízos que o arrodean... "Na escola os nenos viven case unicamente en castelán, especialmente nos primeiros anos, na escola infantil", relata a directora do documental, que comprobou en boca das familias como moitos nenos volvían usar o galego "polo menos na casa" a partir dos sete anos. Pero xa non é a súa lingua habitual e non é algo que se dea en todos os rapaces. Nin moito menos.
"Na escola os nenos viven case unicamente en castelán, especialmente nos primeiros anos, na escola infantil", di a directora
A situación da escola é clave para os pais que falan nunha fita que se espalla na Rede para denunciar unha situación tan real como surrealista. "Hai moitos casos nos que os nenos acaban vendo o galego como unha lingua estranxeira, coma se fose inglés ou outra porque o peso que ten na escola é semellante ao de calquera outro idioma e en moitas zonas de Galicia tampouco se escoita na rúa", asegura. Nin na maioría de medios de comunicación, nin nos filmes, nin nas cancións que escoitan...
"Coñezo pequenos que saben falar galego do mesmo xeito que saben falar inglés... A única lingua que falan ben é o castelán"
"Coñezo pequenos que saben falar galego do mesmo xeito que saben falar inglés... A única lingua que falan ben é o castelán", insiste. quen cre que a presenza do galego no ensino "é fundamental". "Ao final, son seis horas nas que están nun lugar no que se debería ver como normal falar en galego, cando ás veces tan só se utiliza nunha materia", insiste Piñeiro, que cre que as cousas aínda van peor que hai uns anos. "Na miña xeración, aínda que haxa pouca xente que fale galego, si que o saben... Moitos rapaces de agora non son nin capaces de empregalo ben", insiste.
No documental, son varios os pais que explican a súa experiencia. Alfredo Ferreiro e Tati Mancebo; Ramiro Torres e Isabel Ferreiro, Henrique Harguindey, Mar Hermida, François Davó e a vicepresidenta da Mesa pola Normalización Lingüística, Mónica Pazos. Case todos coinciden en que, malia criarse nun ambiente familiar galegofalante, os seus fillos cambian de idioma ao chegar ao colexio e recupérano -pero pouco e limitado a certos ambientes- pasados uns anos.
Todas as familias que participan coinciden en que os nenos deixan de falar galego ao chegar ao colexio
"Entre a escola, parte da familia, a televisión, os vídeoxogos...", lembra unha familia, que cren que o principal prexuízo para o uso do galego é "o contexto da escola" onde "se fala maioritariamente castelán". "Cando algúns din que se impón o galego e que non lles deixan falar castelán, gustaríame que me dixesen de que estamos a falar", asegura Tati Mancebo.
"Moitas veces preguntáronme por que lle falaba galego aos meus fillos... A min non se me ocorrería preguntarlle a ninguén por que educa os seus pequenos en castelán ou francés", pregúntase Mar Hermida, que lembra como seus cativos pasaron de ser galegofalantes a empregar o español "100%" logo de empezar o colexio. Ramiro Torres e Isabel Ferreiro reparan tamén noutra situación nada estraña: "Seus avós falaban sempre galego menos coas nenas, ás que lles falaban castelán".
"A escola pública contribúe á desgaleguización", di un dos pais protagonista do documental
Todos, malia todo, coinciden en que a escola é fundamental e a diminución progresiva do galego nela provoca que sexan moitos os rapaces que acaban por cambiar ao castelán, maioritario tamén nos medios, no cinema e na rúa de moitas vilas e cidades. "A escola pública contribúe á desgaleguización", resume François Davó.

A lingua dos nenos

CC BY-SA Rinoceronte Editora

Cando as crianzas son instrumentos e vítimas da violencia machista

Na última década 44 menores foron asasinad@s polo machismo no Estado español, 26 durante o réxime de visitas.

Hai un ano o Comité para a eliminación de todas as formas de discriminación contra as mulleres das Nacións Unidas condenou o Estado español por neglixencia no marco do caso presentado por Ángela González, a nai dunha crianza asasinada polo seu ex-compañeiro. O crime fora cometido en 2003 durante o réxime de visitas que lle fora concedido ao pai, que contaba coa custodia compartida, embora fora denunciado até en 30 ocasións por violencia machista.
Após 11 anos de longa batalla xudicial no Estado español, onde non foi escoitada, Rodríguez acudíu á organización internacional quen condenou o Reino de España a indemnizar a denunciante mais tamén a introducir mudanzas no seu ordenamento xurídico para garantir que os antecedentes por violencia machista sexan tidos en conta nos procesos de custodia.
O caso de Ángela Rodríguez non é illado. Na última década 44 crianzas foron asasinadas pola violencia machista. De entre elas, 26 fórono en réxime de visitas, segundo recollen os dados fornecidos pola Federación de Asociacións de Mulleres Separadas e Divorciadas. Aliás, 3 foron asasinadas estando a nai presente.
"Non deberían ver os fillos" mais cando as denuncias por violencia machista "chegan aos xulgados é moi habitual" que se lles concedan "visitas, quer vixiadas quer sen vixianza", explica Rosa Fontaíña
Segundo @s profesionais, trátase dunha violencia instrumental que emprega as crianzas para danar as mulleres. Mais tamén son "vítimas directas" sinala Rosa Fontaíña desde a Rede veciñal contra os malostratos de Vigo en conversa con Sermos Galiza.
Vítimas directas
"Estas personaxes", explica en relación aos maltratadores, "non deberían ver os fillos" mais cando as denuncias por violencia machista "chegan aos xulgados é moi habitual" que se lles concedan "visitas, quer vixiadas quer sen vixianza", acrecenta. E, nese senso, "úsanos para meter guerra" e "acaban agredindo as nais influídos" polo home.
Fontaíña lembra o caso dunha nena de 4 anos. "Volveu de estar co pai e a nai tremeu cando lle escoitou dicir 'non me toques que eu non sabía que eras unha puta'. Isto é tremendo", sinala. "Hai mulleres que están a renunciar á manutención para ver se desisten de ver os fillos".
"Reclamamos no Parlamento que porfavor non se lles concedan visitas aos delincuentes", denuncia mentres recoñece que non se está a facer nada ao respeito. "A culpa é de fiscais, de xuíces e do goberno que non toma medidas".
"Usan os fillos para meter guerra e acaban agredindo as nais influídos"
Mais non só as crianzas son instrumentos da violencia contra as mulleres, senón tamén "vítimas directas" desta embora a lexislación vixente non as recoñeza como tal. "Coñecemos o caso dun maltratador que agredía a muller, a filla e a sogra. Contaba cunha orde de afastamento da muller mais a filla non se consideraba vítima directa malia as palizas que lle daba, mesmo fotografamos as magulladuras". "Esta lei ten todos os baleiros do mundo en canto ás fillas e fillos", explica Fontaíña. "É unha senrazón".
Neste senso, o Consello de Ministros español aprobou en febreiro deste ano a Lei de Protección da Infancia na que se recoñece como "vítimas directas" da violencia machista @s fill@s menores de idade prevendo que poidan ficar coas nais en procesos xudiciais por violencia de xénero. Através da modificación do artigo 1 da Lei para o tratamento integral da violencia contra as mulleres sinálase a obriga da xustiza de se pronunciar sobre medidas cautelares que atinxan @s menores e prevese que estas crianzas "poidan permanecer coas súas nais", sinala o texto.

martes, 4 de agosto de 2015

As eternas favoritas

Os graos máis demandados polos estudantes seguen sendo os relacionados coas Ciencias da Saúde.

Hai varios meses que remataron as penúltimas probas da historia da Selectividade en España. En 2017 desaparecerán. Non haberá máis. No seu lugar poñerase un exame tipo test que terá como máximo 350 preguntas. Non obstante, a eterna pregunta cargada de dúbidas e estrés, e acompañada dos numerosos consellos dos máis achegados, seguirá aí: E agora que carreira estudo? A resposta, salvo para os máis vocacionais, seguirá resoando goberne quen goberne e haxa probas de acceso ou non. E mesmo, para algúns, a dúbida seguirá existindo ata que rematasen o grao e xa posúan, por fin, o prezado título.
Os datos revelan que hai alumnos que si o teñen moi claro. O curso pasado as carreiras máis demandas no noso país foron Medicina, Veterinaria e Enfermaría, as mesmas que, salvo algunha variación, coparon o podio os últimos anos. Xeralmente os graos de Ciencias da Saúde son os que máis solicitudes teñen e, polo tanto, requiren dunha nota de expediente e Selectividade moito máis alta.
"No noso caso, case sempre Medicina está entre as máis demandadas", subliña Gaspar Roselló, vicereitor de Planificación e Avaliación Institucional da Universidade de Barcelona (UB). "Persoalmente creo que os graos relacionados coa saúde sempre se colocarán aí porque a Universidade de Barcelona está situada entre as mellores de España e iso inflúe na demanda". O setembro pasado a UB ofertou 259 prazas para os estudantes de Medicina e houbo unha demanda de máis de 1.500 prazas. En segundo lugar, con 959 peticións para 480 prazas, está Psicoloxía e o terceiro posto desta universidade foi para Dereito, con 600 solicitudes para 430 pupitres. "A moda non inflúe moito. Aínda que si é certo que nos últimos anos notamos un incremento notable no grao de Criminoloxía e na dobre titulación de Farmacia e Nutrición", apunta Roselló.

As burbullas da educación

O boom das carreiras de Arquitectura e Medicina segue imparable. En España hai 49 centros públicos universitarios e 19 ofrecen o grao de Arquitectura (39%), fronte a 14 dos 20 privados (70%). Hai 45 anos só ofrecíase en seis en total. A burbulla da construción, que empezou en 2000, fixo que se multiplicase a demanda e que todas as facultades quixesen impartir estes estudos nas súas aulas. Pero a crise estalou en 2007. E agora, en Madrid por exemplo, Arquitectura impártese en nove escolas, mentres que en Chicago, con case o dobre de poboación, só en dous.
O Sindicato de Arquitectos de España calcula que coa picada do ladrillo, o 71% dos licenciados está no paro, subempregado ou traballa de forma precaria. Non obstante, gradúanse 2.000 ao ano e hai 60.000 colexiados.
A situación da Medicina é practicamente igual. Hai nove anos había 28 facultades, agora 41. En España hai máis escolas por millón de habitantes que en Reino Unido, Francia e Italia. O presidente da Organización Médica Colexial, Juan José Rodríguez Sendín, dixo en 2014 que hai 3.000 médicos no paro e "por se fose pouco" se foron outros 3.000 ao estranxeiro.
O problema para estes últimos é que un graduado en Medicina non pode traballar en España, nin en Europa. Necesita unha especialización e, polo tanto, unha praza como médico interno residente (MIR). "Hai que aproveitar os recursos económicos ao máximo e este país non se pode permitir perder profesionais que custou formar entre 200.000 e 250.000 euros", subliñaba Francisco Miralles, da confederación do sindicato médico o ano pasado.
En España hai 1,78 universidades por cada millón de habitantes. O o que é o mesmo, o Sistema Universitario Español (SUE) o teñen conformado, no curso 2014-2015, un total de 83 universidades, das que 50 son de titularidade pública e 33 privada. Estas últimas, segundo o Ministerio de Educación, están a proliferar, con case unha nova cada ano.
Pois ben, a unha de cada tres universidades accédese cunha nota de admisión de 5 puntos e practicamente ao 60% delas con menos dun 6,5, segundo recolle o último informe Datos e cifras do sistema universitario español. Curso 2014-2015, de Educación. Por ramas, a unha de cada dous titulacións de Artes e Humanidades éntrase cun cinco, e no 80,3% delas, con menos dun 6,5. Nas relacionadas con Ciencias da Saúde acontece o contrario. Cun cinco só accédese ao 7,8% das titulacións e, con menos dun 6,5, ao 15,3%, segundo o informe. Debe advertirse que a nota de corte é a nota mínima coa que un estudante pode acceder a un grao e a nota de admisión é a nota con éntraa cada alumno.
O caso da Complutense de Madrid, a universidade presencial con máis alumnos de España, é similar ao de Barcelona. O pasado ano a carreira que máis demanda tivo foi Medicina, seguida de Veterinaria, Psicoloxía e Periodismo. Ademais, obtivo por segundo ano consecutivo o grao coa nota de corte máis alta dos campos públicos, cun 13,325 sobre 14, na dobre titulación de Matemáticas e Física. E noutro dos grandes centros da Comunidade de Madrid, a Universidade Autónoma (UAM), o grao con máis solicitudes tamén foi Medicina, seguido por Enxeñaría Aeroespacial, Psicoloxía e Enfermaría. "Os últimos anos son bastante parellos e persoalmente creo que a moda non inflúe moito", apunta Julio Contreras, o novo vicereitor de Estudantes da Universidade Complutense de Madrid (UCM). "Este ano sae por primeira vez un grao de desenvolvemento de videoxogos na Universidade de Alcalá que igual é a sorpresa e ten moita demanda".
Na análise por ramas do Ministerio de Educación obsérvase un descenso dos estudantes de Enxeñaría e Arquitectura do 6% respecto ao curso anterior, o que supón en termos acumulados un 24,6% menos nos últimos dez anos. É dicir, perderon un de cada catro estudantes. Tamén baixan, aínda que en menor medida, os matriculados no resto de titulacións, con excepción das relacionadas coas Ciencias da Saúde, que se duplicaron na última década. En Artes e Humanidades, a taxa de variación anual é do -2,5%. En Ciencias Sociais e Xurídicas, do -2,1% e en Ciencias, do -2,2%. Esta redución, segundo Educación, é "especialmente significativa" porque, ao igual que nos estudos de Enxeñaría, significa unha perda de alumnos do 25% dende 2005. En 2013-2014 matriculáronse en España 1.412.673 estudantes de primeiro ano, o que supón un 1,5% menos que no curso anterior.
Por outro lado, as carreiras que menos acollida teñen seguen sendo aquelas que pertencen á rama da Filoloxía. A hebrea, a románica, a eslava e a portuguesa son as de menor aceptación. O argumento que dan os expertos tamén repítese: son carreiras vocacionais. "As titulacións relacionadas cos Humanidades case sempre están entre as menos demandadas. Os únicos estudos que se manteñen estables e están relacionados coa Filoloxía son os Estudos Literarios, os ingleses e a Lingua e Literatura moderna", apunta o profesor Roselló, da Universidade de Barcelona. "No noso caso, a menor demanda, e cun descenso moi pronunciado nos últimos anos, é para Xeografía".

O debate

Ante esta realidade os centros públicos reciben un debate que sempre xorde por estas datas: Hai que estudar carreiras en función da demanda laboral? O exministro de Educación, José Ignacio Wert, xa o dixo en 2013: Deberíase inculcar aos alumnos universitarios que non pensen só en estudar o que lles apetece ou en seguir as tradicións familiares, senón que pensen en termos de necesidades e do seu posible empleabilidad". Indo un paso máis alá, o profesor Carlos Arroyo, e autor de varios libros de autoaxuda ao estudante, explicaba nun blog deste xornal que o mundo profesional de agora tende ao historial académico dos aspirantes pero, simultáneamente, ten en conta cada vez máis o perfil persoal, o estilo e as competencias de cada un. "Para un banco quizais sexa máis interesante un enxeñeiro con tres idiomas que un licenciado en económicas cun nivel medio de inglés", afirma.
Que din os datos? As titulacións que contan con máis saídas profesionais actualmente son Administración e Dirección de Empresas (ADÍA), Enxeñaría Industrial, Informática e as da rama da Sanidade. Ao outro lado da balanza sitúanse os enxeñeiros navais, os arquitectos, os químicos, os filólogos e os enxeñeiros electromecánicos, segundo un informe da firma de recursos humanos Adecco. "Un consello que damos sempre e que, ademais, piden os nosos clientes é que para saír ao mercado laboral é indispensable dominar inglés ou francés", subliña Rubén Fernández, apoderado de Spring Professional de Adecco.
Se xa se dispón do coñecemento do idioma, por comunidades autónomas, Madrid é a que máis oferta de emprego dirixe aos recén titulados, co 31,24% do total, seguida a gran distancia por Cataluña (13,61%), País Vasco (11,26%) e Andalucía (10,42%), segundo Adecco. No outro extremo estarían La Rioja, Cantabria e Navarra. "Se volvese estudar agora, recomendaría que se botase un ollo cara a onde se está a dirixir o mercado laboral", di Fernández.
Por carreiras, a diplomatura en Turismo e a Enxeñaría Técnica Forestal son as que menos opcións laborais presentan, segundo os datos oficiais. En ambas as dúas un de cada dous titulados rematou empregado en algo para o que non necesitaban ningún tipo de cualificación nin unha formación superior ao graduado escolar.
O problema de orientar os estudos cara ao mercado laboral é que existe unha correlación coa taxa de abandono, segundo apunta Julio Contreras, vicereitor de estudantes da Universidade a Complutense. "Hoxe estanse demandando uns empregos que dentro duns anos igual cambiaron", subliña. De feito, nos anos 2000 a carreira de Arquitectura tiña unha demanda laboral moi alta, auspiciada polo boom inmobiliario e agora, non obstante, este colectivo é o cuarto con maior taxa de desemprego, segundo o Sindicato de Arquitectos. "Na Universidade valoramos a sociedade do coñecemento. Os anos de estudo non só serven para prepararse para a vida laboral, senón para formar cidadáns con madureza", conclúe Contraeras.

Só dous de cada dez galegos ten un bo nivel de comprensión científica

O 44% dos galegos asegura recibir un nivel de educación nesta área baixo ou nulo e un 95% considera necesario recibir unha maior formación en ciencia.

Os galegos non están feitos para a ciencia. Iso se se ten en contra un recente estudo que apunta que só o 24% deles afirma ter un bo nivel de comprensión científica, mentres que o 53% só entende os conceptos máis básicos e o 23% admite que lle resulta complicado. 
 
O informe, realizado en 2014 por AstraZeneca co obxectivo de analizar o coñecemento e as expectativas dos galegos ante a ciencia, destaca que un 43% dos enquisados considera contar cunha educación científica media, mentres que un 39% afirma recibir un nivel baixo de formación e un 6% asegura non ser formado nesta área. 
 
Aínda que para catro de cada dez galegos o seu grao de educación é baixo ou nulo, é importante destacar que o 96% considera que ter coñecementos básicos sobre ciencia é fundamental. De feito, o 95% dos enquisados recoñece que é necesario impulsar unha maior formación en ciencia, sobre todo nos centros educativos que, cun 87%, encabezan a listaxe de lugares nos que se debe adquirir devandito coñecemento, seguidos de Internet (38%) e os medios de comunicación (28%). 
 
Ademais, para sete de cada dez galegos a tecnoloxía axuda á promoción do coñecemento científico. Iso si, á hora de descubrir conceptos novos e profundar nesta disciplina é importante que o texto sexa divulgativo e así o manifestaron o 57% dos enquisados. Outros factores que fomentan a consulta de material científico son que a súa presentación sexa atractiva  (50%) e o prestixio da fonte (46%). 
 
Neste sentido, hai unha grande diferencia entre a poboación máis nova e os maiores de 55 anos.  Por unha banda, aprécianse amplos contrastes nos galegos enquisados (16 a 24 anos), xa que un 27% asegura ter un nivel de educación científica medio-alto. Mentres tanto, o 40% dos galegos maiores de 55 afirma posuír un nivel baixo de formación en ciencia 
 
Na análise dos resultados por Comunidade Autónoma,  Galicia ocupa a décima posición das comunidades nas que os cidadáns afirman ter un dos niveis máis baixos en educación en ciencia.
 
As maiores porcentaxes de persoas que afirman ter un bo nivel de comprensión científica e un grao de educación alto neste ámbito corresponden ás mesmas rexións: Murcia e Comunidade Valenciana. Con todo, no caso dos niveis máis baixos de educación e comprensión, non existe esta dualidade. 

O Instituto Tecnolóxico de Matemática Industrial promoveu 30 contratos de transferencia dende a nosa terra

Simulación, datos masivos (estatística e big data) e optimización foron as grandes áreas nas que centrou o ITMATI (Instituto Tecnolóxico de Matemática Industrial) a súa actividade de transferencia. Así se fai saber na memoria anual de actividades 2014 presentada e aprobada polo consello de goberno do consorcio ITMATI, instituto galego do que xa temos falado en Código Cero con motivo das súas xornadas so o potencial numérico no progreso económico e social, participadas polo CITIC. No documento presentado agora revélase “un importante medre da actividade do instituto durante o pasado exercicio”, centrada sobre sobre todo na promoción da transferencia de tecnoloxía matemática a partir do coñecemento desenvolvido nas tres universidades galegas e na achega de respostas eficaces ás demandas das empresas, das industrias e das entidades públicas.
En termos concretos, puxéronse en marcha preto de 30 contratos coa participación directa de 19 empresas e entidades e a colaboración de máis de 30 entes, ademais de crearse 21 postos de traballo. Así, dende a constitución de ITMATI (marzo de 2013) promovéronse 7 contratos no marco de convocatorias FEDER Interconecta; 13 de colaboración tecnolóxica directa con empresas e entidades; un proxecto estratéxico de consorcios de investigación empresarial (CEN) xestionado polo Centro de Desenvolvemento Tecnolóxico Industrial (CDTI); dous proxectos de investigación e de desenvolvemento individuais (PDI) xestionados por CDTI; dous cursos de formación; unha Unidade Mixta de Investigación Repsol-ITMATI no marco da convocatoria da Asociación Galega de Innovación, e un proxecto competitivo concedido polo Goberno noruegués.
Por áreas de transferencia, destaca en número a de simulación, con 21 proxectos activos, que superaron o 60% da facturación do centro. A continuación sitúase a área de optimización con 12 proxectos activos que representan o 25% da facturación. Finalmente, a área de estatística/big data conta con 7 proxectos activos, que supoñen o 14,87%. A tecnoloxía matemática permitiu a ITMATI resolver problemas “de gran interese en practicamente todos os sectores industriais”, sinálase no informe do consorcio, onde se engade que os contratos con maior facturación foron os sectores da enerxía, materiais, naval e medio ambiente.
A formalización dos devanditos proxectos achegaron en torno ao 95% dos ingresos do instituto durante 2014, acadándose os 525.519,35 euros (excluíndo o IVE). O total de facturación no pasado ano ascendeu a 551.529,35 euros.
Ademais, o ITMATI participou na organización de numerosos eventos. Entre eles salientan cinco iniciativas específicas de interacción matemática-industria ou accións internacionais como os dous proxectos no ámbito metalúrxico co Instituto de Investigación Teknova AS (Noruega). Con estas e outras accións, sinalan fontes do consorcio galego, “divulgouse a capacidade transversal das matemáticas a empresas e organizacións de diferentes sectores produtivos,e facilitouse, dinamizouse e fomentouse o coñecemento da utilidade destas tecnoloxías, con especial énfase nas PEME e na sociedade, para que actúen como elemento innovador da innovación na industria, e esperten o seu interese”. Dende o centro, ademais, mantivéronse contactos bis a bis con empresas e organizacións, accións que difundiron tanto en medios de comunicación convencionais e dixitais, así como nas principais redes sociais (Twitter, LinkedIn) e no espazo web de seu, itmati.com.

“Vivir en galego é moi difícil”

DOCUMENTAL SOBRE O ABANDONO DA LINGUA NA INFANCIA

“A lingua dos nenos” é un documental producido por Rinoceronte Editora que se achega, a través dun grupo de nais a pais, ao proceso de abandono do galego na infancia.

Dispoñíbel na rede está o documental “A lingua dos nenos”, producido por Rinoceronte Editora e dirixido por Uxía Piñeiro con realización de Carla Avión que reflexiona sobre o abandono da nosa lingua na infancia, en nenos e nenas que viven nun entorno familiar galego falante. A través de entrevistas con nais e pais, o documental amosa casos particulares de familias con vontade de educar aos seus fill@s en galego mais que asisten ao cambio da lingua, en maior medida ao se escolarizar.
Pais e nais explican tamén as súas estratexias para que a xeración máis nova continúe ou mesmo regrese a súa lingua materna. O escritor e investigador Henrique Arguindey, un dos entrevistados, explica que o seu fillo volveu ao galego xusto despois dunha estadía fóra de Galiza. “Arríncanllela lingua”, afirma.
“É moi difícil vivir en galego”, apunta Mar Hermida ao tempo que relata que en varias ocasións téñena parado para dicir “Y le hablas a los niños en gallego?”. “Cando se nos di ás persoa que falarmos galego que o galego se quere impoñer, comer o espazo do castelán, gustaríame que explicasen de que estamos a falar”, sinala Tati Mancebo. Ramiro Torres, Isabel Ferreiro, François Davó e a vicepresidenta da Mesa, Mónica Pazos.

VER VÍDEO. 


luns, 3 de agosto de 2015

Escola Semente de Compostela duplica alunado a respeito do ano passado

O novo feito desta iniciativa popular soma-se às aberturas de inscriçons em Vigo e Trasancos.

A Semente de Compostela, a primeira das fôrom abertas no país, explica que "como a matrícula do próximo ano [2015 - 2016] duplicou a do presente [2014 - 2015], tivemos que duplicar também as nossas instalaçons". O novo local que a escola abrirá, a Semente da Torreira, já recebe as obras de acondicionamento. Estará a apenas uns metros da Semente das Salvadas em que, até agora, as crianças de Compostela participavam nesta experiência educativa e desde setembro as crianças poderám desfrutar do novo espaço compostelano.
O sucesso da Semente nom se termina em Compostela, e a experiência - para além de multiplicar ano por ano o alunado - já está presente também em Vigo e Trasancos: A escola viguesa (no bairro de Teis), que é promovida pola Associaçom Pró-Escola Semente de Vigo, já abriu período de matrícula, e chama as crianças de 2 a 6 anos, alvo do projeto, a se inscreverem. Quanto à de Trasancos, até 31 de agosto as e os cativos podem pré-inscrever-se nesse centro de Narom.
O sucesso deste projeto nascido dos movimentos sociais galegos é incontestável quatro anos depois do seu início. Sem ánimo de lucro e impulsionada inicialmente pola Gentalha do Pichel a rede tenciona conformar as bases necessárias para a criaçom da Escola Nacional Galega.  Tomam o seu nome das Escolas de Ensino Galego criadas a começo do século XX polas Irmandades da Fala, e impulsionadas por Leandro Carré e Ángelo Casal.
Nas Escolas de Ensino Galego, todas as atividades som desenvolvidas em galego, que é lá entendido como "parte indissolúvel da nossa cultura, da nossa história e do nosso futuro" defendendo ainda o seu caráter internacional num espaço intercultural.
A pedagogia transformadora aplicada nas Escolas Semente ao serviço dos interesses populares, baseiam-se nos princípios de coeducaçom, laicidade, assemblearismo, interaçom com a natureza, respeito pola autoregulaçom da criança e integraçom no contexto do seu bairro e da cidade.