París ben vale unha misa

Javier de Lucas, coa excelencia que afai nas súas análises, deixou ao presidente de goberno e aos seus adláteres coas vergoñas ao aire por mor de consumarse o nomeamento do exministro José Ignacio Wert como embaixador ante a Organización para a Cooperación e Desenvolvemento Económico (OCDE) con sede en París. Cando de premiar aos seus fieis trátase, aparecen sen timidez o xesto alegre e firme, o ademán dos populares que mandan e medran. Este novo caso de privanza e amiguismo é certamente revelador de como a dereita entende a política, ao bo dicir do catedrático De Lucas, pero tamén da desvergoña connivente e sen límite do goberno en xeral, con Rajoy á cabeza, e de Wert en particular.

Sabido é que o hugonote Enrique de Borbón renunciou ao seu credo protestante co fin de, convertido ao catolicismo, subir ao trono de Francia. Ser coroado ben valía unha misa en Notre Dáme. Cuestión de prioridades. Cinco séculos despois, Wert fai seu ese pragmatismo borbónico desembarazándose de algo tan valioso e nobre como a xestión do Ministerio de Educación e Cultura a cambio de prebendas máis substanciosas: a bicoca dunha embaixada co seu boato e corte de conselleiros (probablemente una das canonjías máis prezadas pola súa placidez e a descansada vida de quen foxe do mundanal ruído), un soldo acorde (bastante máis de dez mil euros mensuais) e outras banalidades de diplomático, unhas copas en Pierre Charron, ceas tête à tête coa súa nova esposa en Lle Meurice (ou, para non estar sós, coa embaixadora española ante a Unesco, Teresa Lizaranzu, recentemente nomeada polo mesmo conduto e deméritos en espera presuntamente do destino do seu marido, actual xefe da oficina económica da Moncloa). Importáballe pouco deixar a Rajoy cos fuciños dunha cuarta a poucos meses das eleccións xerais. Ou quizais, precisamente pola proximidade dos comicios, conviña afrontar o carajal do próximo inicio de curso cun amansado opusdeísta tras desprenderse de Wert, se non o peor ministro de todos os tempos, sen dúbida o mellor antólogo da petulancia, soberbia e necedad. E das aleivosías. A cambio o saínte tería o seu momio.

Conta a maledicencia que o citado, tan enamoradizo mesmo de si mesmo, ao pouco de ser nomeado ministro quixo moi preto á súa amiga Montserrat Gomendio Kindelan, bióloga millonaria, perita en estratexias reprodutivas, sen un só libro coñecido baixo o seu nome. Ninguén mellor que ela, pois, para asumir a Secretaría de Estado de Educación, Formación Profesional e Universidades, sen dúbida pola súa saber en efectos deletéreos da consanguinidad e outras especificidades científicas do reino animal. Logo houbo quen acusou de nepotismo retroactivo ao chulesco ministro, axiña que como, transcorrido un tempo prudencial, confirmouse o seu noivado con Gomendio. Máis aló de curiosidades que escapan obviamente ao interese destas liñas, lembrarei que foron aumentando as críticas á parella pola súa incapacidade de discernir entre o público e o privado. Alguén pensará que na complicidade da alcoba prematrimonial (pecado xa venial mesmo para os correúdos do Opus) forxaron decretos, recortaron as bolsas, creceron os seus despropósitos e as reválidas, buscaron tenazmente o enfrontamento coa comunidade escolar e, sobre todo, reinventaron o desdén e a patraña… Daqueles amores viñeron estes lodos: unha reforma educativa (LOMCE) con rexeitamento unánime da oposición e data de caducidade, as galopantes taxas universitarias, o decreto 3+2 co seu ignominiosa selección estudantil e abandono universitario por falta de recursos (que denunciei en leste mesmo diario), o sometemento ás esixencias eclesiásticas, a paranoia de españolizar Cataluña a golpe de BOE e veleno patriótico, o desprezo pola cultura, o ninguneo a todo e ao seu contrario. Etcétera.

Tras deixar feita uns raposos a educación do país, aínda atoparon o tempo suficiente para urdir un futuro en común, unha saída indecente. Custa crer tanta estratexia e premeditación. Vexamos. Gomendio deixa a secretaría de Estado para ocupar en París o posto de directora xeral adxunta de Educación na OCDE, cuxa secretaría xeral ostenta o mexicano Anxo Gurría, premio Nova Economía 2014 e a quen non por azar en febreiro deste ano nomeouse doutor Honoris Causa pola Universidade Europea de Madrid. O acto de investidura foi presidido sen toga nin birrete por Montserrat Gomendio, que non só destacou adulonamente a vocación de servizo público do investido, de quen poucas semanas despois sería a súa subordinada, senón que ademais, a modo mitinero, de autobombo e de exame coma se de presentar a súa candidatura ao posto tratásese, non escatimou dilatados eloxios á OCDE, adobados con varias impertinencias, lamentables en tan solemne acto. Saque o lector as súas propias conclusións. Na capital francesa aloxouse co aínda ministro no Colexio de España, residencia pública dependente da que foi a súa Secretaría de Estado. E ambos seguiron maquinando o rendible proveito persoal mentres o ministerio dormitaba sen unha das súas cabezas e a outra buscando acomodo en desbandada.

Só faltaba a guinda. A pesar da súa probada carencia de idoneidade e inexperiencia para o cargo (contrariamente ao que presupoña a súa compañeira Ana Pastor), Wert meteu as mans ata os cóbados no empeño, como Alonso Quijano na aventura. Puxo a súa ansiada cancillería na lista de voda, celebrou as súas nupcias nunha facenda sen papeis de Colmenar Viejo e, segundo as habladurías, alí escoitou un "se forte" na espera, tan de Rajoy. Derrotados os dimes e diretes, incluso os dos seus propios compañeiros, descansou por fin os seus posaderas e altanería no despacho multilateral da Avenue Marceau e, á conta do erario e por caprichosa reagrupación familiar, refixo a súa nidal madrileño nun pisito oficial de medio quilómetro cadrado, Avenue Foch, no reputado distrito XVI parisiense. O nomeamento produciuse con estivalidad alevosa o último venres do curso político, ás ocultas e a deshora, como o presidente de goberno e os seus afán silenciar sinecuras e apupos. Paris vaut ben une messe; entre a trasfega dos seus amores, Wert logrou cantala navegando o Sena ao contraxeito..