venres, 30 de outubro de 2015

O estrago laboral da mocidade galega, en catro gráficos

A Enquisa de Poboación Activa (EPA) do terceiro trimestre do ano amosou unha importante caída do paro xuvenil en Galicia tanto en termos intertrimestrais -unhas 6.000 persoas- como interanuais -máis de 18.000-. Estas cifras permitiron reducir a taxa de desemprego da poboación entre 16 e 29 anos ata o 29,6%, cinco puntos menos que tres meses antes e sete menos que no mesmo trimestre de 2014. Estes bos datos non logran, no entanto, compensar o estrago laboral sufrido pola mocidade galega na última media década, con taxas de ocupación -persoas traballando- case dez puntos por baixo das de 2009, cando xa comezara a crise, o paro en aumento e a poboación activa en retroceso, como a nivel xeral.
A poboación moza caeu un 22% nestes anos, mentres que a poboación xuvenil activa retrocedeu un 33%
Para realizar unha aproximación á realidade laboral da mocidade galega neste período cómpre, en primeiro termo, comparar a evolución do número de habitantes de entre 16 e 29 anos coa da poboación activa nesta idade, isto é, coa da xente nova que está traballando ou en condicións de facelo. Nestes anos, o país pasou de ter case 429.000 persoas nesta franxa de idade a algo menos de 336.000, unha caída algo inferior ao 22%. Mentres, a poboación xuvenil activa pasou de 273.000 a 182.000 persoas, un 33% menos

Esta contracción da poboación activa entre a mocidade dá lugar a que, tras a devandita baixada do paro, se dea a circunstancia de que na actualidade hai menos mocidade no desemprego que hai seis anos, pero tamén menos mocidade con traballo. Así, tras roldar os 80.000 mozos e mozas no paro no ano 2012, segundo a EPA, na actualidade están á procura de emprego unhas 54.000 persoas mozas, case 8.000 menos que a finais de 2009. No entanto, naquela altura había 211.600 persoas de entre 16 e 29 anos a traballar e o último dato indica que só teñen traballo 128.300, unha caída superior ás 83.000 persoas.

Neste escenario, o peso da mocidade no conxunto da poboación activa de Galicia reduciuse notablemente, coas implicacións que isto ten en ámbitos tan diversos como a emancipación, a natalidade ou o sostemento do sistema de pensións e dos servizos públicos. No ano 2009 algo máis do 20% das persoas que traballaban ou buscaban traballo en Galicia tiñan entre 16 e 29 anos. O último dato indica que esta cifra caeu ata o 14%.

Así se configura un escenario no que case máis de tres anos a taxa de ocupación -persoas traballando- estivo por baixo da taxa de desemprego, se ben os últimos datos deixan a ocupación no 38% e o paro, no 29%. Mentres, o acontecido neste período implica que, en apenas seis anos, a taxa de actividade pasou do 63% a ao 54%, o que implica que pouco máis da metade da xente moza está incorporada ao mercado laboral.

Taxas de actividade, ocupación e paro da mocidade galega

CC BY-SA Praza Pública

Santiago e Vigo, con 28 galardoados, lideran os Premios Fin de Carreira

A Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria acaba de conceder os premios de fin de carreira a un total de 77 persoas que remataron os seus estudos no curso 2013/2014 no Sistema Universitario de Galicia (SUG). A resolución da convocatoria, á que se destinaron preto de 200.000 euros, pode consultarse no Diario Oficial de Galicia de hoxe, no enlace http://www.xunta.es/dog/Publicados/2015/20151028/AnuncioG0164-201015-0003_gl.html.
Estes galardóns teñen como finalidade recoñecer o traballo, esforzo e excelencia das mellores traxectorias académicas dos estudantes das universidades galegas. Dos premiados, 28 cursaron os seus estudos na Universidade de Santiago de Compostela (USC), 20 na da Coruña (UDC) e 28 na de Vigo (UVigo). A puntuación máis alta correspóndese a unha graduada en dereito da UDC, que obtivo unha nota media de 9,85.
Os premiados recibirán unha dotación económica de 2.500 euros e un diploma acreditativo desta distinción, o que supón un importante recoñecemento institucional, un valor engadido para o seu currículo, e un apoio económico.
Máis información no seguinte enlace: http://www.xunta.es/notas-de-prensa/-/nova/2651/conselleria-cultura-educacion-concede-77-premios-extraordinarios-fin-carreira

Boina de ouro, para promover a moda galega en galego

O Clube da Lingua do IES Marco do Camballón (Vila de Cruces) organiza o Concurso de Fotografía Boina de Ouro, dirixido a profesionais ou afeccionados á fotografía. Entre os obxectivos da iniciativa están os de promover a boina como accesorio de moda, vincular o idioma ás últimas tendencias e promover o uso do galego na comunicación social en rede.
Establécense dúas categorías: "Premio Boina de Ouro", onde se valorará especialmente a calidade artística da foto, e "Premio Boina de Simpatía", que premiará a foto que mellor promova (con humor e simpatía) a imaxe da boina nas redes sociais. Para consultar as bases completas do concurso, preme aquí.
Información tirada do Centro de Documentación Sociolingüística de Galicia.

O valor educativo da literatura

Extractos do discurso que o escritor Arturo Pérez Reverte pronunciou no Congreso de Educación de Santillana 

Académicos e docentes examinan a importancia de ensinar literatura

“Van permitirme que non lles coloque a vostedes un ladrillo de literatura e teoría educativa, senón que lles fale do que realmente coñezo. Da experiencia de vida e libros que sostén o que escribo, o que digo, o que penso. E de como unhas cousas leváronme a outras, do mesmo xeito que a calquera raparigo cun libro preto este ábrelle portas que, doutro xeito, permanecerían pechadas moito tempo, ou talvez para sempre. Da literatura como mecanismo, como arma, de educación e de vida”.
“Durante vinte e un anos, como reporteiro, traballei en países en guerra. E desde fai agora trinta anos escribo novelas. Sen os libros que me acompañaron desde o principio, explorando diante de min o camiño, talvez perderíame mil veces nesa vasta xeografía das guerras e as catástrofes que empecei a percorrer moi nova. Os libros axudáronme a empezar o xogo con vantaxe. No principio, por tanto, foron os libros. A biblioteca. Eu tiven a sorte de empezar a ler moi pronto. Veño dunha desas familias con bibliotecas grandes, e iso facilitou as cousas”.
“Esa memoria literaria é a miña verdadeira patria como lector. E como escritor. A matriz da que parte todo. Hai algún tempo, un bo amigo meu propúxome, a modo de xogo, que elaborase a lista dos 100 libros que, dunha ou outra forma, máis influíran na miña vida, como lector, como escritor, e como individuo. Púxenme a iso por curiosidade e, para a miña sorpresa, descubrín que deses cen libros a maior parte léraos ante dos vinte anos. E, seguindo coa sorpresa, á hora de reflexionar sobre iso e establecer relacións, caín na conta de que, en realidade, o resto da miña vida, o que fixen foi buscar nas viaxes, nos amigos, en todo o demais, a pegada que eses libros deixáronme. E a reescribilos, como novelista, unha e outra vez, baixo luces diferentes”.
Publicidad
“En realidade, igual que, din, o home tenta volver inconscientemente ao claustro materno, eu, tras vivir, rápido e con intensidade, o mundo real, intento agora, coas miñas novelas, talvez, volver aos meus libros de mocidade. Reescribir aqueles libros, pero á miña maneira. Proxectar na miña propia vida aqueles anos de lecturas ininterrompidas, cando todo estaba aínda por descubrir e cando todo canto podía caber nunha vida aínda por vivir era posible. Se foi a literatura a que me empuxou a levar esa vida, unha vez vivido todo iso, o camiño lóxico, natural, era un retorno ás fontes. Un regreso a esa orixe. Á literatura”.
“Que alguén que se iniciou como lector apaixonado e fíxose reporteiro por mor da literatura regrese alí de onde veu, non só non é un paradoxo, senón que é lóxico. Mesmo como aventura. Lembren que, segundo os canons do xénero, por aventura entendemos unha viaxe chea de perigos ou descubrimentos, a cuxo termo o protagonista atopa a felicidade ou a decepción pero que, en calquera caso, progresou no coñecemento de si mesmo e do mundo no que viviu. E todo iso seino, sabémolo, sábeno vostedes, grazas á literatura. Aos libros que en primeiro lugar móstrannos o camiño por onde irnos e en segundo lugar, ao regreso, permítenos ordenar o que de tan longa viaxe traemos na mochila”.
“A lectura como factor educativo. Como trampolín de vida e intelixencia. De vida e futuro para un mozo lector. O ser humano adoita chamar novo ao que, en realidade, esqueceu. Con todo, todo está aí. Neses tres mil anos de memoria cultural: as repostas aos desafíos, as grandes solucións, os grandes desastres, o ser humano na súa miseria e a súa gloria. Os libros, a lectura, non só dan o coñecemento dunha lingua e o seu uso correcto, ou transmiten coñecementos. Son tamén portas ao pasado, viaxes do tempo que permiten a un mozo pelexar xunto aos tlaxcaltecas, construír as pirámides, navegar polo mar tenebroso, vivir a Italia do Renacemento, as independencias americanas, gritar o seu medo e o seu valor en campos de batalla ou vivir a intensa emoción da soidade e o descubrimento nun laboratorio, nun gabinete científico. Pasear xunto a filósofos gregos, loitar nas Cruzadas ou ser amigo de George Washington ou de Beethoven”.
“A literatura dá ferramentas prácticas de vida, adiántase ao que eses mozos terán que vivir no futuro. Proporciónalles analxésicos para soportar a dor, armas para combater, mecanismos para comprender. Pon á súa disposición eses tres mil anos de cultura, de ciencia, de experiencia e de memoria”.
“A miña última novela titúlase “Homes bos”, e refírese a quen, no século XVIII, creron que era posible cambiar o mundo con libros. Facer aos seus concidadáns, con libros e lectura, máis cultos e en consecuencia máis libres. Neste último ano, nas entrevistas de prensa, moitas veces preguntáronme quen son hoxe os homes bos. A quen podemos chamar así. E en todos os casos respondín o mesmos: os homes bos, hoxe, son os profesores. Os mestres. Eses homes e mulleres con frecuencia mal pagos, maltratados a miúdo tanto polo sistema como pola incomprensión dos propios pais dos seus alumnos, que con todo seguen fieis á súa vocación e ao seu oficio, tentan salvar á maior parte dos mozos que se lles encomendan. Eses mestres capaces de deixar pegada, de abrir camiños, de merecer que, pasado o tempo, algúns deses alumnos lémbrenos con afecto e respecto. Heroes anónimos que saben que dos vinte ou trinta mozos que ten en clase non se salvarán máis que algúns, pero que eses poucos xa xustificarían os seus esforzos. O seu traballo. E para eses homes e mulleres bos, para eses mestres, a mellor ferramenta, o mellor argumento, é un libro. Un libro que saiba, grazas a eles, captar a atención do neno, fascinar ao novo, forxar ao adulto”.
“Estou convencido, quizá porque teño biblioteca e lin o suficiente para proxectalo na vida, de que vén un mundo duro. Complexo e difícil. Un territorio hostil onde de novo, como noutros momentos da Historia, o ser humano vai necesitar enormes recursos intelectuais para manter a serenidade e a lucidez. E tamén estou convencido de que para afrontar os desafíos dese mundo que xa nos chama á porta non basta o buenismo estúpido que os adultos organizamos, levamos moito tempo organizando, como mecanismo de diversión e de educación dos nosos fillos. Todo iso irase ao diaño ao primeiro embate de realidade. Unha realidade que sempre estivo aí, nas fronteiras do horror, e que desde fai máis de medio século o ser humano occidental empeñouse en esquecer e en negar”.
“Nese mundo que vén, que está aí, que sempre estivo pero que agora nos confortables fogares occidentais percíbese máis, quen hoxe son nenos necesitarán armas defensivas, recursos intelectuais e consolo analxésico. Con mestres, homes bos, que os guíen por un territorio de libros, de literatura que os conduza ao territorio da vida. Con libros como, por exemplo, o Quixote. Ese libro complexo, difícil de ler cando se é novo e estase a soas, pero que en mans dun bo guía, dun home bo que saiba utilizalo, ofrece unha panoplia extraordinaria de material co que se pode traballar na aula, pois todo está aí: literatura, aventura, dignidade, fracaso, ética, heroísmo, covardía, amor, infamia, bondade, lucidez…. Con só un Quixote como libro de texto, un bo mestre podería traballar todo un curso cos seus alumnos dunha forma eficacísima e fascinante, extraendo das súas páxinas un temario tan completo como a vida mesma. Un libro, recordémoslo, que sería imposible sen un autor, Cervantes, asendereado de lecturas e de vida. Coa mirada lúcida, triste e bondadosa do home nobre que leu, viaxou, e á luz de todo iso escribe a súa obra inmortal”.
“O Quixote é a bandeira da nosa patria: esa patria de 500 millóns de hispanohablantes. A única que ninguén discute. A da lingua española que nos fai irmáns en Porto rico e en España, conscientes que se cada cal ten a lingua que merece, nós temos a lingua magnífica que merecemos ter. A lingua máis fermosa do mundo. E a min, que non son moi de bandeiras e fanfarrias patrioteras, pois a miúdo vin canto canalla escóndese entre os seus pliegues e as súas notas musicais, debo confesar que me enorgullece dicir isto aquí, en español da vella Castela mestizado, enriquecido por séculos de historia, de sangues diversos, de linguas, pobos e lugares. E facelo a miles de quilómetros do lugar onde por azar nacín. Falar en español achándome na mesma patria, na miña, ao cabo de X horas de voo en avión. Coa certeza de que aquí non son estranxeiro e que vostedes non o son cando viaxan alí, e que na sede da Real Academia Española, xunto ao Museo do Prado, vostedes teñen a súa casa do mesmo xeito que eu teño aquí a miña”.
“Por todo iso necesitamos homes bos, homes e mulleres co patriotismo cultural ao que acabo de referirme. Un patriotismo que nada ten que ver con fronteiras ou razas. Un patriotismo nobre que busca facer mellores aos nosos fillos e netos, no que a literatura, a lectura, seguen sendo ferramentas educativas eficaces e imprescindibles. A lectura, os libros, que permitirán aos nosos fillos e os nosos netos, en tempos revoltos de mudanza, a ambos os dous lados do Atlántico, seguir pensando como gregos, pelexar como troyanos e, cando chegue o momento, morrer como romanos”.

 

XVI Xornadas de expresión oral “Tíralle da lingua”

A Asociación Socio-Pedagóxica Galega organiza as XVI Xornadas de expresión oral "Tíralle da lingua", dirixidas ao profesorado co obxectivo de transmitirlles a importancia do factor oral na recuperación da lingua e proporcionarlles técnicas para traballar a oralidade na aula.
As sesións desenvolveranse o 21 de novembro de 2015 no IES As Fontiñas (Santiago de Compostela). O prazo de matrícula (que debe realizarse a través do web da AS-PG) remata o 20 de novembro.
Ademais destas xornadas, dirixidas ao profesorado, o proxecto "Tíralle da Lingua" consta tamén dun concurso de relato oral, dirixido ao alumnado, cunha fase final que se celebra no mes de abril en Santiago de Compostela.
Información tirada do Centro de Documentación Sociolingüística de Galicia.

Decapitar a “A Nosa Terra”

cultura é o que nos define, a resposta que damos ás circunstancias, acudindo a tradicións, a saberes e innovacións, ao aprendido nas relacións e pola capacidade de tolerancia. Así creamos a cultura galega, o tear que facemos e desfacemos, a que sobrevive con cicatrices, mellora e tamén se empobrece ou se a cultura para identificarnos no mapamundi. Mesmo con símbolos que idolatramos, quizais en exceso, bandeiras, insignias, himnos, santóns... Entre as tentativas modélicas, creadas pola contemporaneidade para expresar ese “Nós”, moitas quedaron enzoufadas nos fracasos, entre as derradeiras as “Industrias da  Memoria”, “Sargadelos” e o “Castro” e o seu espírito motor, continuador da sementeira do “Seminario de Estudos Galegos”, o “Laboratorio de Formas”, con esa carga reflexiva sobre tradición e contemporaneidade, adorno e necesidade, particularidade e universalidade, arte e industria... e sobre todo o compromiso ética-estética. Endexamais nos cansaremos de repetir isto que chama na conciencia dun pobo. Nin esqueceremos aqueloutra tentativa coas súas etapas en relación coas mareas políticas, a dun periódico con título contundente “A Nosa Terra”, artillado dende o sentir e falar desta nosa cultura. Asunto no que xa profundaron a periodista Margarita Ledo Andión en “Prensa e Galeguismo” ou Bieito Alonso en “A Nosa Terra”, xornalismo e nacionalismo político”, base para outras derivas.

As buscas románticas e provincialismos que pechan o século XIX conflúen en “ismos” que caracterizan o Modernismo e o século XX. Os pasos do rexionalismo conducen a un nacionalismo, propagado a través de colectivos  como as “Irmandades da Fala”, “Liga Gallega”,Solidariedade Gallega”... Proba de que a identidade, “Galicia” seduce. Son grupos preocupados pola organización e modernización do agro, por canto significa a cultura, coa creación de medios de expresión, publicacións que axuden a informar e formar dende unha óptica anticaciquil, pola desaparición dos foros,  combater o atraso económico, o esperpento... Agrarismo que proclamaba dende o púlpito Basilio Álvarez, abade de Beiro, a recuperación dos dereitos políticos, asumindo non confundir co folclorismo... Murguía, Antón Vilar Ponte, Lugrís Freire, Vicente Risco... Castelao encetan novas perspectivas.

A cabeceira de “A Nosa Terra” aparece o 4 de agosto de 1907 da man de “Solidariedade Galega” e baixo a dirección do coruñés Uxío Carre Aldao, unha de tantas figuras galegas hoxe transpapeladas. Páxinas ás que abre Murguía pedindo unidade na causa galega, co simil do facho de garabullos unidos, o que ninguén poderá partir, namentres que un a un tronzan... Periódico dirixido a unha pequena burguesía culta, de liberais e comerciantes, entendida como “minoría redentora”, baixo a sedutora luz da estrela de Rosalía, dos  exemplares éxitos empresariais que aproveitaban os recursos da terra, dos Peinador de Mondariz. E mirando á  Irlanda celta, liberada, espallando aos modernos creadores, Tagore, Ibsen, Rimbaud, Joice... Posteriormente as “Irmandades da fala” retomaran a cabeceira, naquelas páxinas desentúllase o paso do rexionalismo ao nacionalismo. A redacción está no Cantón Grande, 16, da Coruña,  guiada polo poeta Xosé Iglesias Roura e baixo a dirección de Antón Vilar Ponte. Reaparece o 14 de novembro do 1916 como “Boletín decenal. Idearium da Hirmandade da Fala  en Galicia e nas colonias galegas de América e Portugal”.  A tirada é de 2.000 exemplares. Poucas interrupcións tivo dende entón, si acaso motivadas polo financiamento ou pola censura. No 1923 farase quincenal e logo, coa ditadura de Primo de Rivera  retrasarase a mensual. Se ben no 1934 suspendeu a súa saída 4 meses pola represión das Dereitas Autónomas e Lerroux. até 1933 que se aumentará a semanario. E dende febreiro do 1932 voceiro do Partido Galeguista, con directores como Iglesias Alvariño, Suárez Picallo, Víctor Casas... defendendo nas súas páxinas a democracia, a autonomía, a república, até o 17 de xullo de 1936, detida polo golpe militar, cando se levaban publicados 422 números e cunha tirada duns 1.100 exemplares. Dende entón os grupos galeguistas no exilio americano seguen coa súa publicación, especialmente dende 1942 até 1972, promovida pola “Irmandade Galega de Bos Aires”. Foron anos nos que esporadicamente saíron case un cento de números. Páxinas nas que está presente un Castelao desterrado, a quen teremos que citar día si e outro tamén, namentres se fale de Galiza, como  Risco dicía. Colaboran Cebreiro, Blanco Amor, Núñez Búa, Alonso Ríos, Xohan Vicente Viqueira, Leandro Carré, Blanco Torres, Ramón Cabanillas...

1977: UN NOVO  E ESPERANZADO INTENTO

No 1975, morto o ditador na cama,  no 1977 un grupo de nacionalistas vencellados ao  Frente Cultural da Asamblea Nacional Popular Galega, entenderon retomar o tempo perdido, que non somos se non temos voz. Así, na notaria de Marín de  Alfonso Zuloeta de Haz, naceu a iniciativa empresarial de “Promocións Culturais Galegas”, co obxectivo de abrir canles de comunicación, editorial, prensa, radio, Tv,... asuntos nos que teimaba atinadamente o avogado pontevedrés Xóse Luis Fontenla, entregando todo, seguido de promotores  como Beiras Acosta, Cesar Varela, Morales Quintana e servidor... contando coa axuda e constancia de Francisco Carballo, Nemesio Barxa, as irmáns García Negro e tantos outros detrás e pola calada. Procurábase un traballo coordenado en iniciativas de difusión, colaboración de creadores, a entrega da militancia, o compromiso da UPG, do asociacionismo cultural en buscar accións, mercar bonos, asinar avais, todo tipo de axudas, subscricións, por aquí e pola emigración, as que permitiron a reaparición en Compostela da histórica cabeceira de “A Nosa Terra” , baixo a dirección e a ilusión de Margarita Ledo e o deseño de Pepe Barro, re-creando sobre teimas de Castelao... os debuxos de Perfecto Estevez ou de Xurxo Fernández... Tentativa, que ansiabamos mellorar e serviu de  escola  de país,  de periodistas: Galocha, Xosé Ramón Pousa, Luis Labandeira, Xosé Currás, Manuel Veiga, Primitivo Carbajo, Gaciño... de iniciación pra literatos, de fotógrafos, como Fernando Bellas, Xurxo Lobato, de debuxantes e humoristas, Xaquín Marín, Xosé Lois, Chichi Campos, Pepe Carreiro... Páxinas con colaboracións de Manuel María, Bernardino, Graña Aviles de Taramancos, Lois Dieguez, Bautista Álvarez,  Francisco Rodriguez, Pilar García Negro, tamén servidor e tantos outros. Á luz a información sobre as usurpación de terreos por empresas e particulares, As Encrobas, Baldaio, a Baleira, nuclear para Xove... poñendo a proba á mesma censura que levou aos xulgados e mandou retirar, sen éxito algúns números e á mesma  “Historia de Galiza”, editada pola ANPG. O voluntarismo, a cuestión económica, as tendencias no nacionalismo, as linguísticas, e sobre todo aspectos de xestión, crean fochancas e tropezóns. Retoma a dirección Alfonso Eire, “Pucheiro”, formado nestes avatares da transición e dende o nacionalismo. Muda entón a editorial a Vigo, tamén a maqueta e a orixinalidade.

QUÉN TEN A CABECEIRA DE “A NOSA TERRA”, ESA PARTE DA NOSA HISTORIA?

No 1987, baixo a coordenación de Cesáreo Sánchez, nace “Edicións A Nosa Terra”, ampliando e atendendo ás edicións en función das necesidades, aos libros do ensino e a canto significa Galiza, a edición electrónica. Co bipartito no goberno da Xunta nacen novas esperanzas, aparecen novos inversores vinculados ás finanzas, á construción e que reciben a cambio a cabeceira histórica... pra no 2011 o peche, seguido da “damnatio memoriae” e esas distorsións históricas sobre un medio nacionalista galego. ¿Quén ten hoxe as siglas do Partido galeguista?, ¿quen ten hoxe a cabeceira de A Nosa Terra?,¿que pensa facer con semellante legado?. Namentres, enguedellados entre tantas distractivas diatribas,  o proceso de deixar ao país mudo, xordo, sen pes nin cabeza continúa.

O Parlamento Europeo regula o futuro do roaming e da neutralidade de rede

Tras unha longa tramitación, finalmente o Parlamento Europeo aprobou as súas novas medidas para un mercado único de telecomunicacións para a Unión Europea, que principalmente supón a eliminación cos custos suplementarios por empregar o móbil no estranxeiro (dentro da Unión) baixo certas condicións a partires de xuño de 2017 e regras claras sobre o dereito de acceso á Internet, mediadas que pasarán a converterse en Lei tras o visto bo definitivo do Parlamento do novo paquete de telecomunicacións.
Ambas medidas a adoptar están a resultar moi polémicas, pois parecen ter en demasiada consideración os intereses das compañías de telecomunicacións e non protexer aos consumidores todo o ben que se debería. Por unha banda teremos que a eliminación do sobrecusto por roaming non entrará en vigor até o 15 de xuño de 2017, o que supón un importante retraso sobre o previsto inicialmente, existindo tamén unhas tarifas por itinerancia a un prezo reducido que entrarán en vigor o 30 de abril de 2016, e que serán dun máximo de 0,05 euros/minutos para chamadas, 0,02 euros para mensaxes de texto e 0,05 euros por Mbyte para Internet móbil.
Pero hai un detalle que non senta nada ben nesta nova normativa, pois resulta que realmente non se erradican os recargos por itinerancia, senón que iso só acontece para usos ocasionais, ou sexa, para usuarios viaxeiros, por considerar o Parlamento Europeo que a “itinerancia permanente” suporía un abuso, algo co que non coinciden as asociacións de consumidores, que consideran que se estamos nun mercado único deberiamos poder gozar das tarifas que máis nos conveñan, e non debería haber atrancos a facer uso dunha tarxeta SIM mercada no estranxeiro (dentro da UE).
No que se refire ao acceso á Internet, a nova normativa presume de obrigar ás compañías a ofrecer acceso á Internet tratando a todo o tráfico de xeito equitativo, ou sexa, que non poderían ralentizar deliberadamente a transferencia de certos contidos, aplicacións, servizos ou receptores, pero recoñécense excepcións como o cumprimento de ordes xudiciais, evitar a conxestión na rede e combater ataques cibernéticos. Pero esta defensa da neutralidade de rede resulta ser aparente, xa que adicionalmente se acepta a oferta de condicións especiais, como unha calidade de Internet mellorada para algúns servizos, sempre que non repercuta na calidade xeral, ou sexa, que faise xusto o que os defensores da neutralidade da rede queren evitar: a discriminación de certo tipo de tráfico ou servizo. Isto permitiría que as compañías puidesen ter accesos preferentes a servizos de alta demanda como Netflix ou servidores de videoxogos, o que incluso podería chegar a repercutir no peto do consumidor, de aí que non se reciba ben que se deixe tal porta aberta.
En vista das matizacións lexislativas, ao final, nin remata o roaming nin se apoia a neutralidade de rede, polo que simplemente mellóranse as condicións actuais, pero quédase moi lonxe das demandas dos promotores destas iniciativas.

A Mesa pide redobrar a aposta no galego en Ferrol como mellor resposta á proposta de Ciudadanos

A MNL remitíu un escrito a todos os grupos municipais do concello instándoos a potenciar a aplicación e cumprimento da Ordenanza municipal de Normalización Lingüística de Ferrol. A proposta de C´s de que o galego deixe de ser o idioma oficial debátese en pleno esta quinta feira.

A Mesa pola Normalización Lingüística considera que a mellor resposta que se pode dar a propostas como a de Ciudadanos, que pide que o galego deixe de ser o idioma oficial do Concello de Ferrol, é “redobrar esforzos” no emprego e protección da lingua propia de Galiza. A entidade presidida por Marcos Maceira remitíu un escrito a todos os grupos municipais do concello de Ferrol e ao grupo de goberno, instándoos a potenciar a aplicación e cumprimento da Ordenanza municipal de Normalización Lingüística de Ferrol, xunto coa toda a lexislación que ampara a oficialidade da lingua galega, especialmente sobre o uso do galego como lingua oficial de Galiza polas administracións locais.
Maceira sinala que “todos os estudos realizados indican a gravidade da situación da lingua galega no concello de Ferrol”. Unha situación que hai que “reverter para garantir que a lingua galega sexa realmente oficial a todos os efectos, non só sobre o papel”. Desde A Mesa de Ferrol, o seu responsábel Carlos Outeiro, lamentou “que aínda existan grupos empeñados en negar a realidade e en axitar vellos e novos prexuízos falsos contra a lingua galega”. Outeiro,reiterou a necesidade de reunir o Consello Municipal de Normalización pra posibilitar a implicación social no proceso de normalización lingüística que Ferrol debe reiniciar.
O último informe do IGE sitúa Ferrol como a cidade galega onde menos se fala o galego, un 12% da poboación, mentres que é onde máis hai persoas que nunca usan este idioma, un 23% dos habitantes.

xoves, 29 de outubro de 2015

Nin toureiros nin amas de casa! Fóra a educación franquista!

Hai apenas uns días coñeciamos por medio da prensa a última gran idea do Partido Popular no que a educación refírese: un novo título de FP Básica en tauromaquia, que se unía ao que xa avanzaron este verán con outro título para a formación de amas de casa. Calquera podería pensar que se trata dunha broma de mal gusto, pero o certo é que este goberno de nostálxicos do franquismo non pode esconder as raíces profundamente reaccionarias que forman parte do seu ADN. A educación franquista, o adoctrinamiento e os malos tratos aos animais como exemplo de tradición “e arte” son para eles puntos que deben ensinarse na escola pública: un escándalo completo que desde o Sindicato de Estudantes denunciamos enerxicamente.
As mozas amas de casa
Facendo alarde do carácter franquista que caracterizou ao goberno do Partido Popular unha e outra vez durante a lexislatura, o pasado verán aprobou a FP de actividades domésticas e limpeza de edificios e fíxoo xunto con outros 6 títulos máis para que esta aberración pasase desapercibida. Unha nova FP coa que pretende “formar” amas de casa. Despois da ditadura franquista, as nosas avoas e nais tiveron que dar unha batalla brutal nas rúas e nas empresas para obter dereitos laborais e sociais para a muller. Así se arrincaron moitas conquistas: plena autonomía xurídica e laboral, dereito ao divorcio, ao aborto etc., pero o que deixa claro o PP con esta FP é que quere dar marcha atrás ao reloxo da historia e que as mozas de familias traballadoras aos 15 anos volvamos estudar o equivalente á famosa materia de Labores “” que as nosas nais tiveron que padecer. É un gran exemplo sobre como entende o PP o papel da muller na sociedade: non só as trata como seres incapaces de decidir por si mesmas sobre a súa propia vida e o seu corpo - como se viu no seu intento por modificar a Lei do Aborto - senón que tamén pretende devolver á muller ao lugar no que a opresión franquista colocábaa: dentro das catro paredes da súa casa, como “sostén” da familia e privada de independencia e liberdade para poder traballar, organizarse e realizarse plenamente como calquera outra persoa.

Cando os últimos 4 anos, o PP dedicouse a privatizar garderías, quitar bolsas de comedor, aprobar reformas laborais que disparan o paro e precarizan o emprego golpeando aínda máis ás mulleres, cando a lei da dependencia na práctica deixou de existir, pretenden que sexamos as estudantes de familias humildes as que cumpramos en casa o papel que debería cubrir o sector público. O Estado debería ser quen garanta garderías gratuítas para todos os nenos de 0 a 3 anos, comedores escolares en colexios e institutos, axudas económicas e materiais para familias con membros dependentes, residencias dignas, gratuítas e de calidade para os nosos maiores, etc.

E os mozos toureiros
Doutra banda, vimos como ultimamente se reavivou unha gran contestación social ante as torturas e os malos tratos que sofren animais vítimas de supostas "festas populares" como o Toro de la Vega ou as propias corridas de Touros. Esta mobilización e oposición rotunda fronte a estes malos tratos, provocou xa en 2010 a prohibición das corridas de touros en Cataluña ou, máis recentemente, que Manuela Carmena retirase unha subvención de 61.000 euros a unha escola de Tauromaquia, propoñendo a retirada do terreo do que gozaban e que ascendía a 10.717,62 metros cadrados, cuxo mantemento e déficit custaban 800.000 euros de diñeiro público.

Ante estes acontecementos, o Partido Popular ha saído rapidamente ao rescate de quen defende os malos tratos animais como “arte e tradición” e tenta aprobar unha FP de Tauromaquia e Actividades Auxiliares Gandeiras. Unha FP que servirá para formar a mozas de 15 anos en como “realizar as sortes do touro relacionando os trastes e o seu manexo con cada unha das mesmas”. O escándalo que supuxo esta nova barbaridade foi maiúsculo e a indignación social respecto diso, enorme. En tan só unha semana, a petición de Change.org para pedir a súa retirada conseguiu 368.110 asinantes. Cando a educación pública pasa polas súas maiores dificultades, froito dos recortes do goberno, temos que ver como para o que defende o PP, por incrible que pode parecer, si que hai diñeiro: hai diñeiro público para a tauromaquia, hai diñeiro público para regalar a mancheas á Igrexa e tamén para crear cursos que só buscan o adoctrinamiento da muller na súa forma máis reaccionaria.
A FP Básica: a vía rápida do PP para expulsar aos mozos do sistema educativo
Desde o Sindicato de Estudantes explicamos o que realmente significa a Formación Profesional Básica contemplada na LOMCE e aprobada polo xa ex ministro máis odiado da historia da democracia - Jose Ignacio Wert - . Desde o principio denunciamos que se trataba de crear "un desaugadoiro" do sistema educativo onde meter a todos os alumnos con máis dificultades "socioeconómicas", tal e como rezaba literalmente o primeiro proxecto de lei respecto de que grupo do alumnado ía orientada esta FP Básica. Cos antigos PCPIs, aos que agora substitúe esta FP, os alumnos podían optar a sacarse o título de Graduado Escolar ao terminar os seus estudos, cousa que xa non ocorre coa FP Básica salvo que se presenten á avaliación final de ESO, é dicir, unha reválida.

A FP básica pódena cursar alumnos entre 15 e 17 anos, interrompendo a Educación Secundaria Obrigatoria e saíndo do sistema educativo cun título inferior ao da ESO. A FP básica xa se revelou como un tremendo fracaso, con só 40.000 alumnos que se matricularon na mesma o curso pasado, este ano non conseguiu máis que 68.000 nos dous cursos que dura. Por suposto que tampouco logrou diminuír os niveis de abandono escolar prematuro, como reivindica o Ministro senón que disfraza o anterior - abandono - pola actual “expulsión” que supón esta nova vía que impón a LOMCE. O factor fundamental para entender que os mozos refugasen a FP Básica como alternativa de formación é moi sinxela: saben perfectamente que ese título é igual a cero no mercado laboral, unha “gran idea” do PP para maquillar as cifras de fracaso escolar e sacar do sistema educativo pola vía rápida a unha parte importante de mozos con máis dificultades e que non atopan os medios necesarios para superalas dentro da educación pública. Iso débese aos recortes, á falta de medios materiais e humanos que este goberno néganos argumentando que non hai diñeiro mentres se dedica a desviar constantemente os fondos públicos a mans privadas. O futuro que espera aos mozos que cursan FP Básica é o da precariedade e a explotación, algo que ten moito que ver co modelo social que defende o PP e a CEOE no que uns poucos poden facerse da base do sufrimento da maioría.

Desde o Sindicato de Estudantes mostramos o noso máis profundo rexeitamento á FP Básica no seu conxunto e a estes dous títulos que o PP quere implantar e chamamos aos mozos para continuar a loita ata botar ao goberno do Partido Popular.

Comeza GaliciaTIC amosando o potencial do noso sector para afrontar os retos da economía dixital

Hoxe celébrase no edificio CINC da Cidade Cultura a nova edición dun evento histórico dentro das nosas citas empresariais centradas no desenvolvemento das novas tecnoloxías dixitais. Falamos de GaliciaTIC, unha xuntanza que amosa os avances do noso sector tecnolóxico-dixital e que exerce tamén de emprazamento para o intercambio de coñecemento arredor da Sociedade da Información. O evento foi inaugurado a primeira hora da mañá pola directora da Axencia para a Modernización Tecnolóxica de Galicia (AMTEGA), Mar Pereira, que recordou aos presentes a calidade e o carácter referencial dos devanditos avantes. Segundo fixo saber, os galegos contamos cun sector TIC capaz de afrontar os desafíos da economía dixital.
Pereira engadiu que os cambios económico-sociais e as novas tendencias tecnolóxicas precisan dun chimpo cualitativo no emprego das novas tecnoloxías, “o obxectivo de contribuír ao medre na Comunidade”. Ao fío disto, engadiu que este que vivimos é o intre xusto de “avanzarmos un paso máis na mellora do benestar dos cidadáns, potenciando o uso da tecnoloxía para ofrecerlles servizos que respondan mellor ás súas demandas e que se adianten ás novas tendencias económicas e sociais”. Pereira recordou tamén que a Administración autonómica está a apostar por “un modelo de crecemento vinculado á economía dixital”, que dea lugar ao desenvolvemento de “solucións innovadoras xeradoras de novas vantaxes competitivas para os axentes e empresas da nosa Comunidade”.
Volvendo a GaliciaTIC e ao seu desenvolvemento ao longo de hoxe, sinalar que os grandes eixes temáticos da presente convocatoria están en relación coa transformación dixital das organizacións (información masiva, servizos na nube para a mobilidade e Internet das Cousas, IoT) e tamén en relación coas tecnoloxías máis innovadoras que desenvolven empresas galegas. O obxectivo é “amosar as tendencias máis actuais nas tecnoloxías TIC, desde o punto de vista da oferta global, que sexan de interese para o sector empresarial e profesional, e melloren a experiencia do cliente”.
Segundo lembra a organización de GaliciaTIC, polas súas 12 edicións (dende 2003) teñen pasado prestixiosos oradores e especialistas internacionais de distintas áreas de TIC e compañías profesionais que ofrecen os mercados de TIC produtos de gran innovación e impacto, tanto en software e hardware e comunicacións.
Este ano GaliciaTIC conta co apoio directo de empresas e entidades como Emetel, Edisa ou o Colexio Profesional de Enxeñaría Informática de Galicia (CPEIG).

ABANCA di que gañou máis de 200 millóns no que vai de ano

A entidade baseada en Galicia explica que obtivo ata setembro un resultado antes de impostos de 342 millóns de euros. O banco argumenta que este resultado susténtase no crecemento dos ingresos recorrentes, a boa evolución da marxe comercial, a melloría da calidade do crédito e a fortaleza dos ratios de capital e liquidez. O beneficio neto sitúase en 266 millóns de euros. 

Segundo os seus datos, o terceiro trimestre estivo marcado por novos crecementos da actividade con clientes minoristas, tanto na concesión de crédito como na captación de depósitos, e na comercialización de fondos de investimento, plans de pensións e seguros.
 
A intensa actividade do negocio principal da entidade traduciuse nunha mellora dos ingresos recorrentes: a marxe comercial aumenta por segundo trimestre consecutivo e os ingresos por prestación de servizos elévanse a 126 millóns de euros.
 
O banco di que logrou aumentar un 10% a marxe comercial respecto ao primeiro trimestre apoiado no incremento do volume e o control dos prezos. Os ingresos por prestación de servizos aumentan un 7,5% ata os 126 millóns de euros grazas ao bo ritmo de comercialización dos principais produtos de valor engadido. Os ingresos por comercialización de seguros incrementáronse nun 43% con respecto ao mesmo período do ano anterior. Os ingresos por pasivos fóra de balance avanzaron un 27% e por activos, un 19%. A rendibilidade do banco (ROE) sitúase no 8,82%.
 
ABANCA asegura que deu un novo impulso á concesión de crédito a empresas e familias. A entidade concedeu 7.889 millóns de euros en financiamento durante os nove primeiros meses do ano, o que supón un 84% máis respecto ao terceiro trimestre do exercicio anterior.
 
A taxa de morosidade continúa o seu descenso como consecuencia das medidas de recuperación dos clientes e do mellor contexto económico. Tras unha melloría do 31% interanual, a morosidade quedou situada no 9,5%.

Non á represión! Absolución para os 3 estudantes

Galiza Nova denuncia o xuízo político a tres estudantes que terá lugar o vindeiro 10 de novembro por mobilizárense fronte á LOMCE, os recortes en educación e a privatización. Mediante un escracho a Feijóo e o Conselleiro de Educación na súa visita á USC o 23 de outubro, estudantes erguéronse en defensa do ensino público, galego e democrático.
A pesares de seren as e os estudantes quen resultaron agredidas e empurradas polas forzas da orde, tres estudantes resultaron detidos con acusacións de “atentado a autoridade”, “lesións” e “desordes públicas”, solicitando a Xustiza entre 7 anos e medio e 9 de cadea de prisión e máis unha sanción económica en concepto de indemnización.

Solidariedade con Aarom, Mario e Atanes!

Eis a política represiva do estado español, coa que pretende implantar a doutrina do medo entre a mocidade galega para crear un povo submiso. Por iso, desde Galiza Nova, organización xuvenil do BNG, queremos transmitir toda a nosa solidariedade co estudantado sancionado e agredido e denunciamos a actuación das forzas policiais e da acusación que nos fan revivir o pleno franquismo.

'Nuevas Generaciones' denuncia Galiza Nova por um concerto de “Poetarras”

A ridiculez impom-se umha vez mais na realidade.

Desta volta, as juventudes do PP, Nuevas Generaciones, emitiam umha denúncia contra Galiza Nova, porque durante um festejo das mocidades do BNG atuou um grupo “pro-etarra” (sic) em Ponte-Vedra. O grupo musical em questom som os “Poetarras”, três moços que tomando de fundo musical cançons populares, mudam as letras para criticar com retranca as políticas da Xunta contra o nosso País.
Neste contexto Nuevas Generaciones formula a exigência de que o responsável de Galiza Nova dea explicaçons sobre como se financiou o concerto e por que tocou um grupo “pro-etarra” (sic) num espaço público. Quizáis Nuevas Generaciones, após meio ano que se publicara o tema, esteja resentido com umha das cançons de “Poetarras” que alude diretamente a Feijóo.
Nom obstante o ridículo nom pode ser maior e incluso as brincadeiras estám a extender-se na imprensa do Estado. Nuevas Generaciones engadiu um “r” ao nome da composiçom musical para assim justificar que eram “pro-etarras”. Este é mais um intento à desesperada das juventudes do PP de criminalizar a cultura alternativa da Galiza e de pretender que todas/os as/os artistas toquem na sua onda; no espanholismo e no machismo.

O CiTIUS traballa nun proxecto para facilitar ao máximo o procesamento de textos masivos

O CiTIUS (Centro Singular de Investigación en Tecnoloxías da Información emprazado no Campus Vida de Santiago), presentou os días pasados as características e obxectivos dun proxecto de seu destinado a facilitar ao máximo o procesamento lingüístico de grande cantidades de texto e información masiva. Falamos de BigNLP: Aproximando a Computación de Altas Prestacións ás Tecnoloxías Big Data: Aplicación ao Procesamento da Linguaxe Natural. Como se indica no seu epígrafe, trátase de facer doado o tratamento lingüístico de cantidades inxentes de coñecemento. O reto dos investigadores do proxecto (Juan Carlos Pichel Campos e Tomás Fernández Pena) é superar os atrancos existentes até o de agora na devandita tarefa: o alto custe computacional e os problemas de adaptación e evolución das técnicas de procesamento actuais.
Estes atrancos, sinalan, fan inviábeis estas metodoloxías existentes para a análise de grandes volumes (gigabytes e terabytes) de documentos. O proxecto parte pois da seguinte base: a computación de altas prestacións e o uso de estratexias orientadas a Big Data encaixan de maneira natural como solución á limitada eficiencia computacional dos módulos actuais para o procesamento lingüístico. Así, sinalan, “a relativa simplicidade modular dos procesos, así como a clara independencia das unidades lingüísticas de entrada (frases, parágrafos, textos...), son factores a ter en conta que poden facilitar a integración dos módulos de PLN no contexto dos sistemas computacionais de altas prestacións mediante o uso de tecnoloxías Big Data”.
Así pois, o obxectivo principal do proxecto é o de desenvolver un conxunto de novas ferramentas e solucións para o tratamento de información masiva, o que vai permitir integrar nunha suite paralela (con capacidade de evolucionar e adaptarse a diferentes contornas) un conxunto de módulos multilingües para o procesamento da linguaxe natural. “Esta suite”, explican os investigadores do CiTIUS, “debe procesar grandes cantidades de texto en tempos de execución reducidos e, ao mesmo tempo, facer un uso eficiente das plataformas hardware de altas prestacións que se consideren, prestando especial atención ás arquitecturas heteroxéneas”.
Máis polo miúdo, vanse considerar módulos para tarefas como por exemplo a extracción de termos multipalabra, as análises sintácticas ou de co-referencia e ou o estudo de sentimentos. Os responsábeis do proxecto destacan, neste punto, que os novos módulos PLN que se van a desenvolver poderán utilizarse en aplicacións lingüísticas máis complexas e de alto nivel, como a tradución automática, a recuperación de información ou sistemas de vixilancia tecnolóxica, etc.

Ciudadanos presenta a súa moción para denunciar a "exclusión" do castelán no Concello de Ferrol

Ciudadanos (C's) confirmou este mércores en Ferrol que mañá xoves defenderá unha moción no pleno para que o galego deixe de ser a lingua oficial no Concello. Fíxoo  na súa primeira rolda de prensa do mandato municipal e para dar conta, tamén, da súa primeira iniciativa, a "relativa á adopción de medidas oportunas para restablecer a situación de legalidade vulnerada pola aprobación da Ordenanza de Normalización Lingüística do 27 de xuño de 1997" e na que o partido laranxa pide a derogación de seis artigos desta normativa aprobada hai case vinte anos polo goberno popular de Juan Blanco.
Ciudadanos cre que a ordenanza vulnera artigos da Constitución, o Estatuto e a Lei de Normalización
A única concelleira de C's no Concello, Ana Rodríguez Masafret, insiste en que varios puntos do documento "vulneran de forma flagrante" artigos tanto da Constitución, como do Estatuto de Autonomía e mesmo da Lei de Normalización Lingüística, normas que, lembra, "son moi superiores a unha ordenanza".
Ciudadanos pide que se suprima o artigo que indica que "o galego, como lingua propia de Galicia, é o idioma oficial do Concello de Ferrol" ou outro no que tamén se indica que "as actuacións administrativas realizadas en galego en territorio municipal terán plena validez e eficacia". Tamén se solicita a anulación de artigos que teñen que ver coa promoción e impulso do galego por parte de empresas ou entidades que presten servizos públicos municipais por concesión, arrendamento ou concerto; coa posibilidade de comunicación na lingua propia con administracións, ademais de en castelán; así como o que incorpora entre os criterios para a selección de persoal dos coñecementos mínimos do idioma de Galicia.
Ciudadanos denuncia a "exclusión" que estaría a sufrir o castelán no Concello de Ferrol
Rodríguez Masafret avoga polo "dereito a elixir o idioma no que expresarse" e polo "bilingüismo" e destaca que hai "dous idiomas en  uso e cooficiais". Ademais, cre unha "lástima" que non poidan "confluír dous idiomas de forma igualitaria e equilibrada" e descarta que Ciudadanos queira "excluír" algún deles. "En absoluto", dixo quen, no entanto, denuncia a "exclusión que ata a data se produciu" co castelán e insiste en que quere que a cidadanía ferrolá poida "elixir o castelán como medio de comunicación propio".
A edil de C's advertiu tamén que esta moción vai "en consonancia co programa electoral" da formación que lidera Albert Rivera que, segundo dixo, analiza xa se levar propostas semellantes a outros concellos onde teñen representación, como é o caso de Pontevedra ou Lugo, sempre que comproben as supostas irregularidades que denuncian.
A formación laranxa medita se levar a cabo propostas semellantes noutros concellos onde ten representación
Como recordou Masafret, o texto baséase nunha sentenza do ano 2006 do TSXG na que se declaraban ilegais varios arigos da ordenanza do Concello das Pontes, e que é "idéntica" á de Ferrol, segundo a moción. Daquela, a normativa pontesa fora impugnada pola Delegación do Goberno por considerala inconstitucional. O TSXG engadira ademais que a ordenanza vulnera tamén o Estatuto de Autonomía. Ciudadanos, porén, descarta que o caso acabe na xustiza, a non ser que o faga algún cidadán o faga a título particular.
A organización Galicia Bilingüe xa emendara ordenanzas semellantes, como a que fora aprobada en Lugo por BNG, PSdeG e PP en 2012. Precisamente, Ciudadanos apoiara esta asociación na polémica manifestación contra a normalización da lingua galega en 2009. Malia todo, Masafret nega que a súa proposta sexa "expresión dun malestar concreto" que percibise entre a cidadanía, senón a "moitos anos en confrontación coa lei" e alude a algún escrito de "protesta" presentado por algún ferrolán. "Usar un idioma ou outro é un dereito do cidadán e non do territorio", insiste quen nega que a moción "teña que ver co período electoral", pero que insiste nunha "vulneración clara" da lei por parte da ordenanza.
Agás sorpresa maiúscula, todos os grupos políticos rexeitarán a moción. O BNG xa acusara a Ciudadanos de pretender "converter a vítima en verdugo" e de seguir as posturas de Galicia Bilingüe, mentres que o alcalde, Jorge Suárez, cualificou de "fóra de lugar" a proposta e lembrou o necesario "impulso" e "discriminación positiva" que precisa o galego. O PP ten previsto tamén unirse á postura  maioritaria a prol da ordenanza.
"Aínda queda moito por facer para que o galego sexa realmente lingua oficial en Ferrol", di A Mesa
A Mesa pola Normalización Lingüística, pola súa banda, insta o Concello de Ferrol a "redobrar os esforzos para a aplicación da ordenanza municipal de normalización" e lembra que "aínda queda moito por facer 'para que o galego sexa realmente lingua oficial" na cidade.
“As propostas baseadas en falsidades e prexuízos contra Galiza e o galego, como a do grupo municipal de Ciudadanos para reducir aínda máis a presenza do galego só merecen rexeitamento absoluto”, asegurou Marcos Maceira, presidente d'A Mesa, organización que remitiu a todos os grupos unha serie de propostas para o "impluso e aplicación efectiva da ordenanza". "Estas medidas están baseadas nas xa recollidas pola propia ordenanza e o PXNL aprobad por unanimidade polo Parlamento", advirten.

mércores, 28 de outubro de 2015

Pontevedra, primeiro campus de España con bandeira verde

A Xunqueira lucirá o pavillón do proxecto Green Campus, que premia a xestión e educación ambiental na Universidade.

A primeira bandeira verde coa que a FEE (Foundation for Environmental Education) recoñece en España a un campus universitario polo seu traballo en materia de xestión e educación ambiental ondeará en Pontevedra. Así o vén de determinar o xurado nacional do proxecto Green Campus, que coordina en España a asociación ADEAC (Asociación de Educación Ambiental e do Consumidor), e que por unanimidade acordou conceder a este campus da Universidade de Vigo a Bandeira Verde Green Campus, un distintivo que no presente curso só lucirá na Xunqueira e en dous centros da Universidade da Coruña, a Facultade de Ciencias da Saúde e a Escola Universitaria de Arquitectura Técnica.
Logotipo de Green Campus.“Trátase un recoñecemento a un longo traballo e ser o primeiro campus de España en obtelo é algo que nos fai sentirnos aínda máis orgullosos”, salienta o vicerreitor Juan Manuel Corbacho, da resolución pola que estas dúas universidades galegas se suman ás quince institucións académicas de oito países que xa contan con esta distinción en Europa. Un traballo que, como resalta, “iniciouse co anterior equipo e no que é preciso facer constar o traballo da anterior vicerreitora, Antonia Blanco”, que se verá completado no vindeiro mes de novembro co acto no que a Universidade recibirá a súa bandeira verde. Unha distinción que servirá tamén “como tarxeta de presentación do proxecto de especialización Campus CREA, que ten no medio ambiente un dos eixos”, como engadiu Corbacho, quen incidiu tamén en que se trata “dun respaldo para a xestión do campus que non só nos prestixia a nós, senón á cidade na que estamos”. De feito, engadiu, “todos colaboramos para que iso fose así e para que o siga sendo”, xa que a resolución do xurado pola que se concede esta bandeira verde e na que se destacan os esforzos realizados “en favor da sustentabilidade e a mellora ambiental”, non significa o final do traballo, “posto que se trata dunha acreditación que hai que renovar ano tras ano”.
Segundo destaca o director da Área de Planificación do campus, Celso Cancela, o proxecto Green Campus tivo o seu inicio en xullo de 2013, cando a Universidade de Vigo e a ADEAC asinan un convenio marco, tralo que “se elabora un programa de actuación conxuntas, definindo as temáticas prioritarias e a partires do que se poñen en marcha unha serie de actuacións”. A primeira delas, a elaboración dunha “ecoauditoría”, na que, “conforme aos criterios fixados pola ADEAC, realizouse un exame as diferentes instalacións do campus, que nos permitiu detectar as necesidades e disfuncións que presentaba, así como o que estabamos a facer de maneira axeitada”.
O plan de xestión ambiental da Xunqueira inclúe oito obxectivos ‘verdes’
Tras aquel primeiro paso, en decembro dese mesmo ano constituíuse o comité de xestión ambiental do campus, ao que sucederon posteriormente as comisións ambientais que se crearon cada centro, e que contribuíron ao deseño dun plan de acción, “realizado cuns criterios pragmáticos e realistas”, como salienta Cancela. Neste documento, establecíanse unha serie de actuacións concretas que se levaron ou se están a levar a cabo con ese propósito de facer do pontevedrés un campus cada vez máis sustentable e respectuoso co medio ambiente. Actuacións que partían a súa vez, de “oito obxectivos prioritarios”; a optimización do consumo de auga e enerxía; a redución da xeración de residuos e a mellora da recollida selectiva; o correcto tratamento dos RAEE (Residuos de Aparellos Eléctricos e Electrónicos); a mellora da mobilidade e accesibilidade; o fomento da biodiversidade e adecuación das zonas verdes; a promoción da compra verde, o comercio xusto e o consumo responsable; a promoción da participación, sensibilización e voluntariado ambiental e o desenvolvemento dunha política de sustentabilidade.
Partindo deses obxectivos e “buscando utilizar os recursos materiais e humanos cos que contamos”, coa idea de “promover a maior implicación da comunidade universitaria, o que entronca coa filosofía do proxecto Green Campus” foron poñéndose en marcha unha serie de medidas e actuacións, que ían da elaboración “de diferentes materiais cos que tratar de fomentar a concienciación ambiental”, á instalación nos centros de luces led ou a recente “renovación dos contadores de auga por uns con telemedición que nos proporcionan información do consumo en tempo real”, destaca Cancela. Así mesmo, xunto a campañas de recollida de residuos ou a plantación no campus dunha serie de árbores que compensasen as emisións de CO2 do Pavillón Universitario, outra das accions incluídas no plan foi a instalación nas últimas semanas, coa colaboración do Concello, deaparcabicis nas diferentes facultades e escolas. Deste xeito, “tratamos de promover o uso dun medio de transporte sostible”, salienta Cancela dunha medida que permitiu sumar aos soportes xa existentes no campus unha nova serie de aparcabicis a carón de cada centro, con capacidade en conxunto para un total de 60 bicicletas.

A pensión media de xubilación mantense á cola de España en outubro

A pensión media de xubilación en Galicia mantense á cola de España, con 852,3 euros, xunto á de Extremadura (851,1 euros), en outubro, mes no que o número total de pensións se situou en 752.324 na Comunidade galega, o que representa un incremento do 0,5 por cento con respecto ao mesmo período de 2014. Así o recollen os datos do Instituto Nacional da Seguridade Social (INSS) do Ministerio de Emprego e Seguridade Social publicados este martes, que reflicten que a pensión media de x ...

Leer mas: http://www.europapress.es/galego/noticia-pension-media-xubilacion-galicia-mantense-cola-espana-outubro-cuns-852-euros-20151027114152.html

(c) 2015 Europa Press. Está expresamente prohibida la redistribución y la redifusión de este contenido sin su previo y expreso consentimiento.

CRTV… Que?

Non son quen de aturar a Radio Galega. E non son o único. Amólame a tal ponto que, ao voltar de Vigo de carro, non é a primeira vez que acabo sintonizando Radio María.

A Lei 9/1984 define a misión da CRTVG como: “[un] servizo público consistente na promoción, difusión e impulso da lingua galega [...], ofrecendo calidade [...], favorecendo activamente a difusión cultural, intelectual e artística e dos coñecementos cívicos, económicos, sociais, científicos e técnicos mediante toda clase de emisións en lingua galega”. (negrito aditado)

Haberá programas que merecen a pena, non digo que non, mais estes son amiúde identificábeis pola cuña “se non podes escoitar este programa a esta hora –léase intempestiva da alta madrugada– podes baixar o podcast”. Tamén haberá xornalistas comprometid@s e competentes, con acusacións de represalias incluídas para aquel@s que participaron nunha greve contra a privatización da CRTVG.

Ora, do que aquí se trata é da liña xeral dos conteúdos da radio e televisión públicas galegas, cuxas funcións reais na práctica distan radicalmente daquelas que consagra a lexislación que as rexe. Vexamos cais se cumpren na realidade:

Populista e narcotizante


Fomentar a práctica do desporto de base e o espírito desportivo son empeños moi loábeis. Mais, salvo unhas piscadelas a algunhas modalidades minoritarias (triatlo, algo de balonmán, Fórmula 1...), a CRTVG empéñase en reducir todo case exclusivamente ao fútbol masculino de elite con que nos entupir día e noite, sete días por semana. Así, a Radio Galega dedica 20 horas semanais ao futebol, incluída toda a tarde do sábado e do domingo. Infelizmente, o futebol tampouco se couta aos enormes espazos que lle son reservados, invadindo toda a programación, desde as noticias até os debates. Sei que hai moita xente que gosta do futebol, mais tamén hai moita que non ou non tanto, e o futebol estase a ver transformado desde hai tempo e moi intereseiramente no novo opio do povo, substituíndo a verdadeira información social, política e cultural capaz de nos facer reflectir e reaxir para mudarmos o país.
Idiotizante e insultante

Os meios dedícanse tamén a infantilizar o público de xeito condescendente, como se non fósemos quen de procesar información seria sen recorrer a interminábeis anedotas anódinas, tais como os 10 minutos dedicados nos informativos à perda dun parrulo de peluche. Así se garante tamén que a verdadeira información fica diluída nun mar de sandeces irrelevantes.

Polo outro lado, insultan o povo galego ao proxectaren a imaxe de que non existen na Galiza especialistas capaces de falaren en galego sobre temas importantes: sempre ten que haber nalgún momento alguén que fale español. Entretanto, para o galego está a frivolidade, as festas gastronómicas, etc. Algo exaxero, mais non tanto. Que repasen o texto da lei! Non pon: “promoción, difusión e impulso da diglosia”.

Linguicida e castrapizante

A calidade do galego nos medios xa foi analisada por estudosas solventes como Carme Hermida Gulías e María Xesús Vázquez López. Dentro do desolador panorama que nos oferecen os meios que emiten en galego en xeral, os de titularidade pública non saen especialmente ben parados. Resulta incomprensíbel que, con frecuencia, non dan redixido e lido correctamente unha noticia previamente preparada sen colocaren mal o pronome case sistematicamente, por non falar xa do espantoso que pode chegar a ser o ‘galego’ (?) que sai da boca de moit@s –que non tod@s– d@s colaborador@s habituais e participantes nos debates, cuxo desleixo e incapacidade de construíren unha soa frase en galego correctamente non deixa de ser vergoñenta e insultante. Que repasen o texto da lei outra vez! Non pon: “promoción, difusión e impulso do castrapo.”

Españolizante e alienante

Que mellor escaparate para as coplas de ‘la viuda de España’ que Luar! Até non sei se La Pantoja pasaría máis polas pantallas dos fogares galegos que polo Canal Sur. Non será que custa menos traer esta cantante de Zevilla do que un grupo de Vigo ou da Coruña. E se tanto gosta a programación de Luar a María Teresa Campos, como se lle ocorre ao BNG protestar por pagar à diva non se sabe canto diñeiro d@s contribuíntes galeg@s para que actuase en 2008, poucos meses despois de ser detida e acusada de branqueamento de capitais, e outra vez en 2013, só dous meses antes de ser condenada a dous anos de cárcere?! Só cabe esperar que estes cartos públicos non se achasen dentro dos famosos sacos de lixo da casa malagueña. Este episodio pasará à historia con outras aberracións delirantes como o hino galego aflamencado. ¡Olé, olé y olé!

Os meios tamén desempeñan un papel relevante no desprezo e aniquilamento cultural da Galiza. Igual que non hai especialistas galegofalantes, polo que se ve ninguén escrebe en galego tampouco, ou moi pouco, criando a imaxe dun ermo literario en galego, fronte ao frondoso campo da produción literaria en español. E non é por falta de meios en español que hai que recorrer ao meios (suposta e teoricamente) en galego para promover obras escritas en lingua castelá. Como exemplo, propoño a recente entrevista con Juan Manuel de Prada na Radio Galega (convidado por segunda vez).

Pergunta: Cal é a relación deste autor coa Galiza? Respostas posíbeis: a) É galego e escrebe en galego. b) Non é galego mais escrebe en galego. c) Escrebe en español, mais polo menos é galego. d) Non é galego, escrebe en español, mais polo menos os seus escritos tratan da Galiza. e) Nengún dos anteriores.

Por se non acertaches, a resposta é que se trata dun reaccionario articulista e autor samorano que escribe en español en contra do direito ao aborto, da eutanasia ou do matrimonio entre persoas do mesmo sexo. Cal foi, logo, a escusa para convidalo? Pois, por absurdo que pareza, “falar de mulleres” loitadoras, nomeadamente Ana de Mendoza e Santa Teresa de Jesús! Como se non resultase máis interesante, útil e de actualidade falar da loita para viver até a morte de mulleres galegas como Adela López, Beatriz Rodríguez M. ou María Isabel Fuentes...

E, como se todo isto non bastase, os meios ‘galegos’ móstranse claramente tendenciosos na súa cobertura política, censurando o nacionalismo tal e como vén denunciando o BNG en varias ocasións (por exemplo 1, 2, 3, 4), porque saben que é a única verdadeira ameaza para o statu quo na Galiza.

Máis unha razón para camiñarmos, pois, con paso firme cara à soberanía nacional para erguermos a República da Galiza con meios públicos verdadeiramente ao servizo do noso povo e os seus intereses, e para non termos que ouvir nunca máis “Aquí en España”.


Intoxicación mediática sen limites.

Artábria contesta a Ciudadanos em Ferrol: 'Que o galego comece a ser a verdadeira língua oficial!'

Em resposta a umha proposta da única representante de Ciudadanos no Pleno de Ferrol, que pretende retirar a atual Ordenança Municipal da Língua, a Fundaçom Artábria reclama o contrário: que o galego se converta em verdadeira língua oficial do concelho.

Reproduzimos a seguir o comunicado da entidade ferrolana, que também pode ser consultado no seu blog:
A Fundaçom Artábria reclama que o galego comece a ser a verdadeira língua oficial do concelho de Ferrol
A iniciativa municipal abertamente antigalega do partido Ciudadanos na nossa cidade, que pretende suprimir o galego da precária cooficialidade reconhecida por essa instituiçom, pom sobre a mesa a necessidade de um compromisso real do Concelho de Ferrol com o nosso idioma.
Som quase duas décadas decorridas desde a aprovaçom unánime da Ordenança Municipal de Normalizaçom Lingüística e, desde aquela, a Fundaçom Artábria e outros setores comprometidos com a nossa língua nom deixamos de reclamar esse verdadeiro compromisso na prática diária dos sucessivos governos.
Em Ferrol já governárom todos os partidos possíveis e nengum deles assumiu esse compromisso. Certamente, nom fôrom igual os governos do PP e IpF que os do BNG, IU ou mesmo PSOE. Porém, o galego nom deixou de ser um recurso retórico, nem muito menos chegou a contar com um plano de atuaçom efetivo em áreas concretas para conseguir dar-lhe o lugar que merece na instituiçom municipal e na sociedade ferrolana.
Todos os recursos de poder, político, económico, laboral, educativo e mediático dam ao espanhol um papel dominante que nengum governo municipal se atreveu a enfrentar.
Tampouco o atual governo apresentou até hoje nengumha medida significativa para mudar a gravíssima situaçom de perda de falantes e sutil, mas implacável, invisibilizaçom social do nosso idioma em Ferrol.
Sabemos que o desafio da recuperaçom do galego vai muito além dos poderes de um governo local, mas também sabemos que no seu ámbito de atuaçom pode fazer muito mais que umha aparente e parcial galeguizaçom administrativa, objetivo máximo dos governos mais “ambiciosos” na matéria em todos estes anos.
A falta de estratégia galeguizadora, junto à pressom crescente da ideologia espanholizadora dominante, permitem agora que o grupo ultra Ciudadanos ataque frontalmente o direito coletivo do nosso povo à língua própria.
Situamos, por isso, a responsabilidade pola iniciativa lingüicida da concelheira Ana Rodríguez Masafret corresponde nom só a esse partido extremista, mas também ao conjunto do Pleno municipal que até hoje foi incapaz de mudar significativamente o estatuto institucional e social do galego em Ferrol.
A esse labor continuaremos a dedicar-nos na Fundaçom Artábria, denunciando claramente toda agressom à nossa soberania lingüística, como a agora protagonizada pola representante do partido antigalego Ciudadanos.
Fundaçom Artábria
Ferrol, 23 de outubro de 2015

Os centros privados apostan por reducir o galego aproveitando o novo decreto da Xunta

A CIG-Ensino denuncia que a autorización dos centros plurilingües faise en detrimento do ensino en lingua galega. 

“O Decreto 79 para o Plurilingüismo foi ideado coa perversa intención de reducir a presenza do noso idioma,  e a dita orde pon xustamente isto en evidencia”. É a denuncia que fai CIG-Ensino sobre a a orde da relación de centros plurilingües para este curso 2015/2016.
 
Así, destaca que o Decreto 79 reduce a presenza do galego a un terzo do horario a través da imposición do inglés. Pero, ademais, segundo a CIG, a Consellaría autoriza que a materia impartida en lingua estranxeira sexa unha das materias de obrigada impartición en galego, sen esixir o cumprimento do que se recolle no Decreto a este respecto, que dispón que se poida impartir outra materia en lingua galega, a fin de restituír a proporción dun terzo para o galego.
 
E, por iso, o 18% dos centros plurilingües que se autorizan para este curso, todos eles privados agás un público, escollen como materia para impartir en lingua estranxeira unha materia de obrigada impartición en galego. Fronte a isto, soamente un centro propón como materia para impartir en lingua estranxeira, unha das de obrigada impartición en castelán. “E isto nunha convocatoria na que resultan beneficiados maioritariamente os centros privados, pois aínda sendo moitos menos cós centros públicos, representan nesta orde o 51% dos centros admitidos”, engade.
 
Por iso, a través dun comunicado, denuncia que a orde “é realmente un subterfuxio” para reducir a presenza do noso idioma nas aulas. “Hoxe por hoxe é unha evidencia, e aí están os resultados da evolución do uso da lingua galega. Nin sequera se cumpren os mínimos recollidos no Decreto e a nosa lingua non ten a presenza necesaria para se manter en condicións aceptábeis”, sinala.
 
Neste sentido, critica á Consellería de Educación e Cultura porque, di, lonxe de procurar mecanismos que axuden a inverter a situación, “aplica o Decreto aínda máis restritivamente do que o propio Decreto estabelece”. Deste xeito, a CIG-Ensino pide a derrogación do Decreto 79 de Plurilingüismo e a aprobación doutra nova orde que promova a normalización no ensino.
 

Tecnoloxías que lle achegan solucións á escola rural

O Centro de Supercomputación de Galicia (CESGA) traballa dende o 2010 nunha liña de investigación educativa de análise das potencialidades da computación cloud e o software libre para mellorar a forma de traballar, colaborar, ensinar e aprender nas pequenas escolas rurais ou illadas. O éxito da proposta permitiulle ao CESGA liderar un proxecto europeo neste ámbito, con experiencias en seis país. Esta semana María José Rodriguez Malmierca e Diego Nieto (CESGA) exporán na LibreCon todos os detalles sobre a iniciativa
Inicialmente, experimentouse nun Colexio Rural Agrupado (CRA) de Boqueixón e Vedra para estendelo despois, dentro do proxecto Rede de Escolas na Nube, a 4 CRAs, que contan con 23 escolas rurais, xunto coa empresa Balidea Consulting & Programming e o apoio da Xunta (AMTEGA e Consellería de Educación). O proxecto foi despregado xa este curso na infraestrutura da Consellaría e dá soporte aos CRAs galegos, o que supón "un éxito na transferencia de innovación educativa á sociedade", destacan os seus responsables. Formación de mestres, educación a distancia para estudantes illado, aprendizaxe en grupo ou a aprendizaxe de idiomas con outras escolas de diferentes países, son algúns dos servizos que puideron mellorar grazas á aplicación das novas tecnoloxías.
Na actualidade, o CESGA lidera RuralSchoolCloud, un novo proxecto educativo financiado pola Unión Europea, con 7 socios de 6 países, destinado a proporcionar unha solución TIC adaptada para as escolas rurais e dispersas en Europa, baseándose no uso de computación na nube, software aberto, e metodoloxías para fomentar as habilidades necesarias na aprendizaxe e colaboración no S. XXI. Todo o software e ferramentas utilizadas son libres (eyeos, Owncloud, PHP, MySQL, Opennebula...). Os CRAs de Boqueixón – Vedra, Vilaboa, Amencer e Nosa Señora do Faro son os centros galegos que participan na iniciativa, xunto con escolas de Italia, Macedonia, Grecia, Dinamarca e Reino Unido.
Os seus responsables destacan que máis de 14,4 millóns de nenos e nenas viven en áreas rurais en Europa, recibindo na súa contorna o ensino obrigatorio. "Manter os nenos nas escolas locais, polo menos na escolarización temperá, asegura unha conexión necesaria entre os nenos e as súas comunidades de orixe e axudar a manter as comunidades rurais viva e vibrante. Este tipo de escola, con todo, esixe un esforzo orzamentario especial das administracións educativas", sinalan. No proxecto téntase ofrecer tamén unha comunidade de aprendizaxe activa das TIC baseada para profesores rurais, "o que axudará a desenvolver as competencias do profesorado e aplicar metodoloxías adecuadas". Falamos con María José Rodríguez Malmierca.
"Coñecíamos ben a contorna dos CRAs e as circunstancias de mestres que teñen que andar desprazándose dun lado para outro, centros con poucos nenos por aula, clases nas que se mesturan os niveis e as idades"
Como nace o proxecto inicial do CESGA de traballar coas escolas rurais?
Había unha convocatoria de HPLabs de aplicacións cloud para educación. Aquí leváranse a cabo experiencias noutros ámbitos educativos, sobre todo no universitario, pero pensamos que sería interesante ofertar posibilidades novas a centros que non tivesen demasiadas opcións de chegar a eses recursos de forma ordinaria. Como coñecíamos ben a contorna dos CRAs e as circunstancias de mestres que teñen que andar desprazándose dun lado para outro, centros con poucos nenos por aula, clases nas que se mesturan os niveis e as idades, pensamos que era un bo lugar para facer un pequeno experimento. Resultou todo un éxito, e o proxecto mesmo foi recoñecido por HPLabs e tivemos que ir á India a presentalo.
"Este proxecto europeo permitiunos ver que o que estabamos facendo aquí, de maneira moi concreta e nun contexto moi particular, era válido para outros contextos"
E ese éxito leva a que o proxecto continúe e se estenda a outros centros...
Si, a Consellaría amosou o seu interese e coa súa colaboración e a da empresa Balidea, que foi un grande apoio para nós, montamos esa outra iniciativa de escolas na nube, que implicou a catro CRAs e 23 escolas de toda Galicia. Con este proxecto demos un paso moi grande na parte técnica e na parte pedagóxica, sustentando moito máis a iniciativa na parte educativa e nas necesidades de cada centro. Despois, co proxecto europeo puidemos ampliar os obxectivos, non limitándoos tanto en canto a idades (nos outros traballabamos con nenos e nenas ata os sete anos, e aquí ampliamos ata os 18) e ademais actuando en contextos moi diferentes. Este proxecto europeo permitiunos ver ademais que o que estabamos facendo aquí, de maneira moi concreta e nun contexto moi particular, era válido para outros contextos. As estratexias de traballo que iniciamos aquí en 2010 eran positivas.
"Tratábase de darlles instrumentos aos profes, que son os que mellor coñecen o terreo e as necesidades, teñen as ideas e saben perfectamente o que queren aínda que ás veces non teñan as solucións tecnolóxicas específicas"
O proxecto, ademais, é moi flexible e amplo, ofrece ferramentas e combínase con outras dinámicas escolares...
Nós sempre traballamos coa perspectiva de que a tecnoloxía non debe substituír a presenza nos centros. Non se trata de que os profesores estean na casa, ou de que os nenos estean na casa e de que a comunicación sexa por videoconferencia. Tratábase de ofrecer as ferramentas e de dar un soporte real, moi pegado ao xiz e ás tablets, aos nenos, aos profesores e ás familias. Tratábase de abrir esa caixa e de darlles instrumentos aos profes, sobre todo, que son os que mellor coñecen o terreo e as necesidades, teñen as ideas e saben perfectamente o que queren aínda que ás veces non coñezan as solucións tecnolóxicas específicas. Queríamos darlles instrumentos para facer máis doado o seu traballo e para que poidan explorar novos camiños.
O bo, ademais, é que como traballamos con software aberto, todas as ferramentas que usamos, desenvolvemos e usamos están dispoñibles na nosa web, cunha máquina virtual, para que as poida usar quen queira. Tamén realizamos un manual, tamén dispoñible para todos, para que quen estea interesado na nosa experiencia poida saber como o fixemos nós.
Na experiencia que acumulades en tres proxectos sucesivos hai algún aspecto que vos gustaría ter desenvolvido máis?
Neste tipo de proxectos, por falta de tempo ou outros motivos, ás veces non chegas a desenvolver todos os teus obxectivos. Neste caso, seguramente faltounos incidir máis no traballo coas familias. Si traballamos con elas de forma puntual, pero faltounos levar a cabo unha actividade máis sistemática. Despois, na parte tecnolóxica, gustaríanos ter mellores opcións para levar a cabo multiconferencias. As solucións que empregamos son de empresas, sexa de Skype, sexa de Google, pero gustaríanos poder empregar algunha solución de código aberto máis integral.
"Non queriamos que quedara descabalgado o rural, porque estas tecnoloxías poden ofrecerlles moitas opcións aos nenos na adquisición de competencias dixitais"
No rural existe aínda unha fenda dixital. Proxectos coma este contribúen a salvala?
Tivemos en conta esas circunstancias, axustándonos á calidade de conexión que podemos ter neste momento. Ás veces fallaban a conexión, por suposto, pero é que ás veces fallaba mesmo a luz nos centros. Partimos sempre dende a humildade de integrar dende abaixo, non funcionar nin cos equipos máis grandes nin coas calidades de videoconferencia maiores, senón flexibilizarnos para que ninguén quedara fóra. O que non queriamos era que quedara descabalgado o rural, porque estas tecnoloxías poden ofrecerlles moitas opcións aos nenos na adquisición de competencias dixitais e tamén aos mestres, non só para o seu traballo na aula, senón tamén para o seu desenvolvemento profesional

"Queren meter medo". Piden 9 anos de cárcere a 3 estudantes por protestar nunha visita de Feijóo á USC

Están acusados de “atentado á autoridade”, “lesións” e “desordes públicas”. Eles negan as acusacións. “Colléronnos como cabeza de turco”, afirma Aarom Curbeira, un dos procesados.

O 23 de outubro de 2014 máis dun cento de estudantes se concentraron ás portas da Facultade de Matemáticas da USC para apupar o presidente da Xunta pola súa política de recortes ao ensino público. A mobilización obrigou Núñez Feijóo a cancelar a súa ponencia nun ciclo de conferencias organizado pola Universidade de Compostela. Días despois, o 5 de novembro, a policía española procedía a deter varios estudantes participantes naquel protesto, aos que se acusou de delitos como “atentado á autoridade” ou “desordes”. Un ano após das detencións, o vindeiro 10 de decembro, decorrerá o xuízo contra tres estudantes: Aarom, Mario e Atanes. A Fiscalía pide tres anos de prisión para cada un (9 en total) mentres que a acusación particular solicita 2 e medio para cada un (sete e medio en total). Aliás, solicítase unha multa de por volta duns 1.200 euros para cada un en concepto de indemnización.
Falamos con Aarom Curbeira, estudante de Relacións Laborais, dunha petición de penas que non dubida en que procura unha finalidade clara: “Meter medo, amedrentar ”. Sinala que o protesto foi “totalmente pacífico” e que o atestado policial está “inzado de mentiras e incorrecións”.
"Foi un acto pacífico. As penas que se piden son totalmente desproprocionadas"
Á paisana
Lembra este estudante que a mobilización decorría sen problemas até que cinco persoas agarraron un dos mozos que tomaba parte no protesto “para levalo”. “Ían vestidos de rúa e en ningún momento se identificaron como policías, en ningún momento, reitero”. Foi aí cando houbo forcexeos e tiras e afrouxas. Curbeira enterouse de que esas persoas eran policías de paisano dúas semanas despois, cando os detiveron. “Acusáronnos de lesións a axentes policiais”, polo que se deduce que aquel día tiña que haber policias na mobilización embora non ver ninguén uniformado. Unha acusacións, acrecenta o estudante, que se lle fan no atestado baseándose nas fotografías do protesto publicadas por un diario compostelá. “Son imaxes onde se ve moita xente e eles deberon coller a tres como cabezas de turco”.
A respeito da detención, salienta que a mesma produciuse nun operativo desproporci9onado e case tres semanas despois da mobilización contra Feijóo. “Vixiancia ás portas da casa, seguimento, detenciíon na Facultade...” cando o propio sería, indica, “unha simple citación”. Unha mostra máis, considera, “da liña represiva en aumento contra os movementos sociais ou calquera mínima disidencia”.
Solidariedade
Hai uns días activouse unha campaña de solidariedade para con estes tres estudantes. Xa asinaron o manifesto solidario case unha decena de organizacións, para alén das mostras de apoio e solidariedade indisvuduais que, recoñece Curbeira, están a receber. “A xente ve que con unhas peticións desproporcionadas por unha simple mobilización”, aponta.

martes, 27 de outubro de 2015

AGAL elegeu um novo Conselho para construir novos consensos para a língua que assentem na Lei Paz-Andrade

Eduardo Maragoto foi eleito presidente da associacom o apoio dos 87% dos votos emitidos pola assembleia geral e torna-se sétimo presidente 'agálico'.

A Associaçom Galega da Língua (AGAL) elegeu no fim-de-semana os integrantes do novo Conselho (junta diretiva) que dirigirá a entidade reintegracionista os vindouros quatro anos. Apenas concorreu umha candidatura, encabeçada por Eduardo Sanches Maragoto e apresentada sob o lema «Polo Novo Consenso». Na assembleia geral mais participativa dos últimos anos, o novo Conselho foi eleito graças aos 87% dos votos emitidos na assembleia. Desde modo, Maragoto converte-se na sétima pessoa em assumir a Presidência da AGAL desde a sua constituiçom em 1981 e sucede no cargo Miguel Rodrigues Penas. No que di respeito do resto de responsabilidades no novo Conselho, a Vice-Presidência corresponde a Carlos Quiroga, a Secretaria a Eliseu Mera, a Tesouraria a José Calleja e as vogalias a Susana Sánchez Arins, Jon Amil, Ricardo Gil e Xico Bugueiro.

Renovaçom, mas continuidade

Devido à limitaçom de mandatos que estabelecem os estatutos, nom formárom parte desta candidatura pessoas que nos últimos seis anos já integráram o Conselho, caso dos anteriores presidentes, Miguel R. Penas e Valentim Fagim, bem como o vogal Gerardo Uz. Produz-se, portanto, umha grande renovaçom à frente do órgão diretor da associaçom, em que apenas repetem duas pessoas (Maragoto e Bugueiro).
Apesar da mudança de pessoas, Penas deixou claro no começo da assembleia geral que a candidatura de Eduardo Maragoto era a «candidatura continuadora» do Conselho presidido por ele, que por sua vez era «candidatura continuadora» do Conselho que presidira Valentim Fagim. O presidente sainte afirmou que nos últimos seis anos —desde 2009— se tem dado umha mudança «substancial» no que tem a ver com a perceçom da língua e julgou que a atividade da AGAL contribuiu a que isto tenha acontecido.
Em sua opiniom, agora mesmo estamos num momento no qual «parece necessário variar os paradigmas sobre os quais assentou o discurso lingüístico na Galiza nas últimas três décadas». De umha parte, há umha «nova perceçom quanto ao relacionamento que se deve ter com as variantes internacionais do galego». Doutra, a necessidade, cada vez mais geral, «de construir um novo discurso para o galego; de construir novos consensos», que do seu ponto de vista nom poderám ser sólidos se nom se realizam a partir deste relacionamento estreito com o que internacionalmente é conhecido como português.
Penas findou a sua intervençom assinalando que a AGAL e o conjunto do movimento reintegracionista contribuírom a que todas estas mudanças acontecessem. Assegurou que agora «cumpre preparar-se para o futuro e continuar a construir o que deve ser o novo consenso», a partir de um lugar comum: o português tem que ter um espaço na sociedade galega, quer como língua estrangeira, quer sentido como variante da língua própria. É por isto, salientou, que o programa que apresenta a candidatura de Eduardo Sanches Maragoto procura preparar-se para este futuro e encontrar respostas e ferramentas que nos ajudem a chegar preparados, como movimento, a este novo consenso.

Objetivos do novo Conselho

Na linha do anunciado há umha semana no PGL,  o novo presidente da AGAL, Eduardo Maragoto anunciou à assembleia os objetivos para o próximo mandato. Fundamentalmente, trabalhar para construir novos consensos ao redor da língua, deverám assentar na Lei Paz-Andrade (LPA) e, portanto, ultrapassar o vigente Plano Geral de Normalizaçom da Língua Galega (PGNLG, 2004), o qual nem sequer foi desenvolvido e que é «nulo» da perspetiva reintegracionista, pois «nom inclui umha só mençom à Lusofonia».
Quanto à LPA, o novo Conselho criará umha área específica cujo labor será estruturado em quatro eixos: ensino, conhecimento mútuo Galiza-Lusofonia, trocas de ámbito audiovisual e outros. No que diz respeito do ensino, será criada umha área para acompanhar e promover a introduçom do português em cada estabelecimento de ensino, serám criadas unidades didáticas de Português Língua Estrangeira paras as aulas de Galego e comentará-se a constituiçom de um coletivo de professores e professoras de prática reintegracionista, entre outras iniciativas. Como propostas para o conhecimento mútuo Galiza-Lusofonia, as mais destacadas som o aproveitamento das possibilidades da colaboraçom com institiuções aquém e além Minho, continuará a colaboraçom com Cultura que Une e disponibilizarám-se em linha e gratuitamente obras literárias em galego-português. Já no que atinge às trocas de ámbito audiovisual, será centrada em fomentar a colaboraçom entre a CRTVG e a RTP. Outras iniciativas por volta da LPA incluem a constituiçom de um Observatório pró-ativo da Lei Paz-Andrade e promover um Plano Diretor da Língua assente na LPA e que ultrapasse o vigente PGNLG.
No programa da candidatura também se recolhe como objetivo trabalhar a vinculaçom do reintegracionismo e a identidade galega terá o foco no audiovisual e as redes sociais. Fará-se umha campanha para promover a identificaçom dos diferentes dialetos galegos com o conjunto do português no mundo, intensificarám-se parcerias com meios de comunicaçom e outras associações, será criado um ‘consultório lingüístico’ no Twitter, trabalhará-se para desenvolver novas ferramentas lingüísticas no ámbito informático e divulgará-se terminologia lingüística para áreas aonde o galego vivo ou oficialista nom chegam.
Finalmente, o terceiro grande ponto do programa e explicado alargadamente na assembleia será elaborar umha proposta de confluência normativa dentro de umha única norma flexível das duas tradições gráficas que convivem no reintegracionismo moderno. Maragoto abrirá um processo de diálogo com a Comissom Lingüística para possibilitar a implementaçom do mandato assemblear deste sábado. Neste processo serám contactados também outros coletivos reintegracionistas em reuniões presenciais, «mas sem ânimo de interferir nas decisões que os mesmos tomarem», aclarou o presidente da AGAL.

Jantar de convívio

Como já é tradiçom, depois da assembleia decorreu um jantar de convívio. Nesta ocasiom, um céntrico restaurante compostelano foi o ponto de encontro de mais de trinta sócios e sócias de toda a Galiza que aproveitárom a ocasiom para comentar o processo eleitoral agálico —e nom só— e os objetivos para a associaçom nos próximos tempos.

Perfil do novo presidente

Eduardo Sanches Maragoto (Barqueiro, Ortegal; 1976) morou desde os três anos morou na freguesia de Feás (Carinho). Estudou Filologia Portuguesa em Compostela, cidade à qual chegou em 1994 e onde participou na fundaçom do Movimento de Defesa da Língua (MDL) através da Assembleia Reintegracionista Bonaval. Depois de morar um ano em Portugal, voltou a Compostela em 1998, envolvendo-se no sindicalismo estudantil. Entre 2001 e 2006 trabalhou na Escola Oficial de Idiomas (EOI) de Valência, onde participou na constituiçom de Veu Pròpria (associaçom de novos e novas falantes de catalám) e da plataforma Nunca Mais.
O novo presidente leva vinculado à AGAL quase duas décadas e mesmo seu pai foi já sócio desta entidade. Contodo, até há poucos anos a sua militância estivo mormente centrada noutros âmbitos do movimento reintegracionista e além dos referidos MDL e Bonaval cabe citar o Novas da Galiza e a Gentalha do Pichel. Ainda, é co-autor do Manual Galego de Língua e Estilo e dos documentários Entre Línguas e Em Companhia da Morte.
Maragoto entrou no Conselho da AGAL em 2012 sob a presidência de Miguel Penas, como vogal e responsável da área audiovisual da associaçom. Na atualidade trabalha como professor de português na Escola Oficial de Idiomas de Compostela.