Quero abordar algún aspectos acho que altamente cuestionábeis e reprobábeis da televisión e radio españolas, quer públicas quer privada.
Xa teño comentado aquí en varias ocasións algunhas das moitas eivas de
diferente índole (viés ideolóxico e censura política, desleixo
lingüístico...) que caracterizan a denominada CRTVG, supostamente
pública, supostamente galega e supostamente en galego por imperativo
legal desde a súa criación, mais xa se sabe o que vale a legalidade
cando non convén.
Hoxe, no entanto, en vista do enorme peso e influencia que teñen na sociedade galega, quero abordar algún aspectos acho que altamente cuestionábeis e reprobábeis da televisión e radio españolas, quer públicas quer privadas. E non faltan razóns, como veremos.
Podería falar da exaltación do flamenco como música ‘nacional’ que invade as ondas e as pantallas (tamén da TVG...) a todas horas. Así, nos concursos de talento, os estrondosos aplausos do público e loanzas do xuri están garantidos para un neno con chapeu cordobés bradando cante hondo ou unha nena con traxe de lunares zapateando flamenco, sabendo que, ao mesmo tempo, un/ha gaiteir@ experimentad@ correría o risco máis que probábel de ser descualificad@ como unha ‘gallegada’, con todo o que isto implica. Os medios tamén se afanan en alimentar a imaxe do galego parvo, como, por exemplo, na teleserie Gym Tony, que rezuma un humor do máis fino por todos os poros. Con tanto bombardeo para alimentar e realimentar o latente autoodio, non é moi de estrañar, pois, que en concellos como Cee, Vimianzo ou Viveiro opten por trocar as tradicionais feiras e romarías por unha esperpéntica travestía da Feria de Abril. “¡Ozú!”, que dirían @s vell@s do lugar...
Tanto as canles privadas (Telecinco) como as públicas (esa RTVE que pagamos entre todas) inflíxennos un vergoñento e repugnante espectáculo de zoosadismo que enaltece a tortura dun animal e que, nun país civilizado, sería considerado unha psicopatía. Non, señores, a tortura nen é arte, nen é cultura, nen moito menos cultura galega! E non, non basta con apagar o televisor se non gosto: tampouco quero –e non deberíamos querer– ver asasinatos, violacións ou tortura de calquer outro tipo en directo ou en diferido como entretemento, se ben, à procura de maiores índices de audiencia (e maior lucro publicitario), as noticias tenden a converterse cada vez máis nun espectáculo de morbo.
Tamén podería falar da infinita sarta de teleseries ianques (C.S.I., Criminal Minds, Law and Order, Rizzoli & Isles...), todas cortadas do mesmo padrón ideolóxico, onde a esmagadora maioría das vítimas son mulleres, asasinadas e, sobretodo, violadas e amiúde torturadas. Lección da historia: non saias soa pola noite, señorita, ou atente às consecuencias! Avisada estás: anda con moito ollo se vas por aí sen a compañía dun home que te protexa. Que ben estaban as mulleres decentes que non se aventuraban fóra da casa, invadindo o espazo público dos homes!
Os medios de descomunicación masiva tamén nos dan a opción de nos submerxermos perdidamente no anestesiante mundo da bazofia mental dos (ir)reality shows, desde Empeños a lo bestia, até Cámbiame, pasando por Los Gipsy Kings, ou a interminábel letanía de concursos de todo o tipo: Atrapa un millón, ¡Ahora caigo!, ¡Boom! e un longo etcétera. As dúas cousas tamén se poden combinar nunha mestura infernal: Gandía Shore, Gran Hermano, Supervivientes, ¿Quién quiere casarse con mi hijo?... Nengún ser humano podería gardar a súa razón tras tanto veleno cerebral.
Nen obviemos tamén a crescente maré de publicidade televisiva que incita irresponsabelmente à ludopatía. Nunha época de crise que leva ao drama humano, a saída que se vende é soñar con solucionar os problemas económicos apostando cartos, co enorme risco dunha espiral de endebedamento, desviando a lexítima e urxente reivindicación de postos de traballo e salarios dignos que suporía unha mudanza radical do sistema capitalista e do asoballamento nacional.
Efectivamente, hai moito onde escoller. Porén, entre todo isto hai un programa que me causa especial noxo e xenreira: El Jefe Infiltrado, que emite a canle pseudoprogre La Sexta às quintas-feiras xusto despois do seu programa pseudoprogre estrela El Intermedio. Non vaia ser que @s espectador@s pillen unha enchente de progresía rompedora!
Para quen aínda non o viu, o programa consiste en que o xefe dunha empresa (por norma masculino e habitualmente unha franquía), debidamente desfarzado, accede a rebaixarse a coñecer de primeira man o inframundo de quen traballa para el, acabando sempre moi surpreendido ante as condicións laborais. Preguntémonos inxenuamente: por que un directivo acomodado sairía da súa torre de marfil corporativista, abandonando durante unha semana a súa casa nas aforas e os seus amados esposa e fillos (sempre se fai fincapé na súa idílica vida familiar) para trocar os seus traxes Armani e polos Lacoste por un mono de traballo ou un mandil? Non sería pecar de cinismo responder o seguinte: para promover a súa empresa, mostrando a súa faciana máis humana. Nunha palabra, publicidade encuberta. Mais a cousa vai moito máis alá disto.
A continuación, ao longo do programa, vese como o xefe engana @s traballador@s (ten o direito, claro, xa que é el quen lles ‘dá’ traballo!), que son gravad@s no seu lugar de traballo durante o seu horario laboral, supoño co seu consentimento previo; tamén supoño que non ousarían negarse... Durante esta intrépida ‘infiltración’, @s empregad@s, misteriosamente, non dubidan en confiar as súas historias persoais máis íntimas a este total descoñecido, cada cal máis dilacerante que a anterior: conciliación laboral, doenzas graves, separación familiar de traballador@s inmigrantes, endebedamento... Tamén non é raro que paire sobre o cadro de persoal a ameaza de despedimentos, en cuxo caso o xefe se mostra compunxido mais firme na súa determinación de velar sempre polo ben da empresa, isto é, a súa casa de campo, a súa cadeira xiratoria de coiro e os dividendos d@s accionistas. Que importa a vida dun/ha miserábel obreir@?
Finalmente, @s empregad@s fican convocad@s sen saberen por que à sede central da empresa, onde se lles revela a verdadeira identidade do seu misterioso compañeiro, que non dubida en aproveitar a angustia d@s traballador@s ante a posibilidade de seren despedid@s para repasar todos os erros cometidos até que moit@s rompen a chorar. Mais ben está o que ben acaba, así que, nun xesto de bondade condescendente, o benévolo xefe, tal un señor feudal, resolve a precariedade, a inseguranza e os riscos laborais cun golpe da variña máxica dos agasallos individuais que premian a lealdade dos seus servos modernos. Eis a verdadeira cara da progresía de La Sexta... Denigrante! Repugnante!
Só me queda animar quen lea isto a dirixirse ao presidente de Atresmedia, o grupo mediático a que pertence La Sexta, para exprimir a súa máis enérxica repulsa perante esta explotación laboral transformada en entretemento. A forza da nosa indignación non pode ser inútil!
Hoxe, no entanto, en vista do enorme peso e influencia que teñen na sociedade galega, quero abordar algún aspectos acho que altamente cuestionábeis e reprobábeis da televisión e radio españolas, quer públicas quer privadas. E non faltan razóns, como veremos.
Podería falar da exaltación do flamenco como música ‘nacional’ que invade as ondas e as pantallas (tamén da TVG...) a todas horas. Así, nos concursos de talento, os estrondosos aplausos do público e loanzas do xuri están garantidos para un neno con chapeu cordobés bradando cante hondo ou unha nena con traxe de lunares zapateando flamenco, sabendo que, ao mesmo tempo, un/ha gaiteir@ experimentad@ correría o risco máis que probábel de ser descualificad@ como unha ‘gallegada’, con todo o que isto implica. Os medios tamén se afanan en alimentar a imaxe do galego parvo, como, por exemplo, na teleserie Gym Tony, que rezuma un humor do máis fino por todos os poros. Con tanto bombardeo para alimentar e realimentar o latente autoodio, non é moi de estrañar, pois, que en concellos como Cee, Vimianzo ou Viveiro opten por trocar as tradicionais feiras e romarías por unha esperpéntica travestía da Feria de Abril. “¡Ozú!”, que dirían @s vell@s do lugar...
Tanto as canles privadas (Telecinco) como as públicas (esa RTVE que pagamos entre todas) inflíxennos un vergoñento e repugnante espectáculo de zoosadismo que enaltece a tortura dun animal e que, nun país civilizado, sería considerado unha psicopatía. Non, señores, a tortura nen é arte, nen é cultura, nen moito menos cultura galega! E non, non basta con apagar o televisor se non gosto: tampouco quero –e non deberíamos querer– ver asasinatos, violacións ou tortura de calquer outro tipo en directo ou en diferido como entretemento, se ben, à procura de maiores índices de audiencia (e maior lucro publicitario), as noticias tenden a converterse cada vez máis nun espectáculo de morbo.
Tamén podería falar da infinita sarta de teleseries ianques (C.S.I., Criminal Minds, Law and Order, Rizzoli & Isles...), todas cortadas do mesmo padrón ideolóxico, onde a esmagadora maioría das vítimas son mulleres, asasinadas e, sobretodo, violadas e amiúde torturadas. Lección da historia: non saias soa pola noite, señorita, ou atente às consecuencias! Avisada estás: anda con moito ollo se vas por aí sen a compañía dun home que te protexa. Que ben estaban as mulleres decentes que non se aventuraban fóra da casa, invadindo o espazo público dos homes!
Os medios de descomunicación masiva tamén nos dan a opción de nos submerxermos perdidamente no anestesiante mundo da bazofia mental dos (ir)reality shows, desde Empeños a lo bestia, até Cámbiame, pasando por Los Gipsy Kings, ou a interminábel letanía de concursos de todo o tipo: Atrapa un millón, ¡Ahora caigo!, ¡Boom! e un longo etcétera. As dúas cousas tamén se poden combinar nunha mestura infernal: Gandía Shore, Gran Hermano, Supervivientes, ¿Quién quiere casarse con mi hijo?... Nengún ser humano podería gardar a súa razón tras tanto veleno cerebral.
Nen obviemos tamén a crescente maré de publicidade televisiva que incita irresponsabelmente à ludopatía. Nunha época de crise que leva ao drama humano, a saída que se vende é soñar con solucionar os problemas económicos apostando cartos, co enorme risco dunha espiral de endebedamento, desviando a lexítima e urxente reivindicación de postos de traballo e salarios dignos que suporía unha mudanza radical do sistema capitalista e do asoballamento nacional.
Efectivamente, hai moito onde escoller. Porén, entre todo isto hai un programa que me causa especial noxo e xenreira: El Jefe Infiltrado, que emite a canle pseudoprogre La Sexta às quintas-feiras xusto despois do seu programa pseudoprogre estrela El Intermedio. Non vaia ser que @s espectador@s pillen unha enchente de progresía rompedora!
Para quen aínda non o viu, o programa consiste en que o xefe dunha empresa (por norma masculino e habitualmente unha franquía), debidamente desfarzado, accede a rebaixarse a coñecer de primeira man o inframundo de quen traballa para el, acabando sempre moi surpreendido ante as condicións laborais. Preguntémonos inxenuamente: por que un directivo acomodado sairía da súa torre de marfil corporativista, abandonando durante unha semana a súa casa nas aforas e os seus amados esposa e fillos (sempre se fai fincapé na súa idílica vida familiar) para trocar os seus traxes Armani e polos Lacoste por un mono de traballo ou un mandil? Non sería pecar de cinismo responder o seguinte: para promover a súa empresa, mostrando a súa faciana máis humana. Nunha palabra, publicidade encuberta. Mais a cousa vai moito máis alá disto.
A continuación, ao longo do programa, vese como o xefe engana @s traballador@s (ten o direito, claro, xa que é el quen lles ‘dá’ traballo!), que son gravad@s no seu lugar de traballo durante o seu horario laboral, supoño co seu consentimento previo; tamén supoño que non ousarían negarse... Durante esta intrépida ‘infiltración’, @s empregad@s, misteriosamente, non dubidan en confiar as súas historias persoais máis íntimas a este total descoñecido, cada cal máis dilacerante que a anterior: conciliación laboral, doenzas graves, separación familiar de traballador@s inmigrantes, endebedamento... Tamén non é raro que paire sobre o cadro de persoal a ameaza de despedimentos, en cuxo caso o xefe se mostra compunxido mais firme na súa determinación de velar sempre polo ben da empresa, isto é, a súa casa de campo, a súa cadeira xiratoria de coiro e os dividendos d@s accionistas. Que importa a vida dun/ha miserábel obreir@?
Finalmente, @s empregad@s fican convocad@s sen saberen por que à sede central da empresa, onde se lles revela a verdadeira identidade do seu misterioso compañeiro, que non dubida en aproveitar a angustia d@s traballador@s ante a posibilidade de seren despedid@s para repasar todos os erros cometidos até que moit@s rompen a chorar. Mais ben está o que ben acaba, así que, nun xesto de bondade condescendente, o benévolo xefe, tal un señor feudal, resolve a precariedade, a inseguranza e os riscos laborais cun golpe da variña máxica dos agasallos individuais que premian a lealdade dos seus servos modernos. Eis a verdadeira cara da progresía de La Sexta... Denigrante! Repugnante!
Só me queda animar quen lea isto a dirixirse ao presidente de Atresmedia, o grupo mediático a que pertence La Sexta, para exprimir a súa máis enérxica repulsa perante esta explotación laboral transformada en entretemento. A forza da nosa indignación non pode ser inútil!
Ningún comentario:
Publicar un comentario