Queremos un cambio en Educación

É necesario facer un pequeno balance histórico para lembrar o porqué de tanta protesta e de tanta defensa da escola pública.

Os resultados electorais do 20 de decembro deixaron claro que España quería un cambio político de fondo e de forma. Un cambio que non debería sorprender tanto á sociedade española, que doutra banda e durante os últimos anos levaba reclamándoo de maneira constante, con distintos sinais e a través de foros e actuacións distintos.
Demandas de cambio vímolas nos últimos anos nas rúas das nosas cidades e pobos, nas continuas protestas, en faladoiros, artigos de opinión e sobre todo no contacto diario coa xente e nos postos de traballo.
É necesario facer un pequeno balance histórico para lembrar o porqué de tanta protesta, de tanta camiseta verde e de tanta defensa da Escola Pública que compartimos todas as persoas que cremos que pola mellora da educación no noso país e polo futuro que a educación garante á nosa sociedade, merece a pena loitar, implicarse e chegar a grandes acordos. E como parte da nosa historia, non moi afastada, debemos lembrar que no ano 2010 estívose moi preto de chegar a alcanzar un consenso educativo, aínda que o PP impediuno no último momento.
Lamentable decisión, porque a súa etapa de goberno deixou un balance moi negro para a educación española, recorte tras recorte na asignación orzamentaria non foron suficientes para o goberno de Rajoy. O famoso Real Decreto-Lei 20/2012 incrementou a cociente de alumno/profesor converténdoa en Educación Secundaria na máis alta de Europa, incrementando a carga lectiva dos docentes de maneira considerable, alongando o prazo para cubrir as substitucións de profesores, fomentando os persoais de profesores interinos, etc. Todo iso acompañado da limitación de todo tipo de bolsas, menos axudas para material, transporte ou comedores escolares, incremento de taxas universitarias, de Escolas Oficiais de Idiomas,… logrou que o acceso á educación perdese ese carácter de case universalidade que tanto custou lograr e que o concepto do dereito á igualdade de oportunidades quedase sumamente debilitado.
E chegou a LOMCE, e con ela, o noso sistema educativo sufriu un novo pau, agravando por lei a desigualdade xa acumulada polos recortes instalados en todo o territorio español. A LOMCE deixa un panorama regresivo, introducindo cambios moi significativos que segregan tempranamente e de maneira case irreversible ao alumnado. Introdúcense reválidas no sistema que pechan portas á posibilidade de continuidade dos estudos de bacharelato ou de FP ou universitarios. Íllase aos mozos con máis dificultades de aprendizaxe, condenándoos á non titulación ao limitar os seus programas de reforzo e aprendizaxe a 2º e 3º de ESO; extírpase o modelo de escola democrática ou participativa pola desaparición da capacidade de decisión dos Consellos Escolares; ábrese a porta aos ránkings de centro e a inútiles e pouco fundadas comparativas que non terán en conta os contextos económicos, culturais ou sociais das contornas dos centros.
A LOMCE ataca por igual os ensinos artísticos e humanistas, asumindo a educación un papel mercantilista que pouco se preocupa polo individuo como pertencente a unha sociedade e por tanto obxecto de recibir unha educación para a cidadanía, tan necesaria hoxe en día para que a tolerancia, o respecto, e a convivencia sexan os valores presentes na diversidade, a pluralidade e a diferenza existentes nas nosas vidas.
Aínda por riba, a LOMCE veu cargada de incerteza, présas, escaseza de formación ao profesorado, requisitos burocráticos irrelevantes pero cargantes e incomprensibles, esixencia de novos materiais e libros de texto dun gran custo económico para as familias e significativamente, non aborda grandes necesidades e retos que xa desde educación primaria claman solucións.
É preciso introducir no debate educativo os retos reais do sistema: garantir un sistema educativo público, estable e de calidade, inclusivo, baseado na equidade e a igualdade entre homes e mulleres, que atenda á diversidade desde idades temperás, aos alumnos de altas capacidades, que explore novos sistemas de avaliación, que ofreza a formación inicial e continua necesaria ao profesorado para que logren que os nosos mozos sexan resolutivos e capaces de poñer en práctica os contidos e competencias adquiridas, cunha orientación educativa e profesional máis individualizada e que se amplíe a oferta educativa nas idades non obrigatorias, para que ninguén que queira estudar quede sen a opción de facelo.
O noso sistema educativo ha sufrido de maneira especial estes últimos anos e de maneira máis dolorosa a educación pública. Este ataque e a máis absoluta ausencia de negociación sobre a LOMCE conseguiron que partidos políticos (excepto PP, UPyD, Foro de Asturias e UPN) e os representantes da Comunidade Educativa a través de sindicatos de profesores, federacións de pais e nais e federacións de alumnos asinasen o acordo o 13 de xuño de 2013 para derrogar a LOMCE.
É necesario un cambio de goberno que a sociedade española ha demandado nas urnas, pero é necesario e urxente un cambio en educación, reparando con urxencia algunhas das cuestións que se implantaron coa LOMCE e que afectan a nenos e a novos leste mesmo curso. Non se pode perder tempo para devolver oportunidades e apoio a moitos mozos que necesitan un cambio canto antes para non quedar fose do sistema, para non perder o tren. E non se pode perder tempo para comezar ese camiño que demanda a sociedade e que debe conducirnos a todos os grupos políticos a alcanzar un acordo, un consenso para unha lei básica de educación.
Os socialistas estamos convencidos de que este é o camiño para seguir, como tamén o está a comunidade educativa. Xa nolo lembraron sindicatos, pais e estudantes no Congreso. Neste empeño, nin un minuto que perder, agora toca traballar por e para a mellor educación e os partidos políticos temos o deber de responder a este chamamento e urxencia social, con diálogo, con vontade de acordos e coa convicción de que debemos poñer todo da nosa parte para lograr ese ansiado pacto educativo.