Inventos Wert: a 'postbolsa'

O Ministerio de Educación tomou o principio de igualdade e retorceuno tanto que se parece ao da malvada discriminación

Encarguei aos alumnos que preparen unha exposición en clase. Deilles instrucións sinxelas: dispoñen de 10 minutos para explicala, non poden levala escrita só (ai, que traballo custa escribir "só" sen til!) unha pequena ficha para orientarse. O tema é libre e deberon consultar varias fontes para a súa composición.
O primeiro alumno fálanos da moda do selfie. Na súa opinión o aumento deste fenómeno responde ao culto ao corpo e a un egocentrismo galopante que nos empurra a que se nos esquece o que nos rodea. A clase aplaudiu a súa intervención.
O segundo en intervir saíu sen un só papel. Explica que non tivo que consultar fontes, que se basea na súa experiencia directa e que non soubo como titular a súa exposición: a crise? o final das ilusións? realmente estamos a saír do túnel?
"Cando a crise empezou, eramos case igual de pobres -comeza- pero tiñamos algunhas cousas que criamos permanentes. O meu pai xa estaba prexubilado por enfermidade e a súa pensión era escasa. Cada semana iamos á farmacia a recoller os oito medicamentos que necesita tomar diariamente. Agora non imos todas as semanas. Algunhas veces estirámolo 10 ou 15 días. Depende. Cada vez que imos a polos medicamentos temos que pagar sete ou 10 euros. Non é gran cousa, pero hai semanas que nos vén moi mal, por iso cada día sáltase algunha pastilla para que a caixiña lle dure máis". A clase quedou en completo silencio. "Son fillo de xornaleiros e neto de xornaleiros. Vir ata aquí cústame unha longa camiñada cada día. Aínda así, a miña familia e eu tiñamos a ilusión de que fixese estudos superiores. Os meus pais estaban moi orgullosos porque tivese sido o primeiro de toda a miña familia. Pero agora creo que é imposible. No caso de que me desen unha bolsa pagaríanma a final de curso e nós non podemos aguantar ese tempo". A clase está absolutamente conmovida, as bocas pregadas, os ollos completamente abertos, redondos, para evitar bágoas inútiles. Pasaron despois algunhas outras cousas pero vou poñer fin á escena. Xa é suficiente.
Este domingo é 4 de maio. A miles de estudantes aínda non os ingresaron as súas bolsas. Os que xa as recibiron certifican que cobraron moito menos que en anos anteriores. Os que esperan aínda non saben cal é a contía. Inventaron un tramo variable tan difícil de descifrar que anunciaron para o próximo ano un simulador de cálculo múltiple. Antes cando aspirabas a unha bolsa sabías cal era a súa contía. Agora non. Os requisitos volvéronse prolixos e algúns absolutamente surrealistas. Por exemplo, en bacharelato, se te matriculas nun curso completo podes ter bolsa, pero se volves aos estudos con 80% de materias por completar, non tes dereito algún.
O Ministerio de Educación tomou o principio de igualdade e retorceuno de tal forma que se parece ao da malvada discriminación. Os que entregan a solicitude dunha bolsa ou axuda intérnanse nun universo descoñecido de cálculos, prazos, estimacións que non coñecen e que lles impiden planificar a súa vida Que volva Kafka, por favor e relátenos a maldade desta burocracia postmoderna! Xa non hai bolsas, senón postbolsas que se entregan case ao finalizar o curso. Mentres tanto os estudantes, para sobrevivir nas aulas, necesitan préstamos de familiares ou de bancos, ou sexa, unha especie de prebolsas que nin Kafka podería imaxinar nos seus labirintos. Os que non o conseguen, marchan en silencio.
Que equivocados estabamos os que anunciabamos que con esta política educativa os pobres sairían do sistema educativo superior nuns 10 ou 15 anos! Abondarán dous ou tres cursos para que os máis desfavorecidos desaparezan sen deixar máis rastro que o da súa tristura. Mentres, o monstro sorrí.

@conchacaballer