Ramón Villares Presidente do Consello da Cultura Galega: "Non se vai salvar só porque se ensine na escola, salvarase se a sociedade a apreza".
–Este ano, van conmemorar o 70 aniversario de Sempre en Galiza de Castelao.
–Si, queremos a través do Twitter, pór parágrafos do libro para divulgar o contido. Tamén se fará unha homenaxe na que persoas fisicamente ou dende internet lerán anacos de Sempre en Galiza, xa está a xente seleccionada. E imos colocar o libro na web corporativa. Este é un servizo que xa fixemos con Cantares gallegos e Follas Novas, e que queremos facer con outras obras referencia da cultura galega.
–Algúns estudosos rosalianos criticaron que xente allea ó contido de Rosalía se apropiaba do seu discurso. Ocorre o mesmo con Castelao ou non?
–Rosalía, Curros, Castelao€ son clásicos e o son porque interesan a moita xente. Penso que Castelao e Rosalía non son de ningúen; son do pobo galego. Son textos de inspiración, de referencia, mesmo de confrontación e debate. O Consello Galego non ten nada que dicir aí, senón fomentar a súa divulgación e que non se deturpe o texto. A interpretación é libre. Se hai debate sobre estes textos, hai vida.
–A catedral de Santiago, entre outros bens relixiosos, precisa dunha reforma. Debemos ser os contribuíntes quen a financien ou debe botar o resto a Igrexa?
–Este é un asunto bastante delicado. É patrimonio que está a disposición do público pero que ten titularidade privada, a Igrexa. Pero a Igrexa alega non ter recursos suficientes para mantelo e preservalo. Hai tres alternativas compatibles. Unha é que a Igrexa coide de parte do seu patrimonio cos seus recursos. Segundo, os católicos, os que son practicantes, poden axudar a preservar ese ben cultural, como mecenas, como se fai en varios países de Europa para restaurar un órgano, restaurar unha igrexa ou un cadro, a través de asociacións de amigos da catedral, do mosteiro... En terceiro lugar, está o Estado, que non pode estar á marxe. A min, gustariame que houbera un debate sobre este punto, unha contribución plural.
–Agora, fale coa cabeza e non co corazón. Como ve a situación da lingua galega?
–O galego fixo un tránsito rápido e relativamente eficaz dende unha fala popular pouco prestixiosa a unha lingua de prestixo e culta. Ese paso foi posible grazas á autonomía e ás institucións que creou como a Crtvg, o Consello da Cultura Galega... A lingua galega ten unha descompensación. Hai moita xente que aprendeu o galego pero que non o fala. Iso débese en boa medida a problemas de conflito sobre a lingua. Temos que chegar a un punto no que a lingua deixe de ser motivo de debate, que deixe de ser un instrumento de denotación. É dicir, que o que fale galego non sexa denotado. A lingua ten que ser neutral, isto temos que conseguilo entre todos. Do contrario, conseguiremos unha lingua de parte e non neutral. De pouco serve que se coñeza, se non se usa aceptando todas as variantes e as imperfeccións. Hai que vela como algo que nos enriquece e non que nos dá problema. Que é utópico? Pois pode ser pero isto é imprescindible. A lingua non se vai salvar só porque se ensine na escola ou porque digamos nós que hai que salvala. Salvarase porque a sociedade galega a estime e aprece.
–Un proxecto futuro é o inventario de documentos galegos no exterior.
–Queremos facer un plan director que marque as pautas para o futuro dese patrimonio, onde debe estar colocado, se pode haber unha copia ou dúas, establecer un protocolo de actuación sobre o patrimonio galego na diáspora que foi gardado con moito mimo polos devanceiros. Moitos destes centros galegos están en mans de persoas bastante envellecidas. Pode correr o perigo de perderse moito ben, e iso é o que temos que tratar de resolver. Temos que intentar tratar con eles e coas autoridades da Secretaría Xeral da Emigración diso en beneficio da cultura galega.
–É obrigado que lle pida a súa opinión sobre os resultados das eleccións europeas.
–Son unhas eleccións falsamente europeas que revelan o problema no que está metida politicamente Europa. Cada estado ten unha queixa de Bruxelas, que ata son dos propios estados. Os ministros, os comisarios, os candidatos dos partidos€. critican Europa. Dan ganas de preguntarlle: ´Mire, vostede, onde está? En Asia, África?´. É unha contradicción total. Non son eleccións europeas, senón sumas de eleccións nacionais. En España, hai unha deslixitimación dos dous grandes partidos e unha fragmentación das alternativas na esquerda que hai que ver como se canaliza. Canta máis fragmentación de partidos, máis ingobernable é un país. Protestar contra o bipartidismo e a alternancia está ben, pero moitas veces, a alternativa é peor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario