O
martes pasado asistimos á votación dunha Proposición de Lei para
poñerlle unha das puntillas finais á LOMCE. Pouco importa neste momento
que partido presentouna, porque nin é a primeira iniciativa
parlamentaria nese sentido nin será a última, pero si o que ocorreu
cunha votación democrática e co que despois dixo e acordou o Goberno do
Señor Rajoy.
Dita Proposición de Lei foi aprobada cos votos a favor dunha ampla maioría dos deputados e deputadas que teñen escano no Congreso dos Deputados. Puidemos escoitar as razóns dunhas e outros, como tamén escoitamos ao Ministro de Educación, nun xesto intelixente, medido mediáticamente, ao tomar a palabra para tentar contrarrestar os titulares dos medios de comunicación, algo que logrou en gran medida.
Ata aquí todo ben. A LOMCE segue o único camiño que merece, a súa desaparición, e quen sustenta aos que nos seguen gobernando na actualidade, que son os responsables de dicha nefasta lei e de cinco anos de desfeita na educación e en moitos outros ámbitos, debatéronse entre unhas "bágoas de crocodilo" coas que nos dicían ao resto da sociedade "entendemos a mensaxe" e un discurso de "pero o que fixemos queda". Ben, que quede ou non, xa non depende deles senón da oposición, se é que se pon de acordo dunha vez para que iso sexa posible.
Pero chegou o Consello de Ministros deste venres e na súa reunión acordaron o que logo nos transmitiu o seu portavoz, á vez que Ministro de Educación, que consiste en non aceptar a Democracia, pero usala para tentar que o Congreso dos Deputados quede reducido a mero espectador pasivo, con actos teatrais semanais pero sen importancia, coma se estivésemos aínda ante a mesma maioría absoluta de antes e o seu rodete parlamentario e social.
Expor que, cando ao Goberno non lle guste o que se aprobe no Congreso dos Deputados, téñense que anular os acordos e que, se iso non sucede, os tribunais deben obrigar a iso, poida que sexa legal aínda que apostamos a que non, pero desde logo nin é democrático nin é eticamente aceptable.
Supoñamos por un momento que agora a Mesa do Congreso decidise que si, que o acordo se anula e a Proposición de Lei non se tramita, ou que se a Mesa non cede, que non debe facelo, o Tribunal Constitucional obrigase á súa eliminación. Que significaría isto? Pois nin máis nin menos que o Goberno ten o poder de condicionar ao Congreso e decidir de que pode ou non falar o mesmo, porque diso trátase, que non poida nin debater. É dicir, que o poder parlamentario estaría ferido de morte. E isto que significado tería?
Pensemos por un momento quen elixe a quen. Os cidadáns e as cidadás, que somos en teoría os que temos a soberanía porque segundo o noso texto constitucional é así, votamos nas eleccións, varias veces iso si pola incompetencia daqueles aos que votamos, e eliximos uns representantes que, gústennos ou non, son a nosa voz no Congreso. Logo, estes elixiron, non entramos agora en como nin se respondendo ou non ao sentir maioritario da cidadanía, un Goberno ao que lle outorgaron "a súa confianza".
Pois ben, o intento do Goberno de acalar ao Congreso é o mesmo que tentar, de novo, acalar á cidadanía, é dicir, de mandarnos calar a nós e nós. E que lle diga ao Congreso que cale é, tamén, dicirlle aos que lle outorgaron a súa confianza que, unha vez feito iso, xa se poden ir a casa durante o próximos catro anos, salvo que queiran facer o teatrillo de "que malo es, dígocho, xa sei que che dá igual e que non cambiarás de actitude, pero os meus votantes óenme dicircho".
E entón, se isto é así, a CEAPA só queda preguntarlle ao Goberno dúas cousas: que parte non entenderon de "vivimos nunha Democracia"?, e cando falan de pacto educativo, queren que nolo tomemos de broma ou é en serio que nos chaman estúpidos?
Dita Proposición de Lei foi aprobada cos votos a favor dunha ampla maioría dos deputados e deputadas que teñen escano no Congreso dos Deputados. Puidemos escoitar as razóns dunhas e outros, como tamén escoitamos ao Ministro de Educación, nun xesto intelixente, medido mediáticamente, ao tomar a palabra para tentar contrarrestar os titulares dos medios de comunicación, algo que logrou en gran medida.
Ata aquí todo ben. A LOMCE segue o único camiño que merece, a súa desaparición, e quen sustenta aos que nos seguen gobernando na actualidade, que son os responsables de dicha nefasta lei e de cinco anos de desfeita na educación e en moitos outros ámbitos, debatéronse entre unhas "bágoas de crocodilo" coas que nos dicían ao resto da sociedade "entendemos a mensaxe" e un discurso de "pero o que fixemos queda". Ben, que quede ou non, xa non depende deles senón da oposición, se é que se pon de acordo dunha vez para que iso sexa posible.
Pero chegou o Consello de Ministros deste venres e na súa reunión acordaron o que logo nos transmitiu o seu portavoz, á vez que Ministro de Educación, que consiste en non aceptar a Democracia, pero usala para tentar que o Congreso dos Deputados quede reducido a mero espectador pasivo, con actos teatrais semanais pero sen importancia, coma se estivésemos aínda ante a mesma maioría absoluta de antes e o seu rodete parlamentario e social.
Expor que, cando ao Goberno non lle guste o que se aprobe no Congreso dos Deputados, téñense que anular os acordos e que, se iso non sucede, os tribunais deben obrigar a iso, poida que sexa legal aínda que apostamos a que non, pero desde logo nin é democrático nin é eticamente aceptable.
Supoñamos por un momento que agora a Mesa do Congreso decidise que si, que o acordo se anula e a Proposición de Lei non se tramita, ou que se a Mesa non cede, que non debe facelo, o Tribunal Constitucional obrigase á súa eliminación. Que significaría isto? Pois nin máis nin menos que o Goberno ten o poder de condicionar ao Congreso e decidir de que pode ou non falar o mesmo, porque diso trátase, que non poida nin debater. É dicir, que o poder parlamentario estaría ferido de morte. E isto que significado tería?
Pensemos por un momento quen elixe a quen. Os cidadáns e as cidadás, que somos en teoría os que temos a soberanía porque segundo o noso texto constitucional é así, votamos nas eleccións, varias veces iso si pola incompetencia daqueles aos que votamos, e eliximos uns representantes que, gústennos ou non, son a nosa voz no Congreso. Logo, estes elixiron, non entramos agora en como nin se respondendo ou non ao sentir maioritario da cidadanía, un Goberno ao que lle outorgaron "a súa confianza".
Pois ben, o intento do Goberno de acalar ao Congreso é o mesmo que tentar, de novo, acalar á cidadanía, é dicir, de mandarnos calar a nós e nós. E que lle diga ao Congreso que cale é, tamén, dicirlle aos que lle outorgaron a súa confianza que, unha vez feito iso, xa se poden ir a casa durante o próximos catro anos, salvo que queiran facer o teatrillo de "que malo es, dígocho, xa sei que che dá igual e que non cambiarás de actitude, pero os meus votantes óenme dicircho".
E entón, se isto é así, a CEAPA só queda preguntarlle ao Goberno dúas cousas: que parte non entenderon de "vivimos nunha Democracia"?, e cando falan de pacto educativo, queren que nolo tomemos de broma ou é en serio que nos chaman estúpidos?
Ningún comentario:
Publicar un comentario