Está moi claro o carácter pernicioso da LOMCE para a educación pública española e non vou insistir. Tamén é evidente que o ministro Wert
gaña a pulso cada día unha resposta movilizadora pola súa pésima
xestión e as continuas provocacións que realiza. Pero a lei está
sentenciada: toda a oposición se comprometeu a derrogala
cando haxa un cambio político, que o haberá. E o ministro é o peor
valorado da historia deste país en moitos anos. É un cadáver político ao
que lle custará saír á rúa sen que reciba o máis profundo desprezo de
moitos cidadáns pola paixón que puxo en asumir o papel de vilán
liquidador da cultura, a ciencia, a educación pública. Debería darse un
paseo pola Academia de Belas Artes de San Fernando para que lle
expliquen os cadros barrocos de vanitas sobre a fugacidade da fama e a estupidez humana.
Os recortes e a LOMCE merecen unhas cantas folgas e a mobilización é
necesaria para que a lei e o seu responsable teñan os días contados. A
Plataforma pola Escola Pública e a Marea Verde convocaron unha consulta entre a cidadanía sobre os recortes e a reforma, unha Folga Xeral no Ensino
de todo o Estado e en todos os niveis educativos, dende infantil á
universidade. Tamén unha marcha sobre Madrid para novembro. Pero eu esta
vez non vou participar na mobilización por razóns pedagóxicas, sociais
ou políticas. Vouna facer por outros motivos, moito máis persoais e máis
concretos. Fareina:
Por D., alumna de integración, que cada vez recibe menos apoio e que, xunto cos seus compañeiros de compensatoria e os que están en risco de exclusión social, son os colectivos máis vulnerables e nos que se ceban os recortes; para que non deixen tirada a atención á diversidade.
Pola., fillo dunha humilde familia obreira que se merece unha oportunidade e que non a tería se non existise a escola pública; porque lle quitaron a bolsa de libros como a outros 578.000 nenos.
Por Y, alumna de bacharelato, intelixente e traballadora, á que a está a comer a moral as noticias do exilio laboral dos mozos españois titulados; para que non a poida a desesperanza e encontre a motivación que lle rouba o sistema.
Por M., nai comprometida coa educación dos seus fillos e coa escola pública, que confía nela e no profesorado e a quen non podemos fallar.
Por J., despedido e ameazado de desafiuzamento, que ten polo menos o dereito a que a súa filla reciba unha educación de calidade para que lle vaia mellor na vida.
Por J., cidadán xubilado que non ten fillos nin netos, pero que non se perde unha manifestación da Marea Verde;
porque ten moi claro que o único xeito de superar o atraso, a
ignorancia e a submisión neste país é unha escola pública universal,
gratuíta e laica.
Por PÁX., espléndido profesor interino de filosofía de longa experiencia, con tres fillos, ao que xa non chaman,
e que estuda agora nun IES un ciclo de formación profesional para
intentar reciclarse. Por 25.000 compañeiras e compañeiros que están
igual de mal, porque perderon o seu traballo no último ano, segundo
datos oficiais.
Por JA, P, E, Ch, MARTES, M... e unha longa lista dun marabilloso profesorado veterano e vocacional que se xubilan coma se fose unha fuxida;
non soportan a deterioración á que se somete á escola e o endurecemento
das condicións de traballo (máis ratio, máis horas, máis burocracia...)
e séntense desprezados e sen ningún recoñecemento polas autoridades. É
moi ingrato que os que deron todo pola educación saian pola porta falsa.
Por G., profesora nova e competente, chamada a ser o núcleo consciente e comprometido que defenda a escola pública no futuro; para que aprenda que a folga e a unidade da comunidade educativa é unha arma para iso.
Ah! e moi especialmente en solidariedade co profesorado, as familias e o alumnado de Baleares
que arrepor a un decreto disparatado do goberno do PP, que creou un
problema onde non o había e que fixo da intransixencia unha bandeira
para atacar a escola pública.
Estas razóns son poderosas para mobilizarse. Parten do concreto,
poñen caras, imaxes, situacións reais ás vítimas dos recortes e do
saqueo, os feridos e contusos polas políticas de Wert e de Rajoy. Todos
eles deben de ver en nós compromiso coa escola pública, vontade de
resistencia, aposta pola calidade. Para non os defraudar, e para non me
defraudar a min mesmo, farei folga o 24 de Outubro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario