Os patróns dos ' profes '

A falta de motivación e formación dos docentes é un lastre da educación española.

Nas crónicas de Le Monde nas que se daba conta estes días do perfil dos novos ministros franceses dicíase o xoves pasado que Benoît Hamon, nomeado responsable da carteira de Educación, pasaba de ser un antigo líder estudantil a converterse en "xefe dos profesores". É unha descrición que quizais pola descentralización estatal nunca tivésemos utilizado en España. E, non obstante, é a mellor definición que oín nunca dun responsable político de Educación. Porque o piar fundamental do ensino é xustamente o profesorado e creo que estamos faltos de políticos que adopten ese papel: o de ser o patrón dos profesores, o de ocuparse deles, de organizar convenientemente o seu traballo porque deles depende a calidade educativa dos cidadáns.
É unha evidencia o inmenso peso que exerce un profesor na educación dos alumnos. Un bo docente é unha xoia. Detrás da boa aprendizaxe dunha materia, aínda da máis complexa, sempre hai un bo profesional capaz de motivar os alumnos, de espertar o seu interese, de abrirlles os segredos da ciencia que imparte. Por iso, é esencial que os profesores estean motivados e apoiados e que teñan acceso á formación permanente. É, non obstante, un dos flancos débiles do sistema español.
O penúltimo informe PISA da OCDE, centrado nas habilidades matemáticas dos alumnos de 65 países, explicaba sobre España que os profesores están pouco motivados e que a colaboración entre os docentes é pouco frecuente. Pola contra, o último informe PISA sobre as habilidades para resolver de xeito creativo problemas cotiáns, dado a coñecer a pasada semana, sinalaba que nos países mellores na táboa (Xapón e Singapore, por exemplo) os profesores reciben apoio institucional permanente para seguir formándose, ademais de gozar de gran liberdade.
España segue demorada, por debaixo da media, na calidade educativa, a pesar de aumentar o presuposto neste capítulo dende 2003 de xeito importante. Pero aquí os responsables políticos adoitan poñer máis énfase en grandes leis, clases de catolicismo ou centralismo educativo que en coidar os seus profesores. Pola contra, hai políticos -imposible esquecer as bancadas de Esperanza Aguirre contra os mestres- empeñados en destruír a súa imaxe e recortar salarios e equipos. Rara vez se ocupan da súa formación e os seus problemas. Di a secretaria de Estado de Educación, Montserrat Gomendio, que o noso problema é que se abusa do sistema memorístico. Non pode ser doutro xeito cando os profesores fan unha carreira e ocupan a praza cunha mera oposición. A este respecto, o secretario xeral do PSOE, Alfredo Pérez Rubalcaba, propoñía hai un par de anos un sistema de selección e de formación permanente para os profesores, o que foi simplificado como un sistema MIR para os docentes e nunca se debateu en profundidade. Típico.
Ata agora, demostrouse imposible o consenso político sobre a Educación. Pero xa sería moito que polo menos os responsables políticos deste asunto se sentisen patróns dos profesores. A bo seguro que lograrían melloras.