Tres ex ministros de Educación piden un pacto de Estado

"A lei ten que ser probada, non aprobada", di Díaz Ambrona na Semana da Fundación Santillana.

Tres ex ministros de Educación da democracia Juan Antonio Ortega e Díaz Ambrona (UCD, 980-2001), Mercedes Cabreira (PSOE, 2006-2009) e Anxo Gabilondo (2009-2011), e un ex secretario xeral, Eugenio Nasarre (PP, 1996-1998), pediron esta noite un pacto de Estado para a Educación. Os Pactos da Moncloa -que se saldaron con 750.000 prazas escolares máis- ou a Comisión de Humanidades no Parlamento -que buscou un enfoque menos tecnocrático do ensino- foron dous exemplos que reiteradamente saíron a relucir. Estas reflexións tiveron lugar na última xornada da Semana da Educación que celebra a Fundación Santillana dende hai 28 anos.
Gabilondo pensa que o pacto é necesario por democracia e eficiencia. "O que non pode ser é que unha vez que tes un texto chames ao consenso e a que se poidan facer comentarios. Outra historia é chamar dende o momento mesmo da concepción desa lei. O acordo ten que ser cos axentes sociais, porque, se non, aínda que haxa lei non se cambiará o sistema". A súa antecesora no posto, Cabreira, prefire os pactos sociais aos políticos. "Hai que facer espazos de debate que non toquen o que tocan as leis, que son os intereses empresariais e os contidos curriculares ata extremos ridículos. Hai que prepararnos para o cambio, porque educamos para un mundo que xa non está. "
Díaz Ambrona móstrase escéptico á reforma: Non teño confianza de que unha lei, porque sexa aprobada, vaia ir ben. Ten que ser probada. Debía de haber un pacto de Estado entre os políticos". Aínda que cre que predica no deserto. Non sei se é peor que a haxa aprobado só un partido ou que o resto se puxese de acordo en derrogala. En opinión deste ex ministro de UCD o problema é que "a educación é un celeiro de votos", e deberíase de poñer en mans dos profesionais da educación, creando un marco estable de 10 anos - que é o que polo menos se necesita para que un sistema educativo renda- e co compromiso de ter sempre o investimento da media da OCDE.
Nasarre, de todos os xeitos, cre que non houbo tanta "inestabilidade lexislativa" porque hai "moitos son remendos" nas sete leis que se redactaron. Considera que a lei do 70 necesitaba un percorrido de máis de 20 anos e lamenta o "cambio substancial" dos noventa. Pero móstrase optimista con ou sen pacto: "O sistema ten medios materiais e humanos para mellorar os obxectivos e os rendementos coa lei que sexa".