A comunidade queda sen man de obra cualificada na considerada terceira emigración.
A ineficacia dos servizos públicos de emprego en
Galicia, as condicións laborais máis precarias, e as deficiencias do
sistema produtivo galego, que non é capaz de absorber ao capital humano,
provocan que en oito anos, do período 2003 ao 2010, case 40.000
universitarios inscritos nas oficinas de emprego da comunidade se fosen a
traballar a outras autonomías. Esta é a principal conclusión da
investigación levada a cabo por Fernando González Laxe, Federico Martín
Bermúdez e Federico Martín Palmero, os tres da Universidade dá Coruña,
que se acaba de publicar na Revista Galega de Economía.
A mobilidade interrexional é unha característica
do mercado de traballo que non tería tinguiduras negativas se non fose
polo desequilibrio que presenta en Galicia. Neses oito anos, lograron un
contrato noutra autonomía 315.155 galegos, pero só viñeron doutras
comunidades 186.469 traballadores, o que deixa un saldo en números
vermellos de 128.686 persoas. Ademais, os autores advirten das
características que presentan os novos emigrantes galegos,
fundamentalmente novos e cualificados, ao contrario do que aconteceu na
primeira emigración transoceánica, na primeira metade do século XX, e na
segunda a outros países europeos a partir dos anos 50.
A xuventude da emigración a outras comunidades na
década pasada é incuestionable. O 47% dos que foron contratados no
resto de España non chegaban aos 30 anos, e o 39% tiñan entre 30 e 44.
En canto ao seu nivel académico, os resultados son máis variados. En
torno ao 13%, é dicir case 40.000, son universitarios -máis de 20.000
con menos de 30 anos-, aínda que a porcentaxe maioritaria se sitúa no
intervalo de ensino secundario obrigatorio, un 36,7%. A análise dos
autores vai máis alá, xa que o número de titulados universitarios ao ano
é duns 9.000 graduados, polo que se se multiplica polos anos estudados,
8, pode concluírse que a metade dos titulados se foron a traballar fóra
de Galicia.
Cataluña e Madrid absorben a maioría dos galegos
que se foron a traballar entre o 2003 e o 2010. E as dúas comunidades
teñen uns custos salariais máis elevados que a media, e moito máis se se
compara cos de Galicia. Soa Canarias, a terceira comunidade con máis
emigración, presenta un custo laboral baixo, máis que o galego, algo que
os autores explican polos sectores aos que se dirixe neste caso a
emigración, basicamente restauración e hostalaría, e construción.
As comunidades de destino non só acollen con
salarios máis altos os galegos que logran un contrato de traballo, senón
con mellores condicións. A porcentaxe de contratos indefinidos en
relación ao total, entre os anos 2004 e 2009, é moi superior en Madrid,
Cataluña e mesmo en Canarias que en Galicia. Outro dato analizado son as
horas de xornada laboral, máis elevadas na comunidade galega.
Ineficacia do sistema
E finalmente, outra das hipóteses dos
investigadores sobre a ineficiencia dos servizos públicos de emprego en
Galicia tamén se confirma. Case un terzo logran traballo por familiares
ou outros contactos, e só un 2,5% nunha oficina de emprego público.
Ademais, o 42% dos titulados universitarios aseguraban que o seu
primeiro traballo en Galicia non tiña relación cos seus estudos, unha
cifra que sobe ao 88% no caso das persoas sen educación superior.
En resumo, aínda que a mobilidade no traballo ten
factores positivos nunha época de globalización, o volume de
exportación de traballadores -e fundamentalmente altamente cualificados e
formado aquí- en relación aos que veñen, reflicte ineficiencias no
sistema produtivo interior.
Ningún comentario:
Publicar un comentario